100 JAAR DROMEN OVER NINA

Nou, de laatste keer wakker worden in de hotelkamer in Hotel Bavaria in Berchtesgaden. Het is écht een superhotel, met superservice, superkamers en elke ochtend een superontbijt. Ik heb bijna elke nacht heerlijk geslapen en lopen dromen, dromen, dromen. Ik heb iedereen en alles langs zien komen en waarschijnlijk weer een hoop dingen een heel fijn plekje kunnen geven (KOTS). Ja, ik doe wel heel luchtig, maar ik voel me weer volledig uitgebalanceerd en stabiel. Ik geef het een week en dan flip ik ‘m weer lekker door. WOEHOE!

Nog 1 laatste poging tot een selfie met de Watzmann. Weer mislukt. Ik krijg die witte bergtoppen er gewoon niet op.

Kijk. Zo wel.

Na het ontbijt stappen we in de auto. We vertrekken om 8:00.

Pa F. en ik laten ons rijden door pa J. en de verkering.

Thank God heb ik een briljant boek bij me! Ik kocht ‘m voor 1 euro bij de kringloop en ik zit waanzinnig te genieten op de achterbank. Om 18:00 rijden we Tiel binnen. We hebben maar een paar kleine files gehad en een paar korte tussenstops. Pa F. en pa J. rijden meteen door richting Groningen, want die willen ook graag op hun eigen bank loungen en knuffelen met hun hondje. Nou, doei, boehoehoehoe, kusjes, knuffels en tot snel!!!!!

De verkering en ik gaan meteen even snel bij m’n ouders langs om ze wat vakantiecadeautjes te brengen (met de hand beschilderde paaseieren, Mozartkogels en een fles likeur). We willen daarna onze hondenbaby Nina op gaan halen, want we hebben haar nogal gemist. “Ik heb die hond ook gemist hoor”, zegt m’n vader, “ik heb er de hele tijd aan gedacht hoe ze dan naar je toe zou komen rennen als je haar weer voor het eerst roept.” Aaaah! Lief! Pappa Piet gaat dus even mee Nina ophalen, want de verkering en ik hebben ook de hele vakantie “Nina” geroepen en aan het weerzien gedacht.

We hadden zelf een soort episch weerzien in gedachten. Zoiets als op dat ene filmpje met die Christian the Lion bijvoorbeeld. Wanneer we uit de auto stappen op de boerderij hoort Nina ons al wel praten en staat ze braaf achter het hek. We roepen haar en ze begint te blaffen, dus Thank God herkent ze ons nog. Wanneer de boerderij-oppas-mevrouw het hek open doet rent Nina rechtstreeks en overenthousiast… in de armen van… M’N VADER!!!! Hahahaha! Nee, lekker dan Nina! Dan weten we precies hoe het met jouw liefde voor ons zit! Okay, okay, toegegeven, een paar seconden later springt ze ook tegen de verkering en mij op en ze is helemaal door het dolle! Het lijkt op deze foto wel alsof ze op de boerderij wil blijven, maar het koste niet veel moeite om haar in de auto te krijgen. Ze heeft het superleuk gehad op de boerderij en ze mocht zeker nog wel een keer komen van de boerderij-oppas-mevrouw, want het was een hele, hele  lieve hond, zei ze. Nina ruikt naar boerderij en haar snuit is nogal rood van het wroeten in de aarde en ze is tussendoor ook nog loops geworden, dus ze is even helemaal 1 met de natuur geweest.

Maar ze ligt toch het liefste in haar eigen hoek in de bank. Ze krijgt haar Edelweiss-sjaaltje om en de rest van de avond laat ze zien waar de uitdrukking ‘zo moe als een hond’ vandaan komt. Ik ben ZO blij dat ik haar weer kan knuffelen. De poezenboys komen ook allemaal even hun aaien en knuffels halen, dus we zijn weer compleet. Nou ja, bijna dan. De verkering gaat morgenochtend dochter S. halen. Fijn!