Het was vandaag voorjaarsschoonmaak in huize P. en Luna. Nu zijn er een aantal dingen in het leven die ik beter zonder P. kan doen en 1 daarvan is schoonmaken. Nu verwacht ik wel dat hij iets in het huishouden doet, maar ik zou het zeer op prijs stellen als hij dit zou doen als ik er niet was. Ik kan het niet aanzien. Maar P. vindt het juist ‘gezellig’ om het samen te doen, want ‘dan kan ik hem een beetje helpen’, omdat ‘hij het toch nooit goed doet’. Tijdens het stofzuigen werd het hem allemaal teveel. Hij sprak de voor mij nu al legendarische woorden: “Ik ben het overzicht kwijt.” Ons huisje is 50 vierkante meter. Terwijl ik het bed stond te verschonen ging hij aan de eettafel zitten om een joint te draaien. Daarna ging hij op de bank liggen om ‘m op te roken. “Dan ga ik straks wel verder”, sprak hij rustig. “Echt waar.” Hij kan het gewoon niet. Vorige week maandag kwam ik thuis van 4 dagen Kamasutrabeurs. Meteen na het openen van de deur kwam mij een ammoniak-walm tegemoet. De kattenbak. Was P. vergeten schoon te maken. Net als de afwas. Die stond er al 5 dagen. “Ik heb 4 dagen op bed gelegen”, zei hij. “Waarom?”, vroeg ik. Hij had eventjes 3 dagen de bloemetjes buiten gezet in centrum Amsterdam. Beetje gefeest. Daar was-ie een beetje moe van. En dat de katten niet meer op de bak zouden durven van de stank, daar had hij niet eens aan gedacht. Schoonmaken. Ik kan het beter. En ik kan het beter alleen doen. Dan heb ik in ieder geval geen last van een P. die me om de minuut komt vragen waar hij het toilet mee schoon moet maken (“Kan dat met Andy?”) en of hij het lege flesje shampoo wel weg kan gooien (“Deze is leeg, kan-ie weg?”). Een man met een schuursponsje is het beste anticonceptiemiddel dat bestaat.

Het was een mooie dag vandaag en ik besloot mijn ouders te gaan verblijden met mijn prettige aanwezigheid. Op het station kwam ik erachter dat er geen treinverkeer mogelijk was tussen Amsterdam en Utrecht. Moest ik met de bus. Met de bus is verschrikkelijk. Met de bus is a-relaxt. Met de bus is kut. De heenweg verliep prima, omdat ik het voor elkaar kreeg om te slapen. De terugreis was kut. Een flinke bus met opschrift ‘Amsterdam’ stond klaar. De buschauffeur at een frietje. “Bent u de eerste bus die naar Amsterdam rijdt?”, vroeg ik de man. Dat was hij, maar ik mocht de bus nog niet in. Eerst z’n frietje opeten. Een kwartier later liet ik hem mijn treinkaartje zien. “U mag niet met een treinkaartje in de bus”, zei de man. “Ja, dat weet ik ook wel, maar er rijden geen treinen tussen Utrecht en Amsterdam”, antwoordde ik. “De NS-bussen staan bij de Jaarbeurs”, zei de pik met haar. “Maar uw bus is helemaal leeg”, reageerde ik verontwaardigd, “mag ik niet met u mee?” Dat mocht niet. Geïrriteerd liep ik richting Jaarbeurs. Nergens in de stationshal stonden borden met fijne pijlen die aangaven dat de NS-bussen bij de Jaarbeurs te vinden waren. “De NS-bussen staan altíjd bij de Jaarbeurs”, had de buschauffeur me bestraffend verteld. De NS-bus bleek een Benidorm-touringcar die me langs alle rukdorpjes tussen Utrecht en Amsterdam reed. Vol kutkinderen die er wat mij betreft meteen uitgegooid hadden mogen worden. Gillen en rennen door de bus en dan vallen en dan janken. En de chauffeur dacht dat het wel gezellig zou zijn om Sky Radio aan te zetten. Als ik Sky Radio wil horen, dan ga ik wel naar m’n ouders en daar was ik net geweest. Ik zeg Céline Dion en verder zeg ik niks. De volgende keer neem ik een taxi.

copyright @ franz wilhelm 2002

Ik zit te trillen op m’n stoel. Ik heb in m’n hele leven nog geen groot verdriet meegemaakt. Dingen van dichtbij. Vriendin L. belde me om te vertellen dat bij vriendin R. kanker is geconstateerd. Door het hele lichaam. Te laat. Chemokuren hebben geen zin meer. Afwachten tot dat wat gaat gebeuren. We durfden allebei het woord ‘dood’ niet uit te spreken. Maar dat woord is voor mij nog nooit zo dichtbij geweest. Altijd oma’s, opa’s, ooms en tantes, vrienden van vrienden, kennissen, mensen uit de krant, mensen op de televisie. Nog nooit een vriendin. Nog nooit dichtbij. Vriendin L. en ik wisten niets te zeggen. Grote stilte door 2 mobiele telefoontjes. Verbijstering. Ik moet morgen vriendin R. gaan bellen. Ik heb haar 3 maanden niet gesproken. Ik durf niet. Ik kan alleen maar huilen. Ik wil haar vertellen dat ik haar een prachtige vrouw vind, met de grootste en eerlijkste lach die ik ooit gezien heb. Dat ik me schaam dat ik haar niet vaker heb gebeld. Dat ik me schaam dat ik het altijd zo druk heb. Dat ik het niet eerlijk vind. Dat ik het zo gezellig vond dat ze bij mij in het studentenhuis woonde. Dat ik de cd ‘Aida the musical’ die ik van haar kreeg elke week draai. Dat ik het niet eerlijk vind. Dat ik de polaroid die we jaren terug lieten maken door zo’n mannetje met rozen voor altijd op mijn prikbord laat hangen. Dat ze zo mooi is. En dat ik het echt niet eerlijk vind. Maar dit is de wereld. Dit is het. Als God bestaat, dan heeft hij nu een vergissing gemaakt.

Zo. Ik kan geen stap meer verzetten. Ik kan geen ‘foxy’ meer zeggen. Ik kan geen tiet meer zien. Ik kan amper m’n toetsenbord gebruiken, want m’n vingertopjes zijn er afgesleten door een vage allergische reactie op de Foxy-tasjes. Mijn lichaam kan het Foxy-shirtje niet meer verdragen, want er zitten een aantal zeer bijzondere schrale plekken onder m’n oksels. Wat ik nog wel kan is terugdenken aan een zeer geslaagde Kamasutrabeurs. Het Foxy-team sliep in een 4-sterrenhotel met zwembad, sauna, een heerlijk ontbijtbuffet en geweldige kingsize bedden. Ik ben zelden zwaar onder de indruk van een vrouw, maar ik heb 3 dagen vol bewondering naar Foxymeisje J. gekeken. Enthousiasme zonder limiet, verbaal geweld zonder limiet en energie zonder limiet. In de sauna van het hotel ging ze haar net verworven siliconenborsten masseren. Net zo’n massageshow gaf zijn ’s nachts op het hotelbed, maar dan met een vibrator. Visueel genot. Ook visueel genot waren de mini-dansshowtjes die ze tijdens het uitdelen van de Foxy-tasjes gaf. En ook haar theorieën over mannen waren super: “Nee joh, een ladder in je panty vinden mannen juist geil.” Topwijf. Goud. Als ik een man was had ik het wel geweten. Het hele Foxy-team heeft trouwens bikkelhard gewerkt, want aan het einde van de beurs waren alle tasjes uitgedeeld, waren alle Foxy-shirtjes weggegeven aan meisjes die durfden te poseren, waren alle blikjes Red Bull leeg, waren alle sigaretten gerookt, waren alle glimlachen gegeven en alle praatjes gemaakt. Luna heeft 3 topdagen gehad, waar ze later met weemoed aan zal terugdenken.

Het was lente gisteren. Ik was echt alleen van plan om even boodschappen te gaan halen, maar toen ik om 13.00 over de Albert Cuyp-markt liep scheen de zon zo lekker dat ik gewoon op een terras moest gaan zitten. Met een wit biertje. En daarna nog een wit biertje. Daarna kwam ex S. en die wilde ook een wit biertje. En ik dus ook. Toen kwam ex M. van ex S. en die wilde ook een wit biertje en ik dus ook nog maar eentje. En daarna kwam ex T. van ex M. van ex S. en die lustte ook wel een witbiertje. Dus wij ook allemaal nog een wit biertje. Om 1.30 en 10 wit biertjes, 4 witte wijntjes en minstens 10 Bailey’s later lag ik in m’n bed. Wat er gisteren precies gebeurd is is een beetje vaag, maar ik kan me herinneren dat ex M. van ex S. andere vrouwen in de kroeg een hoer heeft genoemd. Overigens waren de enige vrouwen die zich als hoeren gedroegen wij zelf, want we hebben voor de show met elkaar gezoend. Was de grootste wens van ex S. op dat moment en wij waren, in ruil voor nog een Bailey’s, bereid om die even in vervulling te laten gaan. Topavond, maar het woord ‘kater’ heeft na vandaag een compleet andere betekenis. Ik heb me in jaren niet zo brak gevoeld. Ik proef de Bailey’s gewoon nog in m’n bek nu. Gatverdamme wat een goor, klef, zoet spul is dat. Daar word je niet goed dronken van en de kater daarna is zeker niet te verdragen. M’n lichaam was net niet in staat om een slikbeweging te maken om met een glaasje water de paracetamolletjes weg te werken. Verschrikkelijk. Je lever doet er 1 uur over om 1 glas alcohol af te breken, dus ik denk dat ik daar de komende uren nog wel even mee bezig ben. Lijkt me een prima dagbesteding.

Naast dat al mijn werk, al mijn gedichtjes, al mijn verhaaltjes en al mijn facturen verdwenen zijn sinds het grote computerdrama ben ik ook alle liedjes kwijt die ik gedownload heb. Dat was ook even slikken. Ik ben druk bezig om al mijn favorieten weer bij elkaar te krijgen en ik maak er meteen een quiz van, gewoon om het RTL4-gehalte van deze site wat te verhogen. Van welke liedjes komen de volgende teksten? De winnaar krijgt 3 gesigneerde exemplaren van FOXY thuisgestuurd.

1. He talks about you in his sleep / There’s nothing I can do to keep…
2. And I will catch you if you fall / you’ll never have to ask me why…
3. I’m like a dog in heat, a freak without warning / I have an appetite for sex…
4. Feel the silky touch of my caresses / They will keep you looking so brand new…
5. Your blood shall run cold / You better hide before she finds you…
6. Black is the colour of my true love’s hair / Her lips are like some rose so fair…
7. Ze heeft vanavond geen geluk gehad, net als gister / Ze hoopt, het is nog vroeg, wie weet, maar weet wel beter…
8. She’ll take your heart but you won’t feel it / She’s like no other…
9. As we dance by the moonlight / Can’t you see you’re my daylight…
10. Is it you inside my head? / Is it you inside who says…

Wederom 2 gore verhaaltjes voor het slapengaan. Ze blijven ranzig en daar draait het om.

8. Komt een man bij de dokter met om zijn pik een zwaar metalen ring. “Ja, die had ik nog in de schuur liggen en ik dacht dat die wel dienst kon doen als cockring”, zegt de man. De man had er echter niet aan gedacht dat de zwelling zo heftig zou worden dat de ring nooit meer van z’n lid te verwijderen zou zijn. Hoe langer het duurde, hoe heftiger de zwelling. De ring moest uiteindelijk met een slijptol verwijderd worden. Op eigen risico.

9. Komt een man bij de Eerste Hulp. “Eh, eh, kan ik u misschien even ergens anders persoonlijk spreken”, vraagt de man. De verpleegkundige weet meteen dat het om een foute seksuele gebeurtenis gaat. “Tuurlijk”, zegt de verpleegkundige. In een afgesloten kamertje vertelt de man zijn verhaal. “Eh, ik heb een mosterdpotje in mijn anus gebracht en die krijg ik er nu niet meer uit. Mijn vrouw weet hier niets van, dus ik zou het prettig vinden als zij niet gebeld hoefde te worden”, vertelt de man. “We hebben een slecht seksleven namelijk.” Zijn vrouw hoeft niet gebeld te worden en een aantal artsen gaan aan de slag met touwtjes, vingers en andere hulpmiddelen om het potje te verwijderen. Dit lukt echter niet en de man moet toch geopereerd worden. Zijn vrouw moet nu wél gebeld worden. De artsen beginnen en treffen het mosterpotje in de darm en om het heupbot. Het potje zit muurvast en valt met geen mogelijkheid van het heupbot te trekken. Het potje wordt gebroken om het te verwijderen. Tijdens dit breken beschadigen de darmen dusdanig dat de man een stoma moet krijgen. Uiteraard werd zijn vrouw hiervan op de hoogte gesteld.

http://eerlijkholland.blogspot.com