TANDARTSEN, MOEDERS EN TONGPIERCINGS

Luna is vandaag naar de tandarts geweest. Geen gaatjes. Wel een serieuze toespraak van de tandarts over mijn tongpiercing. “Je moet hem er elke dag uithalen en dan het gat met een borsteltje schoonmaken. Anders krijg je vroeg of laat infecties.” Ik heb gezegd dat ik daar geen tijd voor had. En dat ik die piercing daar al drie jaar had zitten en dat ik nog nooit ergens last van had gehad. Het was voor mijn eigen bestwil zei-ie. En het erge van alles was; mijn moeder was erbij. M’n moeder en ik gaan al jaren naar dezelfde tandarts dus ook vandaag. En toen we buiten stonden begon het. “Ik vind het ook onzin. Zo’n piercing. Wat heeft dat nou voor nut? Wat vindt P. ervan? Straks krijg je echt een infectie, en dan?” Ik ben blij met dat gat in m’n tong en ik had gisteren net een nieuwe piercing gekocht, maar m’n moeder vond ‘m niet mooi. In het begin vond ik die piercing hartstikke stoer, nu is het meer een gewenning geworden. Als ik hem er nu uithaal, dan voel ik me kaal. En ook eten en drinken voelt dan gewoon anders. Dat ding hoort gewoon bij me dus. En hij valt haast niet op. Toen ik hem 3 jaar terug liet zetten was iedereen nog nieuwsgierig; “Deed het pijn?”, “Hoe is dat nou met zoenen?” en “Pijpt dat nou echt lekkerder?” Nu heeft iedereen een piercing, dus er wordt nooit meer naar gevraagd. Maar ik heb van horen zeggen dat mannen het echt lekkerder vinden om gepijpt te worden door een vrouw met tongpiercing.