Momenteel bevind ik mij in de Easy Everything, het meest irritante internetcafé van Amsterdam, met de meest irritante baggermuziek op de achtergrond. Ik zit hier uiteraard niet voor mijn lol. Ik zit hier omdat UPC gisteren mijn internetverbinding heeft afgesloten. Klootzakken natuurlijk, allemaal daar bij de UPC, maar het is mijn eigen schuld. Zo’n 12 maanden ben ik ‘vergeten’ om hun rekeningen te betalen en dat vonden ze denk ik nu wel genoeg geweest. Logisch, maar ik had toch eigenlijk wel een briefje verwacht met als strekking: ‘Indien u niet nu meteen betaald, sluiten we u af.’ Dat briefje heb ik niet gekregen, dus eigenlijk vind ik niet dat UPC het recht had om me af te sluiten. Ik heb zelfs in die 12 maanden tijd geen aanmaningen gekregen en ook geen herinneringen. Dus. Eigenlijk is het wel lekker rustig zo. Zo zonder internetverbinding. Het maakt een computer eigenlijk tot een redelijk nutteloos apparaat. Een apparaat dat ik alleen zou kunnen gebruiken als een soort veredelde cd-speler. Verder heb ik er geen flikker aan. Normaal gesproken staat mijn computer meer dan 8 uur per dag te draaien. Maar zoveel belangrijks doe ik niet in die 8 uur. Ik surf een beetje hier en ik lees een beetje daar. Ondertussen altijd wel ergens een msn-chat open. Ik zou veel effectiever met mijn computer omgaan als ik gewoon weer een modem-verbinding had. Hoogstens 2 uurtjes per dag zou ik zeer gericht wat sites bezoeken en wat mailtjes sturen. Klaar. Zeeën van tijd zou ik overhouden. Naast de bijna 2 uur per dag die ik al overhoud door niet te roken, zou ik ook nog minstens 2 uur overhouden als ik niet onnodig zou chatten, surfen of mailen. Ik twijfel of ik de UPC-rekening van € 523,34 wel zal betalen. Eerst maar eens een internetloos weekje zien te overleven.

Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Dingen die ik liever niet doe, maar als ik het niet doe, doet niemand het. Vanmorgen heeft Luna de pussy pump getest. Deze ‘pussy pump’ werd deze week in een discrete verpakking bezorgd. Een relatiegeschenk zoals ik relatiegeschenken graag zie! Nu was ik er altijd van overtuigd dat vaginapompen een soort betere befmachines waren en ook de verpakking van deze pussy pump schreeuwde: ‘The Vagina DIY Sucking Device’. Ha! Dat was net wat ik nodig had vanmorgen! Beetje achter m’n computer zitten en ondertussen gebeft worden door een handig apparaatje! Af en toe een beetje klaarkomen en gewoon weer verder werken. Ik dacht dat ik goud in handen had met mijn nieuw verworven pussy pump! Ik ging eens verder lezen op de verpakking: ‘A new and hygienic apparatus that stimulates and tones the muscles in the vagina.’ Nog goed voor m’n spieren ook! Op de achterkant van de verpakking aangekomen werd mijn enthousiasme echter een stuk minder: ‘Just watch your pussy lips and clitoris enlarge to enormous proportions!’ Dit laatste zinnetje ging vergezeld van een paar fotootjes die mij bijna deden kokhalzen; grote opgezwollen schaamlippen met een clitoris ter grote van een golfballetje. Nasty! Dit apparaat was er niet voor gemaakt om mij klaar te laten komen, maar om mijn gevoelige delen het uiterlijk van The Elephant Man te geven! Ondanks deze zeer grote teleurstelling vond ik toch dat ik de pussy pump een kans moest geven. Ik kon er dan wel niet van komen, misschien kon ik er wél om lachen. Ook niet dus. Ik heb heus m’n best gedaan door te pompen met het roze balletje, maar er veranderde helemaal niks. Het beoogde effect bleef dus uit en geil werd ik er ook al niet van. En écht jammer kan ik dat eigenlijk niet vinden, want al houd ik zeker van een beetje polonaise aan m’n lijf, om m’n kut dan ook meteen maar aan te kleden als een broodje rosbief gaat me iets te ver.

Rukker28 says: wat zoek je?
Luna says: wat ik zoek?
Luna says: in de zin van?
Rukker28 says: zeg het maar!
Luna says: je verwacht als antwoord op het zinnetje ‘wat zoek je’ iets als: cyberseks, een relatie, geile neukseks, gewoon wat praten, helemaal niks?
Rukker28 says: heb jij iets tegen seks dan?
Luna says: misschien is het handiger om te vragen waar jij naar op zoek bent…
Rukker28 says: wat denk je?
Luna says: weet je, ik denk dat jij behoefte hebt aan of een sekschat, of iets anders geils…
Rukker28 says: en jij dan?
Luna says: ik zit gewoon achter m’n computer te werken…
Rukker28 says: ik vind het spannend om met de cam de spelen…
Luna says: op dit tijdstip?
Rukker28 says: nee, ‘s avonds…
Luna says: ik vind er niks aan… beetje kijken naar een rukkende kerel voor de cam…
Rukker28 says: en opdrachten geven dan?
Luna says: dan blijft het alsnog kijken naar een rukkende kerel voor de cam… al moet ik toegeven dat het mij reuze-interessant lijkt om iemand een kaars in zijn kont te zien stoppen…
Rukker28 says: is dat zo?
Luna says: ja, dat vind ik erg spannend… mannen die iets in hun reet stoppen…
Rukker28 says: oh, en wat nog meer?
Luna says: als ze die kaars dan aansteken, dan ben ik helemaal in m’n nopjes…
Rukker28 says: en vervolgens?
Luna says: dat ze zich aftrekken en proberen de kaars te doven met hun sperma… en als dat lukt, dan mogen ze m’n tieten zien…
Rukker28 says: eerder niet?
Luna says: nee, niet eerder… ik hou van mannen die een kunstje kunnen…
Rukker28 says: weet je nog meer spannende dingen?

De laatste tijd kan weinig mij een intens gevoel van geluk bezorgen. Het gevoel dat ik denk dat de wereld er is om mij een plezier te doen. Er zijn echter zeer veel dingen die mij binnen enkele luttele seconden een gevoel van depressiviteit, chagrijnigheid of wereldmoeheid geven. Zo is het huidige kutweer voor mij een perfect gegeven om de hele dag in bed te blijven met de gordijnen dicht, ware het niet dat ik gisteren het meest briljante, meest complete, meest mij op het lijf geschreven cd-rommetje heb gekregen. Een cd-rom die mij weer doet beseffen waarom ik leef! Om te drinken! Maar vooral: om cocktails te shaken. En met de ‘Kalua-Cocktail-cd-rom’ kan dat niet meer mis gaan! Momenteel heb ik het volledige programma geïnstalleerd en kan ik bladeren door maar liefst 1104 verschillende cocktails. Dit programma zoekt niet alleen op naam, maar ook op ingrediënten, soort cocktail, smaak én het allerbelangrijkste; op alcoholpromillage! Daarnaast kan ik dit hypermoderne programma vertellen welke ingrediënten ik in huis heb, zodat hij mij zeer vlot een lijstje geeft met alle cocktails die in het vermogen van mijn huisbar liggen. En dat is nog niet alles! Ook bezit deze cd-rom de zeer handige feature om het alcoholpromillage in mijn bloed uit te rekenen! Gewoon invullen hoeveel ik gedronken heb en hoe lang ik daarover heb gedaan en met 1 druk op de knop verschijnt voor mij dat magische getal! Stukje techniek om je vingers bij af te likken, als je het mij vraagt! En nu ga ik met de, alweer zo handige, boodschappenfunctie eens even kijken wat ik van de supermarkt allemaal in huis moet halen om een ‘Flying Kangaroo’ te maken. Pas dan is mijn geluk écht compleet.

En dan nu het meest heuglijke feit van de gehele Ibiza-vakantie! Afgelopen donderdag, liggend op het Bora Bora-strand, rookte ik om 10.00 mijn laatste sigaret. Sindsdien heb ik niet meer gerookt en dat mag, gezien alle omstandigheden, een zeer bijzondere prestatie genoemd worden. Zo zijn er de afgelopen 5 dagen toch zeker een aantal momenten geweest waarbij meerdere sigaretten gerookt dienden te worden. Zo is een dagje op een strand liggen toch zeker een pakje sigaretten waard. Ieder biertje, wijntje of cocktailtje dat ik heb gedronken zou vergezeld moeten zijn geweest van een peuk. Een nachtje stappen met xtc ging voorheen gepaard met het roken van zelfs 2 pakjes. En normaal gesproken rook ik samen met vriendin I. ook wel een pakje weg als we elkaar zien, maar toen ik gisteren bij haar was rookte zij in haar eentje. Trots op mezelf. Standvastig. Daarnaast zit ik vandaag al de hele dag achter de computer en ik heb bijna niet aan roken gedacht. Bijna niet dan. Want mijn hele lichaam lijkt geprogrammeerd te zijn om te roken. Veel roken. Gewoon even dit lijf herprogrammeren dus de komende tijd. Geen probleem. Dat ik gestopt ben dank ik natuurlijk in de eerste plaats aan mezelf. Ik ben geweldig. In de tweede plaats dankzij meneer Jan Geurtz die het boekje ‘De Opluchting’ schreef. Een kutboek natuurlijk, maar er stonden een paar interessante regels tussen, die ik net op het juiste moment las. En in de derde plaats dankzij lezeres E. die mij op dit boekje attendeerde. Ik moet nu alleen nog even een interessante bestemming zien te vinden voor de gemiddeld 20 keer 5 minuten rooktijd die ik overhoud per dag. Ik dacht zelf aan een gezellige assertiviteitscursus in het wijkcentrum hier om de hoek.

Ibiza is hét party-eiland bij uitstek. Een paar van de mooiste en grootste discotheken zijn hier te vinden en dat Ibiza vooral een feesteiland is, is ook duidelijk te zien. Waar je maar kijkt staan of hangen levensgrote flyers van discotheken, feesten of nieuwe cd’s. Elke winkel, elk café, elke supermarkt ligt bezaaid met kleinere flyers en op elke straathoek staat iemand die vraagt of je zin hebt om bij die-en-die tent wat te drinken. Het complete eiland ademt ‘dance, dance, dance’. En niet alleen het eiland zelf, ook de toeristen komen voornamelijk om te slikken, te dansen en te zuipen. Niks mis met die mentaliteit, want ook Luna was van plan om flink kort te gaan. Maar na 6 dagen op het Bora Bora-strand gingen de Gucci-brilletjes, de hippe zwembroeken, de te lekkere wijven en de te opzichtige homo’s me tegenstaan. En na 6 dagen had ik het ook wel gehad met de muziek daar. Ik lag enigszins nuchter op een strandbedje die 6e dag. En nuchter is niet de goede staat van zijn om op het Bora Bora-strand te vertoeven. Je moet minstens een paar halve liters doodgeslagen bier naar binnen gooien om de atmosfeer daar helemaal te begrijpen, maar nog beter is het om, net als de rest, gewoon een xtc-pilletje te slikken. En na dat xtc-pilletje, dat we voor € 10,- kochten bij de altijd aanwezige dealer, en dat ik wegslikte met een ‘sex on the beach’-cocktail van € 6,- had ik een  geweldige avond. Al dansend voelde ik me weer helemaal 1 met de Gucci-brilletjes, de hippe zwembroeken, de te lekkere wijven en de opzichtige homo’s. Soms moet een situatie gewoon even chemisch opgeleukt worden om je thuis te voelen. En helemaal om je thuis te voelen op Ibiza.

Ook al ga ik maar 1 dag weg, dan nog neem ik een kladblok of dagboek mee. En een etui. Een etui met vooral veel gekleurde glitterpennen, potloden, stiften, gummetjes, nietmachinetjes, lijm, stanleymesje, plakband, liniaaltje, schaartje, dat soort dingen. Vorige week zondag, om 3:30 stond ik na het inchecken van mijzelf en mijn Hello Kitty-koffer bij de douane met mijn handbagage. Deze handbagage ging op de lopende band, door de metaaldetector en werd daarna meteen van de band afgetrokken door een douane-meisje met een paardenstaart. “Van wie is deze tas?”, vroeg ze nogal ongeïnteresseerd. “Van mij”, zei ik. “U heeft een schaar in deze tas en het is verboden om scherpe voorwerpen mee aan boord te nemen. U moet de schaar bij mij inleveren”, zei ze. “Ja, maar het is een Hello Kitty-schaar!”, zei ik vrolijk. “Het is een kinderschaartje, met stompe punten, kijk maar!”, zei ik nog steeds vrolijk en ik liet haar het briljant vormgegeven roze schaartje zien. Het douane-meisje met de paardenstaart bekeek hem aandachtig, bestudeerde het snijvlak, de lengte en de punten en gooide m’n Hello Kitty-schaartje kordaat in een grote ton. Kutwijf, dacht ik. Die snapt er gewoon helemaal niks van. Van Hello Kitty. Van het hele Hello Kitty-concept. Maar het kwaad was al geschied. Ik had geen keus. Het schaartje waar ik al 5 jaar zeer aan gehecht was lag bovenop in een grote plastic regenton! Wat een kutwijf. En dan kan ze wel aankomen met ‘ik deed gewoon m’n werk’, maar die vlieger gaat mooi niet op, want al moest ik m’n Hello Kitty-schaartje inleveren, m’n stanleymes is gewoon meegevlogen naar Ibiza, zodat ik alsnog mijn missie om de Westerse wereld te vernietigen kon volbrengen.

Wanneer je 32 bent heb je toch het een en ander meegemaakt. Zeker op het gebied van de liefde. Ik was niet zo’n stilzitter, die alleen op de ware zat te wachten. Ja, ik wachtte wel op de ware, maar snoepte ondertussen behoorlijk mee. Ik heb zelfs momenten gehad dat ik de ware had gevonden, dacht ik, maar toch kon ik het snoepen weer niet laten. Zo heb ik toch aardig wat mensen leren kennen. Exen zo gezegd. Het woord is net zo raar als de inhoud. Het kan gebeuren dat je op een nietsvermoedend ogenblik ineens wordt geconfronteerd met 1 van deze exen. En dat is behoorlijk raar. Stond ik pas geleden een spelletje poolbiljart te spelen, hoorde ik plots mijn naam noemen naast me. Een ex-vriendin van zo’n 7 jaar geleden. Even schrikken. De herkenbaarheid deed ons meteen doen praten. Het bleek dat ik echter niet verder kwam dan een oppervlakkig flutpraatje. “Hoe is het?” en “Wat doe je nu?”. Ik bedacht me dat ik jarenlang naast, op, onder en achter haar had gelegen. Zij wist in die tijd alles van me en ik van haar. En nu? Helemaal niets meer. Een onbestemd gevoel, een verplichte verjaardag. Ik vroeg nog wel of ze nu een vriend had, maar het had eigenlijk geen zin. Het interesseerde me weinig. Ik bood haar nog een biertje aan om wat leed dat ik haar toen had berokkend af te kopen en ging verder met mijn eigen leven. Ik besefte dat zelfs de liefde vergankelijk is. Ik voelde me eenzaam. Later stond ik in een hoekje van een kroeg nog wat biertjes weg te werken, het verlaten gevoel bleef. Ik duwde mezelf naar huis en ging naast mijn vriendin liggen. Ik twijfelde of ik wel een arm om haar heen moest slaan. Zou ik ook haar niet over 7 jaar tegenkomen en niets meer weten te zeggen? Nee, mijn arm ging automatisch. Vasthoudend in het geloof dat er toch wel iets blijvend is.

Bemmel

Lezers, het was me een genoegen deze week. Blij dat ik vrij veel (primaire) reacties losgemaakt heb. Inhoudelijke reacties bleven jammer genoeg veelal uit. Alleen een scheldwoord neerzetten vind ik een reactie beneden peil. Mensen die mijn stukjes te letterlijk nemen en geen gevoel voor humor of cynisme hebben zijn ook niet mijn publiek. Het stukje ‘ziek melden’ gaf veel stof tot discussie, geweldig, dat is wat je wilt los maken als je een stukje schrijft. De bedoeling (in samenspraak met Luna) was om een mannelijke tegenhanger te geven van haar dagelijkse stukjes op deze site. Aan de reacties van de mannen en vrouwen te zien (tenminste als de vvdster een, waarschijnlijk hockeyende vrouw is) is dit aardig gelukt. Bedankt voor alle leuke reacties!! Misschien tot een volgende keer.

groeten Bemmel

De string heeft sinds een paar jaar een groot marktaandeel onder de onderstukjes van de bikini. En terecht. Alles moet bloter en vrouwenbillen mogen best lekker bruin zijn. Tel daarbij het idee dat er maar een dun stukje stof door de bilnaad loopt en het mannenoog is al snel geprikkeld. Toch zijn er ook grenzen aan de string, grenzen die ik graag wil zien. Kijk, een string is maar een klein stukje textiel. Dit houdt in dat er enige verhouding moet zijn met het vlees waar hij doorheen geregen is. Steeds vaker zie ik vrouwen met een enorme achtergevel, ben ik geen liefhebber van, maar goed, de Nederlandse vrouwenheup heeft de neiging om nogal uit te dijen. Het lijkt alleen of je daar tegenwoordig trots op mag zijn. Zelfs zo trots dat een string op een overvol strand geen taboe meer is. Althans je gaat er van uit dat er ergens een string moet zitten. Alsof je een rollade koopt waar je het touwtje niet van ziet. Nee, zo is het niet bedoeld. Het dragen van een string moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. Allereerst; het driehoekje van de string moet zichtbaar zijn. Ten tweede; daaronder moet de string subtiel verdwijnen in een paar zachte vrouwenbillen. Als laatste; een mannenhand moet er in één beweging onder kunnen komen, waardoor de stof zich meteen losmaakt van de huid, hiervoor hoeft niets opzij geschoven te worden. Wanneer aan één of meer van deze voorwaarden niet voldaan wordt voegt het dragen van dit kledingstuk niets bij aan het welzijn van de man en moet dus verboden worden. Het lijkt me dan ook zinvol om boven maat 38 alle strings uit de winkels te halen.

Om nog een beetje indruk te maken op de paar vrienden die we hebben, moesten we dit jaar iets anders verzinnen. Frankrijk, Spanje of Italië, op een beetje verjaardag kun je daar niet meer mee aan komen. Dus de atlas erbij en daar was het. Roemenië. We stapten het vliegtuig uit en bevonden ons in de sauna die Boekarest heet. Een stad die ik alleen kende van de topografieles en dan vooral omdat het zo lastig was om het onderscheid te maken met de hoofdstad van Hongarije. Bij de eerste geldwissel waren we meteen miljonair. Eén euro is toch al snel 33.000 Roemeense Lei. Snel viel op dat de mensen hier niet leven in hoge welvaart. De eerste kennismaking met onze latere Roemeense vriend, leerde ons dat de val van het communisme wel geestelijke vrijheid, maar zeker geen financiële vrijheid gebracht had. Hard werken voor zeer weinig geld is alles wat overgebleven is. Tachtig uur werken voor € 100,- per maand, zelfs voor hoogopgeleiden, is in Roemenië heel gewoon. Op dat moment besef je heel erg hoe goed wij het hier in Nederland hebben. Ik begon me dan ook af te vragen waarom wij toch altijd zo klagen. Kijk, dat de trein in Nederland af en toe 10 minuten vertraging heeft is heel vervelend, maar in Roemenië mag je bij een beetje treinreis toch zo maar gratis een uur optellen. Ik moest denken aan een klacht die Amsterdamse binnenstadbewoners hadden ingediend bij de gemeente. Volgens hen leidde het fietsen op de nieuwe steentjes van de Dam tot zeer ernstige rugklachten. Beroepsklagers met te veel tijd, dacht ik bij mezelf. Welvaart leidt tot verveling en verveling tot klagen. Voor deze notoire beroepsklagers heb ik dan ook een goede tip. Ga een jaar in Roemenië wonen, genoeg te klagen. Smerig water, slecht eten, kapotte treinen, corruptie, lege supermarkten en zeer slecht betegelde straten. Een echte klager kan zich hier uitstekend vermaken. O ja, 1 tip, kom niet in aanraking met de bevolking. Wanneer zij over hun leven gaan vertellen loopt u het risico om de wil tot klagen kwijt te raken.