‘T IS DE MANIER WAAROP DE DINGEN GAAN
Toen ik bij P. wegging wist ik; zijn vrienden ga ik niet meer zien en onze gezamenlijke vrienden waarschijnlijk ook niet. En dat was goed. Zo gaan die dingen. Daar hield ik rekening mee. Maar dat ik ook een aantal van mijn eigen vrienden nooit meer zou zien, dat had ik eigenlijk niet ingecalculeerd. En dat doet pijn. En daar heb ik heel veel en heel hard om gehuild de afgelopen tijd. Het is nu bijna een jaar geleden dat ik contact had met mijn beste vriendinnetje. Zij is vorig jaar gestopt met praten, waarschijnlijk omdat ik in de jaren daarvoor nooit heb gepraat over mijn verdriet. Misschien vindt zij dat beste vriendinnetjes over alles moeten praten. Zelfs als de ander dat niet kan. Of misschien heb ik wel iets heel anders fout gedaan. Misschien vond ze m’n haar altijd al kut zitten. Misschien vindt ze m’n verkering niet zo leuk. Misschien vind ze Tiel niet leuk. Misschien snapt ze niet dat ik nu ineens wel af en toe voor een kind wil zorgen. Misschien is zij zelf vergeten hoe je je gedraagt als je stapelverliefd bent. Misschien is ze het niet eens met al mijn keuzes van de afgelopen jaren. En dat mag, maar het waren wel mijn keuzes. En ik sta achter every single one of them. En ik vind dat vriendinnen het niet altijd eens hoeven te zijn met elkaar. Het met elkaar eens zijn en van elkaar houden zijn 2 verschillende dingen. Maar ik heb me erbij neergelegd dat ik op geen een van mijn vragen ooit nog een antwoord krijg. Ik heb gebeld, gemaild, ge-sms’t, gevraagd om antwoorden, om een reactie, om iets. Maar ik kreeg niets. En ik zou het liefste haar de schuld geven van onze verbroken vriendschap, want dat is natuurlijk het makkelijkst voor mij. Want ja, hallo! Mijn hele leven stond totally op z’n kop en ik zat even totally in een survival-modus en dus, ja, hallo, dan doet een vrouw misschien wat gekke en domme dingen, maar ja, hallo, een vriendschap moet wel tegen een stootje kunnen. Maar dat kon de onze dus blijkbaar niet. Zelfs niet na 15 jaar. En opnieuw beginnen is moeilijk. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet opnieuw begonnen. Ik ben niet ineens iemand anders geworden. Al denkt zij misschien van wel. Ik ben nog steeds dezelfde Luna. Alleen met een andere man. In een andere stad. En sommige vrienden zijn gelukkig wél gebleven. En er komen nieuwe vrienden bij. En daar ben ik superdankbaar voor.
Eerlijk stukje Luna. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, vriendinnen moeten elkaar door dik en dun steunen, vind ik. Maarja, iedereen is anders!
Ik denk dat hier voor iedereen wel een stukje van herkenning in zit. Soms denk je te weten wie je vrienden zijn, maar leer je nieuwe kennen, als het ertoe doet…
Enne btw; je nieuwe vrienden vinden je een topwijf!
Heel herkenbaar en ik heb het zelf ook meegemaakt. Het klinkt heel standaard, maar je leert wel wie je échte vrienden zijn. Degenen die je steunen in vrolijke maar ook in heel moeilijke tijden. Die, ook al zijn ze het niet altijd met je eens en zouden ze zelf een heel andere keuze maken, toch naast je staan en je steunen. Soms zonder woorden, maar gewoon door er te zijn voor je. Of met een kaartje of een belletje. Het is heel moeilijk je vrienden kwijt te raken, zeker na 15 jaar, maar hé, je weet wel gelijk hoe haar échte aard is. En jij bent gewoon heel veel meer waard. En dat vinden heel veel andere mensen ook, dat weet ik zeker! Proost op de echte vriendschap!
En die “vriendin” is nu niet toevallig de nieuwe vriendin van P? Misschien pijnlijk maar het zou niet de eerste keer zijn dat ik zoiets zie…
Het is gewoon kut.
Herkenbaar. Mijn beste vriendin van de middelbare school nog is compleet van de aardbodem verdwenen (nouja, ze schijnt heel actief te zijn op Second Life) nadat ik naar Engeland vertrok. We hebben elkaar nog een keer gezien toen ik weer even in Nederland was, mijn lief en ik hebben toen een erg ongemakkelijk etentje gehad met haar en haar man. Zij zat zelf in een buitenechtelijke relatie (op SL en ook een beetje IRL) verwikkeld en de sfeer was ver beneden peil. Ze zou me nog mailen, maar die mail is nooit gekomen… Ik heb gemaild, gesmst, gehyved (ze heeft me van haar vriendenlijst geknikkerd), een kaartje gestuurd, maar heb geen reactie meer gekregen. Ik weet niet eens of ze nog getrouwd is of zich volop in haar relatie met haar SL-man heeft gestort. Zo raar, na zo’n 18 jaar vriendschap….
Soms zou ik niet precies weten hoe het moet, vriendschap. Wat ik precies wel, of niet moet doen, en of dat dan goed was, of slecht. Wat dat betreft blijft het toch een mysterieus fenomeen (zou Nico zeggen, haha). Maar ik weet wel dat ik van je hou.
Mag ik ook jou vriendinnetje zijn?
Voor mij en gelukkig ook voor mijn ouder dan 20 jarige vriendschappen is de liefde wederzijds en onvoorwaardelijk. Met zijn 4-en hebben we al heel wat mannen gehad, en iedere relatie die eindigde hebben we met elkaar meegemaakt. Ik ben dankbaar voor die 3 vrouwen die me steunen door dik en dun, ook al maak ik soms stomme onbegrijpelijke keuzes of een einde aan een relatie, of doe ik iets anders stoms.. ze houden van me. Dat zou ook moeten in vriendschap denk ik. Anyway… bedankt voor je stukje erover.. kweet waarom we al zo lang vriendinnen zijn.. de 3 ladies et moi..
En de afstand Amsterdam-Tiel is groter dan de afstand Tiel-Amsterdam.
*zet een kinderstemmetje op* ik wil wel je dinnetje zijn hoor Luna :-)
Waarom zou je niet haar de schuld geven eigenlijk?
zo herkenbaar! het is inderdaad de manier waarop de dingen gaan…
waarom zou het aan jou liggen, zou ze zelf ook niet lekker in haar vel kunnen zitten, ik heb ook een hartsvriendin ‘laten schieten’, omdat ik zelf helemaal in de knoei zat…maar hoop met haar, vandaag na 9 jaar weer een kopje koffie te kunnen gaan drinken…oftewel je weet maar nooit!
Been there, seen that. Na 15 jaar, ja dat was bij mij ook ongeveer zo lang. Vriendschap, daar doe ik dus niet meer aan. Een drinkmaatje is goed genoeg en verder trek ik mijn eigen plan. Zou je ook moeten doen Luna, dat scheelt een hoop pijn.
Wat mij nieuwsgierig maakt is het stukje ‘dus, ja, hallo, dan doet een vrouw misschien wat gekke en domme dingen, maar ja, hallo, een vriendschap moet wel tegen een stootje kunnen’. Misschien heeft zij toch andere opvattingen van wat allemaal moet kunnen binnen een vriendschap en heb je hier je antwoord. Dat je leven op zijn kop staat verexcuseert niet alles namelijk. Ook niet na jaren vriendschap.
Ik herken trouwens wel het verlies van hechte contacten na relatiebreuk, sommige vriendschappen werken alleen in dezelfde context. Bij elke levensfase horen weer andere mensen.
wel raar dat je hier wel open bent
en tegen vrienden of vriendinnen misschien niet..
maar verder weet ik natuurlijk niets van wat er tussen jullie gebeurd is he
ik wens je gewoon veel sterkte
@annelisse: Ik ben ook tegen hen heel open geweest… het spreekt voor zich dat ik een stukje als dit niet online plaats als ik zelf niet alles aan een situatie heb gedaan en er ‘klaar’ mee ben… mijn weblog is geen plek om dingen met anderen (man, verkering, familie of vrienden) uit te vechten… Dus niet een plek om een ei te leggen, maar wel een plek om het kuiken te laten zien als het uitgebroed is… of zoiets dan :-)
Ik ken het gevoel maar al te goed. Net een half jaar weer single en er zijn een hoop mensen verdwenen. En ook in de jaren daarvoor vriend(inn)en zien gaan, maar er kwamen én komen ook nieuwe vriendschappen voor in de plaats. En al die mensen met wie ik al heel lang bevriend ben en/of die mijn slechte kant kennen en me nog steeds lief vinden en andersom en met wie ik alles kan delen, die koester ik in het diepst van mijn hart.
wat een grote tong
Je groeit met elkaar mee of je groeit uit elkaar. Maar groeien blijf je. Gelukkig zelf de ervaring (meermaals) dat vriendschappen na 1, 3 of zelfs 9 jaar nog hersteld kunnen worden. Wel anders, maar bijna net zo leuk en de mooiste herinneringen samen vervagen toch niet.
Kump goe! Hoe dan ook!
http://www.scientias.nl/verliefdheid-kost-u-twee-goede-vrienden/16022
Ik heb het zelf ook wel eens meegemaakt. Maar ik had echt het gevoel dat we uit elkaar waren gegroeid, en dan is het wel een rotgevoel maar daarbij ook op de een of andere manier oké. Ik hoop voor je dat je het een plaatsje kunt geven, en misschien dat jullie elkaar op een ander moment opeens weer tegenkomen en ‘de hechte vriendschap’ weer helemaal terugkomt. Zeg nooit nooit ;-)
Het stond in de krant van vrijdag.
Je verliest vele vrienden als je verliefd bent.
FUCK EM!
Of ze houden van je, anders zijn ze inwisselbaar. Dat is de grote mensenwereld Luun…
Een tak kan je buigen, een boom niet meer. etc. etc.
Waarom denk je dat: “Waarheen, Waarvoor?” op 1 staat sls je dood bent.. HAHAHAHAHA
“Vriendschap is een illusie. Een dun chroom”…etc.
Kusje op je wang,
Maurice
Loslaten is soms moeilijk… Maar als je dat kunt ontvang je juist weer andere goede dingen zoals je zelf al laat zien. Maar snap je frustratie heel goed.
En jouw nieuwe vrienden vinden jouw zekers wel een serieus topwijf!
;-)
Lfs