R . E . S . P . E . C . T

Vanmorgen ging de wekker om 5.00 bij m’n ouders. M’n vader eruit en m’n moeder eruit. Op dat moment lagen P. en ik nog in een hele diepe slaap, bij te komen van het weekend. Om 6.30 gooide m’n vader z’n hengeltje in het Amsterdam-Rijnkanaal en zat m’n moeder thuis met een kopje thee een kasteelroman te lezen. Ook toen lagen P. en ik nog in een hele diep slaap, nog steeds bij te komen. Zo’n 48 uur eerder, op vrijdagochtend, waren m’n ouders om ongeveer dezelfde tijd opgestaan om daarna met de trein richting Amsterdam te komen. M’n ouders wilde namelijk komen helpen met het huis. Beetje verven, beetje stofzuigen, beetje boenen, beetje schoonmaken, beetje wassen, beetje strijken. “We hebben er de hele week naar uit gekeken”, zei m’n vader me vrijdagmiddag. “Ik zei het gisteren nog tegen je moeder.” En ze vonden het echt leuk. Ze vonden het echt gezellig. En m’n moeder vond het de normaalste zaak van de wereld dat ze 20 wassen draaide en streek: “Ik heb hier 50 sokken liggen en ik kan geen paar maken!” En m’n vader vond het de normaalste zaak van de wereld dat hij de vloer van de bijkeuken schoonmaakte, het hele huis stofzuigde, het trapgat en 2 deuren in de grondverf zette en ondertussen een extra grote pan hachee maakte. M’n moeder heeft geloof ik ook het toilet schoongemaakt en het fornuis, de televisie en mijn computermonitor zagen er ineens ook een stuk schoner uit. Het is te gemakkelijk om te zeggen dat ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen houden en daardoor altijd voor ze klaarstaan. Alles voor hun kinderen doen. En altijd. De mijne hebben vrijdag en zaterdag namelijk zoveel voor P. en mij gedaan dat we er nog stil van zijn. Zelf vonden ze het de normaalste zaak van de wereld. Ik niet.