De laatste jaren zie je ze steeds meer; tatoeages van Chinese tekens. Was ik vijf jaar terug nog een van de weinigen, nu heeft haast ieder meisje er eentje op haar enkel of schouderblad laten zetten. “Ja, doe mij maar het Chinese teken voor ‘geluk’ of ‘vrijheid’ of ‘liefde’, want dat past zo bij me.” Nu heb ik wel iets langer nagedacht over de mijne. Ik ben niet naar een tatoeageshop gegaan om daar het eerste het beste plaatjesboek te pakken en een uur later met een dertien in een dozijn tatoeage buiten te staan. Nee, ik heb er zeker twee uur langer over nagedacht. En in die twee uur had ik mooi de tijd om even naar de bibliotheek te gaan, daar een Chinees teken uit te zoeken, te kopiëren en langs een Chinees restaurant te lopen om te vragen of het wel betekende wat de bedoeling was. In de afgelopen vijf jaar ben ik 3 keer langs het Chinese restaurant gegaan en zo ben ik nu in het bezit van 3 tekens op mijn lijf; ‘maan’, ‘midden’ en ‘onweer’. Twee tekens op mijn zij en eentje op mijn arm. Nu is het probleem met tatoeages dat ze verslavend werken. Na ongeveer een jaar begint het weer te kriebelen. Dan wil je weer een nieuwe. Het gevoel dat je krijgt als je met je nieuwe tatoeage buiten de deur van de tatoeageshop staat is met niets te vergelijken. De pijn trouwens ook niet. “Die pijn is verslavend”, zei collega M. me gisteren. Ik denk niet dat het de pijn is die verslavend werkt voor mij. Het is het feit dat ik een bepaalde tijdsmarkering aan kan brengen op mijn lichaam. Ik ben mijn eigen minimuseum.

Freelancen heeft zo z’n voordelen. Zo bepaal ik zelf wat ik wil doen en wanneer ik dat doe. Als ik m’n deadlines maar haal. En die haal ik bijna altijd. Zo ben ik gisteren de hele dag met collega M. op pad geweest om rekwisieten te kopen voor de aanstaande KamaSutrA-beurs in Rijswijk. Na onze relaxte shoptocht belandden we in een tapasbar waar we bijna gratis hebben gegeten en gedronken. Het Spaanse mannetje maakte een briljante sangria voor ons en we hebben hem het recept ontfutseld. Licht aangeschoten zijn we bij mij thuis achter de computer gaan zitten om giechelend als een stel schoolmeisjes een seksitem voor de Foxy te schrijven. Om 24.00 zaten we vol van de tapas, de toastjes brie, de sangria en de meloenwodka, maar het item was af. Ons geld voor die dag was weer verdiend én we hadden een heel gezellige dag gehad. Het nadeel van freelancen is alleen dat ik nooit écht klaar ben met m’n werk. Is het ene item klaar, dan kan ik eigenlijk meteen weer met het volgende beginnen. Een ander nadeel van freelancen is dat ik niet word doorbetaald in vakanties, dat ik geen pensioen opbouw en dat ik vaak lang op m’n geld moet wachten. Nog een nadeel van freelancen is dat je erg veel zelfdiscipline moet hebben. Maar als je het eenmaal onder de duim hebt, dan is freelancen optimaal genieten. Geen gezeik van ‘niet roken op de werkplek’. Als ik wil schrijven met een fles wijn naast m’n pc dan mag dat. Als de zon schijnt, dan mag ik de hele dag in het park gaan liggen. Als ik op maandag 16 uur achter elkaar wil werken en dinsdag de hele dag in m’n bed wil blijven, dan kan dat. Ik ben m’n eigen baas én m’n eigen werknemer en zolang die 2 elkaar tevreden houden heb ik de ideale baan.

copyright @ franz wilhelm 2002

(…)

Luna: (1:47 AM) ik heb al 3 jaar een relatie met P.

Rukker5: (1:47 AM) en die bevalt en hij geeft je de ruimte op internet?

Luna: (1:48 AM) ik geloof niet dat P. iets te zeggen heeft over mijn ‘ruimte’ op het net…

Rukker5: (1:49 AM) dat is een echte vrije relatie dus… daar ben je wel tevreden mee denk ik

Luna: (1:49 AM) ik ben zeker blij met mijn relatie…

Rukker5: (1:55 AM) hou je niet van fantaseren op het internet?

Luna: (1:55 AM) nee, het internet is niet opwindend

Rukker5: (1:58 AM) heb je het wel eens geprobeerd?

Luna: (1:58 AM) ik heb het wel eens geprobeerd, maar vond er niets aan…

Rukker5: (2:00 AM) zal ik je proberen te verleiden… dan begin ik met een nekmassage, waarbij ik je bovenste schouders eerst losmaak en op je buik laat liggen en totaal laat onspannen

Luna: (2:00 AM) oh god, ben je er zo eentje… ik dacht dat we een normaal gesprek hadden

Rukker5: (2:03 AM) ik trek je truitje en je bh uit en masseer je schouders en laat met wat olie je nek en schouders een lekkere ontspanningsbeurt krijgen. Ik doe je rokje uit en slip en maak je via lange strijkbewegingen een beetje warm. Ik ga terug naar je schouders en laat je armen ontspannen naast je lichaam liggen en masseer je schouders rondom en ik til je schouderblad op en laat ook die spieren ontspannen…

Luna: (2:05 AM) ik vind dit een beetje treurig…

Rukker5: (2:05 AM) dus nog nooit gedaan…

Luna: (2:06 AM) ik zit achter een computer…

Rukker5: (2:16 AM) je bent een boeiende vrouw… waar woon je precies?

Luna: (2:16 AM) …

De discussie, vanmiddag om 13.00 gevoerd, ging over het feit dat ik geen huur aan P. betaal. “Nee”, zei ik, “daar heb jij geen recht op, want ik doe verdomme jouw was en jouw afwas.” Hij zei dat ik ook geld verdiende en dat het eigenlijk iets heel normaals was als ik ook huur zou betalen. “Jij verdient verdomme 2 keer zoveel als ik!”, riep ik. Daar ging het niet om, zei hij. Het ging om het principe. “Ik haal iedere dag die klote-boodschappen en ik sta iedere dag te koken, weet je wel hoe lang ik daar mee bezig ben, verdomme!”, riep ik hysterisch. “Ik doe ook wel eens wat”, zei hij. “Ik zet altijd de vuilnis buiten en ik heb deze week nog een flesje wijn voor je gehaald.” “Dat is nog geen tiende van wat ik allemaal doe”, riep ik. “Dus jij betaalt geen huur, omdat je het huishouden doet?”, vroeg hij. “Ga jij het doen dan?”, vroeg ik nijdig. “Ik heb daar geen tijd voor, ik werk 60 uur per week”, antwoordde hij. “Ik ook. Ik ook. Maar ik zorg er wel voor dat jij na je werk kan aanschuiven bij de andijvie met een karbonaadje!” Dat waardeerde hij, maar hij snapte niet dat ik hem geen huur wilde betalen. “Dan doe ik niks meer voor je”, riep ik. “Stik er maar in, lul.” Vervolgens begaf ik mij naar de keuken om gevulde eitjes en ham-monchou-rolletjes te maken. Hij vond het lekker. “Zolang je zulke lekkere hapjes kan maken hoef je geen huur te betalen hoor, meisje”, zei P. en hij meende het. “En terecht,”, zei ik en ik meende het ook. De verhoudingen zijn weer duidelijk.

copyright @ franz wilhelm 2002

Het leuke aan werken in de gehandicaptenzorg is dat er vaak iets te vieren valt. Zo vierden we gisteren het vertrek van een stagiaire, maar over het algemeen is er iedere week wel een bewoner of begeleider jarig, trouwt er iemand, of krijgt iemand een kindje. Verder worden ook alle feestdagen, groot en klein, trouw gevierd. En als er niets te vieren valt, dan maak je er gewoon een fijne avond van, want dat is zo leuk voor de bewoners. Dit alles uiteraard alleen op de momenten dat er genoeg personeel is. Gisteren was er genoeg personeel én soesjes, tompoezen, bonbonnetjes en sinas. De bewoners vonden dit leuk en ik vond het leuk, want ik was de dj. Zonder schamen kan ik dan een cd met Hollandse hits opzetten. En ook zonder schamen kan ik heel hard meezingen met ‘Foxy Foxtrot’ van Nico Haak. Ook ‘België’ van Het Goede Doel, ‘Dodenrit’ (“troika hier, troika daar”) van Drs. P. en ‘Mexico’ van de Zangeres Zonder Naam passeerden de revue. Heerlijk. En niet alleen in de woonkamer konden de we genieten van deze kaskrakers, ook in de badkamer. Een handige begeleider heeft een paar maanden terug in een zeer helder moment speakers opgehangen in de doucheruimte en dit maakt het ‘werken’ een stuk aangenamer. Als ik samen met een gehandicapte een liedje zing, dan verdwijnen eventjes de verschillen. Dan gaan we allebei eventjes uit ons dak. Dan vinden we op dat moment allebei André Hazes de allerbeste.

Ik heb een gezonde aversie voor alles wat riekt naar romantiek. Ik ben niet van de romantiek. En om op Valentijnsdag ineens wél romantisch en lief te gaan doen, dat hoeft al helemaal niet van mij. Dat zit er ook niet in. Ik hou niet van het verplichte sfeertje dat eromheen hangt. Vroeger wel. Toen ik tiener was kon ik uren in de V&D staan om daar alle kaarten te bekijken en te hopen dat ik er eentje zou krijgen. Nooit gekregen. Ook nooit gestuurd. Valentijnsdag is voor mij hetzelfde als zeggen: “Ik ook van jou.” Klinkt veel minder gemeend dan zeggen: “Ik hou van jou.” ‘Ik ook van jou’ is het haast verplichte antwoord op ‘ik hou van jou’ en heeft daarom veel minder impact. Een kaartje, bloemetje of cadeautje op 14 februari zegt mij dus minder dan een kaartje, bloemetje of cadeautje op 3 april. Maar goed. Sommige mensen hechten nu eenmaal wel aan ‘tradities’ en ik weet dat als ik nu naar de brievenbus loop, dat daar dan een kaart van m’n moeder zal liggen met de tekst: “Wij houden heel veel van jou!!!” En dat ik dan moet huilen. En dat ik dan baal dat ik geen kaartje naar hen heb gestuurd. Gisteren kwam P. enthousiast met een tasje met een cadeau binnen. “Voor mij?”, vroeg ik. “Ja, voor Valentijnsdag”, zei hij. Dus nu zal ik vandaag ook voor hem een cadeautje gaan kopen, zodat we vanavond eerlijk kunnen oversteken. Straks denkt hij nog dat ik niet van hem hou. En dat is natuurlijk niet zo.

copyright @ franz wilhelm 2002

Ik haat de ochtend. Niet als ik in bed lig, maar vanaf het moment dat ik onder mijn dekens vandaan kom. Mijn mondhoeken krullen vanzelf naar beneden als ik mijn ogen open doe. Automatisch. Weg met de wereld. Ik moet koffie. Nu hoef ik in principe ook nooit vroeg m’n bed uit, want ik werk gewoon lekker thuis en wanneer ik wil. Als het aan mij ligt, dan kom ik dus rond 12 uur uit bed, koffie, sigaretje, broodje, en om 13 uur begin ik met schrijven. Ideaal. Dit ging altijd prima toen P. en ik nog een lat-relatie hadden. Nu we samenwonen slaap ik sowieso al kut, omdat hij er om 8 uur uit moet en die wekker staat te loeien, maar het allerergste is dat mensen mij gaan bellen. Zomaar. In de ochtend! Vóór 10 uur! Ik neem toch niet op, want ik wil met mijn slaapdronken hoofd nog wel eens afspraken maken die ik binnen een minuut weer vergeet, maar vóór 10 uur! Ook vanmorgen weer. Net toen ik met een chagrijnig hoofd minutieus de koffie in het filterzakje liet vallen ging de telefoon. Niet opnemen. Ook niets belangrijks: “Hallo Luna, je spreekt met die en die van groep die en die. Zou jij misschien 28 en 29 maart een late dienst kunnen draaien bij ons? Ik hoor het wel.” Dat is over 1,5 maand. Laat me met rust. Pas na 2 bekers koffie en 2 sigaretten ben ik in staat tot het voeren van een vriendelijk en oprecht gesprek. Deze dag is nu al verpest. Ik ga weer terug in bed. De ochtend zet de toon voor de hele dag en daarom sla ik hem liever over.