Als iemand me vraagt wat er nou precies gebeurt op zo’n Kamasutra-beurs dan zeg ik altijd: “Het is eigenlijk een soort Huishoudbeurs, maar dan met dildo’s.’ Want hoewel er ook heus wel striptease-shows, paaldans-acts en verschillende SM-shows worden gegeven en er bij ons in de FOXY-stand genoeg te koekeloeren valt naar voor-het-eerst-poserende-meisjes, draait het op de Kamasutra-beurs vooral om de commercie. Kopen, kopen, kopen! Er moeten zoveel mogelijk dildo’s, glijmiddelen, trileieren en anaalkettingen over de opklaptafeltjes gaan. En op de een of andere manier word je ook hebberig van een beurs. Je wil, nee, je moet je geld uitgeven. Het zit in de lucht. En aangezien ik al genoeg dildo’s en vibratoren heb kocht ik de eerste 3 jaar dat ik op de Kamasutra-beurs werkte iedere beurs zo’n 5 lingeriesetjes. En dan heb ik niet over het soort setjes dat je normaal op een seksbeurs zou verwachten, nee, ik kocht hoogwaardige stukjes stof met enorme beurskorting. Maar als je eenmaal zo’n 90 verschillende lingeriesetjes in je kast hebt liggen, dan kun je stellen dat je behoorlijk verzadigd bent qua onderkleding. Daarnaast hoef ik met 90 slipjes zo’n 3 maanden niet te wassen en daar ligt voor mij de grens van het psychisch toelaatbare. Ik was 4 keer per jaar een heel weekend en meer kan ik ook niet aan. Dus de vorige 2 beurzen kocht ik niks. Helemaal niks. Maar mijn geld brandde in mijn zak. “Ik had ook iets willen kopen”, zei ik dan sip tegen partner P. als ik thuiskwam, “maakt niet uit wat, maar iets!” Maar partner P. snapt het begrip kopen-om-het-kopen niet. “Waarom zou je iets kopen als je het niet nodig hebt?”, vindt hij. En hij heeft ook wel gelijk, maar afgelopen weekend ging het weer helemaal mis met mijn Kamasutra-koopdrift. Logisch ook, want de standhouder naast ons verkocht laarzen met zacht aaibaar luipaardenbont. En als het om luipaardmotiefjes gaat, dan word ik een beetje licht in m’n hoofd. Maar ik zweer het; deze luipaard-laarzen met hakken van 13,5 centimeter had ik écht ontzettend hard nodig.

Een aantal weken geleden kwam M%n een dagje en nachtje Amsterdam doen. Als dank voor haar logeren kreeg ik 4 door haar gehaakte bloemen-broches waarna ik meteen riep: “Oh, geweldig, die wil ik ook voor in m’n haar!” Waarop ik prompt op mijn verjaardag een envelop kreeg met daarin 2 prachtige handgehaakte bloemen-haar-versielsels. Waarna ik weer een mailtje stuurde om haar uitgebreid te bedanken voor dit supercadeau, maar waarin ik haar ook meteen verplichte om mij nóg iets te geven; een haak-handleiding. Want ik wilde ook van die coole bloemen-haak-versielsels kunnen maken. Waarna ik van haar weer een mailtje kreeg met instructies: ‘Die bloemetjes, da’s al vrij gevorderd, dus verwacht geen mirakelen. Begin alvast maar met het volgende; haal een simpel bolletje wol bij voorkeur in een lichte kleur. Ik zou aanraden wol te zoeken waar je een haaknaald 3 of 3,5 voor nodig hebt. Zoek een boekje met haaksteken. Zet je dan ’s avonds thuis in de zetel (of op het hemelbed) en pruts een beetje.’ Dus ik kocht wol en een haaknaald en ik leende een briljant-fout jaren-70-haak-boek van de bibliotheek. En ik zette mij in een zetel. En ik ging prutsen. Binnen een kwartier kwamen flashbacks van de lagere school tot mij. Lossen, vasten, stokjes. God, God, Godverdomme! Een hulpmoeder loopt op mij af om mijn werkstuk, hoogstwaarschijnlijk een etui, uit te halen! Om mijn haakwerkje uit mijn handen te rukken, de laatste 30 steken waar ik zo verdomde hard mijn best op had gedaan, minstens een uur lang, om die allemaal uit te halen en ze zelf binnen 2 minuten weer terug te zetten. In tegenstelling tot het merendeel van mijn klasgenootjes wilde ik het allemaal zelf doen! Zelf doen! Zelf doen! Elke steek die door een hulpmoeder werd geplaatst moest weg. Weg! Want het was mijn werkstuk. Niet die van haar. Liever een enigszins misvorm etui met allemaal steken van mij, dan een perfect etui met steken van een hulpmoeder ertussen. De frustraties kwamen allemaal weer terug! Maar! Nadat ik de afgelopen dagen als een bezetene aan het haken ben geslagen begin ik het haaksysteem enigszins te doorzien. Eindelijk. En dat na minstens 20 jaar. Haken blijkt wiskunde voor huisvrouwen.

Vannacht, 5.15, de telefoon. In mijn halfslaap probeer ik de wekker van mijn mobiele telefoon uit te zetten. Wanneer dat niet lukt komt ineens de realisatie dat alleen onze ouders ons vaste nummer gebruiken. Kut, er is iets ergs gebeurd! Hartaanval! Ziekenhuis! Mortuarium! “Kut”, mompelt P. die rechtop in bed zit. Terwijl ik uit bed stap om richting telefoon te rennen gaat mijn mobieltje af. ‘Privé-nummer’, staat op het display. En dan pas snap ik wat er aan de hand is. “De klootzak”, zeg ik tegen P., “hoe haalt hij het in z’n hoofd om ongevraagd ’s nachts te bellen!” Ik druk m’n mobieltje weg en ga weer terug in bed om daar nog minstens een uur pisnijdig wakker te liggen. Een paar weken geleden begon ik met een radiogesprekje op 3FM bij Martijn Muijs; elke maandagochtend om 5.00 live over ‘seks en aanverwante artikelen’ praten. Tot ik 1,5 week geleden supermoe was zondagavond en vroeg of ons gesprek misschien verplaatst kon worden. Geen probleem, vond Martijn. En aangezien ik ook afgelopen zondagavond behoorlijk gesloopt was vroeg ik of het ook deze week weer verzet kon worden. Waarop hij mailde: ‘Dit is dus zwaar kut, want nu word ik weer voor het blok gezet. Eén keertje vind ik niet zo’n probleem, maar nu moet ik al 2 weken achtereen snel iets anders verzinnen.’ Waardoor ik meteen besloot om maar helemaal met de radiogesprekken te stoppen. Ik mailde: ‘Hartstikke leuk zo op de radio, maar het is een hobby en geen werk, dus het moet vooral geen verplichting worden.’ Waarop hij mij gistermiddag weer een mailtje stuurde met excuses voor zijn te harde mail en met het voorstel om per week te bekijken in welke nacht we zouden bellen. Dat vond ik best een goed voorstel, alleen wachtte ik met terugmailen. En dat had ik dus niet moeten doen. Want omdat ik niet meteen reageerde vond Martijn Muijs het nodig om mij, en dus ook partner P., onder het mom van ‘zo gemakkelijk komt Luna niet van me af’ midden in de nacht te bellen. En met iemand die zo ondoordacht, egoïstisch en respectloos met mijn privé-leven omgaat wil ik zéker niet meer samenwerken.

p.s.: De uitzending van Martijn is hier terug te luisteren: klik (woensdag, tweede uur, na ongeveer 15 minuten).

Eén van de redenen waarom ik mijn verjaardag nooit vierde was de angst voor ingewikkelde toestanden. Die is van de weed, die is van de xtc, die is van de alcohol, die is van de coke, die gebruikt gewoon alles door elkaar en die is van de algehele onthouding, dus een combinatie van al die verschillende vrienden, dat leek mij bij voorbaat een ingewikkelde combinatie. Voor mij. Ik was bang dat bepaalde mensen elkaar niet zouden trekken. Dus 30 worden leek het ideale moment om een probleem te laten bij diegene die er verantwoordelijk voor is. ‘Trekken die elkaar niet? Nou, dan is dat hún probleem!’, vond ik. Maar mijn angst voor ingewikkelde toestanden bleek een enorme inschattingsfout, want juist iedereen praatte met iedereen afgelopen vrijdag. Iedereen was aan het mengen. En ook iedereen had het naar z’n zin. En het was een feestje waarbij ik het zelf zo druk had met het openmaken van cadeautjes en het geven van kussen en knuffels dat ik er niet eens aan toekwam om zelf ook maar iets van alcohol of drugs te nemen. Af en toe een slokje, maar verder was ik helemaal high on my own supply! Want ik was jarig! En ik voelde me jarig! Ik vloog in mijn paarse jurk met roze bloemen door het huis. Van die naar die. En ik was blij! En ik ben nog steeds blij als ik eraan terugdenk. Boven stond de helft van iedereen als gebruikelijk in de keuken, voor mij ondenkbare combinaties van vrienden lagen in het hemelbed te praten, anderen zaten aan tafel, weer anderen waren aan het dansen en beneden in mijn kantoor waren heftige discussies gaande over de wereldproblematiek. Vriend F. draaide de hele avond de lekkerste plaatjes aan elkaar en als ik eraan denk al dat iedereen ineens opstond van zijn of haar gesprek om samen met mij te dansen toen ‘Hung up’ van Madonna werd gedraaid word ik zelfs een beetje emotioneel. Ik ben verwend met ontzettend, echt ontzettend veel cadeautjes, maar vooral met zo ontzettend veel lieve, mooie, grappige, bijzondere en leuke vrienden in mijn leven.

“Heb je ook iets te drinken voor mij gehaald?”, vraagt P. regelmatig. Het antwoord is bijna altijd ‘nee’. “Liefje”, zeg ik dan, “ik ben lopend naar de Albert Heijn gegaan en omdat ik niet met loodzware tassen wou gaan sjouwen kon ik 2 van de volgende 3 dingen kiezen; drinken voor jou, dubbelvla voor jou of blikjes voor de poezen. Toen heb ik gekozen voor dubbelvla en poezenvoer.” “Maar je hebt zeker wel een flesje wijn voor jezelf meegenomen?”, vraagt hij. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Boodschappen doen zonder wijn mee te nemen lukt niet. Kijken, kijken, maar niet meenemen zeker? Dacht het niet. Dus hoe ik van alle mannen op de wereld ooit heb kunnen kiezen voor een exemplaar dat geen alcohol drinkt is mij nog steeds volkomen onduidelijk. Aan de andere kant; als ik een flesje wijn haal, dan is die ook tot op de laatste druppel van mij. Dus het aanschaffen van non-alcoholische dranken zit gewoon niet in mijn systeem. Je hebt alcohol en je hebt water. En water is gratis. Dus voor het feestje van vanavond regelde ik 12 flessen champagne, 18 flessen rosé, 10 flessen rode wijn, 22 flessen witte wijn, 80 blikken bier, 2 flessen Bacardi en 2 flessen wodka. “Heb je er ook wel aan gedacht dat sommige mensen vanavond iets anders willen drinken dan alcohol?”, vroeg P. me vanmorgen. “Eh”, probeerde ik, “ik heb sinasappelsap om te mixen met wodka? En, eh, ik heb cola, om te mixen met de Bacardi?” ‘Ik wil gewoon appelsap”, zei hij. “Jij altijd met je appelsap, met appelsap valt niet te mixen”, zei ik. “En als je dorst hebt, dan drink je maar water. Of thee.” “Misschien willen ánderen vanavond iets zonder alcohol?”, probeerde hij. “Maar onze vrienden drinken toch allemaal?”, vroeg ik me hardop af. “Ja, maar misschien willen die op een gegeven moment wel overstappen op iets anders?”, vroeg hij. “Oh! Zo!”, zei ik. “Ik ga nog wel even naar de Albert Heijn en weet je wat? Dan neem ik meteen een pak appelsap voor je mee.”

Over 2 dagen word ik 30. En over 3 dagen ga ik mijn verjaardag voor het eerst sinds 12 jaar vieren. Ik heb in het verleden mijn eigen verjaardag nogal krampachtig vermeden. Inclusief het niet-opnemen van de telefoon. Een kaartje kon ik wel waarderen, maar een telefoontje en dan het gefeliciteerd-ja-bedankt, dat was een plichtmatigheid die ik angstvallig vermeed. Laat ze maar iets inspreken op m’n voicemail, dan kan deze dag zo snel mogelijk voorbijgaan, hoopte ik altijd. Maar! Dat wordt dus helemaal anders dit jaar! Want vrijdag geef ik een feest bij ons thuis, inclusief dj en champagne en sushi en loungen in mijn hemelbed. Dus de afgelopen dagen heb ik meerdere malen gehoord of gelezen: “Zeg Luun, wat wil je eigenlijk voor je verjaardag?” Of: “Heb je nog wensen?” Nu zou ik het uiteraard bijzonder lullig vinden als ik géén cadeautjes zou krijgen. Ik bedoel; ik vier m’n verjaardag al 12 jaar niet, dus ik heb grootse verwachtingen. Ik zie een tafel voor me, met een kleedje erover. En dan op die tafel alle cadeaus. Net als vroeger. Een uitstal-tafel. En dan met allemaal mooie glimmende dingen. Met een My Little Pony in een doosje bijvoorbeeld. Maar als ik heel eerlijk ben is er niets dat ik nog wil hebben. Echt helemaal niets. Ik word 30 en er is niets waar het me aan ontbreekt. Niet in materieel opzicht; ik heb een eigen huis, ik heb een leuke baan, ik heb meer dan genoeg kleding en schoenen, ik heb boeken, ik heb cd’s, ik heb spullen! Wat heb ik een hoop spullen! En het ontbreekt me niet aan liefde; ik heb mijn eigen partner P., mijn ouders, zijn ouders, ik heb een schoonzus en zwager met nichtjes en ik heb vrienden! Wat heb ik eigenlijk een hoop lieve vrienden! En die vrienden gaan allemaal op mijn feestje komen! Maar vooral: ik ben een genot voor mezelf om mee om te gaan de laatste tijd. Ik zit in een heerlijk vel. Dus kom maar op met die 30. Als het zo goed met me gaat dan wil ik er nog wel 70 jaar bij.