Kijk, dat met dat niet-drinken, dat is me gewoon niet gelukt. Het zit gewoon niet in me, een alcoholvrij bestaan. Maar het had zo mooi kunnen zijn. Een leven zonder alcohol lonkte naar me op 1 januari. Maar ik moest realistisch zijn. En mezelf een haalbaar doel stellen. Een maand niet drinken, dat werd het. Luna zou een maand niet drinken! Ik kon het! “Ik doe een maandje detox”, zei ik tegen iedereen. “Doe even normaal”, zei iedereen terug. En iedereen wilde pas met me afspreken na 1 februari, want een Luna zonder glaasje wijn erbij, dat was echt een beetje raar. “Maar ik ben heel leuk hoor zonder alcohol, echt, ik ben heel grappig nuchter”, zei ik dan. “Een genot om naast te zitten, dat ben ik. Heus” Het probleem bleek echter dat je er soms gewoon niet onderuit komt. Dat je bijvoorbeeld een workshop tapas maken volgt en dat je dan ook leert hoe je sangria moet maken en dat je die dan ook moet proeven. Want proeven moet. En als je eenmaal proeft is de kan zo leeg. Het overkwam me gewoon. Overmacht. Of dat je bijvoorbeeld de krant leest en denkt, nou, hier moet ik écht even een wijntje bij hebben, want dit nieuws trek ik niet zo op de vroege ochtend. En dat het dan niet alleen bij denken aan dat wijntje blijft. Of dat bijvoorbeeld ex S. jarig is en een soort van feestje geeft en dat ex S. dan hele goeie wijn in huis heeft en dat je dan wel water kan gaan drinken, maar je gaat gewoon geen water drinken als er hele goeie wijn in huis is. Dat soort dingen doe je niet. Dat is zonde. Dus ik heb het een week volgehouden zonder alcohol. Een héle week. Alsnog een prestatie van wereldformaat natuurlijk.

Vriendin M. had een verrassing voor me vandaag. Dus ik had deze dag vrijgehouden. Net als vriendin J., want de verrassing was ook voor haar. Vanmorgen vertelde vriendin M. dat we een workshop tapas gingen volgen bij Manzano. “Jaaaaaaaaa”, riep ik, “ik ga eindelijk leren hoe ik rauwe tonijn met geconfijte citroen moet maken!” Dus wij op onze fiets richting Manzano. En na een welkomstkoffie mochten wij het recept ophalen dat we gingen maken. “Hoi”, riepen vriendin M., vriendin J. en ik naar de tapaskok. “Hoi”, zei de tapaskok. “Jij hebt een weblog hè?” Hij keek naar mij. “Eh, ja, dat klopt”, zei ik en ik keek argwanend terug. “Ik zocht een keer op internet op ‘rauwe tonijn’ en toen kwam ik op jouw site”, zei de tapaskok. “Eh, ja, dat kan wel kloppen”, zei ik. “Ik prijs al een paar jaar die rauwe tonijn van jullie de hemel in.” “Dan wil jij nu zeker ook dat gerecht klaarmaken?”, vroeg hij. Ja, dat wilde ik wel. Daar kwam ik zelfs voor! Dus samen met vriendin M. en vriendin J. bereidde ik een kilo rauwe tonijn. De andere deelnemers aan de workshop bereidden verschillende andere tapas, maar dat was allemaal bijzaak. Het ging mij om de rauwe tonijn. Ik werd 1 met de rauwe tonijn. En de rauwe tonijn werd 1 met mij. Ik genoot. Ik smulde. En de rauwe tonijn smolt uiteindelijk op mijn tong. Na afloop van de workshop zag ik vanuit mijn ooghoek een meisje alle restjes van de tapas richting een afvalbak dragen. Meteen sprong ik op. “Die tonijn wordt toch niet weggegooid?”, vroeg ik. Nou, eigenlijk wel. Maar ik mocht wat over was best mee naar huis nemen. Nou, heel graag. Ik kan het niet aanzien dat goed en vooral heerlijk eten wordt weggegooid. Dus zonder gêne vulde ik een plastic bakje met alle restjes van de rauwe tonijn met geconfijte citroen. Mijn leven is bijna perfect, nu ik weet hoe ik dit briljante gerecht moet maken.

www.manzano.nl

Ik ging natuurlijk wél donderdag naar dat benefietconcert op de Dam. Als ik gratis naar ’s lands beste exportproduct kan gaan kijken, dan sta ik vooraan, dat lijkt me duidelijk. Tussen de 25.000 bezoekers van het benefietconcert liepen meisjes in witte jassen met ‘radio555’ op hun rug. Ze vroegen iedere bezoeker om een donatie voor Azië. “Ik heb al gedoneerd”, zei ik. “Wil je dan misschien nóg een keer doneren?”, vroeg zo’n radio555-meisje. Nog een keer? Nog een keer? Daar moest ik even over nadenken. Ik heb al gegeven en eigenlijk heb ik hele kekke schoenen gezien in de Kalverstraat. In de aanbieding, echt waar. Ik bedoel, mijn normale leven moet ook weer gewoon doorgaan. Ik kan mezelf dan wel de rest van de maand een compleet andere levensstijl aanmeten, of weet je wat, voor de rest van het jaar. En als iedereen dat nou zou doen, en gewoon al het geld dat ze overhielden van alle nutteloze aankopen, als ze al dat geld nou op giro 555 zouden storten, dan zou de wereld een stuk fijner zijn. Denk ik. Maar dat wil ik helemaal niet. Nou ja, dat wil ik wel, maar zo zit de wereld gewoon niet in elkaar. Ik wil best wel geven hoor, en ik wil ook best wel gul geven, maar ik blijf niet aan de gang. Ik ben niet zo van het stukslaan van mijn eigen spaarpot. Ik ben niet van een actie waarbij ik 1 euro doneer op giro 555 voor elk woord dat ik schrijf. En ik heb al gedoneerd. En kun je nu misschien even aan de kant gaan met dat donatieformulier? Je staat in m’n beeld. Tiësto komt zo op. “Eh, nee, sorry, ik ga niet nóg een keer doneren”, zei ik tegen het radio555-meisje. Ik geef niet wat ik kan missen, ik geef wat ik wil missen.

Gisteren om 12.00 precies stond ik met oppaskind M. op station Weesp. Wij stonden daar 3 minuten stil te staan bij de ramp in Azië. Na afloop zei ik tegen M. dat hij zich keurig stil had gehouden. “Ja, maar eigenlijk dacht ik helemaal niet aan al die mensen daar”, zei hij. “Weet je”, zei ik, “ik eigenlijk ook niet.” En daar loog ik niets van. Ik kom er gewoon niet echt in. In het verdriet. In de toestand in de wereld. Ik zie de beelden op het journaal en ik lees de berichtgeving in de krant en ik vind het vreselijk. Toon mij een huilende vrouw die al haar 4 kinderen, inclusief haar man heeft verloren en ik zit huilend achter de televisie. Maar even later zet ik die tv uit, haal adem en ga weer verder met m’n dagelijkse dingen. Al zappend en koppensnellend probeer ik de meest dramatische beelden en teksten te vermijden, maar het verdriet in Azië blijft constant een beetje lafjes in de achtergrond van mijn gedachten hangen. Vandaag staat heel Nederland in het teken van geld inzamelen voor de slachtoffers van de ramp in Azië. Geen medium wordt onbenut om ervoor te zorgen dat er nog wat extra euro’s op giro 555 worden gestort. Televisie, radio, dagbladen en internet. Alles. En nu voel ik me schuldig. Schuldig dat ik niet, net als de helft van mijn linklijstje, op wit ga. Schuldig omdat ik nog helemaal niets over de ramp in Azië heb geschreven. Schuldig omdat de laatste dagen vooral de woorden ‘Tsunami Warning System’ en ‘Joint Strike Fighter’ door mijn hoofd spoken. Maar met die gedachten help ik niemand. En al helemaal niet de slachtoffers in Azië. Die hebben alleen maar wat aan geld. Veel geld. Aan donaties op giro 555. En dan voel ik me meteen weer schuldig omdat ik me afvraag hoeveel geld op die girorekening uiteindelijk aan verkeerde strijkstokken blijft hangen. Maar ik voel me het meest schuldig dat ik nog helemaal niets heb gedoneerd. Gelukkig was dit laatste schuldgevoel makkelijk af te kopen.
www.giro555.nl

Ik had me al een week verheugd op het programma ‘Herken de Homo’ dat gisteravond voor het eerst te zien was op Net5 en het bleek het verheugen meer dan waard. Jackie, een lekker in het vel zittende studente, wordt voorgesteld aan 14 onwijs lekkere gespierde mannen. Heteromannen én homomannen. Aan Jackie de taak om de hetero’s van de homo’s te onderscheiden en uiteindelijk voor een hetero te kiezen. Doet ze dat, dan krijgen zowel zij als die hetero een half miljoen dollar. Kiest ze voor een homo, dan krijgt die homo 1 miljoen, helemaal voor zichzelf. Een heerlijk televisie-idee en ik smulde tijdens het kijken. Ik gruwelde van het typische humorloze Amerikaanse gedrag van Jackie, die wanneer ze wordt geconfronteerd met het feit dat sommige mannen homo zijn, nog net niet in huilen uitbarst aan de eettafel. Maar even later, ze kent de mannen dan nog geen 24 uur, zit ze te snikken in haar kamer: “Ik vind het ongelooflijk dat sommigen mannen tegen me liegen. Dat doet me pijn.” Ik lachte hardop om zo weinig zelfspot en relativeringsvermogen. “Je was toch niet van plan om dit programma de komende 8 weken te gaan volgen hè?”, vroeg P. me. Ik dacht na. Dat was eigenlijk wel mijn bedoeling. “Meisje, maar dit is alwéér zo’n pulpprogramma”, zei hij. “Grrrr”, gromde ik naar hem, want hij had eigenlijk gelijk. ‘Herken de Homo’ is vermakelijk, maar volkomen inwisselbaar met welk dating-programma dan ook. Eigenlijk met welk bagger-programma dan ook. Volgende week naar aflevering 2 kijken zou een verslaving betekenen. En ik kijk al zoveel bagger op tv. Voordat ik naar bed ging nam ik een wijs besluit. Ik ging naar de Amerikaanse website van dit programma en las het verslag van de laatste aflevering. Zo. Soms moet je jezelf tegen jezelf beschermen.