PLOG DONDERDAG 9 MAART 2017

Goedemorgen! De oppaspuber en ik starten deze donderdagochtend met een tosti, een koffie en een stukje Idols.

Als de puber naar school is ga ik in een blakende gezondheid Nina uitlaten! De lente hangt in de lucht!

Ik stuur even wat bestellingen de deur uit.

Deze is ook heel mooi geworden. Met een grote, paarse agaat in het midden.

OMG! Ik moet een nieuw paspoort, want volgende week stemmen en m’n paspoort was verlopen en toen moest ik dus pasfoto’s laten maken en toen zei dat mannetje dat ik niet mocht lachen, maar ja, probeer maar eens niet te lachen als je moet lachen! VERSCHRIKKELIJK DIT! Ik mocht wel een beetje flauwtjes lachen, maar geen tanden laten zien, dus laten we het maar houden op; totaal mislukte pasfoto’s.

Maar fuck it; ik lever ze in bij het gemeentehuis, want een paspoort is een paspoort.

Kijk, ik ben veel leuker als ik lach.

Na m’n rondje gemeentehuis, HEMA en Albert Heijn trof ik Nina in precies dezelfde positie aan als waarin ik haar had achtergelaten.

Ik ben niet alleen aan het rennen! Ik ben me ook aan het opdrukken! POW-er! En nee, ik sla niet door.

Er komt post met te testen producten. Okay! Deze panty heb ik zelf aangevraagd. Why tell me why!!!

De oppaspuber is weer uit school en eigenlijk was het de bedoeling dat zij zou koken, maar ze heeft veel huiswerk en anders wordt het leven wel héél, héél zwaar voor een puber natuurlijk. Ik maak saus voor 3 bakken lasagne (1 keer vandaag, 1 keer voor m’n ouders, 1 keer diepvries).

Even een Daily Drool met Nina.

En de Daily Kroel met Bruce.

Dit is ZO ontzettend STOM. Er wordt gebeld naar de gemeente met een melding dat er ergens illegaal een matras is gedumpt. Sturen ze eerst de AVRI Handhaving die er een sticker op plakken. En dan blijft het matras gewoon nog een paar weken liggen. Hartstikke handig.

Nog een stom programma en wat kleuren. Goed en braaf bezig hoor M.!

En hier is de andere M. gearriveerd (toch lastig die 2 M.-en), want hij en ik gaan morgen een weekendje weg! We eten dus lasagne.

En na het eten begint mijn ergste nachtmerrie (okay, ik kan overdrijven). De oppaspuber zeurt al maanden, nee jaren, echt jaren, dat ze met mij de film Hachi wil kijken. Over een hond die na het overlijden van z’n baasje op ‘m blijft wachten bij een treinstation. Nou, laat ik het zo zeggen; ik zat er niet op te wachten. “Nee, die ga ik echt niet kijken, want dat wordt huilen”, had ik steeds gezegd. “Als jij moet huilen, dan moet ik lachen”, had de puber gezegd. Maar ik wilde de film niet, ik herhaal, NIET kijken. Maar onder de groepsdruk van M. en M. ben ik toch bezweken en ik heb, I KID YOU NOT, 2 uur lang zitten huilen. Het was hartverscheurend, vreselijk en ik wil deze film nooit meer kijken en er ook nooit meer aan herinnerd worden. Ik denk dat M. en M. er allebei niet op voorbereid waren dat ik écht niet tegen films kan over missen en dood en dieren, dus na de film hebben we nog een paar vrolijke Youtube-filmpjes moeten kijken, omdat ik anders echt niet kon stoppen met huilen. Nou, wat een gezelligheid. Haha!