“ARE YOU MY HANDICAPPED SISTER?”

Midden in de nacht word ik wakker van stemmen voor ons huis. Vanuit bed kijk ik omhoog en zie dat een man en een vrouw op onze vensterbank zijn gaan zitten en doordat ze tegen de ramen leunen kan ik alles wat ze zeggen verstaan. Zij heeft een nieuw shot nodig en maakt hem dat duidelijk in het Engels, maar met een zwaar Oost-Europees accent. Zij wil het nu, of in ieder geval alvast even iets, een klein beetje maar, proeven, en hij probeert haar met een Surinaams accent rustig te krijgen: “Relax baby.” Ik hoop dat ze vanzelf weggaan, maar na 10 minuten geven ze me die indruk nog niet. Verdomme. Ik sta op, kleed me aan en loop naar onze voordeur. Ik tik op het raam om hun aandacht te krijgen en vouw mijn handen samen tegen 1 oor. “Joehoe, I’m trying to sleep”, zeg ik. Vliegensvlug staat de Oost-Europees schreeuwende vrouw voor onze deur en ik ben blij dat er veiligheidsglas tussen ons in zit. Haar haren staan wild en ze heeft een afwezige, glazige blik. Dan plaatst ze haar handen tegen het raam om mij eens goed te bekijken. “Hello, I’m trying to sleep”, zeg ik tegen haar. “You look like my handicapped sister”, schreeuwt de vrouw naar me terug. “Are you my handicapped sister?” Ik geloof mijn ogen bijna niet, maar er staat hier een vrouwelijk versie van Borat te schreeuwen dat ik haar gehandicapte zuster ben. Zucht. Ik zeg dat ik haar zus niet ben en vraag of ze alsjeblieft ergens anders naartoe wil gaan. Haar dealer, pooier of medegebruiker is ondertussen al een stukje verder gelopen. “Is that why you have this house?”, vraagt de junk, “because you are handicapped?” Wat? Ik kijk haar vragend aan. “Or because of our parents?” Wat? “Why you have this house?”, vraagt ze nog een keer en ze begint nu ook tegen het raam te kloppen. “Because we have a job”, zeg ik rustig door de ramen, “and can you please leave now?” Maar de vrouw blijft tegen het raam kloppen en mij haar ‘handicapped sister’ noemen. En een coherent gesprek voeren met een junk over de voordelen van afkicken en een eigen huis en waar je de beste hypotheek kunt regelen lijkt me, al helemaal op dit tijdstip, geen optie. “If you don’t leave, I’ll call the police”, zeg ik. En dat ene woordje ‘police’ zorgt ervoor dat de vrouw zich omdraait en wegloopt. En terwijl ze in de nacht verdwijnt roept ze me nog na: “Okay, I see you tomorrow.” Het lukte mij daarna niet meer om in slaap te vallen.