Zaterdag was Live8 op tv. Maar zaterdag kwam ook ons 5-jarige nichtje L. voor het eerst logeren. Dat konden wel eens 2 moeilijk te verenigen historische momenten worden, maar ik had het helemaal van tevoren bedacht. Televisie schuin neerzetten zodat ik vanaf de eettafel niets van Live8 hoefde te missen. Dan genoeg knip- en plakspullen op tafel om zowel mij als nichtje L. de hele middag en avond bezig te houden. Vinden meisjes van 5 leuk, dacht ik, een beetje fröbelen. Maar, zoals waarschijnlijk met alle kinderen het geval is; ze doen niet wat jij wilt dat ze gaan doen. Nichtje L. wilde heus wel even kleuren met mijn glitterpennen, maar na een kwartier vond ze het wel genoeg geweest. “Wanneer is dit afgelopen?”, vroeg ze nadat ik de tv om 14.00 had aangezet. “Pas als jij al op bed ligt”, zei ik, “dit is iets heel belangrijks en ik wil het heel graag zien.” “Oh”, zei ze. Maar hoe leg je aan een meisje van 5 uit dat je met tranen in je ogen zit als Bono ‘One’ begint te zingen en er ondertussen een setje witte duiven vanaf het podium wordt losgelaten? “Ik vind dit een heel mooi liedje”, zei ik. “Ik wil mijn cd”, zei zij. “Maar dit concert is voor de kindjes in Afrika”, zei ik, “die hebben namelijk niets te eten en ook geen medicijnen.” “Oh”, zei nichtje L., “ook geen tafel?” “Ook geen tafel”, zei ik. “Ik wil mijn cd”, zei ze weer. De gedachte dat nichtje L. het helemaal niet leuk bij P. en Luna zou vinden won het van de gedachte dat ik iets heel historisch bij live8 zou missen. Dus P. en ik wisselenden het optreden van Annie Lennox af met wat liedjes over ‘een hele happy blije beer’ en het optreden van Destiny’s Child met liedjes van K3. Tussendoor werd er ook nog gedanst en tijdens het optreden van Madonna las ik een verhaaltje voor van Alice in Wonderland. Daarna heeft nichtje L. tot 22.00 wakker gelegen en om het kwartier gevraagd of de muziek iets zachter kon.

Ergens is het niet zo verbazend dat juist Lolita een muis vindt en niet 1 van de andere katten. John Digweed en Bruce Lee zijn immers echte binnenkatten en Skinner die mist gewoon het moord-gen. Waarom het mij wel verbaasd is het gegeven dat Lolita het meest angstige poesje is dat ik ooit gezien heb. We haalden haar in januari 2002 uit het asiel en sinds december 2002 wonen we in dit huis. Sinds die tijd is ze misschien 4 keer de keuken uitgekomen. In september 2004 kochten we een magnetron en sindsdien ligt ze daar permanent bovenop. Alleen als we iets met elektromagnetische golven willen verwarmen komt ze even van haar plekje af. Zoef, in een hoekje om na een half uur weer bovenop de magnetron te liggen. In haar schuilt altijd een zielig, angstig poesje. Ze krimpt ineen als je haar wilt aaien en ze laat zich door de 3 katers regelmatig terroriseren. Dus dat juist zij, de enige meisjespoes, eergisteren met een muis in haar bek liep, vervulde mij ergens wel met trots. Maar dat zij gisteravond wéér een muis ving en dat wéér gepaard liet gaan met een luid ‘Mwoaoawh… Mwoaoawh’, dat vond ik dan wel heel stoer van haar, maar ik kreeg vooral kippenvel van de gedachte dat we dus meerdere muizen in huis hebben. En het zette me aan het denken. Want ’s nachts, als P. en ik in bed liggen en de 3 katers zich ook in de slaapkamer bevinden, dan hoor ik haar ook wel eens dat geluid maken. Ik werd er soms wakker van, maar dacht dan dat Lolita eventjes haar energie kwijt moest. Van dat altijd op de magnetron liggen wordt een poesje immers stijf. Maar waarschijnlijk gaat Lolita dus elke nacht op muizenjacht om haar prooi daarna met huid en haar te verslinden, want ik heb nog nooit een muizenlijkje of staartje gevonden. Stille poesjes hebben diepe moordneigingen. En nu begrijp ik ook meteen waarom Lolita dag en nacht bovenop die magnetron bivakkeert. Vanuit die loungeplek kan ze precies de onderkant van de oven in de gaten houden. En daar bevindt zich hoogstwaarschijnlijk het muizenhol.

“Mwoaoawh… Mwoaoawh”, klinkt het vanuit de keuken. “Volgens mij heeft Lolita een haarbal”, zeg ik tegen P. die net als ik apathisch op de bank naar ‘Law & Order: Criminal Intent’ kijkt. “Hmmm”, humt P. ongeïnteresseerd. “Mwoaoawh!!!”, miauwt Lolita het weer. “Het klinkt niet goed hoor”, zeg ik, “straks stikt ze.” Dus ik sta op, loop richting keuken en tref daar Lolita met een grijs dingetje in haar bek. “Peeeeee! Ze heeft een muis gevangen”, gil ik terwijl binnen enkele seconden op de bank sta. “Peeeeee! Een muis! Een muis. Een muis!”, gil ik verder. Vanaf de bank hang ik over het keukenmuurtje en kijk de keuken in. Naar Lolita en de creperende muis. “Doe nou iets”, roep ik terwijl ik op en neer spring. Relaxt staat P. op, loopt de keuken in en aanschouwt het kat-en-muis-spelletje. “Hmmmm”, humt hij en gaat weer op de bank liggen. “Peeeeee!”, gil ik weer, “kijk nou, peeeeee!” Maar P. staart geconcentreerd naar de televisie. “Hoe kun je nu televisie kijken?”, schreeuw ik. “Doe iets! Doe iets.” “Wat moet ik doen dan?’, vraagt P., “zeg me wat ik moet doen en ik doe het, maar volgens mij heeft Lolita het onder controle.” “Nee! Ze speelt ermee! Straks gaat die muis dwalen door het huis! Doe iets!”, blèr ik nog veel harder. Wakker geworden van mijn gegil gaan Skinner en John Digweed zich ook met Lolita’s muis bemoeien. En daar had Lolita niet op gerekend, want het was háár speeltje. En als de 3 grommende katten vechten om de muis, verdwijnt de muis in de krantenbak. “Peeeeee, de muis zit in de krantenbak, doe nou iets, doe nou iets.” Maar inmiddels heeft Lolita de muis weer met haar pootje op de keukenvloer geslingerd en staren 3 katten naar het in elkaar gekrompen muisje. “Het is gewoon de natuur hoor”, zei P. rustig. “Natuur, my ass, doe iets, doe iets”, roep ik, nog steeds springend op de bank. Uiteindelijk heeft P. de muis met behulp van een halve rol keukenpapier buiten in een vuilnisbak gegooid. En tijdens al dit gegil, gegrom, gepiep en gemiauw heeft Bruce Lee, de kat waar ik samoerai-achtige kwaliteiten aan toeschreef, geen poot uitgestoken. Mietje.