Maandelijks archief februari 2004

Een paar weken geleden belde vriendin D., art director bij een bekend Nederlands mannenblad: “Zeg Luun, zouden wij misschien bij jou thuis een fotoshoot mogen doen? Het is voor een tv-babe, maar het is best wel naakt en ze voelt zich waarschijnlijk meer op haar gemak in een huiselijke omgeving dan in een studio. En omdat jullie huis groot genoeg is hoopte ik dat het bij jullie kon?” “Hihi”, zei ik tegen D., “natuurlijk.” Een halve naaktshoot met een tv-babe in je eigen huis is typisch zo’n verhaal dat je later aan je kleinkinderen vertelt. Dus dinsdagochtend stroomde hier het huis vol vanaf 08.15. Het was een drukdrukdrukte met mannetjes! Het mannetje van de styling bracht een aantal grote kledingtassen binnen met ‘Frans Molenaar’ op de zijkant. Poe, dacht ik. Het mannetje met de camera kwam uit Londen en het mannetje van de haarstyling kwam overgevlogen uit Noorwegen. Poe, dacht ik weer. De tv-babe had haar eigen mannetje voor de make-up meegenomen. Poe! Verder was er nog een mannetje dat de zaken van het mannetje met de camera waarnam. En dat mannetje had weer een vrouwtje dat dingen voor hem regelde. Tussen de bedrijven door waren er ook nog een journalist van het mannenblad en de hoofdredacteur van het mannenblad. Het was ineens heel hip en happening in het huis van P. en Luna. “Hihi”, zei ik tegen vriendin D. die ook de hele dag aanwezig was. De tv-babe had haar hondje meegenomen en ik offerde me enthousiast op om een rondje met het hondje over de grachten te lopen. Meteen m’n moeder bellen. “Mama! Je raadt het nooit. Ik ben nu de hond van een tv-babe aan het uitlaten!” “Hihi”, zei m’n moeder. “Hihi”, zei ik terug. Toen P. die avond thuiskwam vertelde ik hem alles. “Hier heeft ze gelegen”, zei ik en wees naar het bankje in onze slaapkamer. “Helemaal bloot?”, vroeg hij. “Tot op de slip”, zei ik. “Hihi”, zei P.

Mijn moeder zat vroeger op bloemschikken. Ik weet nog dat ik mij toen voornam om later nooit te gaan bloemschikken. Bloemschikken was suf. Mijn vader bowlde en bowlen vond ik ook suf. Ik speelde ‘bankje’ en ‘postkantoortje’; dat waren pas hobby’s! Mijn moeder nam bij het echte postkantoor en de echte bank altijd stapels girobetaalkaarten, enveloppen en andersoortig in te vullen papiertjes voor me mee. Thuis ging ik dan heel officieel met pennen en stempels in de weer. Als ik maar kon schrijven, knippen en plakken, dan was ik gelukkig. Gisteren was ik ook gelukkig, tijdens het knippen en plakken bij de eerste, echte, enige, officiële ATC-meeting in Nederland. Deze dag werd georganiseerd door Marloes van www.tussenpozen.com. Zij inspireerde me al eerder tot het bijhouden van een ‘art journal’ en heeft me gisteren geïnspireerd tot het maken van ATC’s. ATC’s, oftewel Artist Trading Cards, zijn ‘kunst’kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch. Deze kaartjes worden op allerlei manieren versierd, voorzien van datum, titel naam en eventueel serie/editienummer en daarna geruild met andere ‘kunstenaars’ over de hele wereld. Een gezellige hobby dus. En een sociale hobby, dat ook. Dat was ook de mening van de dames Ecritures en Hansje, die gisteren net zo enthousiast als ik aan het knippen en plakken waren op de tafel van Marloes. Het was een soort bloemschikken, maar dan met glitterpapier, veertjes, verf, stempels, scharen en pennen. Volgens mij riep ik wel 10 keer dat ik het zo leuk vond. Knippen en plakken met gelijkgestemden! Heerlijk! “Maar kan je ze straks ook loslaten?”, vroeg Marloes terwijl ik in mijn nopjes was met mijn 4 allereerste ATC’s. “Loslaten?”, vroeg ik angstig. “Ja, dat je ze ook echt gaat ruilen”, zei ze. Eh, met pijn in m’n hart waarschijnlijk. Maar ik ga het wel doen.

Bellen. Ik moet J. nog bellen. Afspraak maken. Nu. Mobiele telefoon zoeken. Zit in m’n tas. Tas zoeken. Tas gevonden. Hé, m’n agenda. Blader. Blader. Hé, het adres van E.! Was ik kwijt. Die moet ik echt snel een kaartje sturen. Kaartje zoeken. Stapel kaartjes bekijken. Niet leuk. Niet leuk. Allemaal niet leuk. Dan niet. Kaart kopen. Onthouden. Hé, wat is het stil. Muziek afgelopen. Nieuwe cd zoeken. Zoeken, zoeken. Niks leuk. Dan niet. Eten. Honger. Koelkast. Hé, de poezen hebben bijna geen vers water meer. Bakje schoon, bakje vullen met water. Hé Bruce. “Nee, Bruce, dit is water, geen blikkie, wil je blikkie? Blikkie! Blikkie!” Kastje open. Hé, geen blikken met kattenvoer meer. “Vrouwtje gaat wel even een blikkie halen voor jullie.” Jas aan. Tas mee. Hé, ik moet die brief voor vriendin I. nog op de post doen. Trap af. Brief in tas. Hé, een rekening. Die rekening moet ik nu betalen, anders wordt m’n mobiele telefoon afgesloten. Jas uit. Computer aan. Hé, die glazen staan al 2 weken naast m’n computer. Smerig. Glazen naar boven brengen en in de afwasmachine zetten. Hé, nog maar een paar vaatwastabletten. Op boodschappenlijstje zetten. Papiertje zoeken. Pen zoeken. Boodschappenlijstje schrijven. Nadenken. Ook nog vuilniszakken. En kattenvoer. Nadenken. Avondeten. Kijken wat er nog in diepvries zit. Hé, een pond rundergehakt. Vanavond spaghetti. Even P. bellen: “P. we eten vanavond spaghetti.” Hij wil liever bloemkool. Ondertussen bladeren in tv-gids. Niks op tv. Naar de wc. Hé, de post is gekomen. Check, check, check. Negeren. Alles negeren. De wc boven is koud, dus beneden naar de badkamer. Hé, een spiegel. Jesus, ben ik dat? Dichterbij. Ja, dat wordt niks meer vandaag. Ik moet m’n haar verven. Staar. Staar. Nadenken. Wat was ik aan het doen?

“A kiss on the hand may be quite continental, but diamonds are a girls best friend.” Marilyn Monroe zong het, maar ze had het mis. Ze had dan wel de tampeloeris van John F. Kennedy tussen haar benen gevoeld, maar als dat een Tarzan was geweest, dan had ze wel anders gezongen. Ik vind de Tarzan, naast de tampon en het Madonna-radiokanaal op Radio@Netscape Plus, de beste uitvinding van de vorige eeuw. Bij FOXY ben ik verantwoordelijk voor de productpagina, dus iedere maand mag ik 10 nieuwe seksspeeltjes bespreken. Peter Muller, mijn hoofdredacteur aldaar, stelt mij vaak aan zakenrelaties voor als ‘de vrouw die de Tarzan groot maakte’. Grapje natuurlijk, maar een klein beetje waar, want als ik ergens de Tarzan kan promoten, dan doe ik het. Of dat nu op een familiefeestje, in een discotheek of bij de bakker is. Of op mijn site. Voor dit lyrische promotieverhaaltje hier word ik overigens niet betaald. Dit doe ik uit pure liefde voor mijn lezers, omdat de Tarzan een product is waar ik compleet achter sta; iedere vrouw, single of niet, zou er eentje op haar nachtkastje moeten hebben! Nu heb ik er zelf niet eentje. Ik heb er wel 10. Wat zeg ik? Wel 20. Mijn vriendinnen kregen er ook allemaal 1 en dan nog heb ik een bak vol met seksspeeltjes die bedrijven mij in het verleden opstuurden. En er komen steeds nieuwe bij. Een week geleden stuurde vibratormannetje E. me een grote doos met het nieuwste van het nieuwste op seksspeeltjesgebied. Wat een pret! Wat een feest! Snel overal batterijen in om te kijken welke kant alles opdraait en welke lichtjes gaan knipperen. Hoog technisch vernuft allemaal! Maar omdat ik de beroerdste niet ben, en onmogelijk al deze speeltjes tegelijkertijd kan gebruiken, laat ik een lezer(es) delen in mijn vibratorgeluk! De ‘Bunny Pearl‘ stuur ik, uiteraard ongebruikt en in een discrete verpakking naar degene met het leukste liedje of gedicht over een vibrator. Iets anders mag natuurlijk ook. “Tarzan! Tarzan! A Tarzan is a girls best friend!”
www.viashop.nl