PLOG DINSDAG 20 JUNI 2017

Ik ben er om 5:00 uit en tref dit tafereeltje beneden op de bank aan. Ik laat haar nog maar even liggen en ga zelf aan het werk.

Om een uurtje of 7:00 laat ik Nina uit samen met M.

Weer door aan het werk tot 9:00 met de kantoorkater naast me. Hij heeft het warm. Ik ook.

Voor ploglezers die hier al wat jaartjes meelezen is dit waarschijnlijk een vertrouwd plaatje. Maar een plaatje waar ik zelf helemaal niet zo vertrouwd mee zou willen zijn. Ik zit met m’n ouders in de wachtkamer van de oncoloog te wachten op een, wat nu blijkt, slecht-nieuws-gesprek. We wisten eigenlijk al wel dat het niet helemaal goed ging met m’n moeder, maar dat was, blijkt nu, een lichte understatement, want de oncoloog gaat na het zien van de bloedwaarden en de check-up van m’n moeder meteen in de startblokken. Donderdag een CT-scan, donderdag een infuus, donderdag aan de Prednison, er zitten dingen niet lekker in de buik van m’n moeder, de nierwaarden zijn slecht en als de oncoloog je bij het verlaten van de spreekkamer een hand geeft en zegt ‘sterkte’, nou dan weet je wel genoeg. De kanker is terug. Dinsdag aan de chemopillen.

Terwijl m’n moeder en ik wachten om wat dingen te regelen voor de opname aanstaande donderdag, gaat m’n vader alvast de medicijnen halen. “Is weer eens wat anders dan een bosje bloemen”, lach ik tegen m’n moeder. Ze lacht terug. Maar eigenlijk valt er helemaal niks te lachen. Kut. Godverdomme.

Thuis tref ik dit tafereeltje op de bank aan.

Ik probeer wat te werken, maar dat lukt niet echt meer. Nina voelt aan dat ik niet helemaal happy ben en komt bij me op kantoor liggen. Ik kan me niet meer concentreren en ik weet dat dat niet gek is, na zulk nieuws, maar ik wil, nee, moet mezelf weer bij elkaar zien te rapen. Ik ben sterk. Ik ben sterker dan ik denk. En ik kan ook de komende periode aan. Come what may. Het is 5 jaar geleden dat m’n moeder voor de eerste keer de diagnose ‘kanker’ kreeg en bijna een half jaar in het ziekenhuis lag. Het is ook 5 jaar geleden dat m’n vader z’n ontslag kreeg en daarna in een hele nare ontslag-re-integratie-procedure terecht kwam. Wat verder maar weinigen weten is dat ik een maand voordat m’n moeder op de Intensive Care terecht kwam te horen kreeg dat mijn inmiddels ex-man zijn volledige maandsalaris had vergokt. Ik begreep niet eens hoe dat kon, want hij zat toch in de schuldsanering? En daar hielp ik hem toch al 2 jaar mee? Ik betaalde toch al 2 jaar bijna alles? Hij moest toch bijna zijn hele salaris afdragen aan de schuldeisers? Ik wist niet eens dat hij een gokker was. Maar hij huilde en huilde en vroeg me om hem niet alleen te laten en hij beloofde het nooit meer te doen en in therapie te gaan. Mijn keuze om toen bij hem te blijven, ál zijn gokschulden af te betalen, zijn leugens te vergeven en hem uit de schuldsanering te helpen was voor hem geen reden om nooit meer tegen me liegen. Of om nooit meer te gokken. Weet ik nu. ‘Achteraf kijk je een koe in de kont’, zou m’n moeder zeggen. En ze heeft gelijk. Achteraf is het allemaal makkelijk praten. Maar ik ben sterk. Ik ben sterker dan ik denk. Ik ben de afgelopen jaren keurig overeind blijven staan. Ik ben niet geknakt. Ik ben niet gebroken. En ik kan ook de komende periode aan. Come what may.

En even knuffelen met deze dikzak helpt tegen alle soorten verdriet.

Tussen de katers vandaag ook allemaal pure liefde!

M. komt gelukkig in de middag weer terug om mij te voorzien van wat knuffels én WiFi in de tuin! Nu kan ik heerlijk met m’n laptopje in de tuin zitten en dat maakt het werken toch net wat leuker. Want ik MOET werken. Niet werken betekent geen geld voor mij als ZZP-er. Ik ben niet verzekerd, dus dit is nu eenmaal zoals het is. En dat kan af en toe als een enorme druk voelen. Maar het is zoals het is. En vandaag schrijf ik keurig in de zon een review van een seksspeeltje dat lijkt op Barbapapa.

En omdat ik ook MOET eten, maak ik maar weer een pan Indiaas.

Nee hè, niet weer Indiaas?!

Jazeker wel. Ik zit in een Indiase fase en wil zoveel mogelijk verschillende recepten hebben geprobeerd! En… als je dus een batch samosa’s maakt en die in de diepvries stopt, dan heb je iedere keer dat je Indiaas eet een samosa erbij! Ik vind mezelf heel geniaal, kook-technisch gezien, want ik had ook nog Indiase Kip Tikka-spiesjes gemaakt. En heel gezond ook, dit allemaal.

Je gelooft het niet, maar ik héb gewoon een Barbapapa in huis die wel wilde poseren met de Ascend 4 van JimmyJane!

En hoe het me gelukt is, is het me gelukt, maar ik heb er vandaag, ondanks het kutnieuws, toch een keurige review uit weten te schrijven. Inclusief foto’s (VIBRATOR REVIEW #351: JIMMYJANE ASCEND 4).