ROOM WITH A VIEW

Gisteren 18.30. “Volgens mij is er daar een ongeluk gebeurd”, zegt m’n vader terwijl hij uit het raam naar buiten kijkt. “Er staan daar allemaal agenten op de weg.” Ik ga naast hem staan en kijk naar buiten, maar zie weinig bijzonders. “Ik zie niks”, zeg ik. M’n vader eigenlijk ook niet. Pas als we, in plaats van op de weg, naar de spoorweg daarachter kijken wordt duidelijk waarom die agenten er staan. Aan de manier waarop we reageren weten m’n moeder en P. dat ze meteen moeten komen. Met open monden staren we met z’n vieren naar een treinstel dat in een hoek van 45 graden op een wagon staat. Het is een ongelooflijk bizar gezicht. Eng. “Die mensen in die wagon zijn hartstikke dood”, zegt m’n vader. Ik word er misselijk van. Binnen enkele minuten vliegen helikopters boven ons huis en vullen 3 verschillende sirenedeuntjes onze huiskamer. Een teringherrie. M’n vader en ik blijven voor het raam staan. M’n moeder niet: “Op tv zie je het straks toch veel beter.” M’n vader en ik besluiten om even buiten te gaan kijken, net als vroeger als er ergens brand was in Tiel. Echte sensatiezoekers. Maar buiten is het koud en zoveel beter zien we het nu ook weer niet. Binnen wachten we op het journaal en lezen we de nieuwsberichten op teletekst. Ze zeggen allemaal wat anders. Wel doden, geen doden, 2 doden. De hele nacht blijven er mannetjes bezig bij het treinstel en op het journaal horen we dat het nog wel even kan duren voordat het treinverkeer weer op gang komt. M’n ouders besluiten meteen om nog een nachtje extra te blijven logeren. Momenteel zijn de bergwerkzaamheden begonnen en m’n vader en ik staan elk kwartier voor het raam. Net kwam het in elkaar gedeukte treinstel langs gereden.