Van een ongelooflijk nietszeggende pik-met-net-haar-erop tot winnaar van ‘Idols’ 2003. Of ‘Nederland kiest de nieuwe Gordon’. Rot op. Wat een kutvertoning. Jamai winnaar van ‘Idols’. Heb ik daarvoor bijna 5 maanden aan de buis gekluisterd gezeten? Met een glaasje wijn en een toastje met filet americain. Ben ik daarvoor al maanden en maanden thuisgebleven op de zaterdagavond? Heb ik daarvoor bijna dagelijks de website www.idols.nl bezocht? Om vandaag naar een Jamai te kijken die wel wilde huilen van geluk, maar die dat niet voor elkaar kreeg? Beetje moeilijk kijken, dat wel. Heb ik daarvoor dagelijks de internetfilmpjes van Jim bekeken en zitten kwijlen toen hij ‘Under the Bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers zong? Samen met P. zelfs, die net als ik, de nummers van de andere kandidaten steevast oversloeg, maar de nummers van Jim steeds maar weer wilde horen. En kreeg ik daarvoor een brok in mijn keel vandaag, toen Jim dat nummer nog een keer zong? Om vandaag te horen te krijgen dat Jamai, een middelmatig karaoke-performer, dé talentenjacht van Nederland heeft gewonnen. Heb ik daarvoor iedere week 3 sms-jes verstuurd, die me waarschijnlijk meer dan die € 0,70 per stuk kosten, want de persoonlijke sms-jes van Jim terug moest ik natuurlijk ook betalen. Heb ik daarvoor de Jim-Rexona-poster bij het Kruidvat gehaald en voor het raam gehangen? Stond ik daarvoor vorige week te gillen op de Dam? “Jim!!!! Jim!!!! Jim!!!!” Om vandaag te horen dat Jamai gewonnen heeft? Wat een deceptie.

Dus ik naar de HEMA op de Nieuwendijk. Ik zoeken, maar geen omafietsen meer. Zucht “Hebben jullie die omafietsen nog?”, vroeg ik aan een HEMA-meisje. Die waren uitverkocht, dus ik lopend naar de HEMA in de Kalvertoren. “Die fietsen die jullie 2 weken terug verkochten, hebben jullie die nog?”, vroeg ik aan het klantenservice-meisje. “Nee”, zei ze stug. Dus ik met bijna-tranen m’n moeder bellen: “Mamma, ze hebben m’n fiets gejat, met de fietstassen erbij en nu wilde ik een nieuwe en nu hebben ze ze niet meer en nu ben ik heel zielig, want ik wou die.” “Godverdomme, wat een klootzakken”, zei m’n moeder. “Ik kreeg dit weekend het krantje van de Praxis binnen en daar stonden ook van die fietsen in, zwarte en gele.” Ze pakte het krantje erbij. “Die gele is  € 179,-, maar ze zijn niet te koop in Amsterdam-Oost en Amsterdam-Zuidoost”, zei ze. “Oh”, zuchtte ik, “wat een gedoe, kutzooi, ik ga een tram pakken naar Amsterdam-West, daar zit ook een Praxis, ik bel je straks.” Dus ik naar de Praxis in Amsterdam-West. Geen fiets te bekennen. “Ja, nee, die hebben we niet besteld, we hoeven namelijk niet alles te verkopen wat in het krantje staat, we mogen zelf kiezen welke producten we hier aanbieden”, zei een mannetje van de Praxis met iets van trots in zijn stem. Zucht. “Waar verkopen ze ze dan wel”, vroeg ik. “Ja, dat weet ik niet, dan kun je beter even bellen met de andere vestigingen”, zei hij. Dus ik vriendin M. bellen: “Kun jij even het nummer van wat vestigingen in Amsterdam voor me opzoeken op internet?” Dat kon ze en 5 uur nadat m’n rode omafietsje gejat was, fietste ik op m’n nieuwe gele omafiets naar huis. Opgelucht belde ik m’n moeder: “Ik zit op de fiets hoor! Een gele!” “Kijk je wel een beetje uit met die telefoon in je hand?”, zei ze. “En ik heb net € 180,- op je rekening overgemaakt. Die fiets krijg je van pappa en mij.”

Godverdegodverdomme. Godverdomme. Tyfus. Tering. Kutzooi. Ongelooflijke kutzooi. Amsterdam is de meest kut, kut, kutte plaats om te wonen. De hele binnenstad is kut. Klote. Ik doe niet meer mee. Ik doe het niet meer. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens eerlijk. Koop ik eindelijk eens een fiets bij een echte winkel. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens volwassen. Was ik eindelijk eens blij. Met m’n fietstassen boodschappen doen. Godverdomme. Kut. Tyfus. Hoerenzooi. Ik heb het helemaal gehad. Klootzakken. Ongelooflijke teringlijers. Tyfus. Tyfus. Tyfus. Ik vind het niet te geloven. Na 2 weken! Na 2 weken! Ik was er net zo blij mee. Kut. Niet eerlijk! Na altijd op tweedehands fietsen te hebben rondgereden kocht ik eindelijk eens een nieuwe. Een glimmende. Een echte. Een verse. Godverdomme. En hij stond zo leuk bij m’n nieuwe haar en ik was helemaal de huisvrouwenbink met m’n extra grote fietstassen. Vuile klootzakken. Honden zijn het! Honden! Eerlijk duurt het langst. Laat me niet lachen. Gewoon € 250,- naar de klote. In 2 weken! Ik ben net even een half uurtje bij vriendin M. geweest. Even koffie drinken. Is in dat half uur gewoon m’n fiets gejat. Gewoon met slot en al ingeladen in een busje. Gewoon met fietstassen en al. Godverdomme. Daar sta je dan, met je fietssleuteltjes in je hand. Godverdegodverdomme. Naar een lege plek te staren. “Ach, dit kon er ook nog wel bij”, zei ik. Vriendin M. vond me zielig. En dat ben ik ook. Ontzettend. Klootzakken. Hele humeur naar de tief. Alles is kut. Godverdomme. Er is maar 1 oplossing. Godverdomme. Meteen een nieuwe halen. Nu. Kut.