Ik weet niet hoe het met de gemiddelde vrouw zit, maar mijn idee van een feestje is in ieder geval niet een stroomstoot van 220-volt tussen m’n schaamlippen voelen. Kan aan mij liggen. Dus toen een mannetje mij aansprak op de KamaSutrA-beurs en begon te vertellen over een geweldige, fantastische vibrator, superkrachtig en op stroom, viel het gesprek een beetje stil. “Eh, op stroom?”, vroeg ik hem. “Ja, echt, je moet hem een keer uitproberen. Iedereen die hem ooit probeert, wil nooit meer iets anders”, zei hij. “Eh, ja, maar, eh, op stroom, is dat niet gevaarlijk?”, vroeg ik hem. “Nee, joh, helemaal niet, hartstikke veilig! Enne, m’n vriendin heeft er ook eentje, die kan er geen genoeg van krijgen”, zei hij. “Ik stuur je er binnenkort wel eentje op!” “Oh, eh, leuk!”, zei ik en ik probeerde enthousiast te glimlachen. Ik was het zelf alweer vergeten tot vorige week de postbode voor de deur stond. Relatiegeschenk! Die kerel heeft me een microfoon opgestuurd, was het eerste wat ik dacht toen ik de Magic Massager uit de verpakking haalde. Het tweede wat ik dacht; ik ga niet eens een poging wagen om deze knots met een omtrek van 20 centimeter een kijkje te geven aan de binnenkant van dit lichaam. Ook Luna’s lichaam heeft grenzen! Maar was ook helemaal niet nodig, volgens het lekkere wijf op de verpakking. Gewoon tegen je klit aanhouden. “Testen in Canada en Amerika hebben uitgewezen dat bijna 98% van de vrouwen reeds binnen 4 minuten tot een zalig hoogtepunt komt”, dat zei de verpakking ook nog. En: “Uitgerust met een krachtige 220-volts motor, dus altijd paraat en nooit last van lege batterijen!” Op hoop van zegen plugde ik de stekker, met daaraan een snoer van 2,5 meter, in het stopcontact. Knopje aan. Mijn angst voor 220-volt op m’n klit verdween onmiddellijk, om plaats te maken voor pure lust en nieuwsgierigheid. Fantastisch apparaat. En maak van die 4 minuten maar 30 seconden.
www.viashop.nl (klik op ‘top-5’ en koop dat ding!)

Het is geregeld hoor! De Miss World-verkiezing vindt dit jaar niet plaats in Nigeria, maar gewoon gezellig in Londen. Daar waren zo’n 200 doden, zo’n 1125 gewonden en zo’n 11.000 uit hun huizen gevluchte Nigerianen voor nodig. Maar dan heb je ook wat straks. Op 7 december. De grootste, de luxueuste en de duurste vrouwenvleeskeuring ter wereld. Lekker. Geile wijven kijken. Een paar duizend kilometer verderop in Nigeria zal op dat moment een vrouw zitten die op haar steniging wacht. Nadat Amina Lawal gescheiden was van haar man heeft zij een kind gekregen. En dat mag niet in Nigeria. Er mogen nog wel meer dingen niet in Nigeria. Iets met Sharia-wetgeving. Iets waar Amnesty International mee bezig is. Iets wat nu niet meer belangrijk zal zijn, want niet meer onder de media-aandacht, de verkiezing is immers verhuisd naar het veilige Londen. Maar, als alle mischien-wel-Miss World’s nu eens gewoon naar huis zouden gaan. Allemaal. Niks verkiezing in Londen. Gewoon naar huis. Gewoon zeggen: “Weet je, laat maar zitten, met al die doden in Nigeria heb ik er niet zo’n zin meer in.” Dan pas tonen zij zich de nu-vrouwen die deze wereld nodig heeft. Niemand zit te wachten op de zoveelste trut die toevallig de ideale maten heeft. Niemand zit te wachten op een lekker wijf dat straks in een badpakje op en neer te drentelt en lief glimlacht: “Als ik voor 1 dag president zou zijn, dan zou ik wereldvrede wensen.” Flikker maar op met die wereldvrede. Onmogelijk. Toon voor 1 keertje in je nietszeggende kutleventje lef. Lef om te kiezen voor iets wat groter is dan jij. Stomme trut. Maar op 7 december is het gewoon zover. The show must go on. Dan wordt onze Miss World gekozen. En die avond zal zij op het podium staan, met haar kutkroontje en haar kutsjerp. Zij zal voorzichtig huilen, vriendelijk glimlachen en, als we geluk hebben, dan zal ze naar ons zwaaien. Op dat moment zal zij zich de gelukkigste vrouw ter wereld voelen. De mooiste. Miss World! Van welke wereld, vraag ik me af.
www.amnesty.nl

“Zuster, ik moet naar het toilet”, hoor ik een oud dametje in een rolstoel naast me zeggen. “U wordt zo geholpen, er komt zo een zuster”, zegt de vrijwilligerscoördinatrice. Ik sta in een verpleeghuis, misschien wel in het mooiste verpleeghuis van Amsterdam, op een afdeling met zo’n 35 bewoners. Het dametje in de rolstoel is dement, en misschien wel net zo incontinent. Ze vraagt of iemand haar naar het toilet kan brengen; het eerste wat ik hoor op deze afdeling. Geen rare vraag. Een vraag die ik, toen ik 5 jaar geleden werkte als vrijwilliger in een verpleeghuis in Amersfoort, haast iedere 10 minuten hoorde. De nood is hoog. De coördinatrice loopt door en ik loop met haar mee, maar voel me schuldig dat het dametje in haar eentje voor de ingang van het toilet staat met haar rolstoel. Ik krijg een rondleiding door het hele verpleeghuis, maar ik weet toch al zeker dat ik op deze afdeling wil werken. Deze psychogeriatrische afdeling. Deze afdeling met demente bejaarden. Al is werken niet het goede woord. Koffiedrinken. Liedjes zingen. Praten. Voorlezen. Een spelletje doen. Een boterhammetje smeren. Wandelen. Maar niet werken. De coördinatrice stelt me voor aan het afdelingshoofd, die vertelt dat ze ontzettend blij is dat iemand hier de boel binnenkort wat gezelliger komt maken. Ik ben ook blij, vertel ik haar. En net voordat ik wegga zie ik een giechelend dametje bij het raam zitten. Grote ogen en haar hand voor haar mond. Ik zwaai naar haar. Ze zwaait terug en begint nu hardop te lachen. Ik lach terug en zwaai nog een keertje. Tot snel, denk ik. Een half uur later zweef ik over de Amsterdamse grachten. Dolgelukkig dat ik weet dat ik binnenkort weer doe wat ik het liefste doe.

Dat hele depressieve, dat is gewoon niet m’n ding. Het gaat tegen m’n normale staat van zijn in, zodat ik me er niet helemaal aan over kan geven, met als gevolg dat ik nogal stuiter qua emotionele toestand. Niks mis mee, met stuiteren, het is eerder nogal irritant voor m’n omgeving. Maar dat is niet mijn probleem. Momenteel ben ik namelijk simpelweg gelukkig. En deze algehele toestand heb ik geheel te danken aan 1 telefoontje! Slechts 1 telefoontje heeft mijn humeur van 0 naar 100 gekregen. Een verlossend telefoontje! De mannetjes zijn weer aan het werk in ons nieuwe huis! Ze zijn weer aan het stuken, het timmeren, het zagen, het metselen en dingetjes met elektriciteit aan het regelen. Nadat de bouw 1,5 maand heeft stilgelegen, omdat er ineens iemand failliet ging, of zoiets dan, want niemand spreekt de waarheid in de bouw, na 1,5 maand gebeurt er eindelijk weer iets effectiefs. “Liefje, ik sta nu in het huis en het plafond is voor de helft gestuukt”, riep P. enthousiast door zijn mobieltje. “Dat meen je niet!”, schreeuwde ik terug, “in 1 dag! Wat een feest! Kom snel naar huis liefje, dan maak ik witlof met ham en kaas uit de oven om het te vieren!” Al het drama lijkt verdwenen door dit ene telefoontje. Ik zie het weer zitten en als alles meezit, dan slapen P. en ik over een maand voor het eerst in ons nieuwe huis. Eindelijk. Eindelijk weer iets om naar uit te kijken. En ik begin ineens het liedje van Rene Froger te snappen: “Een eigen huis, een plek onder de zon / En altijd iemand in de buurt die van me houden kon / Toch wou ik dat ik net iets vaker / Iets vaker simpelweg gelukkig was.”

Gisteren werd ik 27. Misschien moet ik het voor mezelf nog maar een keertje opschrijven om het te geloven. Ik ben 27 nu. Bijna 30. Ik heb het niet echt gevierd. Niet in de zin van een feestje met toeters en bellen en plakjes leverworst en blokjes kaas. Ook geen plakken ossenworst trouwens. M’n hoofd stond er niet naar. Ik had er helemaal geen zin in. Overslaan die hele verjaardag en maandag gewoon weer verder gaan. Negeren die hele dag, net als altijd. Al heb ik het dit jaar wel erg bont gemaakt door de hele dag geen telefoontjes aan te nemen, behalve als ik zeker wist dat het mijn moeder of de moeder van P. was. Vanmorgen dus een volle voicemail afgeluisterd. Ik had er gisteren echt geen zin in. In gezellige gesprekjes. Ik had zelfs geen zin in de cadeautjes die P. zaterdagnacht wilde geven: “Ik pak ze morgen wel uit. Bij het ontbijt, goed?” En ook niet in de verrassing die P. gisteren voor me had, al was het natuurlijk ontzettend leuk om bij vriend H., een echte, heuse fotograaf, op de foto te gaan. En bij H. was er ook echte, heuse champagne en een echte, heuse chique chocoladetaart. Dus toch een beetje een verjaardagsgevoel gisteren. Al heb ik mij wel eens beter gevoeld. Veel beter. Ik vraag me af hoe het komt dat de dag die ik vroeger de leukste dag van het jaar vond, de laatste jaren vervuld is van groot melodrama in m’n hoofd. Gedachten dat het allemaal voor de verandering nu eens niet goed komt. Maar dat was gisteren. Vandaag ben ik er weer helemaal klaar voor.