Maandelijks archief februari 2011

“Dus ik zit straks tussen 3 homo’s en 2 vrouwen?”, vroeg de verkering. “Ja, leuk toch?”, zei ik. “En je kent ze helemaal niet?”, vroeg hij. “Nee, maar ze zijn toch heel leuk op Twitter? En ze lezen m’n weblog al jaren en mensen die het psychisch en geestelijk trekken om m’n weblog al zo lang bij te houden zijn bij voorbaat goedgekeurd.” Dus de verkering en ik stonden gisteren voor een Amsterdamse deur om een bestelde PloesiePoesie aan huis te bezorgen. Wat een service! “Wil je wat drinken?”, vroeg de dame die de PloesiePoesie had besteld. En in je achterhoofd hoor je dan toch altijd eventjes je moeder; “Niet teveel drinken en opletten dat ze niks in je drankje stoppen!” Regels waar ik nog nooit wat mee heb gedaan overigens. Vergeten. Opletten dat ze niks in je drankje stoppen? Stopten ze maar wat in m’n drankje! Even schudden en gaan!!!!! En niet teveel drinken? Ik moet er alleen voor zorgen dat ik niet teveel door elkaar drink en dat is dan ook precies waar het mis ging gisteren, of eigenlijk heel goed ging. Want na een flesje wit, flesje prosecco en daarna afwisselend glazen witte en rode wijn was mijn gevoel voor schaamte volledig verdwenen. Er werd een karaoke-set uit de kast gehaald en tussen 2 vals krijsende nichten viel het met mijn eigen zangtalent ook reuze mee eigenlijk! Want als je met zo’n microfoon in je handen staat, dan vergeet je gewoon even alles om je heen! Dan ben je een ster! Ik begreep al die losers die auditie doen bij al die tv-talentenjachten ook ineens. En ik kon trouwens best nog wel meedoen bij X-factor in de 26+-categorie! Ik moet ervoor gaan! Gaan! En na 13 flessen wijn werden er dvd’tjes opgezet met live concerten van Madonna en die gingen we allemaal, behalve de verkering dan, meezingen en toen was ik verkocht! Ik wil ook een paar homo’s thuis. Gewoon voor mezelf. Op de bank. En dan alleen maar prosecco drinken en karaoke doen met liedjes van Madonna en elkaar make-uppen en discodansen en shoppen en nagels lakken en Oprah kijken en… “Liefie…”, begon ik toen de verkering me in de auto naar huis had getakeld, “liefie… je bent een liefie… en je bent ook een hele liefie… geweest vandaag… je… en je hebt goed achter… me aan gelopen… met shoppen… en lief ook dat je mee bent gegaan… naar het kattenmuseum… je hebt goed geluisterd… naar me… liefie…” “Ga je straks dan even naar mij luisteren?”, vroeg hij broodnuchter. “Tuurlijk”, wauwelde ik terwijl ik langzaam wegdommelde. “Want het wordt straks wel een potje pijpen als we thuis zijn”, zei hij. “Tuurlijk liefie”, zuchtte ik, “dat heb je verdiend.” Maar ik geloof dat ik vannacht wat ben vergeten.

Vanaf 13 februari is het pulp-realityprogramma Secret Story dagelijks te zien op Net 5. Een soort van Big Brother, maar dan anders. In de Villa der Verrassingen heeft namelijk iedere bewoner een geheim en de andere bewoners moeten dat geheim raden. Het beloofde prachtige televisie te worden en ik zat er elke dag weer klaar voor! De woorden ‘reality’ en ‘secret’ werden al weken als een dikke worst voor me gehouden en ik trappelde en kirde van ongeduld tijdens de kickoff van het programma. Dat zou smullen worden! Roseetje erbij. Chipje erbij.

Maar toen. Toen kreeg ik, als kijker, alvast te horen wat de geheimen van de bewoners waren. Zo is daar bijvoorbeeld het geheim; Ik slaapwandel. Okay, niet wereldschokkend, maar kan geinige tv opleveren. Maar dan. Ik ben opgegroeid in een internaat? Ik heb een borstverkleining gehad? Ik ben piercer van beroep? Ik ben bingokoningin? Ik heb in een Bollywood-film gespeeld? Come on! Is dat alles? En na een paar dagen kijken moet ik concluderen; dat is alles. Er wonen tijdelijk 15 mooie mensen in de Villa der Verrassing en ze hebben allemaal keurige geheimpjes. Niks wereldschokkends. Geen veroordeelde pedofielen, geen misdadigers, moordenaars, afpersers, ontvoerders, loverboys, niemand met een levensbedreigende en besmettelijke ziekte, niemand die dreigt zelfmoord te plegen als-ie de finale niet haalt. Niks van dat. Nee, wij worden getrakteerd op iemand die ‘een romance had met Olympisch Goud’. Hallo! Ik heb, toen ik nog het lichaam had van een Godin, in bed gelegen met profvoetballers en volleyballers uit het Nederlands team, niet gelijktijdig overigens, maar ik was dusdanig niet van hun bedprestaties onder de indruk dat ik namen en rugnummers zo snel mogelijk wilde vergeten! En dan nog; is dat een geheim? Iets is pas een geheim als je niet wilt dat iemand erachter komt. En iets is zeker geen geheim als je bereid bent het voor een paar honderd euro te delen met pulp-kijkend-Nederland!

Gisteren moest de eerste bewoner de Villa der Verrassingen alweer verlaten. En daar stond-ie hoor: de megaloser van Secret Story, al na 1 week naar huis. “Nou Jurien, onthul je geheim maar”, zei Renate Verbaan na minuten en minuten en minuten en minuten en minuten rekken. “Ik heb wel eens anabolen gebruikt”, sprak Jurien. “Wat?”, riep ik tegen de televisie. Wel eens anabolen gebruikt? Wel eens anabolen gebruikt? Wel eens… Hallo! Ik ben in m’n eentje verantwoordelijk geweest voor een kwart van de omzet van alle xtc-, coke-, MDMA- en hashdealers in Amsterdam-Centrum en jij hebt wel eens een keertje een anabooltje geslikt? Ah, gossie, jongen toch… Ik zou nooit meer over straat durven als ik jou was! Als ik je ouders was zou ik je onterven! Het komt nooit meer goed met jou! Je moet in therapie, ik weet nog wel iemand voor je! Of beter; kom maar een avondje bij Luna op de bank. Dan zorg ik ervoor dat je de rest van je leven een geheim met je meedraagt dat je met niemand durft te delen. Zelfs niet voor een paar honderd euro.

Vanavond kijk ik weer. Secret Story, Net 5, 19.30. Niet doorvertellen.

“Waarom hangt er een SP-poster op die bus?”, vroeg de verkering.
“Dat mag toch?”, zei ik.
“Nee.”
“Hier, kijk, het is een soort van kunst- en cultuurbus”, zei ik, doelend op de bestickering die we zagen toen we de bus passeerden.
“Hier ook al 2 SP-auto’s.”
“Dus?”
“En er lopen allemaal mensen in rode jassen.”
Ik keek om ons heen en ik zag inderdaad een overdosis aan mensen in rode jassen met gestileerde tomaten erop. Ook veel rode petjes.
“Nee! Het is gewoon SP-ledendag in de Burgers Zoo!”, zei de verkering terwijl hij z’n iPhone checkte.
“Ja, dus?”

Dus gingen de verkering en ik een gezellig dagje naar de Burgers Zoo in Arnhem, waar toevallig ook een SP-ledendag was. Nu zitten de verkering en ik politiek gezien niet helemaal op 1 level. Hij is nogal rechts georiënteerd en ik lichtelijk links, maar zolang we niet over politiek praten kunnen wij prima samen onder 1 dak leven. En zolang we niet ineens tussen een SP-ledendag terecht komen kunnen we ook prima samen een dagje leuke dingen doen.

Want ondanks het feit dat we van een SP-er 2 speciale entreekaartjes mochten overnemen voor de helft van de prijs, moest ik de hele dag J.’s rechtse gezeik over ‘linksdraaiende types’ aanhoren.

“Je ziet gewoon aan ze dat ze SP stemmen.”
“Dat komt omdat ze allemaal een button op hebben.”
“Wij betalen dit allemaal hè, dit dagje uit voor die SP-ers.”
“We betalen ook de beveiliging van Wilders.”
“Je gaat toch niet met een jas met een tomaat erop lopen?”
“Waarom niet?”
“Dat is echt zo’n type dat z’n hele middelbare school aan flarden schiet.”
“Hé, een pelikaan.”

Mijn moeder is al jaren een katholieke CDA-stemmer.
Mijn vader een protestante PvdA-er.
En vroeger, toen kon dat al helemaal niet!
Ze zijn al meer dan 35 jaar gelukkig getrouwd.
Ze lopen nog steeds hand-in-hand.

En ook de verkering en ik liepen gisteren hand-in-hand langs de haaien, de apen, de olifanten, de pinguïns en een secretarisvogel.
Ondertussen gedoogde ik al zijn rechtse gezeik.

“Oh, dat moet ik echt zien hoor”, zei ik toen ik de voorstukjes van ‘Ali B. Op Volle Toeren’ langs zag komen. Het tv-format in het kort: Ali B. gaat met een bevriende rapper op bezoek bij een icoon uit de Nederlandse muziek. Willeke Alberti, Lenny Kuhr, Stef Bos of Bonnie St. Claire bijvoorbeeld. De rappers en de ‘gouwe ouwe’ moeten van een bekend nummer van de ander een persoonlijke remake maken. En dan krijg je dus briljante televisie! Zo ontmoet Willeke Alberti een rapper met de idyllische naam Kleine Viezerik. En hij is met de gouden grill in z’n mond en de tatoeages op z’n gezicht een typische neger die je niet in het donker tegen wil komen, maar het blijkt een lieve jongen, die je eigenlijk het liefst een lekkere gehaktbal voorschotelt. Of een bak roti dan. En wanneer Willeke zijn hit ‘Luister Meisje’ op haar manier gaat zingen, dan zit er dus een hele stoere neger te knipperen met z’n mooie, bruine ogen en zegt even later (met zonnebril op): “Ik had niet verwacht dat het me zo zou raken.” En dan de aflevering met Stef Bos (held!) die op een haast vaderlijke manier tegen de rapper Negative, ook best een boefje, zijn versie van ‘Dingen Gedaan’ zingt; “Ik heb dingen gedaan die ik beter had gelaten, dingen gelaten die ik beter had gedaan, maar het heeft weinig zin om de tijd terug te draaien, al is het goed om soms te zien waar het mis is gegaan.” Wow! Wat een respect tussen 2 culturen. Respect tussen 2 generaties. Iedereen blijft zichzelf. Iedereen blijft zingen in zijn of haar eigen genre. En dan ben ik zo ontroerd! Huilen! huilen! Het is zo’n simpel tv-format, maar wat een effect! Zo mooi! Hetzelfde effect wordt bij mij altijd bereikt wanneer ik bij een concert sta en de zanger/band/podiumtype vraagt of iedereen even de handjes in de lucht kan doen en of dat nou een ‘al die handjes de lucht in’ of een ‘put your hands up for Detroit’ is; het raakt me. Even met z’n allen in een We-Are-The-World-We-Are-The-Children-stemming, even het idee dat iedereen dezelfde mening heeft, dat iedereen hetzelfde wil voor elkaar en dat iedereen bereid is daar aan mee te werken. Dat het niet uitmaakt op welke partij je stemt of welk kabinet er aan de macht is. We’re all someone’s daughter, we’re all someone’s son! Liefde! Goddomme, pure liefde! Noem het naïef. Maar af en toe is het fijn om in je eigen naïeve bubbel te leven.

Via www.uitzendinggemist.nl kun je alle voorgaande uitzendingen bekijken. Doe dat. En volgende week woensdag kijk je natuurlijk, net als ik, naar de nieuwste aflevering op NL3 om 20:30.

Ooit was ik uitgenodigd voor een etentje bij een hip en happening reclame-setje. Allebei topbanen in de reclame, allebei strak in ’t vel, haartjes goed, kleertjes goed en na al die jaren nog hartstikke verliefd en hun 2 kinderen zaten de hele avond braaf te tekenen! Hun huis was totally opgeruimd en kwam zo uit de ‘Elle Wonen’ en hij was, naast briljant reclamemannetje, ook nog eens heel handig in huis en hij had de kick ass boekenkast helemaal zelf ontworpen en in elkaar getimmerd. Zij was bezig met het schrijven van een boek en kon daarnaast ook geweldig fotograferen en die foto’s werden ook nog eens gepubliceerd in hippe tijdschriften. En natuurlijk had ze fucking lekker gekookt (5 gangen, biologisch) en was ze ook nog eens een gezellige en onderhoudende gesprekspartner! Maar toen ze kwam aanzetten met een, no shit, zelfgebakken brood was dat voor mij de bloody fucking limit! Een zelfgebakken brood. Een zelfgebakken meergranen brood! Toen dacht ik; fuck you bitch, fuck you, met je fucking geweldig baan, je perfecte man, perfecte huis, perfecte kinderen, je fucking briljante kookkunsten en je zelfgebakken brood. Er zijn grenzen! Fuck you!

En dat dacht ik allemaal, maar ik ben jarenlang jaloers op haar geweest.

En daar ga je! Want op jaloezie draait de hele vrouwelijke helft van de bevolking! Including me. Slimmer willen zijn dan zij. Mooier willen zijn dan zij. Een betere moeder willen zijn dan zij. Een opgeruimder huis. Lekkerdere hapjes willen voorschotelen. Mooiere kleding. Een kind hebben dat toch zeker een maand eerder kan lopen dan die van haar. Ik wil beter zijn dan zij! Mooier! Beter! Mooier! Beter!

En voor al die vrouwelijke imperfecties is er tegenwoordig wel een (vrouwelijke) coach of goeroe of counselor te vinden. Een huishoudcoach, ‘want organiseren kun je leren!’ Een uitstralingscoach; ‘ik ben er helemaal voor jou, ik ben jouw cheerleader!’ Een sekscoach, een klaarkomcoach, een multi-orgasme-goeroe, een genotsgoeroe, een gelijkheidsgoeroe en een genietgoeroe (€ 100,- per uur)! Maar flikker op met je gegoeroe! Goeroe hier, goeroe daar, for fuck’s sake! Waarom moet het altijd elke dag goed gaan? Waarom moet je elke dag gelukkig zijn? Waarom moet je de schijn ophouden? Doen alsof je perfect bent? Omdat al die andere vrouwen doen alsof ze dat zijn? Ik dacht het niet! Ik voel me al weken kut en laat me met rust! Ik geniet ervan! Ik zwelg in m’n eigen depressie! Ik denk vandaag dat het nooit meer goed komt! Vandaag zie ik het allemaal niet meer zitten!

Want… ik ben niet perfect. Ik ga het nooit worden en ik wil het ook niet eens meer worden! Ik ben 10 kilo te zwaar, ik heb een pukkel op m’n kin waar ik al 3 dagen aan loop te pulken, ik heb een gedraaid wasje al 24 uur in de wasmachine laten zitten en ik denk niet dat ik er vandaag zin in heb om ‘m nog een keer te draaien en op te hangen, ik heb de trap al 2 weken niet gestofzuigd, mijn huis is altijd een tyfuszooi en een chaos, ik ben niet altijd lief en ik bijt regelmatig verbaal de kop van de verkering eraf! Maar! Ik hoef godverdomme niet elke dag 100% gelukkig te zijn!

Dus: Jij (vrouw) ziet het leven niet meer zitten? Ben jij niet perfect? Ik ook niet! Kom naar mij, neem veel rosé mee en dan lachen we erom!

“Ik kan zo de deur toch niet uit!”, riep ik begin deze week vertwijfeld naar de verkering. “Hoezo niet?”, vroeg hij. “Ja, hallo! Ik ben op televisie geweest, weet je wel! En ik heb een bekend hoofd hoor! Straks loop ik in m’n pyjama in de supermarkt en dan gaan ze allemaal wijzen en zeggen; ‘Nou, die is snel van dat voetstuk gevallen, ze ziet er nu al niet meer uit en televisie maakt helemaal geen 10 kilo dikker, in het echt is ze een stuk forser dan op tv.'” “Je ziet er goed uit hoor, schatje’, zei hij. “Ja, dat zeg jij”, zei ik. “Dan zie je er niet goed uit”, reageerde hij. “Zie je nou wel, ik moet even een jurkje aantrekken hè? En even wat make-up op, toch?”, vroeg ik. “Eh”, zei de verkering met z’n blik gericht op een of ander kooigevecht met veel bloed op de televisie. “Hé! Joehoe! Ik heb nu wel een reputatie hoog te houden hoor!”, zei ik, maar de verkering vond het kooigevecht een stuk spannender dan mijn reputatie. Maar… ik heb grootste plannen natuurlijk! Ik ga de wereld veranderen! De mensen een stukje blijer maken, laten lachen! Ik heb de smaak van televisie nu te pakken! Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde en het water gaat er anders dan voorheen en de stroom van een rivier hou je niet tegen en ik zal de hele Waal de andere kant op laten stromen! Ik zal de hele wereld gaan vertellen dat het heel leuk en normaal is om seksspeeltjes te gebruiken! Ik ga lezingen geven! En voorlichting over seks en seksspeeltjes en liefde! Ik wil ook nog de liefde gaan verkondigen! En poezen! Iedere katteneigenaar moet een PloesiePoesie in huis hebben! The sky is the bloody fucking limit! I will be walking on sunshine for the rest of my life!

Gisteren was het neefje van de verkering even bij ons. En het neefje heeft een snackbar in de buurt van Tiel. En in die snackbar heb ik een tijdje geleden een stapeltje PloesiePoesie-folders gelegd, want ook de frikadellen-etende-mens kan behoefte hebben aan een look-a-like van z’n kat! Je weet het niet. Maar ja, de frikadellen-etende-mens is natuurlijk ook bij uitstek een regionale tv-kijker! “Weet je wat ze tegenwoordig bij mij bestellen?”, vroeg de neef van de verkering. “Nou?”, vroeg ik. “Een patatje dildo.”

Juist.

Beide benen op de grond.

Lezers die hier al langer dan vandaag komen, weten van mijn extreme voorliefde voor poezen en katers in het algemeen en poezen en katers in kleertjes in het bijzonder! Want het dragen van sweaters, trainingsjackjes, jurkjes en bontkraagjes is dus niet alleen voorbehouden aan chihuahua’s! ‘Why should they have all the fun? Maar omdat ik www.maanisch.com niet helemaal wil vervuilen met allerlei héle foute poezenplaatjes heb ik helemaal voor mezelf een plekje gecreëerd waar ik poezenplaatjes-technisch totally uit m’n dak kan gaan! Een plekje waar ik, als ik depressief ben, of ooit een keer dement, of verdrietig, of ellendig, of dan toch in een tehuis lijdend aan Korsakoff of iets met teveel xtc in een ver verleden, of gewoon chagrijnig, altijd blij van zal worden! Waar: http://ploesiepoesie.nl/ploesie-blog.

Ik blog al bijna 10 jaar voor de kat z’n kut, de kat z’n viool, of eigenlijk eerder de kat (lees; Bruce Lee) z’n dierenartsrekeningen! En ja, natuurlijk log ik voor mezelf, voor de aandacht, de hits en de eigengeilerij, maar toch! Toch voel ik een wrijving! Ik weet nog dat er 9 jaar geleden meisjes waren die Amazon-wishlists online zetten… dat was toen schandalig. Kon niet! Echt niet! Hoeren waren het! Slettebakken, die in ruil voor een webcamshot van hun decolleté zomaar de allernieuwste dvd’s en cd’s in hun brievenbus kregen! Maar ja, ik ben inmiddels wat ouder en wijzer en ik ben alle schaamte voorbij en m’n decolleté doet het nog best leuk en ik wil ook gratis producten! Gratis boeken, spullen, apparaten, gratis parfum, gratis kattenvoer, gratis drank, gratis gadgets, hebbedingetjes; laat maar lekker doorkomen hier in huize Luna! Ik schrijf er wel een stukje over! Toevallig zag ik vorige maand ook ineens allemaal bloggers met een soort van donatie-button op hun blog. Voor een gratis kopje koffie. Dat je dan, als lezer, even 1 of 2 euro stort op de rekening van de blogger, zodat de blogger een kopje koffie kan kopen om zo weer een volgend stukje te schrijven. Hartstikke leuk idee natuurlijk, maar ik wil helemaal geen kopje koffie, ik wil pallets vol met wijn! Doosje wit, doosje rood, doosje Prosecco! En als ware mijn gebeden gehoord kreeg ik vorige week een mailtje van ene Eva: ‘Winkelman en Van Hessen is een PR bureau dat zich inzet voor een breed scala aan merken. Voor een klant van ons willen wij jou graag een nieuw product toesturen. Graag wil ik vragen of het mogelijk is dat jij ons jouw adresgegevens toestuurt.’ Ik mailde terug: ‘Wat dan? Wat dan?’ En Eva mailde weer: ‘Het gaat hier om een product van een telecomaanbieder die de sim only markt gaat betreden.’ “J.!”, riep ik enthousiast door het huis, “nou gaat het gebeuren hoor! Nou gaat het gebeuren!” “Wat dan?”, vroeg hij. “Ik krijg een gratis iets van een telecomaanbieder!” En de verwachtingen waren hoog. Zeer hoog. Ik hield het niet meer van de spanning. Tot vandaag de postbode voor de deur stond met een hele, hele grote doos. “Nou, het weegt niks”, zei de verkering toen hij de doos naar binnen tilde. “Dus het is geen iPad?”, zei ik beteuterd. “Nee, dat denk ik niet schatje”, zei hij. Even later stond ik oog in oog met 2 ballonnen.