WAH SEDDE GIJ?

“Willumesschienlotenvaddesonneboem”, vraagt een dikke dame van in de 70 in mijn deuropening.
“Wat zegt u?”, vraag ik.
“Lotenvaddesonneboem?”
“Eh”, zeg ik en kijk de dikke dame vragend aan.
Puppy Nina komt naast me op de mat zitten terwijl de dikke dame een boekje uit een omgekeerd plastic tasje haalt.
“Vandesonneboem”, zegt ze terwijl ze het boekje onder m’n neus duwt.
“Oh, of ik een lot wil kopen van De Zonnebloem!”, zeg ik.
Opgelucht kijkt de vrouw me aan.

“Ja hoor, natuurlijk wil ik dat wel”, zeg ik, maar eigenlijk wil ik helemaal geen lot van de Zonnebloem. En ik wil ook niet doneren aan de Nederlandse Hartstichting, het Reumafonds, de Maag Lever Darm-stichting, het Diabetes-fonds of eigenlijk welk ander fonds of welke andere stichting dan ook. Sinds ik in Tiel woon verschijnt er wekelijks wel een collectant aan de deur. En omdat ik te laf ben om ‘nee’ te zeggen gooi ik iedere keer toch weer een handje kleingeld in de collectebus.

In het kader van de bezuinigingen heb ik onlangs alle lidmaatschappen die ik me de afgelopen jaren aan heb laten smeren op straat (Stop Aids Now, Wereldnatuurfonds, Amnesty International en Oxfam Novib) stopgezet. “Ja, maar het is maar 2 euro per maand en wat is nou 2 euro per maand?” Ja, 2 euro per maand is 24 euro per jaar en daar kan ik een halve week van eten, vriend! Want het zijn momenteel niet alleen de directeuren en managers van de Stichtingen of Fondsen die meer verdienen dan ik. Als ik een slechte week draai, dan verdienen ook de studenten die staan te collecteren meer dan ik. En dat kan niet de bedoeling zijn van het leven in het algemeen en mijn leven in het bijzonder!

Maar de dikke dame aan mijn deur is allerminst ‘student’ te noemen. Zij loopt vrijwillig met haar omgekeerde plastic tasje de Tielse deuren langs. Mooi.

“Wahunleukhundje”, zegt ze.
“Ja, we hebben haar net. Ze heet Nina. Lief hè?”
“Ikhehnohweleenkuukske.”
“Oh, Nina, hoor je dat, die mevrouw heeft een koekje voor je!”

Een paar minuten later is het de dame gelukt om een hondenkoekje uit haar portemonnee te frommelen. Ondertussen blijft de dikke dame praten en praten en praten en hier in Tiel zeggen ze dan; ‘die lult een hond kapot in 5 minuten’, maar Nina zit nog steeds braaf op de mat. De dikke dame moet zich af en toe vasthouden aan de deurpost, want praten en ondertussen op zoek naar een hondenkoekje blijkt nogal een opgave voor haar. Gelukkig kan ik haar platte Tiels, gecombineerd met een spraakgesprek en een loszittend gebit ontcijferen.
Nina slikt het koekje in 1 keer door.

“Menbuuvouhehokunhundje.”
“Oh, daarom heeft u zeker altijd een hondenkoekje bij zich?”
“Isokweluhliefbeessie.”

De dikke dame zakt met gevaar voor eigen leven door haar knieën en begint Nina te aaien, die rustig blijft zitten en zich de aaitjes laat welgevallen.

“Sijhehuntisju.”
“Een wat?”
“Un tisju.”
“Een?
“Tisju.”

Ja, die koste mij ook even wat moeite.