“Piet! Piet! We zitten op de Zeedijk”, fluistert m’n moeder naar m’n vader. Ze kijkt angstig en wijst voorzichtig naar het straatnaambordje. Lichte paniek. Ook bij m’n vader. Ik ben me van geen kwaad bewust en vraag wat er mis is met de Zeedijk. “Stttttt”, sist m’n moeder. Het is me duidelijk dat we hier zo snel mogelijk vandaan moeten. Pas als we weer terug in de trein richting Tiel zitten, nadat m’n ouders de weg naar het Centraal Station hebben gevraagd aan een stel politieagenten, vertelt m’n moeder dat er onlangs iemand vermoord is op de Zeedijk. Iets met criminelen en junks. Ik was 6 en dit is m’n eerste herinnering aan Amsterdam. Meer dan 20 jaar later woon ik op 1 minuut afstand van de Zeedijk en loop ik er wekelijks. En al wordt deze straat nog steeds heftig bevolkt door enge types, gisteren liepen vriendin M. en ik er met sletterige panterjurkjes doorheen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We moesten naar de Casablanca voor een diner met de vaste kern van FOXY-magazine. Want het gaat goed met FOXY en dat moest gevierd worden. Casablanca is een variétérestaurant, dus tussen de gerechten door bezochten we de voorstelling ‘Het orakel van Amsterdam’, waarbij een wat oudere heer verhalen vertelde over oud-Amsterdam en de hoerenbuurt. Leuk, maar liever luisterde ik naar de verhalen die hoofdredacteur P. en advertentieacquisiteur C. aan tafel vertelden. Twee mannen die elkaar al jaren kennen, allebei 50+, allebei echte Amsterdammers en allebei al jaren werkzaam in de seksbusiness. Ze vertelden over Amsterdam, de Zeedijk, de Wallen, de hoeren en andere flamboyante personen. De FOXY-crew is altijd aangenaam en bijzonder gezelschap. Als m’n ouders 20 jaar geleden hadden geweten dat ik voor een sekstijdschrift zou gaan werken en dat ik midden in de nacht met een strak tijgerjurkje over de Zeedijk terug naar huis zou lopen, dan hadden ze me nooit uit Tiel laten gaan.
www.foxymagazine.nl
www.casablanca-amsterdam.nl

Na ons dramatisch teleurstellende avontuur met de bouwbegeleider, de aannemer en de bouwvakkers wilden P. en ik een paar maanden even niets te maken hebben met mannetjes die zeggen verstand te hebben van verbouwen en klussen. Die zijn alleen maar uit op ons geld, besloten wij. Voordat we weer iets doen in huis, laten we ons 10 keer informeren, knikten we instemmend. En we zouden niemand meer vertrouwen, spraken wij af. Dus wij belden en informeerden en kochten uiteindelijk de ideale lak om over onze betonnen vloer te smeren. “Nee, deze lak is écht perfect”, verzekerde het mannetje van de lakgroothandel ons voor de zoveelste keer. Dus toen P. en ik die ideale lak er na een paar uur weer af zagen bladderen moesten we daar even bij gaan zitten. Alles in dit huis leek gedoemd te mislukken. Bellen met de lakgroothandel. “Ja, u had die lak er helemaal niet op moeten smeren”, zei een ander mannetje van de lakgroothandel. “Maar een collega van u zei ”, begon ik. “Die collega had u helemaal geen advies mogen geven. Is het goed als ik maandag even langskom?”, vroeg het mannetje. Dus zo kwam hij gisteren, samen met een notulerende assistente, onze woonkamervloer bekijken. Hij vond het een kwalijke zaak. De lak zit er op en is mooi, maar kwetsbaar. De verwachting is dat we 1 keer per maand afgebladderde plekken bij moeten werken en dat we na 3 jaar toe zijn aan een nieuwe vloer. Een héle kwalijke zaak vond het mannetje. In de 2 jaar dat we met dit huis bezig zijn, is dit mannetje de eerste die een fout toegeeft en excuses maakt. Een zeer geruststellend moment voor P. en mij, want we dachten al dat het hele huisdrama aan ons lag. “Ik wil dat u een goed gevoel overhoudt aan ons bedrijf”, zei het mannetje, “dus alle verf en lak die u nodig heeft om de rest van het huis af te maken krijgt u gratis.” Eindelijk een beetje gerechtigheid.

Ik kan een hoop dingen van mannen begrijpen. Een heleboel. Dat ze zich af kunnen trekken bij een sekstijdschrift, een pornofilmpje of bij wat interessante afbeeldingen die ze van internet gedownload hebben. Heel normaal allemaal, want veel van dit soort geiligheid laat mij ook niet onberoerd. En dat mannen zich aftrekken bij de zoetgevooisde stem van een Surinaamse mamma die hen telefonisch vertelt over haar avontuurtjes met de loodgieter, dat snap ik ook. Zeker als ze heftig door de telefoon begint te hijgen als ze bijna klaarkomt. Dat sommige mannen te dom of te geil zijn om te realiseren dat de Surinaamse mamma onderwijl bezig is met het roeren in een pannetje soato-soep, vergeef ik ze meteen. Maar dat je een erectie krijgt van een hoogstwaarschijnlijk door een computer gegenereerd SMS-berichtje, dat gaat er bij mij niet in. Je stuurt een SMS met ‘SEX AAN’ naar een 0900-nummer en vervolgens betaal je per ontvangen bericht € 0,70. Dit doe je omdat een meisje met borsten als Galia-meloenen, botox-lippen en een ‘ontzettend nat kutje’ dat gevraagd heeft tijdens de reclame. Dus dan sta je net bij de Albert Heijn je tomaatjes af te wegen als je mobieltje begint te trillen; ‘Hoi, lekkere schat, ben je ook zo geil? Vertel me wat je lekker vindt!’. Meteen terug SMS-en: ‘Nou, ik sta toevallig in de Albert Heijn en ik ga vanavond spaghetti maken, eet je mee?’ Het antwoord; ‘Hmmm, dat klinkt geil, zal ik je eerst even lekker klaarpijpen?’ Zucht. Hoe hard ik ook m’n best doe om deze nieuwste trend te begrijpen; ik begrijp het niet. Maar één ding begrijp ik wel: zolang er nog mannen zijn die zich liever virtueel laten pijpen door een reeks mathematisch gerangschikte enen en nullen in plaats van te investeren in een goed fysiek seksleven, valt er nog heel wat te verdienen! Dus; SMS ‘LUNA AAN’ naar 0900 1111 (€ 3,17 p.o.b) en laat mij je verrassen!

Het is jammer, maar helaas. In huize Luna zullen voorlopig even geen feestjes meer worden gegeven. Geen feestjes meer waarbij iedereen een paar euro’s in de drankpot doneert zodat P. en ik uit de kosten zijn. Helaas, maar het mag binnenkort niet meer als het aan de Koninklijke Horeca Nederland ligt. Volgens de logica van de horecaondernemer is ons huis verworden tot een illegaal dranklokaal dat uitbulkt van drank- en drugsmisbruik. En ze zijn alle illegale caravans, kantines, zeecontainers, hutten, schuren, tenten en bouwketen zat. Deze ‘illegale café’s’ zijn vaak plaatsen waar wat vrienden samenkomen met een kratje bier of 10. Samen naar de supermarkt, samen een biertje drinken, en de kosten worden gedeeld. Ondertussen een zakje borrelnoten eten en voor nog geen € 10,- kan iedereen compleet lamgeslagen hun hangplek weer verlaten. Niks aan de hand, dacht ik. Iedereen is van de straat, heeft het gezellig en houdt ondertussen geld over voor het primitieve levensonderhoud. Van € 3,- voor een biertje betalen in de kroeg wordt alleen de dorst van de eigenaar gelest. Momenteel worden deze hangplekken gedoogd door politie en gemeente, maar de Koninklijke Horeca Nederland heeft daar genoeg van. En niet omdat ze inkomsten mislopen, nee, natuurlijk niet. Daar gaat het niet om. Ben je mal. Nee, ze zijn bang dat de jongeren wat overkomt! Een hangplek is namelijk hartstikke onveilig omdat de brandveiligheid niet is geregeld en er geen toezicht is op alcoholmisbruik, drugsgebruik, roken of welke andere wettelijke of fiscale regel dan ook. Goed, dit huis mag dan binnenkort geclassificeerd worden tot een illegaal dranklokaal, Koninklijke Horeca Nederland bewijst dat ze niets meer en niets minder dan de genotsmiddelen-gestapo van de 21ste eeuw wil zijn. Ondertussen sterft het Nederlandse uitgaansleven, verblind door eigenbelang, een langzame dood. Maar P. en ik leggen ons erbij neer. Om 18.00 eten, om 19.30 ‘Get The Picture’ en daarna vroeg naar bed.
www.horeca.org (persbericht 15 augustus)

Nog regelmatig krijgen P. en ik post van de vorige bedrijven die in ons pand gevestigd waren. Maar vandaag kregen we een wonderlijke brief binnen met de adressering; ‘Anonyme Alkoholiker, Kontaktstelle, Amsterdam, Niederlande.’ Hoe een brief met deze adressering bij ons terecht is gekomen is me een raadsel. Hoewel? De brief begint zoals een gemiddelde AA-meeting zou moeten beginnen: ‘Mein Name ist Hubert, ich bin Alkoholiker.’ Daarna volgen 2 kantjes A4 met een handgeschreven tekst die zeer moeilijk te lezen is. Dat Hubert het niet makkelijk heeft is duidelijk; ‘Ein mal verlor ich die Frau, die ich gerne hatte, ein mal verlor ich einem neuen Freundeskreis und ein mal wurde ich von einem Zugschaffner nicht gut behandelt. Das alles ware ohne Alkohol nicht passiert.’ Verder heeft hij schulden, heel veel schulden, bij van alles. Bedragen die langskomen variëren tussen de € 500,- en  € 2500,-. En hij heeft ook nog ‘unter Alkoholeinfluss seine Nachbarn bedrohte.’ Poe. Maar het ergste moet nog komen; ‘Dort habe ich noch meine Katze, Edgar, die 1 mal gefüttert wird. Aber er eist oft allein. Ich bitte Gott um Verzeihung.’ Ik ben toch zeker een uurtje bezig geweest om het grootste gedeelte van de brief te ontcijferen, maar het blijft onduidelijk. De brief is geschreven op 15 augustus 2003 en nergens staat een adres. Hij vraagt ook nergens om geld. Ik denk dat hij dat vergeten is in zijn alcoholroes. Of misschien had Hubert gedacht dat dit genoeg was; ‘Ich habe am Briefkasten eine Nachricht hinterlassen, wo ich bin.’ Poe. Wat een wanhoop allemaal. Laat deze brief een les voor me zijn, of een teken van God. Later. Nu is het weekend. Tijd voor de vrijdagmiddagborrel. Halleluja.