Ik was 15 en werkte donderdagavond en zaterdag bij de C1000 in Tiel. Het was m’n eerste baantje en van m’n ouders had ik geleerd dat je ‘hart voor de zaak moest hebben’. Dit uitte zich in respect voor mijn baas en respect voor de klanten. Dit bijbaantje als caissière vervulde ik met verve. Ik keek naar wie er voor me stond. Ik keek naar de klant en registreerde hun producten. Niet alleen haalde ik de producten over de scanner, maar ook door mijn hoofd. Ik stelde me hun leven voor, wat gingen ze eten die avond, wat deden ze, wie waren ze, had ik ze al vaker gezien? Haalden ze aanbiedingen, zeiden ze me gedag, lachten ze naar me? Ik leerde de klanten kennen. En zij mij. De rij voor mijn kassa was altijd langer dan bij de andere caissières. Vooral ten tijde van C1000-acties. Ik vond namelijk dat bijstandsmoeders en AOW-vrouwtjes recht hadden op extra veel kraskaarten. “Niet doorvertellen hoor”, zei ik dan altijd zachtjes als ik hen 10 in plaats van 2 kraskaarten in hun handen drukte. Stiekeme dankbaarheid is de mooiste. Ik had een simpel baantje, maar het voelde alsof ik de wereld verbeterde. Vanmiddag rekende ik mijn boodschappen af bij een, zoals zo vaak, afwezig meisje. Ik moest wachten op een ‘goedemorgen’, ‘goedemiddag’ of ‘hallo’, waarna ik zelf na 5 bliebjes van de scanner maar ‘hallo’ stamelde. Ze legde het wisselgeld op mijn hand, eerst de briefjes en daar bovenop m’n muntgeld. En in m’n andere hand duwde ze het bonnetje. Onhandige volgorde. Met moeite propte ik alles in m’n portemonnee. Totaalbedragen moet ik momenteel aflezen van de kassa en ‘bedankt en tot ziens’ wordt mij in digitale letters gewenst door de pinautomaat nadat er met de snelheid van het licht geld van mijn rekening wordt gehaald. Bedankt en tot ziens. De daklozenkrantverkoper heeft er duidelijk minder moeite mee.

Ik kom gewoon zaterdag en dan halen we een paar rollen behang en dan knallen we het er gewoon tegenaan”, had vriendin L. afgelopen dinsdag tegen me gezegd. Ik hou van daadkrachtige vrouwen. Dus wij gisteren in de auto met hond Kelly naar Design for Delight in Zaandam. Het was moeilijk kiezen uit de honderden 60’s en 70’s behangetjes, dus koos ik degene die er Libelle-gezellig uitzag. Daarna een tussenstop gemaakt bij de Hanos waar ik werd overspoeld door hebzucht en uiteindelijk met 18 flessen Gewurztraminer, 6 flesse rode wijn, 1 fles witte port, 1 fles Cachaça en een paar andere flessen sterke drank die ik voornamelijk koos om de leuke fles, naar buiten liep. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. toen ze de auto weer startte. Eenmaal thuis een fles wijn opengetrokken, de keuken uitgeruimd, behangplaksel geroerd en gewoon begonnen. Beetje meten, beetje knippen, beetje passen. We dachten het in een uurtje of 2 af te hebben, maar uiteindelijk zijn we er 6 uur mee bezig geweest. Terwijl een strook behang lag te drogen namen wij een wijntje en een lijntje en complimenteerden onszelf met de keuze van het behang. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. “Wij zijn zeker goed bezig”, zei ik. Nadeel van het hele behanggebeuren waren onze scheve muren en het feit dat het ontwerp in elkaar door moest lopen. “Zeg L., had jij eigenlijk wel eens eerder behangen?”, vraag ik als we klaar zijn. “Nee, jij?”, vraagt L. terug. “Nee, ik ook niet”, zeg ik. “Maar dan hebben we dat toch mooi even strak voor elkaar gekregen.” “Ja”, zegt L. “wij zijn goed bezig geweest.” We zijn zelfs zo goed bezig geweest dat we volgende week zaterdag bij haar gaan behangen.

Net met P. en laktijger Bruce Lee naar de dierenarts geweest, omdat hij toch wel erg veel nieste en behoorlijk zwaar ademhaalde. Antibioticakuurtje moet helpen, volgens de dierenarts. Terug met de taxi, de ART-TAXI welteverstaan, waarmee gereden wordt door Marc, een voetbalvriend uit het verleden van partner P.! Leuke rit, leuke kerel, leuke taxi: www.art-taxi.nl

“Kan ik jou misschien ergens van herkennen?”, zei ze. Naast me stond een meisje met rood haar. Krulletjes. Leuk. Spontaan. Zou ze misschien denken dat ze een blind date met me had? Maar P. zat tegenover me, dus dat zou ze vast niet denken. “Van een website”, zei ze. “Ja! Hoi, ik ben Chantall”, zei ik. “Ik ben Michelle” zei het meisje met het rode haar, “maar ik dacht dat je Luna heette. “Ja, ik ben ook Luna”, zei ik, “op internet.” “Wel heel grappig dat ik jou hier tegenkom, bij dit restaurant, want hier ben ik dankzij jou”, zei ze. “Oh”, zei ik. P. en ik waren net gaan zitten bij Manzano, mijn favoriete tapasrestaurant in Amsterdam, even lekker een rauwe tonijn met citroen eten. “Ja, jij had geschreven dat je hier zo graag at, dus ik ga er nu met m’n vriendje eten”, vertelde Michelle. Ze vroeg of alles goed ging met Bruce Lee. Ze had mijn site dus ook onlangs nog bezocht. “Ja, hij is alleen een beetje kaal, maar alles gaat goed”, zei ik. “Eet smakelijk nog”, zei Michelle even later en toen verdween ze richting restaurant. “Wat een leuk meisje”, zei ik tegen P., “en wat toevallig.” Ik ben wel vaker herkend, maar het blijft raar. Zomaar ergens iemand tegenkomen die heel veel van me weet. Mij leest. Ook op Dancevalley, bij de toiletten, had een jongen naar me geroepen: “Leuke site.” En dat was dat. Waarschijnlijk hebben Michelle en de jongen op Dancevalley nog nooit een reactie geplaatst. Eigenlijk geeft het merendeel van mijn lezers nooit een reactie. En ik sta meestal niet stil bij wie deze site lezen. Herkend worden maakt het ineens toch een stuk tastbaarder. Dat er échte mensen deze site lezen en niet gewoon een bezoekersaantal. Luna is een klein beetje beroemd en stiekem is dat best wel leuk.