THIS IS LIVING

Vorige week woensdagochtend om 9.15 kwam P. terug van zijn trip naar New York. Ik was blij, jippie, hij is er weer, fijn! Een kwartier later belt hij naar zijn moeder, die vorige week 70 werd, om te zeggen dat hij veilig thuis is gekomen. Zijn moeder vertelt hem dat de avond ervoor een vriend van hem, P., 38, net 2 kindjes, zomaar ineens is overleden aan een hartaanval. Van een jippie-stemming naar groot verdriet in 1 seconde. Adem in en adem uit. De laatste week van mijn P.’s eerste vakantie in 2 jaar verandert met dit nieuws van een hè-gezellig-samen-week naar iets heel anders. Dan krijg je dat ‘is-dit-nu-later’-gevoel over je heen. Is dit nu later? Wordt het het verliezen van iedereen, tot je uiteindelijk niemand meer over hebt? Zucht. Hoe meer mensen je kent, hoe meer je er kwijt kunt raken. En van die gedachte werd ik eigenlijk toch wel goed depressief. Aan de ene kant wil je een paar weken in bed blijven en alles langs je heen laten gaan. Laat maar zitten. Even niet meer meedoen. Maar je kan niet anders dan toch gewoon maar doorgaan. Gewoon doorgaan met doorgaan. Gewoon de dingen doen die je al aan het doen was. Gewoon werken. Gewoon boodschappen doen. Gewoon wat PloesiePoesies in elkaar naaien. Gewoon naar die verjaardag. Gewoon daar lachen. Gewoon wijntjes drinken. Gewoon een filmpje kijken. Gewoon bellen met je moeder. En je vader. Gewoon lekker koken. Gewoon eten. Gewoon buttons maken voor Koninginnedag. Gewoon opstaan, douchen, aankleden. Zaterdag werd de vriend van P. gecremeerd. Zondag werd de vader van P. 74. En maandag vierde ik gewoon als alle jaren Koninginnedag. Maar dit keer met mijn prachtige én vooral 4 maanden zwangere vriendinnetje H., met vriendin K. en met nog veel meer vrienden die allemaal even kwamen kijken wat voor buttons ik aan het verkopen was. Anderen kwamen die avond nog even een drankje doen bij P. en mij thuis, onder het genot van een dj-set van vriend F. en al die gezelligheid was de enorme kater van de dag erna meer dan waard. En ja, dan ben je eigenlijk zo een week verder. En als je dan achter je pc een stukje zit te schrijven, dan besef je ineens dat de gewone dingen die je doet eigenlijk helemaal niet zo gewoon zijn.