Een paar weken terug kreeg ik via Instagram een berichtje van een redacteur. Of ik wel eens was benaderd voor een eigen serie op Youtube? Hij werkte in de media en wilde me graag helpen met een mediaplan. Hoewel ik in eerste instantie wat sceptisch was, checkte ik het CV van de redacteur en, ach, een keer een gesprek leek me best een goed idee. Want, hé, iemand met veel ingangen in de media! Ik werd beroemd! Nog beroemder! Hoera! TV! Film! President of the United States! World domination! We spraken af dat we zouden bellen na zijn vakantie.

En dat telefoongesprek, 2 weken later, was eigenlijk best gezellig. Maar ja, ik praat altijd makkelijk over seks, seksualiteit, dildo’s, vibrators, buttpluggen, ik gooi er een grapje tussendoor en ik ben niet onzeker over hoe ik overkom op radio of tv of op wie dan ook. Maar toen ik even later na het gesprek op de bank zat bekroop me ineens een Unheimisch gevoel. Waarom had de redacteur me verteld dat hij regelmatig op zaterdag richting ‘het Zuiden’ ging om daar naar de parenclub in Ammerzoden te gaan en dat hij voordat hij daar naartoe ging wel bij mij op de koffie kon komen? Waarom had hij gevraagd of ik ‘openminded’ was en niet of ik ‘openhartig’ was? In mijn naïviteit en enthousiasme was ik vergeten dat dit een zakelijk gesprek was en de redacteur had zich allesbehalve zakelijk naar mij opgesteld.

Ik belde iemand die met hem had samengewerkt en het eerste wat diegene zei toen ik zijn naam noemde was; ‘Nee.’ Dat gaf me de geruststelling dat mijn gevoel klopte.

Ik besloot de redacteur een appje te sturen met de vraag of hij echt een programma wilde maken, of dat hij iemand zocht om mee naar een parenclub te gaan. Dat ik z’n vragen allemaal wat ‘off balance’ vond.

Hij probeerde meteen weer te bellen, appte dat hij echt een programma wilde maken, sprak een bericht in, maar alles in mij zei ‘laat deze vent het even lekker bekijken met z’n praatjes’. Ik heb in mijn leven te vaak niet naar mijn onderbuikgevoel geluisterd. Te vaak dingen gedaan die niet goed voelden. M’n ‘foute-mannen-radar’ begon te knipperen als een stroboscoop en ik besloot de redacteur verder te negeren. Doei.

Hij liet mij echter niet met rust.

[09:07, 28-09-2021] Heb ik je kunnen overtuigen dat mijn bedoelingen oprecht zijn?
[09:49, 30-09-2021] Hi Chantall is alles ok? Ik hoor niks meer van je. Nogmaals ik zoek niemand voor sex of als parenclub maatje. Vind je het leuk een keer koffie te drinken? Liefs (…)
[10:01, 30-09-2021] Maar als je niks meer wilt afspreken laat het me weten. Ik wil echt een leuke serie maken!
[17:30, 01-10-2021] Jammer dat ik niks meer hoor
[17:30, 01-10-2021] Wens je het allerbeste
[17:31, 01-10-2021] Je hebt mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd in ieder geval.
[17:31, 01-10-2021] Spijtig
[10:14, 02-10-2021] Waarom hoor ik niks meer? Beledigd? Ik ben overigens bisexueel om die reden ben ik niet direct uit op sex met een vrouw.

Wat? Omdat je biseksueel bent, ben je niet uit op seks met een vrouw? Of niet direct? Dit soort informatie wil ik helemaal niet weten van iemand met wie ik eventueel ga samenwerken. En zeker niet op zaterdagochtend om 10 uur. Omdat ik het gevoel kreeg dat hij niet uit zichzelf zou stoppen met appen, stuurde ik hem toch maar een berichtje terug.

[10:20, 02-10-2021] Bedankt voor je interesse om met mij te gaan samenwerken… ik kies ervoor om dat niet te doen… groetjes, Chantall

De redacteur kon blijkbaar niet zo goed met deze zakelijke afwijzing omgaan.

[10:22, 02-10-2021] Beetje suf! (…) zeker geluld
[10:22, 02-10-2021] Klaar met jouw soort

Wat hij precies bedoelde met ‘jouw soort’ weet ik niet. Vrouwen in het algemeen? Vrouwen die niet met hem willen samenwerken? Vrouwen die ‘nee’ zeggen? Vrouwen die hun grens aangeven?
Wat ik wel weet is dat de redacteur mij nog even een laatste berichtje stuurde via m’n Instagram-DM, voordat hij me blokkeerde op alle social media-kanalen en Whatsapp. En dat berichtje liet me zien dat mijn voorgevoel over hem precies klopte.

‘Jammer je had wel geweldig grote tieten! Wat een geile grote kanjers’

En toen werd ik boos. Pissig. Furieus. Wie dacht hij godverdomme wel dat hij was? Mij ‘verleiden’ met een programma? Maar eigenlijk helemaal niet zulke professionele plannen hebben? Ik maakte screenshots van al onze gesprekken en ik zou ‘m wel even met naam en toenaam gaan exposen op internet. Fuck you, you fucking zielig mannetje.

Maar daarna kwam de twijfel. Want straks is het een gekkie? Een mafkees met te veel tijd die straks voor m’n deur staat? Een seksueel gefrustreerde sukkel die me gaat stalken? Die me de komende weken blijft lastigvallen, online of offline? Daar zat ik helemaal niet op te wachten. Als ik daaraan dacht werd ik zelfs een beetje bang. En dat, die angst, het fysieke overwicht dat een man heeft, of bij deze redacteur in kwestie de ‘meer macht in medialand’, maakt dat je zwijgt.

En dat is dus precies waardoor dit soort klootzakken met dit foute gedrag weg kunnen komen.

Deze tekst verscheen gisteren op www.climaximaal.nl, maar omdat ik weer vaker wil gaan bloggen op Maanisch.com, plaats ik ‘m ook hier!

Ik wilde nooit een hond. Toen niet. Nu niet. Nooit niet. Ik ben een kattenvrouwtje, maar mijn ex J. wilde een hond. Oh, wat wilde hij een hond. Hij wilde zo graag huisje, boompje, hondje en hij zou haar elke dag uitlaten, echt, heus, beloofd. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik haar elke dag moest uitlaten en dat hij een paar jaar later bij een andere vrouw introk, mij achterlatend met Nina.

Hoewel het voor mij waarschijnlijk niet zo verstandig was om meteen na J. aan een nieuwe relatie te beginnen is dit voor Nina een lot uit de loterij geweest. Mijn inmiddels ex M. was stapelgek op Nina en zij op hem. Met alle liefde heeft M. de afgelopen jaren, samen met mij, voor haar gezorgd. En hoe! You can know a man by how he treats his dog.

Een paar jaar terug kreeg Nina melkklierkanker. Heeft ze overleefd na een operatie waarbij 1 van haar tepels en een stuk oksel werd verwijderd.
Ze werd incontinent. Bleek prima te verhelpen met 2 maal daags een pilletje.
Ze scheurde de kniebanden van een achterpoot af waardoor ze dagelijks aan de pijnstilling moest.
Ze kon, en mocht, hierdoor eigenlijk niet meer rennen en spelen, maar zo af en toe gooide ik nog met een balletje of een stok, maar dat moest ze altijd bekopen met de volgende dag een beetje mank lopen.
Waar ze vroeger altijd voor me uit liep, liep ze de afgelopen maanden steeds langzamer. Ze liep steeds vaker achter mij aan en ik moest mijn tempo aan haar aanpassen. Sjok. Sjok. En de vraag is dan; heeft ze pijn? Of is het gewoon ouderdom?
Ze kreeg steeds vaker darmklachten en darmklachten bij een hond van 45 kilo kwamen er in het geval van Nina op neer dat diverse plekken in huis per ongeluk werden ondergescheten en dat ze om de 2 uur uitgelaten moest worden.
Ze was moe. Zo moe. Van een klein stukje lopen van 10 minuten moest ze een half uur uithijgen.

En ik was ook moe.

Het is niet eerlijk als ik zeg dat ik nooit een hond wilde.
Want dat wilde ik wel.
Elke dag van de afgelopen 9,5 jaar wilde ik dat Nina bij me was.
En omdat ik thuiswerk kan ik zeggen dat we ook bijna 24 uur per dag samen zijn geweest.
Ook ’s nachts, want ze mocht de afgelopen jaren op bed slapen.
Ik koos 9,5 jaar geleden óók voor Nina.

Vandaag moest ik ervoor kiezen om haar te laten gaan.

Ik wilde nooit een hond.
Maar ik wilde Nina wel.

“Ja, hallo met Luna, ik wil graag een herhaalrecept voor de anticonceptiepil, maar de laatste keer dat ik ‘m had is 5 jaar geleden.”
“Oh, wat is je geboortedatum?”
“17 november 1975.”
“Oh, en menstrueer je nog regelmatig?”
“Nou, niet echt, ik hang denk ik wel tegen de overgang aan, maar ik zit ook in een nogal stressvolle periode, dus het kan eigenlijk van alles zijn.”
“Gezien je leeftijd mag ik geen herhaalrecept uitschrijven.”
“Gezien mijn leeftijd?”
“Ja.”
“Oh, okay, maar ik wil toch echt wel weer aan de pil.”
“Ik ga het even met de huisarts overleggen en dan kun je morgen bij de apotheek terecht.”
“Okay.”

De volgende dag lag er nog geen recept bij de apotheek. En 3 dagen later ook niet.

“Hoi, met Luna, 17 november 1975, jullie zouden een recept voor de anticonceptiepil doorsturen naar de apotheek, maar die ligt er nog niet.”
“Oh, ja, sorry, ik ben je vergeten terug te bellen, maar de huisarts geeft geen goedkeuring voor de anticonceptiepil.”
“Wat?”
“Ja, er is een verhoogd risico op trombose gezien je leeftijd.”
“Gezien m’n leeftijd?”
“Ja, we adviseren om een Mirena-spiraal te plaatsen.”
“Nee. Nee. Nee. Nee! Dat wil ik niet. Ik kan niet met de gedachte leven dat er iets in me zit dat er niet hoort. En zeker niet daar. Nee. Nee. Nee. Ik ben een sekstoy-tester en ik ken mezelf, dan denk ik er iedere keer dat ik een speeltje test dat ik die spiraal voel zitten en daar word ik helemaal zenuwachtig van. Dat gaat ‘m test-technisch voor mij niet worden. En alleen op een condoom vertrouwen doe ik ook niet, want daar word ik ook zenuwachtig van en dan kan ik me niet overgeven aan het moment en dan wordt het allemaal heel ingewikkeld en gewoon klote en kut.”
“Ehhhhhhhh, okay, dan kan ik je nu niet verder helpen.”
“Ik ga dit even laten bezinken.”

Het is echt niet dat ik onwijs om een stijve pik sta te springen, nou ja, misschien een klein beetje, maar het leek me wel verstandig om alvast wat na te denken over de eventuele gevolgen van een avondje seks met de een of de ander. Dus ik heb keurig een paar doosjes condooms gehaald, maar de kans op een zwangerschap is daarmee alsnog tussen de 2% en 5%. Dus ik wil, naast condooms, graag nog een ander soort anticonceptie te gebruiken. Better double safe than sorry! Want ik durf te wedden; de paar eitjes die ik nog ergens links of rechts heb zitten willen waarschijnlijk dusdanig graag bevrucht worden dat ze spontaan een condoom laten scheuren zodat ik van de eerste de beste one night stand zwanger raak.

En dat lijkt mij, gezien mijn leeftijd, al helemáál geen goed idee.

Ik ben sinds 2,5 maand vrijgezel en ik ben de afgelopen 20 jaar nog nooit zo lang vrijgezel geweest. Ik kreeg al vrij snel een nieuwe relatie na een vorige relatie en hoewel dat op dat moment de allerbeste, fijnste, lekkerste beslissing leek kan ik nu wel zeggen; dat was het niet. Op de ruïnes van de ene relatie kun je geen andere bouwen.

Ik doe momenteel pogingen om mijn eigen fundament weer een beetje stevig op te zetten, maar dat gaat niet zo snel en gemakkelijk als ik zou willen.

Het gemis is groot en de focus gaat al snel naar dat wat je niet hebt.

Ik heb geen relatie.
Ik ga nooit een gouden huwelijk vieren.
Ik ben helemaal alleen.
Ik heb niemand om tegenaan te liggen.
Ik heb niemand die van me houdt.
Ik heb niemand die het vuilnis aan de weg zet.
Ik heb niemand die thuis op me wacht.

Of de focus gaat naar dat wat anderen wél hebben.

Zij hebben wel samen een huis gekocht.
Zij zijn nu lekker met z’n tweetjes op vakantie.
Zij zijn opa en oma geworden.
Zij zitten samen romantisch aan een cocktail.
Zij zijn wél gelukkig.
Zij hebben het wél leuk.

Toen mijn moeder net was overleden zag ik overal het woordje ‘mama’ of ‘moeder’ staan. Ik hoefde maar een krant of tijdschrift open te slaan en het was het eerste woord dat ik zag. Hetzelfde geldt voor televisieprogramma’s of films. Iedereen had ineens een moeder en het moest er ook iedere keer over gaan als ik de televisie aanzette. En ook op Facebook of Instagram zag ik alleen maar foto’s van moeders met dochters, dochters met moeders, gezellig uit eten, gezellig een dagje winkelen, gezellig, proost, cheers.

Zij wel.
En ik nooit meer.
Verdriet. Jaloezie. Au.
Kutwijven.

Maar de focus is in 1,5 jaar gegaan van dat wat ik niet meer heb, naar dat wat ik wél heb gehad. En ik heb een geweldige moeder gehad.

Ik had er misschien een cursusje mindfulness of mediteren tegenaan kunnen gooien, of een paar yogaklasjes kunnen volgen, psycholoog, psychiater, pastoraal medewerker misschien, maar ik vertrouw er nu op dat mijn liefdesverdriet, net als het verdriet om m’n moeder, vanzelf minder wordt. Verdriet hoort bij het leven en krampachtig proberen om maar geen verdriet te hebben, om het weg te stoppen, geen pijn te hebben, dat doet uiteindelijk meer kwaad dan goed. Ik vertrouw op mijn verdriet, ik geef me eraan over, zet gewoon wél die zielige liedjes op, kijk gewoon wel naar die foto’s van vroeger, en ik huil en ik huil en ik huil en ik ga ervan uit dat al dat huilen uiteindelijk stopt.

Al is dat vertrouwen de afgelopen weken ook wel een paar keer dusdanig weggeweest dat ik echt dacht dat het nooit meer goed zou komen. Laat maar zitten. Ik doe niet meer mee. Ik ga in bed liggen en misschien verplaatst ik me van het bed naar de bank, maar dat is het voor vandaag en als het aan mij ligt voor de rest van m’n leven. Doei!

Maar de volgende dag sta je toch gewoon weer op, je kleedt je aan, je laat de hond uit en ach, dan gaat het ook wel weer. Je doet de boodschappen, je kookt, de ene dag wat gezonder dan de ander, je eet, je drinkt, je spreekt met vriendinnen af, je belt huilend naar je ex, je knuffelt je 4 katers, je probeert toch weer wat te werken, je gaat weer een keertje naar de kroeg, je gaat weer eens een keertje dansen. De focus van dat wat je niet hebt gaat heel langzaam naar dat wat je wel hebt.

En zo word je ineens op een dag wakker met het liedje van Nina Simone in je hoofd.

‘I got my tongue, I got my chin
I got my neck, I got my boobs
I got my heart, I got my soul
I got my back, I got my sex

I’ve got life, I’ve got my freedom
I’ve got life, I’m gonna keep it.’

“Hé, je hebt hier een kaal plekje”, zegt M.
“Huh?”, zucht ik.
We liggen op de bank een film te kijken en ik lig met mijn hoofd tegen hem aan. Ik voel M.’s vingers over m’n hoofdhuid gaan.
“Ja, een kaal plekje, wacht, ik maak even een foto.”
Even later houdt M. zijn mobiele telefoon voor m’n ogen.
“Wat?”

Ik schrik. Op het beeldscherm zie ik een kale plek ter grootte van een 2 euro muntstuk. Dit is niet goed. Dit is niet de bedoeling! Wanneer ik m’n vingers richting het kale plekje breng voel ik het nu ook zitten. Dat voelde ik nooit eerder en ook tijdens het verven van m’n haar is het me niet opgevallen. Het plekje moet dus ergens in de afgelopen 2 weken zijn ontstaan. Lichte paniek.

Niet gaan Google’en, niet gaan Google’en, niet gaan Google’en, niet gaan Google’en!!!!!
Toch gaan Google’en.

‘Alopecia areata is een haaraandoening, waarbij een persoon vrij plotseling gedeeltelijk kaal wordt. De plekken waar Alopecia areata zich voordoet, zijn vaak rond of ovaal van vorm. In deze plekken vallen alle haren uit. Het verloop van Alopecia areata is grillig. Het is niet of nauwelijks te voorspellen of het haar terugkomt en of dat eventuele herstel blijvend zal zijn. Er zijn geen behandelingen waarvan bewezen is dat ze helpen tegen Alopecia areata. Dit betekent dat men eigenlijk altijd het natuurlijke beloop zou moeten afwachten.’

Lekker dan.

De plaatjes onder ‘Google Image Search’ zien er weinig hoopvol uit. Mijn plekje is momenteel nog ter grootte van een 2 euro muntstuk en zit midden op m’n hoofd, dus m’n haar kan ik er nog overheen laten vallen, maar ik zie foto’s met kale plekken ter grootte van diverse golfballetjes, een kale plek ter grootte van een hand, een heel kaal achterhoofd, goed zichtbare plekken aan het begin van de haargrens en plekken waarbij het lijkt alsof iemand een paar keer flink is uitgeschoten met een tondeuse.

Nog lekkerder dan.

De paniek wordt groter. De onzekerheid al helemaal. Blijft het bij dit plekje? Zitten er al meer? Word ik straks helemaal kaal? Moet ik een pruik? What the fuck heb ik nou weer!? En waarom? Godverdomme. Kut. Kut. Kut. Ik ben zo blij met m’n haar. Zo trots dat het zo lang is. Zo dik. En zoveel. Ik zie mezelf in gedachten al met een kaal hoofd. Dat wil ik niet. Ik heb geen mooie schedel. Ik heb geen hoedenhoofd. Nee! Nee! Nee!

‘Krijgt u ineens één of meer kale plekken? Ga dan naar uw huisarts om te kijken waardoor dat komt.’

Laten we dat eerst maar doen.

Update: Ik ben inmiddels naar de huisarts geweest. Het is Alopecia areata. Valt niks aan te doen. Kan hierbij blijven (ik had nog ergens anders een plekje), kan erger worden. De toekomst zal het leren. Kan aan stress liggen (“Wil je met iemand praten?’), kan ook gewoon pech zijn (‘Is mindfulness niks voor jou?’). Het is dus vooral afwachten en hopen dat het hierbij blijft. Het is gewoon kut.

De deurbel gaat op zondagochtend om 10:00. Ik voel meteen dat het kijkers voor het huis zijn. De afgelopen dagen zijn er al verschillende mannetjes met auto’s door de straat gereden om precies te stoppen voor ons huis. Het was afwachten tot 1 van die mannetjes uit zou stappen om aan te bellen en te vragen of hij even binnen zou mogen kijken.

Dat ons halve hebben en houden nu ineens online te bekijken is op Funda, dat is gewoon kut. Maar dat we mee moeten werken aan de verkoop van het huis, dat weten we, ook al is het kut. Het is wat het is, maar je voelt je gewoon bekeken. Online, maar dus ook offline. Of misschien eerder; ik voel me weggekeken en dat terwijl ik hier helemaal niet weg wil. Ik heb het gevoel dat ik uit dit huis moet, terwijl daar helemaal geen sprake van is en ook niet kan gaan zijn, want de Nederlandse wet beschermd huurders gelukkig, halleluja, heel goed.

Maar 2 Polen, of 2 Tsjechen, of 2 Oekraïners, of in ieder geval 2 mensen met een Oostblokkerig accent aan je voordeur, met nog een andere Oostblokker op videocall erbij, daar zit je niet op te wachten op een zondagochtend om 10:00.

“You sell house?”
“No, we rent this house, our house owner is selling it.”
“How much is it?”
“Please contact the real estate agent.”
“How long do you rent?”
“We are renting this for more then 8 years, but please contact the real estate agent.”
“When are you planning to leave?””
“Our contract is indefinitely.”
“How much you pay?”
“Please contact the real estate agent.”

Het liefst wil je natuurlijk zeggen dat ze op moeten rotten: “You go away, yes! Mafkees! Are you niet goed bij je hoofd? Alles staat op Funda, ga daar maar lekker kijken en bel de makelaar maar, doei, de groetjes!” Maar je moet wel een beetje aardig en vriendelijk blijven, want misschien heb je dus te maken met je toekomstige huiseigenaar.

Maar we weten niet wie het huis gaat kopen. En ook niet wanneer. We hopen natuurlijk op een fijne huurbaas die eindelijk de kozijnen buiten gaat vervangen, die bij problemen meteen de boel komt oplossen, die eens per jaar keurig de huur verhoogd volgens de huurindexering en die het pand ziet als een zakelijke investering. Maar misschien hebben we iets te veel afleveringen van ‘Horrorhuurders en Huisjesmelkers’ gekeken, want je kan ook een klootzak krijgen die ons middels allerlei nare trucjes probeert weg te krijgen, zodat-ie zelf lekker kan gaan genieten van onze tuin die grenst aan een slootje. En ook al hebben we huurbescherming, je wil gewoon geen toestanden met je huiseigenaar.

Dit huis is dan misschien wel niet van ons, maar dit huis is wel ons thuis. En dat willen we graag zo houden.