web analytics

Tags: lidl

LUNA HEEFT GEEN KERSTSTRESS

“En dan gaan we met de kerst allemaal losse hapjes doen hè, schatje?”, vroeg de verkering vorige maand.
“Is goed, liefie”, zei ik.
“En dan gaan we een stuk lamsvlees in de oven doen, en biefstuk en een stuk buikspek en dan zetten we dat allemaal op tafel en dan kan iedereen kiezen en dan met allemaal warme sausjes erbij.”
“Is helemaal goed, liefie.”
“En dan met een kastanjepureetje, een knolselderijpureetje, rozemarijn-aardappeltjes, verschillende groenten.”
“Is helemaal goed.”
“En ook allemaal lekkere voorgerechtjes, ik dacht aan een kreeftsoepje met dan cappuccinoschuim erop in van die kleine kopjes en dan misschien met krabbenpootjes en Hollandse garnaaltjes erbij.”
“Lieverd, ik vind alles goed.”

Het werd gisteren. Twee dagen voor kerstmis.

“Het enige dat jij moet doen is me nu naar de LIDL brengen en me helpen met tillen”, zei ik tegen de verkering. Het was 7.30, hij lag nog in bed en over een half uurtje zou de LIDL open gaan. Ik had de hond al uitgelaten en een boodschappenlijstje gemaakt. Ik moest ‘m zo weinig mogelijk tijd geven om wakker te worden, zodat hij zich niet kon realiseren wat ik ‘m aan ging doen. “Als je me nu helpt, dan hoef je de rest van de dagen niks meer te doen, niets in te ruimen, niet te koken, helemaal niks”, zei ik. Het was een offer he couldn’t refuse.

Eenmaal in de LIDL kreeg ik het zwaar, omdat de verkering m’n plannetje langzaam doorkreeg.
“We zouden toch een heel wildmenu doen en nu liggen er hier 2 kant-en-klare gourmetschotels in het wagentje”, zei hij pissig.
“Ja”, zeg ik.
“Ja, wat?”
“Ik ga niet moeilijk doen en niet de hele dag in de keuken staan.”
“Ja, maar we zouden toch allemaal dingetjes?”
“We hebben genoeg en allemaal dingetjes.”
“Je hebt gezegd dat je allemaal pureetjes zou gaan maken.”
“Joh?”
“Ja.”
“Nee, jij wou dat en ik zei dat dat goed was, maar ik was nooit van plan het te doen, want het is allemaal veel te ingewikkeld en uiteindelijk ben ik degene die het moet doen en als ik het toch moet doen, dan wil ik het zoals ik het wil.”
“Ik kan het toch doen? Of samen?”

Ik keek ‘m aan en het was now or never.
“Je weet zelf ook wel dat jij dat niet allemaal gaat doen. Dat je binnen een half uur al bloedchagrijnig in de keuken staat omdat je een bepaald zeefje niet kan vinden. Of dat je de rosbief dan een minuut te lang of te kort in de oven hebt staan en dat dat niemand interesseert, maar dat jouw avond dan verpest is. Heb ik geen zin in. We doen het op mijn manier, jij hoeft niets te doen, alleen de boodschappen in en uit de auto te zetten.”
“Ik heb het idee dat we wat vergeten”, mokte J.
“Ik heb het allemaal onder controle.”
“Ja, maar het toetje?”
“Heb ik al in huis.”
“Dus je hebt het echt allemaal onder controle?”
“Ja.”
“Ik kan het niet geloven.”
“Dat zou ik maar wel doen. Laat het los. Maar als nou met de kerstdagen blijkt dat ik toch wat ben vergeten, dan moet je gewoon je mond dicht houden, want mij interesseert het helemaal niks. Dan maar 20 frikadellen in de frituur, ook prima.”
“Hebben we nog een doos frikadellen in de diepvries dan?”
“Ga die maar even pakken voor de zekerheid.”

3