“Pap, jij was vroeger toch de beste bowler van Tiel?”, vroeg ik vanmiddag aan m’n vader. “Ja, maar pas hebben je moeder en ik nog met het werk gebowld en toen gooide ik een game van 69”, zei hij. “Ja, oké, maar vroeger, toen had jij toch het record van Tiel?”, vroeg ik nog maar eens. Ik weet dat dit een onderwerp is waar hij graag over praat. En hij was écht de beste, dus het is niet eens opscheppen. “Ja, ik was de eerste die over de 700-grens gooide, een gemiddelde van 239 per game, 214, 234 en 269”, vertelde hij. Meer dan 20 jaar geleden was m’n vader een fanatiek bowler. Hij was de bink van de bowlingzaal. Woest zwart haar, een rode snor, een grote glimlach, een sigaret erbij en een biertje erbij. En dan strike na strike gooien. Samen met mijn oom en mijn tante vormde hij een team dat gesponsord werd door Bonnie St. Claire, die zelf ook regelmatig mee bowlde. En toen Bonnie ermee stopte werd haar plaats afwisselend ingenomen door mijn neef of mijn nicht. Die bowlden graag met hun ouders, maar ik bleef meestal thuis. Ik kon niet bowlen en wilde het ook niet leren. Dit alles tot grote teleurstelling van m’n vader. Hij had geen zoon om met hem te gaan vissen en nu wilde z’n dochter ook niet met hem bowlen. “Pappa”, zei ik door de telefoon, “ik heb gisteren met oppaskind M. gebowld. En ik vond het leuk! Ik heb zelfs 2 strikes gegooid! Echt! De eerste strikes van m’n leven. Ik vond het super, die bal ging strak door het midden. En dat geluid van 10 van die pins die in 1 keer omgaan! Geweldig!” “Ja, lekker, hè?”, zei m’n vader. Binnenkort gaan we samen bowlen. En aangezien ik gisteren een game van 113 heb gegooid denk ik dat ik nog van hem kan winnen ook. Strike!!!

‘Luna, hier moet jij ook heel snel naartoe, want dit is volstrekt uniek in de hele wereld’, had hoofdredacteur P. geschreven. Hij was onlangs in Het Kattenkabinet geweest, een, nog geheel in antieke staat, monumentaal koopmanshuis uit de zeventiende eeuw. Een museum vol met kattenkunst. Het Kattenkabinet is in 1990 opgericht door de excentrieke miljonair Bob Meijer, ter nagedachtenis aan zijn overleden rode kater John Pierpont Morgan (1966 – 1983). Elk lustrum kreeg kater Morgan een bijzonder cadeau van zijn baas. Toen hij vijf werd kreeg hij een schilderij gemaakt door Ansèl Sandberg, voor zijn tiende kreeg de kater een bronzen beeld en voor zijn vijftiende het boekje ‘Een harige kat uit Toulouse en andere kolder’. En toen Morgan overleed dus een heel museum. Een bijzonder verhaal en het Kattenkabinet was al net zo bijzonder. Ik zag vanmorgen kunst uit verschillende eeuwen en verschillende culturen, schilderijen van Corneille en Picasso, katten in reclamekunst, katten-beelden, katten-aquarellen en tegels met katten. De muren hingen van beneden tot boven vol met gouden lijsten en overal zag ik katten, katten en nog eens katten. Het was een unieke collectie, maar de mooiste katten waren de levende katten! Het Kattenkabinet wordt namelijk ook nog eens bewoond door 6 échte katten die in alle rust ronddwalen door de antieke kamers. Ze liggen wat op barokke stoeltjes en kitsche tafels, geven kopjes tegen de benen van bezoekers en willen supergraag geaaid worden. Een interactief museum dus! Ik ging op een barok stoeltje zitten en meteen kwam er een spinnend schildpad-poesje op m’n schoot liggen. En toen ik een dikke, grijze, cyperse kater aanhaalde die op een tafel lag, draaide hij op z’n rug om eens lekker over z’n buik geaaid te worden. Een poezen-aai-museum! Hoe een briljante vondst! En ik vond het helemaal geweldig. Binnenkort bij Luna thuis; poezen aaien voor 1 euro.

www.kattenkabinet.nl

Het Kattenkabinet, Herengracht 497, Amsterdam. Maandag t/m vrijdag: 10.00 tot 14.00, Zaterdag en zondag van 13.00 tot 17.00. Toegangsprijs € 4,50.

Nog even over de Olympische Spelen. Snelwandelen. Heb ik nooit begrepen. Sinds zaterdag mag de Italiaan Ivano Brugnetti zich Olympische winnaar snelwandelen noemen. Hij verdiende een gouden plak door over 20 kilometer 1 uur, 19 minuten en 40 seconden te doen. Gefeliciteerd Ivano! Maar je maakt jezelf als snelwandelaar natuurlijk niet echt onsterfelijk, laten we eerlijk wezen. Je ziet er zelfs een beetje belachelijk uit, maar daar gaat het me niet eens om. Nee, waar het mij om gaat is dat snelwandelen niet de snelste manier is om van A naar B te komen. Als er een Bengaalse tijger achter Ivano aanzit, dan is hij dat snelwandelen waarschijnlijk meteen vergeten. Een winnaar is iemand die op een bepaalde afstand het snelst van het begin naar het einde komt. Ik snap dus niet dat er ooit iemand heeft gezegd: “Allemaal hartstikke leuk en aardig hoor, dan rennen, maar we gaan het helemaal anders doen. Degene die het snelst van A naar B wándelt, die heeft gewonnen.” Onlogisch, dat hele snelwandelen. Net als de vlinderslag. Dat is ook niet de snelste manier om aan de overkant te komen. De snelste manier om van de ene kant van het zwembad naar de andere kant van het zwembad te komen is door te borstcrawlen. Dus alle andere zwemvormen zijn eigenlijk overbodig. Hartstikke leuk dat hoor dat Michael Phelps (51.25) een gouden plak won op de 100 meter vlinderslag, maar als het er écht op aankomt, tijdens een aanval van een killershark bijvoorbeeld, dan is Pieter van de Hoogeband (48.17) toch net even sneller. Die won immers goud op de vrije slag. Ja, dat plaatst zo’n gouden plak op de 100 meter vlinderslag toch in een heel ander daglicht. Ik ben blij dat de Olympische Spelen 2084 aan mij voorbij zullen gaan, want ik verwacht dat er dan minstens 27 bullshit-sporten zijn bijgekomen.

“Nee, dit kan niet het einde zijn. Nee, dat kan niet. Ah, nee!”, riepen P. en ik vertwijfeld toen we de laatste seconden van seizoen 1 van ‘Twin Peaks’ zagen. Who killed Laura Palmer? Nu wisten we het nog steeds niet. Partner P. en ik zijn vorig weekend enthousiast begonnen aan de dvd-box met daarin de pilot en de eerste 7 afleveringen van ‘Twin Peaks’. We zijn er nog niet helemaal uit waar we precies waren en wat we precies deden toen de rest van de wereld in de jaren 90 in de ban van deze serie was, want wij hebben toentertijd nooit een aflevering gezien. Maar toen wisten we niet wat we nu wél weten. ‘Twin Peaks’ is fantastisch! Geweldig! Super! En we zaten er helemaal in. Dus nadat de credits van seizoen 1 over ons televisiescherm waren gerold kregen we meteen last van afkickverschijnselen. “P., we moeten nu meteen naar een winkel waar ze dvd’s verkopen. Nu meteen, het kan nog voor sluitingstijd. Dan kopen we serie 2 en dan blijven we de komende dagen binnen om ze te kijken. Ik moet weten wie Laura Palmer vermoord heeft. Kom, we gaan!” En we gingen. Naar de FAME in de Kalverstraat. Om er daar achter te komen dat heel seizoen 2 niet op dvd verkrijgbaar is. Een drama was het. En dat drama werd nog groter toen ik op internet las dat heel seizoen 2 misschien wel nooit op dvd zal verschijnen. Grote, heel grote paniek hier in huize Luna en P.! Who killed Laura Palmer? Onze toekomst mocht er niet uit bestaan dat we dat nooit te weten zouden komen. Who killed Laura Palmer? Het zweet brak ons uit. Dat was dinsdag. De afgelopen 4 dagen heeft mijn computer overuren gedraaid. Non-stop is mijn apparaat bezig geweest om bijna 6 Gb aan illegale tv-rip te downloaden. En nu zijn ze binnen. Alle 22 afleveringen van seizoen 2. We gaan ervoor.

“Ah, nee, Bruce! Nee!”, roep ik zuchtend als ik de keuken binnenloop. Bruce zit op de tafel en kijkt me aan met een arrogante kop alsof hij wil zeggen: “Het is je eigen schuld. Ik kon het niet laten. Het was groter dan ik.” De keuken ligt bezaaid met stukken karton. Stukken karton van een eierdoos. Gelukkig van een lege eierdoos, maar toch. Met een angstaanjagende precisie had Bruce de hele doos gedemonteerd. Een zorgvuldig geplande terroristische aanslag. Net zolang rukken, klauwen, bijten, snijden en plukken tot het object in zo klein mogelijke stukjes op de grond ligt. En hij heeft er na afloop waarschijnlijk in liggen rollen. Zucht. Het is altijd spannend om ‘s ochtends de woonkamer of keuken te betreden. Elke nacht checkt Bruce het huis op interessante objecten om te slopen. Nu we het hem praktisch onmogelijk maken om nog eten van ons bord, van het aanrecht of uit vuilniszakken te jatten heeft hij z’n zinnen gezet op niet-eetbaar materiaal. Ik verdenk hem er trouwens van dat hij alles in eerste instantie als eetbaar beschouwt en er bij het doorslikken pas achter komt dat het om iets niet-eetbaars gaat. En als het niet-eetbaar is besluit hij toch om het object volledig te slopen. Gewoon voor de lol. Een kleine greep uit de objecten die Bruce de afgelopen maanden heeft gesloopt; 5 rollen toiletpapier (eigen schuld, moeten we de toiletdeur maar dichtdoen), minstens 17 rollen huishoudpapier, 1 briefje van 10 euro, meerdere VPRO-gidsen, meerdere tijdschriften, meerdere kranten en een eierdoos. Daarnaast worden bloemen deskundig van hun stengel gebeten en planten worden uit hun potten gegraven. En dan gaat hij er met een mij-maak-je-niks-houding naast zitten. Zucht. Ons huishouden bevindt zich voortdurend in alarmfase oranje.

Het lijkt maar niet te lukken om een goedlopend erotisch vrouwenblad op de Nederlandse markt te brengen. Een poging om de Playgirl aan de vrouw te brengen mislukte al jaren geleden en ook de Passie for Women lijkt geen lang leven beschoren. Dat erotische tijdschriften voor mannen wél lopen, en hoe, ligt aan het feit dat mannen seksueel meer visueel ingesteld zijn dan vrouwen. Mannen houden van plaatjes, vrouwen van woorden. Zegt men, want ik geloof er helemaal niks van. Vrouwen houden heus wel van geile plaatjes. Het moeten alleen de goede plaatjes zijn! En die zijn zeker niet te vinden in die erotische tijdschriften voor vrouwen, want na wat bladeren in een oude Playgirl en wat Passie for Women’s is mijn lust verre van aangewakkerd. Alleen maar slappe pikken! Een paar mannen hebben misschien een halfbakken erectie, zo’n ik-kan-heus-nog-wel-een-keertje-maar-ik-ben-net-klaargekomen-erectie. Nergens een lekkere keiharde te bekennen. En zo’n slappe lul? Ik weet het niet. Het heeft iets zieligs. Iets ah-gossie-dat-je-daar-mee-rond-moet-lopen. In ieder geval niets erotisch. Daarnaast is het altijd maar afwachten wat er van zo’n slappe terechtkomt. Of-ie zo blijft, of dat het nog wat wordt. Een stijve lul is geil om naar te kijken omdat je wéét wat je kan verwachten. Ha, meneer heeft er eentje van zo’n 20 centimeter, toe maar! Een slappe lul ziet er ongeïnteresseerd uit. En de eigenaar van die slappe lul lijkt daardoor ongeïnteresseerd in mij. En dat is nu precies het verschil met erotische mánnenbladen. Want erotische mannenbladen werken volgens het WYSIWYG-principe. What you see is what you get. Een kut is een kut. Er kunnen misschien wat verdwaalde schaamhaartjes of pukkeltjes zijn weggepoetst met Photoshop, maar what you see is what you get. Of what you want to get. Ik snap werkelijk niet dat erotische vrouwenbladen stug vasthouden aan het WYSIWYDWIB-principe. What you see is what you don’t want in bed.