Vannacht, 5.15, de telefoon. In mijn halfslaap probeer ik de wekker van mijn mobiele telefoon uit te zetten. Wanneer dat niet lukt komt ineens de realisatie dat alleen onze ouders ons vaste nummer gebruiken. Kut, er is iets ergs gebeurd! Hartaanval! Ziekenhuis! Mortuarium! “Kut”, mompelt P. die rechtop in bed zit. Terwijl ik uit bed stap om richting telefoon te rennen gaat mijn mobieltje af. ‘Privé-nummer’, staat op het display. En dan pas snap ik wat er aan de hand is. “De klootzak”, zeg ik tegen P., “hoe haalt hij het in z’n hoofd om ongevraagd ’s nachts te bellen!” Ik druk m’n mobieltje weg en ga weer terug in bed om daar nog minstens een uur pisnijdig wakker te liggen. Een paar weken geleden begon ik met een radiogesprekje op 3FM bij Martijn Muijs; elke maandagochtend om 5.00 live over ‘seks en aanverwante artikelen’ praten. Tot ik 1,5 week geleden supermoe was zondagavond en vroeg of ons gesprek misschien verplaatst kon worden. Geen probleem, vond Martijn. En aangezien ik ook afgelopen zondagavond behoorlijk gesloopt was vroeg ik of het ook deze week weer verzet kon worden. Waarop hij mailde: ‘Dit is dus zwaar kut, want nu word ik weer voor het blok gezet. Eén keertje vind ik niet zo’n probleem, maar nu moet ik al 2 weken achtereen snel iets anders verzinnen.’ Waardoor ik meteen besloot om maar helemaal met de radiogesprekken te stoppen. Ik mailde: ‘Hartstikke leuk zo op de radio, maar het is een hobby en geen werk, dus het moet vooral geen verplichting worden.’ Waarop hij mij gistermiddag weer een mailtje stuurde met excuses voor zijn te harde mail en met het voorstel om per week te bekijken in welke nacht we zouden bellen. Dat vond ik best een goed voorstel, alleen wachtte ik met terugmailen. En dat had ik dus niet moeten doen. Want omdat ik niet meteen reageerde vond Martijn Muijs het nodig om mij, en dus ook partner P., onder het mom van ‘zo gemakkelijk komt Luna niet van me af’ midden in de nacht te bellen. En met iemand die zo ondoordacht, egoïstisch en respectloos met mijn privé-leven omgaat wil ik zéker niet meer samenwerken.

p.s.: De uitzending van Martijn is hier terug te luisteren: klik (woensdag, tweede uur, na ongeveer 15 minuten).

Eén van de redenen waarom ik mijn verjaardag nooit vierde was de angst voor ingewikkelde toestanden. Die is van de weed, die is van de xtc, die is van de alcohol, die is van de coke, die gebruikt gewoon alles door elkaar en die is van de algehele onthouding, dus een combinatie van al die verschillende vrienden, dat leek mij bij voorbaat een ingewikkelde combinatie. Voor mij. Ik was bang dat bepaalde mensen elkaar niet zouden trekken. Dus 30 worden leek het ideale moment om een probleem te laten bij diegene die er verantwoordelijk voor is. ‘Trekken die elkaar niet? Nou, dan is dat hún probleem!’, vond ik. Maar mijn angst voor ingewikkelde toestanden bleek een enorme inschattingsfout, want juist iedereen praatte met iedereen afgelopen vrijdag. Iedereen was aan het mengen. En ook iedereen had het naar z’n zin. En het was een feestje waarbij ik het zelf zo druk had met het openmaken van cadeautjes en het geven van kussen en knuffels dat ik er niet eens aan toekwam om zelf ook maar iets van alcohol of drugs te nemen. Af en toe een slokje, maar verder was ik helemaal high on my own supply! Want ik was jarig! En ik voelde me jarig! Ik vloog in mijn paarse jurk met roze bloemen door het huis. Van die naar die. En ik was blij! En ik ben nog steeds blij als ik eraan terugdenk. Boven stond de helft van iedereen als gebruikelijk in de keuken, voor mij ondenkbare combinaties van vrienden lagen in het hemelbed te praten, anderen zaten aan tafel, weer anderen waren aan het dansen en beneden in mijn kantoor waren heftige discussies gaande over de wereldproblematiek. Vriend F. draaide de hele avond de lekkerste plaatjes aan elkaar en als ik eraan denk al dat iedereen ineens opstond van zijn of haar gesprek om samen met mij te dansen toen ‘Hung up’ van Madonna werd gedraaid word ik zelfs een beetje emotioneel. Ik ben verwend met ontzettend, echt ontzettend veel cadeautjes, maar vooral met zo ontzettend veel lieve, mooie, grappige, bijzondere en leuke vrienden in mijn leven.

“Heb je ook iets te drinken voor mij gehaald?”, vraagt P. regelmatig. Het antwoord is bijna altijd ‘nee’. “Liefje”, zeg ik dan, “ik ben lopend naar de Albert Heijn gegaan en omdat ik niet met loodzware tassen wou gaan sjouwen kon ik 2 van de volgende 3 dingen kiezen; drinken voor jou, dubbelvla voor jou of blikjes voor de poezen. Toen heb ik gekozen voor dubbelvla en poezenvoer.” “Maar je hebt zeker wel een flesje wijn voor jezelf meegenomen?”, vraagt hij. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Boodschappen doen zonder wijn mee te nemen lukt niet. Kijken, kijken, maar niet meenemen zeker? Dacht het niet. Dus hoe ik van alle mannen op de wereld ooit heb kunnen kiezen voor een exemplaar dat geen alcohol drinkt is mij nog steeds volkomen onduidelijk. Aan de andere kant; als ik een flesje wijn haal, dan is die ook tot op de laatste druppel van mij. Dus het aanschaffen van non-alcoholische dranken zit gewoon niet in mijn systeem. Je hebt alcohol en je hebt water. En water is gratis. Dus voor het feestje van vanavond regelde ik 12 flessen champagne, 18 flessen rosé, 10 flessen rode wijn, 22 flessen witte wijn, 80 blikken bier, 2 flessen Bacardi en 2 flessen wodka. “Heb je er ook wel aan gedacht dat sommige mensen vanavond iets anders willen drinken dan alcohol?”, vroeg P. me vanmorgen. “Eh”, probeerde ik, “ik heb sinasappelsap om te mixen met wodka? En, eh, ik heb cola, om te mixen met de Bacardi?” ‘Ik wil gewoon appelsap”, zei hij. “Jij altijd met je appelsap, met appelsap valt niet te mixen”, zei ik. “En als je dorst hebt, dan drink je maar water. Of thee.” “Misschien willen ánderen vanavond iets zonder alcohol?”, probeerde hij. “Maar onze vrienden drinken toch allemaal?”, vroeg ik me hardop af. “Ja, maar misschien willen die op een gegeven moment wel overstappen op iets anders?”, vroeg hij. “Oh! Zo!”, zei ik. “Ik ga nog wel even naar de Albert Heijn en weet je wat? Dan neem ik meteen een pak appelsap voor je mee.”

Over 2 dagen word ik 30. En over 3 dagen ga ik mijn verjaardag voor het eerst sinds 12 jaar vieren. Ik heb in het verleden mijn eigen verjaardag nogal krampachtig vermeden. Inclusief het niet-opnemen van de telefoon. Een kaartje kon ik wel waarderen, maar een telefoontje en dan het gefeliciteerd-ja-bedankt, dat was een plichtmatigheid die ik angstvallig vermeed. Laat ze maar iets inspreken op m’n voicemail, dan kan deze dag zo snel mogelijk voorbijgaan, hoopte ik altijd. Maar! Dat wordt dus helemaal anders dit jaar! Want vrijdag geef ik een feest bij ons thuis, inclusief dj en champagne en sushi en loungen in mijn hemelbed. Dus de afgelopen dagen heb ik meerdere malen gehoord of gelezen: “Zeg Luun, wat wil je eigenlijk voor je verjaardag?” Of: “Heb je nog wensen?” Nu zou ik het uiteraard bijzonder lullig vinden als ik géén cadeautjes zou krijgen. Ik bedoel; ik vier m’n verjaardag al 12 jaar niet, dus ik heb grootse verwachtingen. Ik zie een tafel voor me, met een kleedje erover. En dan op die tafel alle cadeaus. Net als vroeger. Een uitstal-tafel. En dan met allemaal mooie glimmende dingen. Met een My Little Pony in een doosje bijvoorbeeld. Maar als ik heel eerlijk ben is er niets dat ik nog wil hebben. Echt helemaal niets. Ik word 30 en er is niets waar het me aan ontbreekt. Niet in materieel opzicht; ik heb een eigen huis, ik heb een leuke baan, ik heb meer dan genoeg kleding en schoenen, ik heb boeken, ik heb cd’s, ik heb spullen! Wat heb ik een hoop spullen! En het ontbreekt me niet aan liefde; ik heb mijn eigen partner P., mijn ouders, zijn ouders, ik heb een schoonzus en zwager met nichtjes en ik heb vrienden! Wat heb ik eigenlijk een hoop lieve vrienden! En die vrienden gaan allemaal op mijn feestje komen! Maar vooral: ik ben een genot voor mezelf om mee om te gaan de laatste tijd. Ik zit in een heerlijk vel. Dus kom maar op met die 30. Als het zo goed met me gaat dan wil ik er nog wel 70 jaar bij.

Hoe meer ik las op de site van de copycat, hoe kwader ik werd. Ze werd niet alleen ook ten huwelijk gevraagd afgelopen weekend, ze droomde ook van precies dezelfde vakantie als ik, ze wilde ook nepnagels en ze werd ook aangesproken door psst-psst-negers. Ik vond de copycat een beetje eng worden, want de copycat had eigenlijk een groot gedeelte van mijn leven, mijn herinneringen en mijn gedachten als haar leven gepresenteerd op het internet. Hoe ontevreden moet je zijn met je eigen leven om het leven van een ander virtueel te kopiëren? Ik vond het bizar. En toen kreeg ik een mailtje van een lezer. Met een link. En via die link ontdekte ik een adres van Miranda. En met weer wat hulp van Anne-Floor en Kaat kwam ik achter het 06-nummer van de copycat. En met wat hulp van een wijntje besloot ik te bellen met dat 06-nummer. “Met Miranda”, zei de copycat. “Hallo, je spreekt met Chantall van den Heuvel, voor jou waarschijnlijk beter bekend als Luna”, zei ik. Het was even stil aan de andere kant. “Klopt het dat jij een website had onder de naam Kipke?”, vroeg ik de copycat. “Ja”, bibberde de copycat. “Het is natuurlijk heel goed dat die site nu offline is”, zei ik, “maar ik verwacht eigenlijk nog een soort van excuses. Ik bedoel; het is natuurlijk wel een beetje freaky dat je gewoon klakkeloos teksten, en dus levens, van anderen kopieert, vind je niet?” “Ja, een beetje wel”, zei de copycat. “En afgezien van het feit dat het gewoon freaky is, is het ook nog eens illegaal. Ik wil dat je mij en alle anderen wiens teksten je hebt gekopieerd een excuus-mailtje stuurt. Of een excuus plaatst op hun log in de reactie-mogelijkheid. En als je dat niet doet, dan zullen zeker een aantal van ons gerechtelijke stappen ondernemen. En we staan in ons recht, want we hebben allemaal een disclaimer of een copyright-tekentje op ons log staan.” “Eh”, zei de copycat. “En we hebben trouwens ook een kopie van je site gemaakt, én we hebben je adres en telefoonnummer”, zei ik. De copycat beloofde haar excuses te maken. Dus Luna wacht af.

Wat doe je als je denkt te kunnen schrijven, en heel graag al je nietszeggende belevenissen wil delen met de hele wereld? Juist, dan begin je een weblog. En wat doe je als je wel een weblog wil, maar het moet vooral niets kosten? Juist, dan begin je een web-log. En wat doe je dan als zo’n web-log uiteindelijk te veel werk blijkt te zijn, je zelfs na een paar maanden loggen amper reacties krijgt en je er eigenlijk achter komt dat je toch niet kan schrijven? Juist, dan jat je gewoon al je content bij wél drukbezochte sites! Bij wél goedgeschreven sites. Ik vond vanmorgen een mailtje van Anne-Floor in mijn mailbox: ‘Hé Luun, Ik werd getipt omdat ene ‘Miranda’ een logje van mij had gebruikt, maar toen ik er ging kijken zag ik heeeeeel veel Luna, ook een Kaat en daarnaast nog Zeekomkommers, Kluuns en Pucks. Ahum.’ Ik meteen kijken. “Jesus, ze heeft zelfs m’n Chinese gelukspoppetjes bovenaan de pagina staan”, mompel ik tegen mezelf. Na wat naar beneden scrollen valt m’n mond open van verbazing. Gewoon regelrecht geknipt en geplakt. En dan woorden die typisch voor Luna zijn vervangen. Zo heeft zij geen partner P., maar een partner O. en woont ze in Delftzijl in plaats van Amsterdam. “Een vieze, vuile, gore kuthoer heeft m’n teksten gekopieerd!”, gil ik naar P. vanaf m’n computer. “Ah, joh, dat moet je zien als een compliment”, zegt hij. “Echt niet! Ze heeft me letterlijk gekopieerd! Elke zin! Elk grapje! Die teksten zijn van mij! Mine! Mine! Mine! En het zijn mijn herinneringen, mijn gevoelens”, roep ik. “En jij heet trouwens geen partner P., maar partner O.”, roep ik daarna. Dat veranderde de zaak. “Wat een kutwijf”, vindt P. nu ook. Wanneer ik wat verder in ‘haar’ archief duik wordt het allemaal alleen maar erger. En erger. Ze heeft zelfs teksten van mij compleet ‘verbouwd’. Geknipt in de 1 en geplakt in een ander. Gênant! Gênant! Gênant! En ik sta nog niet eens in haar linklijstje. Dat vind ik nog het ergste.

p.s.1.: Een fijne mail namens Kaat, Anne-Floor en mij is inmiddels onderweg naar Miranda.
p.s.2. Binnen een uur heeft Miranda haar site offline gehaald. Ik vind dat een zeer scherpe tijd! Respect voor Miranda, want ‘You give respect / You get respect’; aldus Miranda zelf op haar vorige log (). Nu nog excuses.
p.s.3.: Op internet gaat niets verloren! Lees Luna, maar dan anders: klik.