“Hé, ik ben helemaal pro-jullie.” Een blonde jongen met spijkerbroek en streepjesoverhemd neemt plaats aan ons tafeltje op het terras. “Wat?”, vragen vriendin E. en ik. De jongen kijkt ons glazig aan, kijkt dan nog veel glaziger naar boven en zegt niks. “Wat?”, vragen we nog een keer. Deze jongen is stomdronken. Helemaal volledig naar de klote. Wij doen een aantal pogingen om een gesprek met hem te voeren, maar er komt niets meer uit hem. Behalve dat hij helemaal pro-ons is. Dat hij 29 is. Dat hij bij een advocatenkantoor werkt. En dat hij hier alleen is. Vriendin E. en ik kijken elkaar aan en vinden deze jongen heel eenzaam. En vooral héél, héél erg dronken. “Jullie geven hem toch geen bier meer hè?”, vraagt vriendin E. bezorgd aan het meisje dat onze glazen komt ophalen. “Het is een vaste klant”, zegt het meisje, “en als mijn baas nog schenkt, dan schenk ik ook.” Ja maar, ja maar”, proberen wij. Zonder succes. Hij krijgt nog een biertje. En na nog enkele gesprekspogingen van onze kant zucht de jongen diep en staat op. Richting een steegje. Onze ogen volgen de jongen. En de jongen volgt een donkere dealer. “Jesus”, zeg ik tegen E., “moeten we niet iets doen, in zijn toestand koopt hij zo een verkeerd pilletje of snuift-ie een gram waspoeder naar binnen.” Na een kwartier dealer-klant-toeschouwen stapt E. naar de bar toe en vraagt of ze niet even kunnen bellen naar de politie. Maar daar doen ze niet aan, vertellen ze bij de bar. Want dat dealen, dat gebeurt elke dag. “Maar hebben jullie daar ooit melding van gemaakt dan?”, vraagt E. vriendelijk. Nee, dat dan weer niet. Want daar is geen beginnen aan, meent de barkeeper. En dat het nu een vaste klant betreft, daar kan hij ook niets aan doen. Een half uur later zien we de jongen langs ons tafeltje lopen met een heroïnehoertje aan zijn zijde. “Hé, hé”, roepen wij in een poging hem op het nuchtere pad te krijgen, “kom nog even bij ons wat drinken. We hebben net een glas water voor je gehaald!” De advocaten-jongen kijkt glazig om. Twijfelt. En loopt met het hoertje de nacht in.

Zaterdag was Live8 op tv. Maar zaterdag kwam ook ons 5-jarige nichtje L. voor het eerst logeren. Dat konden wel eens 2 moeilijk te verenigen historische momenten worden, maar ik had het helemaal van tevoren bedacht. Televisie schuin neerzetten zodat ik vanaf de eettafel niets van Live8 hoefde te missen. Dan genoeg knip- en plakspullen op tafel om zowel mij als nichtje L. de hele middag en avond bezig te houden. Vinden meisjes van 5 leuk, dacht ik, een beetje fröbelen. Maar, zoals waarschijnlijk met alle kinderen het geval is; ze doen niet wat jij wilt dat ze gaan doen. Nichtje L. wilde heus wel even kleuren met mijn glitterpennen, maar na een kwartier vond ze het wel genoeg geweest. “Wanneer is dit afgelopen?”, vroeg ze nadat ik de tv om 14.00 had aangezet. “Pas als jij al op bed ligt”, zei ik, “dit is iets heel belangrijks en ik wil het heel graag zien.” “Oh”, zei ze. Maar hoe leg je aan een meisje van 5 uit dat je met tranen in je ogen zit als Bono ‘One’ begint te zingen en er ondertussen een setje witte duiven vanaf het podium wordt losgelaten? “Ik vind dit een heel mooi liedje”, zei ik. “Ik wil mijn cd”, zei zij. “Maar dit concert is voor de kindjes in Afrika”, zei ik, “die hebben namelijk niets te eten en ook geen medicijnen.” “Oh”, zei nichtje L., “ook geen tafel?” “Ook geen tafel”, zei ik. “Ik wil mijn cd”, zei ze weer. De gedachte dat nichtje L. het helemaal niet leuk bij P. en Luna zou vinden won het van de gedachte dat ik iets heel historisch bij live8 zou missen. Dus P. en ik wisselenden het optreden van Annie Lennox af met wat liedjes over ‘een hele happy blije beer’ en het optreden van Destiny’s Child met liedjes van K3. Tussendoor werd er ook nog gedanst en tijdens het optreden van Madonna las ik een verhaaltje voor van Alice in Wonderland. Daarna heeft nichtje L. tot 22.00 wakker gelegen en om het kwartier gevraagd of de muziek iets zachter kon.

Ergens is het niet zo verbazend dat juist Lolita een muis vindt en niet 1 van de andere katten. John Digweed en Bruce Lee zijn immers echte binnenkatten en Skinner die mist gewoon het moord-gen. Waarom het mij wel verbaasd is het gegeven dat Lolita het meest angstige poesje is dat ik ooit gezien heb. We haalden haar in januari 2002 uit het asiel en sinds december 2002 wonen we in dit huis. Sinds die tijd is ze misschien 4 keer de keuken uitgekomen. In september 2004 kochten we een magnetron en sindsdien ligt ze daar permanent bovenop. Alleen als we iets met elektromagnetische golven willen verwarmen komt ze even van haar plekje af. Zoef, in een hoekje om na een half uur weer bovenop de magnetron te liggen. In haar schuilt altijd een zielig, angstig poesje. Ze krimpt ineen als je haar wilt aaien en ze laat zich door de 3 katers regelmatig terroriseren. Dus dat juist zij, de enige meisjespoes, eergisteren met een muis in haar bek liep, vervulde mij ergens wel met trots. Maar dat zij gisteravond wéér een muis ving en dat wéér gepaard liet gaan met een luid ‘Mwoaoawh… Mwoaoawh’, dat vond ik dan wel heel stoer van haar, maar ik kreeg vooral kippenvel van de gedachte dat we dus meerdere muizen in huis hebben. En het zette me aan het denken. Want ’s nachts, als P. en ik in bed liggen en de 3 katers zich ook in de slaapkamer bevinden, dan hoor ik haar ook wel eens dat geluid maken. Ik werd er soms wakker van, maar dacht dan dat Lolita eventjes haar energie kwijt moest. Van dat altijd op de magnetron liggen wordt een poesje immers stijf. Maar waarschijnlijk gaat Lolita dus elke nacht op muizenjacht om haar prooi daarna met huid en haar te verslinden, want ik heb nog nooit een muizenlijkje of staartje gevonden. Stille poesjes hebben diepe moordneigingen. En nu begrijp ik ook meteen waarom Lolita dag en nacht bovenop die magnetron bivakkeert. Vanuit die loungeplek kan ze precies de onderkant van de oven in de gaten houden. En daar bevindt zich hoogstwaarschijnlijk het muizenhol.