“Ik ben gestopt met de pil”, zei ik vorige week tegen m’n moeder. Ik was al bijna een maand gestopt, maar ik had het haar nog niet durven zeggen. “Wat?! Waarom?! En wat nu?!”, reageerde ze. “Eh, condooms”, zei ik. “Oh, dan ben je dus zo zwanger”, reageerde ze quasi-koeltjes. “Dat is niet echt de bedoeling”, zei ik. “Maar, mocht het misgaan, dan sta ik er niet meer zo negatief tegenover als vroeger.” Verbijstering aan de andere kant. Shock-and-oh-oh! Ik vertelde over het Hello Kitty-dochtertje van vrienden P. en P. die onlangs met haar vader bij me op visite was geweest. En dat ik haar zo leuk vond dat ik er best wel zo eentje van mezelf zou willen. En van P. natuurlijk. Ooit dan. Maar niet nu. En dat P. en ik onlangs bij vrienden P. en P. waren gaan eten en dat bleek dat zij precies nóg zo’n leuk kindje hadden, maar dan een jongetje, en dat die hele gezinssituatie er supergezellig uitzag en dat ik dat ook ooit zou willen. Maar nog niet nu dus. “Je bent gek”, zei m’n moeder. Ze heeft mij het krijgen van een kind altijd afgeraden en ze was altijd erg gerustgesteld door mijn stelligheid dat ik écht nóóit kinderen wilde. “Maar ik wil ze echt nog niet nu”, zuchtte ik. “Maar waarom ben je dan gestopt met de pil?”, vroeg m’n moeder. Het antwoord dat ik de dagelijkse hoeveelheid hormonen na 14 jaar zat was, kon haar niet bekoren. Onzin, vond ze het. Belachelijk zelfs. Maar ik moest het zelf maar weten. Ondertussen zit ik prima in mijn vel. Geestelijk en lichamelijk. Daarnaast ben ik erg in mijn nopjes met mijn nieuwe toestand. “Ik ben vruchtbaar, ik ben vruchtbaar”, zing ik door het huis en af en toe doe ik er een dansje bij. Dit tafereeltje wordt met grote, angstige ogen gadegeslagen door partner P. die als de dood is dat ik stiekem morgen wél een kind wil.

Eén van mijn liefste herinneringen aan vroeger is het optuigen van de kerstboom. Fantastisch vond ik het als mijn moeder de dozen met kerstballen weer naar beneden haalde. Glim, glitter en goud; mijn voorliefde voor kitsch is ontstaan tijdens het versieren van de kerstboom. De boom van m’n ouders hangt altijd vol met herinneringen. Met dingen die mijn oma voor m’n moeder kocht of maakte, met dingen die m’n moeder zelf maakte en, sinds ik uit huis ben, ook met dingen die ik voor m’n moeder maak. Het maken van deze kerstdecoraties is een jaarlijks terugkerende traditie en ik probeer mezelf ieder jaar weer te overtreffen door nog pietepeuteriger te borduren en nog meer kraaltjes op te naaien. De tranen van m’n moeder als ik haar dit cadeautje geef zijn trouwens ook traditie. En als m’n moeder huilt, dan huil ik altijd met haar mee. Traditie. Zij huilt omdat ze haar moeder zo mist. En ik huil omdat ik zoveel van m’n moeder houd en van de gedachte haar ooit te moeten missen ontzettend verdrietig word. Traditie. We huilen tot we beginnen te lachen. “Zit niet zo stom te janken”, zegt m’n moeder dan. “Jij begon”, antwoord ik dan lachend terug. Partner P. moet na 5 jaar nog steeds wennen aan het hele kerstboom-gebeuren. Hij kwam vanavond thuis en moest even slikken toen hij dé ultieme kitschboom zag die bijna tot het plafond reikte. Een boom vol knipperende lichtjes in alle kleuren, kerstballen in alle kleuren, glitterende rendieren en door m’n moeder geborduurde poesjes, hartjes en vogeltjes. “Ja, dan kun je later met de kerstdagen nog een beetje aan me denken als ik dood ben”, zei ze er expres bij toen ze me vorige week haar zak vol handgemaakte kerstdingetjes gaf. En al vindt P. een kerstboom niet echt nodig, hij weet dat het iets is tussen m’n moeder en mij. Dus toen ik vroeg wat hij ervan vond zei hij: “Meisje, als jij er gelukkig mee bent, ben ik het ook.”

“Eh, kom jij misschien uit Tiel?” Voor me staat een gemiddelde-man. Met gemiddelde-kleding. Maar met een bekend accent. “Ja, daar ben ik geboren”, zeg ik hem, “maar wie ben jij?” De man in kwestie heet M. en blijkt 15 jaar geleden bij mij op de middelbare school in Tiel te hebben gezeten. Tering, 15 jaar geleden had ik geeneens borsten, was ik nog blond en had ik nog geen bril.  En toch herkent hij mij. Wat een desillusie. Ik dacht dat ik in die 15 jaar toch behoorlijk was veranderd. Mooier was geworden. Lekkerder. Anders. Maar niet dus. Zucht. Ik kijk om me heen en ik kijk naar mezelf. Ik sta op de Kamasutra-beurs in de RAI in Amsterdam. Op de FOXY-stand. Op een FOXY-stand die ik samen met vriendin M. 3 dagen geleden heb omgetoverd tot een heuse jungle. Een jungle-stand met een jaren ’70 jungle-poster met waterval. Een stand met nep-varens, met nep-bladeren, met camouflagenetten, met tijgervellen, met takkenbossen van 3 meter lang, met wel 10 grote pluche tijgers, leeuwen en panters, met een liaan waaraan modellen kunnen hangen en op die manier door de stand kunnen zwaaien en met een uit de sportschool geronselde nep-Tarzan. Ik ben trots op de stand. Ik kijk om me heen. En ik kijk naar mezelf. Ik kijk naar mijn net te strakke FOXY-shirtje, naar mijn lijf dat net 8 kilo is afgevallen, naar mijn zwarte hotpants, naar mijn daaroverheen geknoopte tijgervelletje en naar mijn hoge zwarte laarzen. Ik kijk naar de man in kwestie M. en hoe hard ik ook nadenk, ik kan me hem niet herinneren. Hij zegt zijn naam nog eens en hij noemt zijn vrienden van toen. Maar ik heb geen idee. Nooit eerder gezien. Het zal best. “Sja, ik ben pornoactrice geworden”, zeg ik tegen hem en hij gelooft me. En terwijl ik het zeg besef ik dat ik dat zinnetje altijd al eens tegen iemand heb uit willen spreken. Maar ik ben blij dat ik lieg.

Ik slik al bijna 13 jaar de pil. Een slimme meid begint op tijd. Ik weet nog goed dat mijn moeder uit het niets mijn slaapkamer kwam binnenlopen met de mededeling: “We gaan morgen naar de dokter om de pil voor je te halen.” Mijn liefde voor kordate vrouwen begon waarschijnlijk toen. De eerste jaren nam ik de pil elke dag stipt om 23.00, 3 weken achter elkaar. Daarna werd ik slordiger. In mijn studententijd kwam ik erachter dat ik met de pil ook mijn menstruatie kon uitstellen. Had ik een heet afspraakje, maar moest ik ongesteld worden, dan slikte ik de pil gewoon een weekje door. Of 2. Zonder problemen. En de afgelopen 4 jaar slik ik de pil zelfs 3 maanden door. Ook zonder problemen. Maar al is de anticonceptiepil nog steeds een fantastisch pilletje dat me van een hoop problemen heeft behoed; de dagelijkse shot hormonen begint me tegen te staan. Die kan gewoon niet goed zijn voor mijn lichaam en mijn geestelijke gesteldheid. Daarnaast kamp ik met stemmingswisselingen die zowel voor P. als voor mezelf de hel zijn en volgens mij veroorzaakt worden door inname van dit minuscule pilletje. Partner P.: “Liefje, wil je misschien een kopje thee?” Luna: “Kun je dat niet zien?! Laat me met rust!” Dus de afgelopen weken vraag ik iedere vrouw die ik tegenkom of ze de pil slikt en waarom dan wel of niet. En meer dan de helft van de vrouwen die stopten met de pil voelt zich lekkerder, slanker en stabieler zónder pil. Alleen maar voordelen! Joepie! Maar ik word al misselijk als ik aan alternatieven als een spiraaltje, de NuvaRing, een Implanon, een pessarium of de prikpil denk. En aangezien de meeste vrouwen die stopten met de pil ook nog eens stúkken geiler werden is helemaal geen seks ook al geen optie.

Mijn grootste angst; 8 uur tussen een stel keuvelende vreemde vrouwen zitten die onderwerpen aansnijden als ‘ministecken’, ‘de KreaDoe-beurs’ en ‘mannen die niet voor zichzelf kunnen zorgen’. Zucht. Vorige week koos ik er bewust voor. Ik zou een dagcursus mozaïeken gaan volgen en daarvoor moest ik niet alleen 115 euro betalen, maar ook 7 uur met 8 vrouwen doorbrengen, inclusief onze begeleidster K. ‘maar-ik-reageer-ook-op-hé-hoor-ha-ha-ha’. Vrouwen met humor, laat me niet lachen. Doel van deze cursus was het absorberen van zoveel mogelijk informatie over het in elkaar draaien van een mozaïekvloertje en het onder de knie krijgen van zoveel mogelijk tegeltjes-knip-of-snij-technieken. Nu ben ik over het algemeen behoorlijk autodidact. Een uit nood geboren eigenschap, omdat ik bar slecht tegen autoriteit kan. Na een paar minuten weet ik het beter. En dan weet ik het ook écht beter. Of dan weet ik in ieder geval dat ik het anders wil doen. Toen ik klein was ging ik stampvoeten als iemand me iets probeerde uit te leggen wat ik allang snapte. Dat stampvoeten is met de jaren veranderd in een zeer haatdragende blik. Dit keer richting de mozaïekbegeleidster. Want als ik me tijdens een cursus van 7 uur eerst een half uur in een rommelige toestand zonder koffie begeef en daarna een half uur moet luisteren naar een oninteressant verhaal over de geschiedenis van de mozaïek, dan heb ik eigenlijk al geen zin meer. Tel daar een ‘gezellige’ lunch van 1,5 uur bij op en ik ben in staat om de tegeltjes van de rest van de cursisten tegen de muur kapot te smijten. “Oh, was dat niet de bedoeling dan?” Maar ik bleef rustig. Adem in, adem uit. En ik heb bést wat geleerd. Heus wel. Maar € 115,- was het me niet waard. Daar had ik beter een boek, een stapel tegels en een tegeltang voor kunnen kopen om daarmee zelf aan de slag te gaan.