Mijn moeder zat vroeger op bloemschikken. Ik weet nog dat ik mij toen voornam om later nooit te gaan bloemschikken. Bloemschikken was suf. Mijn vader bowlde en bowlen vond ik ook suf. Ik speelde ‘bankje’ en ‘postkantoortje’; dat waren pas hobby’s! Mijn moeder nam bij het echte postkantoor en de echte bank altijd stapels girobetaalkaarten, enveloppen en andersoortig in te vullen papiertjes voor me mee. Thuis ging ik dan heel officieel met pennen en stempels in de weer. Als ik maar kon schrijven, knippen en plakken, dan was ik gelukkig. Gisteren was ik ook gelukkig, tijdens het knippen en plakken bij de eerste, echte, enige, officiële ATC-meeting in Nederland. Deze dag werd georganiseerd door Marloes van www.tussenpozen.com. Zij inspireerde me al eerder tot het bijhouden van een ‘art journal’ en heeft me gisteren geïnspireerd tot het maken van ATC’s. ATC’s, oftewel Artist Trading Cards, zijn ‘kunst’kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch. Deze kaartjes worden op allerlei manieren versierd, voorzien van datum, titel naam en eventueel serie/editienummer en daarna geruild met andere ‘kunstenaars’ over de hele wereld. Een gezellige hobby dus. En een sociale hobby, dat ook. Dat was ook de mening van de dames Ecritures en Hansje, die gisteren net zo enthousiast als ik aan het knippen en plakken waren op de tafel van Marloes. Het was een soort bloemschikken, maar dan met glitterpapier, veertjes, verf, stempels, scharen en pennen. Volgens mij riep ik wel 10 keer dat ik het zo leuk vond. Knippen en plakken met gelijkgestemden! Heerlijk! “Maar kan je ze straks ook loslaten?”, vroeg Marloes terwijl ik in mijn nopjes was met mijn 4 allereerste ATC’s. “Loslaten?”, vroeg ik angstig. “Ja, dat je ze ook echt gaat ruilen”, zei ze. Eh, met pijn in m’n hart waarschijnlijk. Maar ik ga het wel doen.

Bellen. Ik moet J. nog bellen. Afspraak maken. Nu. Mobiele telefoon zoeken. Zit in m’n tas. Tas zoeken. Tas gevonden. Hé, m’n agenda. Blader. Blader. Hé, het adres van E.! Was ik kwijt. Die moet ik echt snel een kaartje sturen. Kaartje zoeken. Stapel kaartjes bekijken. Niet leuk. Niet leuk. Allemaal niet leuk. Dan niet. Kaart kopen. Onthouden. Hé, wat is het stil. Muziek afgelopen. Nieuwe cd zoeken. Zoeken, zoeken. Niks leuk. Dan niet. Eten. Honger. Koelkast. Hé, de poezen hebben bijna geen vers water meer. Bakje schoon, bakje vullen met water. Hé Bruce. “Nee, Bruce, dit is water, geen blikkie, wil je blikkie? Blikkie! Blikkie!” Kastje open. Hé, geen blikken met kattenvoer meer. “Vrouwtje gaat wel even een blikkie halen voor jullie.” Jas aan. Tas mee. Hé, ik moet die brief voor vriendin I. nog op de post doen. Trap af. Brief in tas. Hé, een rekening. Die rekening moet ik nu betalen, anders wordt m’n mobiele telefoon afgesloten. Jas uit. Computer aan. Hé, die glazen staan al 2 weken naast m’n computer. Smerig. Glazen naar boven brengen en in de afwasmachine zetten. Hé, nog maar een paar vaatwastabletten. Op boodschappenlijstje zetten. Papiertje zoeken. Pen zoeken. Boodschappenlijstje schrijven. Nadenken. Ook nog vuilniszakken. En kattenvoer. Nadenken. Avondeten. Kijken wat er nog in diepvries zit. Hé, een pond rundergehakt. Vanavond spaghetti. Even P. bellen: “P. we eten vanavond spaghetti.” Hij wil liever bloemkool. Ondertussen bladeren in tv-gids. Niks op tv. Naar de wc. Hé, de post is gekomen. Check, check, check. Negeren. Alles negeren. De wc boven is koud, dus beneden naar de badkamer. Hé, een spiegel. Jesus, ben ik dat? Dichterbij. Ja, dat wordt niks meer vandaag. Ik moet m’n haar verven. Staar. Staar. Nadenken. Wat was ik aan het doen?

“A kiss on the hand may be quite continental, but diamonds are a girls best friend.” Marilyn Monroe zong het, maar ze had het mis. Ze had dan wel de tampeloeris van John F. Kennedy tussen haar benen gevoeld, maar als dat een Tarzan was geweest, dan had ze wel anders gezongen. Ik vind de Tarzan, naast de tampon en het Madonna-radiokanaal op Radio@Netscape Plus, de beste uitvinding van de vorige eeuw. Bij FOXY ben ik verantwoordelijk voor de productpagina, dus iedere maand mag ik 10 nieuwe seksspeeltjes bespreken. Peter Muller, mijn hoofdredacteur aldaar, stelt mij vaak aan zakenrelaties voor als ‘de vrouw die de Tarzan groot maakte’. Grapje natuurlijk, maar een klein beetje waar, want als ik ergens de Tarzan kan promoten, dan doe ik het. Of dat nu op een familiefeestje, in een discotheek of bij de bakker is. Of op mijn site. Voor dit lyrische promotieverhaaltje hier word ik overigens niet betaald. Dit doe ik uit pure liefde voor mijn lezers, omdat de Tarzan een product is waar ik compleet achter sta; iedere vrouw, single of niet, zou er eentje op haar nachtkastje moeten hebben! Nu heb ik er zelf niet eentje. Ik heb er wel 10. Wat zeg ik? Wel 20. Mijn vriendinnen kregen er ook allemaal 1 en dan nog heb ik een bak vol met seksspeeltjes die bedrijven mij in het verleden opstuurden. En er komen steeds nieuwe bij. Een week geleden stuurde vibratormannetje E. me een grote doos met het nieuwste van het nieuwste op seksspeeltjesgebied. Wat een pret! Wat een feest! Snel overal batterijen in om te kijken welke kant alles opdraait en welke lichtjes gaan knipperen. Hoog technisch vernuft allemaal! Maar omdat ik de beroerdste niet ben, en onmogelijk al deze speeltjes tegelijkertijd kan gebruiken, laat ik een lezer(es) delen in mijn vibratorgeluk! De ‘Bunny Pearl‘ stuur ik, uiteraard ongebruikt en in een discrete verpakking naar degene met het leukste liedje of gedicht over een vibrator. Iets anders mag natuurlijk ook. “Tarzan! Tarzan! A Tarzan is a girls best friend!”
www.viashop.nl

Ongeveer 2 weken geleden kreeg ik een mailtje: ‘Hee meiske, alles kits? Ik mis je. Zullen we weer eens ergens een biertje pakken?’ Het mailtje was van vriend E. met wie ik een paar jaar geleden in een studentenhuis in Landsmeer heb gewoond. Nadat ik in Amsterdam en hij in Den Haag ging wonen werd ons contact minder. Het laatste jaar hadden we zelfs helemaal geen contact. Maar ook ik had zin om hem nu weer te zien. Dus liepen wij vandaag door een desolaat Artis. Een koud Artis. Een leeg Artis. Met weggekropen dieren. Maar vriend E. en ik hadden warme gesprekken en koud bier in een kil Artis-restaurant. En die warme gesprekken gingen verder in Thais restaurant Rakang. Met perfect eten, maar vooral met een perfect servies. Zo dronk E. zijn biertje uit een gedraaid glas en mijn bierglas stond een aantal graden scheef. Onze borden hadden een opdruk in de vorm van een gezichtje. De mijne had sushi-ogen, een neus van kaviaar en een mond van zalm. Die van vriend E. had ogen van plakjes ei, een augurk als neus en plakjes rookworst als mond. Briljant. Vriend E. at een soepje uit een kom versierd met een trial-tatoeage en een echte piercing door de rand! Het nagerecht, gebakken banaan met vanille-ijs, zat in een porseleinen doosje met een sluiting van hout. Een lust voor het oog en een lust voor de mond. Zijn koffie werd geserveerd in een kopje met lippenstift-opdruk en mijn koffie zat in een averechts kopje. Volgens mij is geen enkel stuk servies hetzelfde bij Rakang. Wauw! En zelfs de toiletten zijn versierd. De mannentoiletbril bestaat uit ingegoten hagedissen en kikkers. De damestoiletbril uit ingegoten bloemblaadjes en het doortrektouw is een sliert bananen aan een touwtje. Vriend E. en ik hadden het fijn. En vriend E. en ik hadden het goed. Sommige vriendschappen kunnen best een jaar op pauze om daarna weer hetzelfde, maar toch anders, door te gaan.
Rakang, Elandsgracht 29, Amsterdam, 020 6275012, hoofdgerecht tussen € 15,50 en € 20,50, reserveren is handig

Woensdagmiddag. Vrij van school. Ik was vergeten hoe het was. Gisteren werd ik voor 2 uurtjes weer even 20 jaar teruggeworpen in de tijd. “Welke film wil je zien?”, had ik van te voren aan oppaskind M. gevraagd, “’Finding Nemo’, ‘Pietje Bell 2’ of ‘Brother Bear’?” Hij mocht natuurlijk kiezen, maar ik hoopte stiekem dat-ie niet naar ‘Pietje Bell 2’ wou. ‘Pietje Bell 2’ is stom. Maar gelukkig wou hij net als ik naar ‘Brother Bear’, dus zaten we om 13.30 in de bioscoopzaal vol jengelende kinderfeestjes. Dat er geen reclame werd getoond was dus zeer prettig, want kinderen worden van megagrote beeldschermen gevuld met afbeeldingen van Playstation’s, Gameboy’s en Barbie’s waarschijnlijk nóg ongeduldiger. Ik trouwens ook. Het verhaal van ‘Brother Bear’ speelt zich af in de Ijstijd. Er zijn 3 broers. Broer 1 gaat dood. Broer 3 neemt wraak op een beer. Beer dood. Broer 3 verandert door ‘de geesten’ zelf in een beer. De beer ontmoet een babybeer. Gaan samen op weg naar een rivier met zalm. Ondertussen denkt broer 2 dat broer 3 ook dood is en wil wraak nemen op de 2 beren. Het plot is eigenlijk een beetje te moeilijk voor kleine kinderen, maar waarschijnlijk denken die daar helemaal niet over na. Die zien een stel beren door een bos lopen met een paar elanden erbij, paar leuke liedjes om de boel aan elkaar te plakken en de film is geslaagd. Bekertje cola en een XL bak popcorn en het feest kan helemaal niet meer stuk. “Ik moest op het laatst wel een beetje huilen”, zei oppaskind M. toen de film was afgelopen. “Waarom dan?”, vroeg ik. “Nou, dat beertje was z’n moeder kwijt en dat lijkt me heel erg.” Ik vertelde hem maar niet dat ik de eerste 10 minuten, het laatste kwartier en ook een paar keer tussendoor met tranen in m’n ogen zat. Van blijdschap dan. Ik kan niet wachten tot volgende week woensdag vrij. Dan gaan we naar ‘Finding Nemo’.

“Ruik jij dat nou niet?”, vroeg P. met een vies gezicht. Ik snoof eens diep, maar ik rook niks. “Die klootzak heeft in de slaapkamer gepist, ruik je het nou echt niet?”, vroeg hij. Ik stond op uit bed en liep de slaapkamer door. Toen ik richting een hoopje kleding liep begon ik het te ruiken. “Gatverdamme, hij heeft op m’n broek gepist, gatverdamme, die kan ik nu wel weggooien”, jammerde ik. Uiteindelijk bleek mijn broek niet het enige doelwit geweest te zijn van Bruce Lee’s pispraktijken. Ook een rokje, een handdoek, de voetbaltas van P. en een tas van mij bleken doordrongen van Bruce’s markeerdrift. Ik gooide alles meteen in een vuilniszak, maar de pislucht in huis was nog steeds niet te harden. Een week lang probeerde ik de geur met wierookstokjes te verdrijven, maar Bruce bleef als een macho het huis terroriseren. Hier hielp geen wierookstokje meer tegen. Hier moest grof geweld aan te pas komen; een castratie. En ik moest degene zijn die Bruce Lee richting de dierenarts bracht gisteren, want P. kon er niet tegen. “Ik kan het niet aanzien hoor. Ik vind het zielig”, zei hij. En het was ook zielig, want toen ik Bruce weer ophaalde zat hij van angst te bibberen in z’n mandje. Onder een handdoek. Hij keek ongelukkig toen hij thuis voor het eerst weer wat stappen maakte en ik zou zweren dat hij met x-pootjes liep. Ik las het briefje van de dierenarts: ‘Uw kater is gecastreerd. Dit houdt in dat zijn testikels zijn verwijderd. De kans bestaat dat als uw kater al sproeide, hij hiermee ophoudt. Maar er blijft altijd een kleine kans dat hij dit gedrag wel (weer) gaat vertonen.’ Een kleine kans. Mooi. Probleem opgelost. Dacht ik. Gisteravond liep ik de slaapkamer in en vond op de grond een grote plas kattenpis. De damp kwam er nog vanaf. Ik steek nog maar een wierookstokje aan.