TUSSENIN IS WAT TELT
Ik had eigenlijk al een paar dagen niet gehuild.
Tranen raken op.
Vorige week bezocht ik de verpleegafdeling waar m’n moeder dus al weken wel-niet, wel-niet, wel-niet naartoe gaat. Gewoon om even een indruk te krijgen.
Als een plek om te janken is, dan is het wel die verpleegafdeling.
Er hangt daar ‘kunst’ aan de muur in de gangen die ik nog herkende van toen ik een klein meisje was. Ik zie mezelf als 5- of 6-jarige nog staren naar een roze macremé-patchwork-jaren-70-ding met allemaal glitterstenen erin. Vond ik heel fascinerend toen. Prachtig. Wow. Hoe bijzonder moest je zijn om dat wat je maakte op te mogen hangen in het ziekenhuis? Hét ziekenhuis! Daar waar zoveel mensen het zagen? Nu, 30 jaar later, is niet alleen dat kunstwerk van roze naar oud-roze verkleurd, de tijd heeft de stof en het draad geen goed gedaan. Het ziet eruit als een verlept bosje bloemen. Al doen bloemen er een week over om te verleppen, dit kunstwerk heeft er jaren en jaren over gedaan.
Vergankelijkheid.
En niet alleen dit kunstwerk, maar ook de verpleegafdeling waar m’n moeder komt te liggen is in 30 jaar verkleurd. Van crème naar een vies grijs-beige. Oud geworden. Er hangt daar een godverdommese Oost-Europese-sfeer en het stinkt naar urine en er zit een code op de deur, speciaal voor de demente bejaarden en daar moet ik mijn moeder vandaag naartoe gaan brengen?
“Mamma, ik kan niet meer hoor”, huil ik, “ik moet je morgen ergens naartoe brengen en ik kan er gewoon echt niets positiefs in zien, echt niet, ik kan jou toch niet naar een soort van dagbesteding laten gaan waar ze sokken gaan breien terwijl jij vroeger hele bruidsjurken hebt gemaakt, hele maatpakken, je moet mijn bruidsjurk nog maken, ooit! Je bent een kunstenaar! Mijn voorbeeld! En dan ga je stempelen met demente bejaarden?”
“Ik ga niet naar huis”, zegt mamma stellig.
“Maar het is daar geen plek waar je beter wordt, het is geen plek waar je je fijn gaat voelen.”
Ik huilen.
“Mamma, laat mij, laat ons je thuis verzorgen, samen met de thuiszorg, alsjeblieft.”
“Ik ga niet naar huis.”
Ik nog meer huilen.
“Als ik alles van tevoren had geweten, dan was ik liever 6 weken geleden al gegaan”, zegt mamma.
Had van mij gemogen.
Ach Luna, sterkte. Veel sterkte. Ik leef met je mee. Dikke knuffel
He, verdammt. Veel verder dan woorden als ‘sterkte’ kom ik ook niet, maar wat zou ik graag wijze woorden spreken.
Lieve Luna.Ja jammer dat het er zo triest is waar je moeder naar toe wil, niks beter als thuis.dikke knuffel.
Wat een ellende als ik dit hoor. Tijd voor het adres van verpleeghuis. Zullen we die kamer weer opvrolijken met nog mooiere kaarten, posters enz.
Bah, bah, bah..Wat een ellende…
wat klote…. heel veel sterkte!
Heel veel sterkte, Luun.
Is er geen mogelijkheid om verpleegzorg/revalidatie elders te zoeken? Neem aan dat deze plek geregeld is door het ziekenhuis, maar het is mogelijk zelf op zoek te gaan naar iets waar het beter is.
Verder zal ze 24-uurs zorg nodig hebben nog en dat is thuis met de hulp van thuiszorg amper goed voor elkaar te krijgen. Als je moeder liever hiervoor kiest, kan je haar alleen proberen zo goed mogelijk te steunen. Ik bedoel het niet vervelend, je wil haar toch ook niet dwingen in een situatie die ze zelf niet wil, omdat jij dat liever zo zou zien.
Heel erg veel sterkte lieverd, xxx
#hartjeonderjeriem life sucks ook gewoon soms zo hard en is zo oneerlijk, maar wie weet. maakt ze die bruidsjurk nog voor je. en was het ’t allemaal waard.
ik hoop ’t heel hard!
Pfff been there. Hopelijk is de verzorging wel beter ondanks oudbolligheid. Spreek uit ervaring, EMC 1 fucking drama echt moord neigingen gehad naar personeel daar, toen revalidatie/verzorgingstehuis, was ook oud maar mensen en personeel heel lief. Hopelijk komt het nog goed maar voel wel de wanhoop en machteloosheid bij jouw die ik toen ook had. Pff dejavu veel sterkte en een BIG HUGG
Het verpleegtehuis waar mijn moeder aanvankelijk tijdelijk naartoe ging zag er nogal erg uit, maar het personeel was er echt heel goed en dat was het belangrijkste.
Sterkte! {denk aan jullie}
Ik ben het met laurent eens. Als het personeel OK is zal het je misschien heel erg meevallen. Ik hoop heel erg dat dat het geval is. Liefs en sterkte.