SORT OF ZORGFEUILLETON 4/4
“Ik kom hier nu een paar maanden”, zei ik met iets van trillende knietjes tegen m’n vrijwilligerscoördinator. “En op de een of andere manier heb ik steeds minder tijd om iets leuks met de bewoners te doen. Ik ben de hele tijd met het ontbijt bezig en volgens mij is het ontbijt een betaalde baan en ik kom hier vrijwillig en het is niet dat ik niet bereid ben om het ontbijt te doen, maar ik ga veel liever een spelletje doen met de bewoners of een stukje wandelen.”
“Maar je bent aangenomen als ontbijthulp”, zei hij.
“Say what?”
“Ontbijthulp.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Nee hoor, ik zou een ochtend in de week komen en dan wel meehelpen met het ontbijt, maar het is niet mijn bedoeling dat ik uiteindelijk in m’n eentje zorg zou draaien voor het ontbijt. Ik wil iets leuks doen. Iets extra’s. Ik wil Triviant-quizmaster spelen. En daar heb ik geen tijd meer voor. Ik ben hier om de bewoners een leukere ochtend te bezorgen en niet om de verpleegsters een relaxtere ochtend te geven.”
“Dat is dan misschien een miscommunicatie geweest, maar ik ga het even overleggen met de groep.”
En een dag later hoorde ik de onsterfelijke woorden: “Ja, maar Luna, zo moet je het niet zien, want als jij het ontbijt draait dan doe je juist iets extra’s.”
“Say what?”
“Als jij als vrijwilliger aanwezig ben op de groep, dan kunnen de bewoners rustig genieten van hun ontbijt.”
“Daar ben ik het niet mee eens.”
“Waarom niet?”
“Eten vind ik een basisbehoefte van een mens en dat regelen is een betaalde baan. Of op z’n minst een taak van een stagiaire.”
Ja, maar normaal gesproken hadden zij alleen maar de tijd om een boterham en kop thee voor ze neer te zetten, want daarna moesten ze weer iemand uit bed halen.
“Jullie zitten soms wel met z’n 8-en of 9-en koffie te drinken. Personeel genoeg!”
“Moet je zo niet zien.”
“Als er toch 8 medewerkers aanwezig zijn, inclusief stagiaires, voor 20 bewoners, dan is het toch raar dat jullie mij als vrijwilliger het volledige ontbijt laat doen? Mij die verantwoordelijkheid geven? Ik zie soms helemaal niemand, behalve om medicijnen te brengen.”
“Ja, maar de stagiaires mag je niet meetellen.”
“Waarom niet? Samen een boterham eten kan iedereen.”
“Moet je zo niet zien.”
Maar zo zie ik het dus wel.
En ik liep weg.
Ik ging niet tegen de vrijwilligerscoördinator in.
Niet tegen het hoofd van de afdeling.
Ik ben gestopt met mijn vrijwilligerswerk.
Ik ben 35.
En ik voel me fucking machteloos.
Wat kut, Luna, dat dat nou zo moet… Vrolijkheid willen bezorgen, maar er de kans niet voor krijgen. Jammer, want dat kan je goed volgens mij.
Ik vind juist dat je er wel tegenin bent gegaan. En het is vooral jammer voor de bewoners, maar als je vrijwilligerswerk doet (of eigenlijk altijd als je wat voor werk dan ook doet) dan moeten vooral je talenten worden benut, en als jij je quizmasterstalenten (of zoals in de vorige delen je party-animaltalenten, je poezentalenten of je kooktalenten) niet mag inzetten dan kun je beter iets gaan doen waar je dat wel in kwijt kunt.
…. soms rest alleen gepaste stilte ….
Ik zeg IMC Weekend school, daar zijn ze altijd blij met elke hulp en begeleiding .:-)
@Joost (jaaa, die andere): Ja, maar ik ben er voor mijn gevoel dan toch niet genoeg tegenin gegaan… en ik heb niet alles kunnen zeggen (tegen bijvoorbeeld het personeel), juist omdat ik daar als vrijwilliger werkte… Ik heb zoveel dingen gezien die mis gaan/gingen, maar daar houd ik dan m’n bek over, omdat ik dus geen collega/werknemer ben… Ik heb dus eigenlijk niks te zeggen daar… dat gevoel heb ik heel erg… en dan loop ik dus weg… terwijl ik misschien juist wel de echte confrontatie aan zou moeten gaan?
Prachtige stukjes, herkenbaar ook, helaas! Eigenlijk zijn het dus in en in trieste stukjes, maar mooi opgeschreven, dat wel!
Onze revolutie bestaat niet uit het verdrijven van een Kadafi maar een stuk minder managers/’leidinggevende’ die geen gevoel hebben voor de menselijke kant lijkt me iets om voor te strijden.
@Linda: De managers/mannetjes uit de zorg mogen voor 80% weg… zet daar een type als Emile Ratelband neer (en dan bedoel ik het dus qua motivator), dan kan je zoveel meer bereiken… Maar ook de dames op de werkvloer mogen anders te werk gaan… Al dat geklaag en gebitch, hou op… (ik schrijf nog een sort of conclusie hierna)… :-)
Ongeloveloos! Echt niet te filmen zoiets… Schokkend. Ik kijk met angst en beven uit naar de tijd dat ik zelf in een dergelijke instelling mijn laatste dagen moet slijten…!
Zoveel liefde en enthousiasme weer door de plee gespoeld. De maatschappij weet zelfs vrijwilligers over de kop te jagen. Klunzen!!
@ Luna, zeker waar, de motivatie van sommige werknemers (en dat gaat op voor heel veel instellingen in de publieke sector) is soms echt om van te huilen!
Opvallend is alleen dat zeker 90% van die gene waarvoor elke stap er nu één te veel is om te zetten, ooit enorm enthousiast en gedreven binnen kwamen. Het lijkt mij de nummer 1 taak van de manager om dit enthousiasme vast te houden en alles zo te faciliteren dat men optimaal en met veel plezier werkt. Praktijk is dat veel werknemers zich ongelofelijk tegengewerkt voelen, bij alle nieuwe plannen en ideeën tegen een muur van weerstand oplopen (kijk maar naar je eigen verhalen) de moed zingt mensen in de schoenen en na er tig keer tegen aangeschopt te hebben kiest men eieren voor zijn geld gaat of weg of zingt het uit (natuurlijk shopt niet iedereen en ik vind jou al veel schoppen, hulde!). In elk geval zo lijkt het te gaan en kom ik veel mensen tegen.
Het is toch ongelofelijk hoeveel mensen er in deze sector vroegtijdig uitgebrand uit gaan. En niet omdat ze werkweken maken van 60. Het werk is zwaar omdat je er je hart en ziel in legt en daar moet wel waardering voor zijn, niet allen van je ‘patiënten’/ ‘klanten’/ leerlingen/ de gene voor wie je het doet maar ook van bovenaf en de samenleving als geheel.
Haha zucht zo einde betoog ; )
(je begrijpt het gaat me aan het hart en is o zo herkenbaar)
Ook deze weer erg herkenbaar. Elk jaar hebben wij een buitenlandse vrijwilliger, die ook in de zorg mee moet werken al mag ze niet meegerekend worden qua bezetting. Maar misschien juist wel daarom hebben de cliënten er baat bij. Juist dankzij haar hebben wij allemaal als medewerkers meer tijd om leuke dingen te doen met ze (net als zij). Maar bij jou lees ik een totaal andere situatie. Zo zou men echt niet met vrijwilligers om moeten gaan. Schandalig gewoon. Vooral als men idd gewoon lekker koffie gaan drinken. Terwijl als je met meer personeel het ontbijt zou doen je zoveel meer kan doen! Kan me voorstellen dat het frustrerend is, zo zit ik zelf nu ook te typen, uit frustratie. Sommige zouden echt een andere baan moeten zoeken!
Wat een ongelovelijke sufheid.
Eerlijkheid gezegd vind ik dat je er minimaal tegenin bent gegaan. Stuur ze deze column op of een mail. Dat lucht meer op en heb je voor jou idee er meer voor gedaan.
Lieve Luna, zullen we samen een soort van verpleeguisje oprichten? Want ik geloof dat jouw ideeën héél dicht bij de mijne liggen…
(en dan denk ik aan de afdeling waar ik samen met een collega en een bewoonster kroketten heb zitten eten in de badkamer, omdat er op de schaal niet genoeg voor de hele afdeling lagen en de bewoonster eigenlijk heel erg op dieet was, maar zo verschrikkelijk graag een kroketje lustte. En meer van dat soort situaties. ;-))
Ik vind het ook heel sneu voor de mensen die jou dus nu niet meer zien. Misschien herinneren ze zich het niet, misschien wel…. Je bracht zoveel vrolijkheid en kletste leuk met ze…. Voor jou ook heel verdrietig, want je bedoelingen zijn zo goed en leuk…. Je bent een fantastisch mens met een mooi hart…en een volgende keer moet je wel je mond open doen!
Eigenlijk is er dus misschien wel voldoende geld voor de zorg, het wordt alleen heel verkeerd uitgegeven.
Indrukwekkende columns. Je hebt er vast nog meer liggen. Bundelen en bij het kabinet afleveren zeg ik.
Wel respect hoor dat je zoveel vrijwilligerswerk hebt gedaan. Je zou een lintje moeten krijgen. Meen ik.
Bureaucratie is een uitkomst voor luie mensen, want dan kunnen ze zich verschuilen achter de regels. Mocht ik, ondanks mijn leefstijl, heel oud worden, dan hoop ik hier in Friesland in handen te vallen van vrijwilligers/sters met jouw instelling.
Hoi Luna,
Wat een verschrikkelijk verhaal, al je verhalen trouwens die je over de zorg de laatste dagen hebt opgeschreven. Zou je niet met die info naar de media gaan? Die bureacraten die alleen maar voor makkelijk geld in die zorginstelling werken horen aangepakt te worden. Ik moet er niet aan denken wat er met al die arme bewoners gebeurt de komende tijd zonder jou – ik vond je verhalen over de kwissen en liedjes die je met die mensen deed juist zo ontroerend. Waren alle zorgverleners maar zoals jij, hulde! en zoek de media.
xxx Irene
Ik zit te piekeren wat je voor ludieks kunt ondernemen om je frustratie om te zetten…Kun je niet de familie van wat bewoners benaderen om jou een soort familielidmachtiging te geven en dan een middag of ochtend als bezoeker leuke dingen met hun doen? Ze kunnen bezoek toch niet weigeren? Ze hebben dan niks over je te vertellen, je doet waar je achter staat, bezorgt de mensen plezier en je wrijft het de organisatie toch onder de neus.
´Zo moet je dat niet zien.´ Tsk! ´sKijken hoe ie het ziet als ie zelf in een tehuis zit!Hij mag wel eens naar een oogarts!
Laat je niet gek verklaren,hoor! Stuur door naar de politiek, ga maar lekker ´gek´ doen, je hebt heel veel mensen achter je staan, die ook niet willen dat hun ouders of zijzelf zo terecht komen!
Nederland gaat naar de klote….mensen zijn lui en doen geen flikker extra meer. Leven het socialisme, misschien is de PVV toch zo gek nog niet.
@patchwork: Het verhaal is nog wat langer en uitgebreider dan ik heb beschreven hoor… dus er zitten wat meer haken en ogen (en nog meer gekke dingen) aan het verhaal… ze vroegen wel of ik dan ’s middags wilde komen, maar voor mij hoeft dat niet meer zo… daarom voel ik me zo kut; want ik wil wel naar de oudjes, maar niet meer met de collega’s/werknemers te maken hebben… En dat klinkt ook weer zo hard, maar mijn ervaring in de zorg is dan ook weer dat je gesprekken krijgt; “Ja, maar hoe voelde je je daarbij?” Ik ga gewoon op zoek naar iets anders, wat meer bij mij past en waarbij ik vooral zo min mogelijk te maken heb met regels/mannetjes/vrouwtjes… gewoon 1 op 1 ‘iets leuks’ doen… en dat mag dan best een boterhammetjes smeren zijn… :-)