In een vlaag van een volkomen doorgedraaide geest belde ik naar partner P.; “Liefje, m’n hoofd zit zo vol en ik moet nog zoveel doen, maar ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb al 2 uur volledige chaos in m’n hoofd!” “Meisje”, zei P., “als je nou eens begint met die grote stapel kleren die je altijd naast je bed gooit op te ruimen. En daarna kun je misschien jouw kledingkast een beetje fatsoeneren?” “Ja, doei!”, zei ik, “dat doe je maar lekker zelf.” En toen hing ik op. Ik zit niet te wachten op een man die mij vertelt dat ik het huishouden moet doen. Dus ik pakte 1 van mijn 42 zelfhulpboeken erbij. ‘Een ongeorganiseerde ruimte drukt op je geest en is van invloed op je vermogen om dingen uit te voeren’, stond in het boekje ‘Detox’. En in het boekje ‘Gezocht: geluk’; ‘Het niet-vasthouden aan materieel bezit is een wezenlijk aspect van het boeddhisme. (…) Minder bezit betekent minder stress!’ En dan volgt er een lijstje met spullen die je niet nodig hebt, waaronder ‘kleren en schoenen die je meer dan een jaar niet hebt gedragen’. Ik had ineens een doel. Ik ging flink spitten en snoeien in mijn kleding. Te beginnen met mijn broeken, want, waarom zou ik broeken bewaren terwijl ik al 2 jaar amper broeken draag? Daarna alle shirtjes die tot boven m’n navel kwamen. Accepteren dat ik 30 ben. Daarna alle shirtjes met een opdruk voor meisjes van 8. Accepteren dat ik 30 ben. Daarna alles in maatje 36 en 38. Accepteren dat ik niet ineens 10 kilo af zal vallen. Ik was op dreef! Ik kreeg een déjà vu. Ik draaide 7 wassen. Ik hing die was ook nog op. Ik vulde 3 vuilniszakken voor het Leger des Heils. Ik verplaatste de kledingkasten en legde zowel P.’s als mijn kleding op keurige stapeltjes. Zo! Ik zag de opgeruimde badkamer en de opgeruimde slaapkamer. En ik zag dat het goed was. Ook partner P. was onder de indruk toen hij ontdekte dat ik voor het eerst in 7 jaar naar hem had geluisterd. Dat ik in mijn opruimwoede ook een paar van zijn kledingstukken heb weggegooid, daar komt hij toch nooit achter.

Ik was eigenlijk al 2 weken bezig met Koninginnedag. Het plan was namelijk om samen met Monica en Marloes handgemaakte spulletjes te verkopen. Marloes kwam er makkelijk vanaf door haar schoonmoeder te laten breien en die zelf te verkopen en Monica was al weken aan het haken geweest. Ikzelf kwam er ook best makkelijk vanaf door een aantal van mijn te digitaliseren en af te laten drukken op ansichtkaarten. Per 3 en per 10 in een , sticker erop, lintje erbij en klaar. Daarna nog een in elkaar geknipt en geplakt met daarop de 15 verschillende ansichtkaarten. Prijs erbij. Ook nog wat maken, dat ik ook met heel veel liefde schilderijen van andere katten maak. Kon niet misgaan. Het zag er verdomde kek en uit. En ik besloot om toch ook maar een aantal te maken van 7 bij 10 centimeter. Misschien zouden er wel mensen langslopen die een ‘Bruce Canvas Original’ in huis zouden willen halen. Maar dat bleek dus ijdele hoop. Het was ‘kijken, kijken, flauwtjes glimlachen’, maar niet kopen’. Het was veel “Nee, bedankt” en 1 meisje zei zelfs ronduit dat ze de ansichtkaarten stom vond. “En die kat is lelijk”, riep ze erachteraan. Ik heb het maar niet aan Bruce verteld, want zo’n klap komt hij nooit meer te boven. “Het waren maar een paar mensen die zo onaardig waren”, zei Monica. “Ja, maar toch, lullige opmerkingen blijven juist hangen”, vond ik. De verkoop van de Bruce-merchandising op Koninginnedag viel dus best tegen. Maar je krijgt niet wat je verwacht, je krijgt wat je verdient. En uiteindelijk verdiende ik toch iets van 80 euro, waardoor ik mijn drankkosten voor die dag er bijna uit had. Maar beter nieuws is dat er momenteel door vriend M. wordt gewerkt aan een echte ‘online Bruce Shop’! En daar ga ik niet alleen Bruce-ansichtkaarten en ‘Bruce Canvas Originals’ verkopen, maar er komt ook een soort ‘Pimp Your Cat’-shop waarbij ik, in plaats van Bruce, andere katten op canvas ga voorzien van hoeden, petjes, kraaltjes, brillen en veren. Pimp your cat; cause your cat’s worth it.

Het was vooral koud afgelopen vrijdag tijdens de vrijmarkt in Utrecht. Heel koud. Daarnaast waaide het ook nog eens stevig, dus echt lekker weer was het niet. Gezellig, dat was het dan weer wel. Maar dat lag dan vooral aan het Koninginnedag-gevoel van Marloes, Monica en mij. Want dat gevoel was bij de meeste voorbijgangers van de vrijmarkt ver te zoeken. Dat het koud is betekent nog niet dat je zo’n chagrijnige bek hoeft te trekken, heb ik meerdere keren gedacht. Maar toen! Toen kwamen de nonnen! En nonnen, die zijn volgens mij niet chagrijnig te krijgen. En doe mij een roseetje uit een plastic bekertje en een koffie met een cognacje en ook mijn overgave aan God kent geen grenzen. De nonnen stonden recht tegenover ons en waren in het bezit van een gitaar, een accordeon en een nogal beperkt arsenaal aan liedjes. Maar dat beperkte liedjes-arsenaal losten de nonnen op door het lied ‘3 maal 3 is 9’ in te zetten. “En… drie maal drie is nehegen, ieder zingt z’n eigen lied, drie maal drie is nehegen… en… die meneer die zingt een lied… die meneer die moet een liedje zingen, troelala, troelala, die meneer die moet een liedje zingen, troelalalala!” Het probleem was alleen dat er maar weinig voorbijgangers bereid waren om een liedje met de nonnen te zingen. En dat vond ik best opmerkelijk. Ik zou geen ‘nee’ durven zeggen tegen een non van een jaar of 80. En al helemaal niet op Koninginnedag. En als die non zou vragen om een bijdrage voor een schooltje in Bangladesh, dan zou ik dat ook niet durven weigeren. En al helemaal niet op Koninginnedag. Je weet immers maar nooit, straks staan ze echt in verbinding met God. Maar gelukkig lieten de nonnen zich helemaal niet ontmoedigen door het slechte weer en de chagrijnige voorbijgangers. Met als gevolg dat het liedje ‘3 maal 3 is 9’ die avond zo vaak is gezongen dat het leek alsof de nonnen, inclusief Marloes, Monica en ik op repeat stonden. Want al waren voorbijgangers amper bereid om mee te zingen, wij zongen uit volle borst mee. Een gezellige Koninginnedag ligt aan jezelf, niet aan het weer.

Het is 16.20 en ik schrik wakker van de voordeurbel. Ik verwacht niemand en ik heb een hekel aan onverwacht bezoek. “Vrouwtje doet lekker niet open”, zeg ik tegen John Digweed die naast me op het kussen ligt. Dan gaat de bel nog een keer. En nog een keer. Verdomme. Ik sta op om open te doen en wanneer ik de hal binnenkom zie ik dat partner P. voor de deur staat. Oeps. Betrapt. Hij kon niet naar binnen omdat ik de dievenklauw op de deur heb gedaan. “Wat kom jij doen?”, vraag ik. “Ik dacht, ik kom eens gezellig wat vroeger naar huis”, zegt hij, “waarom deed je niet open?” “Eh, ik was beneden in de badkamer”, lieg ik. Het is een familietrekje aan mijn vaders kant: ‘Effe leggen.’ Nu doet het gros van die familie dat ‘effe leggen’ na het eten, maar omdat partner P. vaak pas om 20.00 thuis komt, heb ik het ‘effe leggen’ verplaats naar 16.00. Dagelijks, tussen ‘Oprah’ en ‘Dr. Phil’ bevind ik mij in het hemelbed in de woonkamer. En binnen 1 minuut liggen er dan ook 3 katten bij, die, net als ik, zeer veel waarde hechten aan deze doordeweekse ‘effe leggen’-routine. En het ‘effe leggen’ was dan ook mijn geheim. Niemand wist ervan. Stiekem overdag even 3 kwartier stelen. Het voelde een beetje stout. En het zou ook gewoon mijn geheim gebleven zijn als P. niet onverwacht zo vroeg thuis zou zijn gekomen. Want terwijl ik na zijn thuiskomst doe alsof er niets aan de hand is begint de wekker van mijn mobiele telefoon te trillen. Oeps. “Waarom heb jij je wekker om 16.45 staan?”, vraagt P. terwijl hij me mijn mobieltje aangeeft. “Eh”, stamel ik. Kut. Hoe red ik mij hier uit. “Eh, nou”, stamel ik nog maar eens. Maar dan volgt meteen het nadeel van elkaar al 7 jaar kennen. “Jij lag te slapen hè?”, roept P., “wat een leven heb jij! Beetje ’s middags liggen in het hemelbed met de katten.” “Nou, ja, het was gewoon een powernap hoor”, probeer ik. Maar P. weet nu van mijn geheim. En als het niet meer stiekem is, dan wordt dat ‘effe leggen’ meteen al minder lekker.

Al weken kom ik dagelijks een bruin-gestreepte poes tegen op mijn weg van huis naar de supermarkt. Een loslopende poes in centrum Amsterdam komt niet veel voor, maar deze draagt een rood halsbandje en er zit een laag vet om haar poezenheupen, dus niks aan de hand, dacht ik. Ook vanmorgen kwam ik de poes weer tegen. “Psst, psst, psst”, doe ik. De poes reageert voor het eerst sinds weken op mijn lokroep. Wanneer ze voorzichtig naar me toeloopt zie ik dat het rode halsbandje niet meer om haar nek zit, maar dat het naar beneden, naar haar buik, is geschoven. Ze lijkt wel een rollade. Zielig! Mijn poezenmoeder-instinct draait op volle toeren, want deze poes is zielig, heel zielig! “Psst, psst, psst”, doe ik weer. Als ze dichtbij genoeg is grijp ik haar in haar nekvel. Ik had gedacht dat ze tegen zou spartelen, maar ze laat zich gedwee door me helpen. Het bandje knelt haar hele hebben en houden af en het kost me zeker 3 minuten om het los te krijgen. Wanneer het eindelijk lukt vliegt de poes, als een ballon waar de lucht uitloopt, weg, richting bosjes. Mooi niet dat ik dat kolere-bandje nog een keer omdoe, lijkt ze te zeggen. Ik bel het telefoonnummer dat op het halsbandje staat. De poes, Minoes, blijkt een cafépoes te zijn. Van een café bij mij in de buurt. “Ik kom het bandje wel even terugbrengen”, zeg ik en even later sta ik aan de bar. Het barmeisje kijkt me aan met een blik van; kut zeg, heeft dat wijf het halsbandje van Minoes gehaald, moet ik er weer voor zorgen dat die poes het weer omkrijgt. Zucht. Ik heb net de cafépoes gered van een verstikkingsdood en ze vinden het hier de normaalste zaak van de wereld. Geen dankjewel en al helemaal geen biertje voor Luna. “Ze had hartstikke dood kunnen gaan hoor”, zeg ik, “misschien kunnen jullie voortaan een ander soort bandje omdoen?” Het barmeisje kijkt me aan en ik zie dat ze zich afvraagt waar ik me mee bemoei. “Oh, ze is wel wat gewend hoor”, zegt het barmeisje. Zucht. Als ik een poes zou zijn hoop ik nooit te hoeven wennen aan een afknellend halsbandje.

Het eerste stukje dat ik online schreef had de titel ‘Auto-Fellatio’. Over mannen die zichzelf kunnen pijpen. Een nogal raar begin van een weblog, nu, omdat de meeste eerste postjes op weblogs de strekking hebben van; ‘Hoi, als je dit kunt lezen, dan betekent dat dat ik online ben en dat alles werkt. Jippie.’ Maar ik hoefde mij 5 jaar geleden geen zorgen te maken over een wel of niet werkende site. Dat werd allemaal geregeld door het tijdschrift Reload. Want ik zou op de url www.electricluna.nl gaan webloggen in opdracht van dat tijdschrift. Ik schreef al meer dan een jaar langere artikelen over seks en drugs onder het pseudoniem Luna en het leek hen een goed idee om ook een elektronische versie van Luna te doen. Onder het pseudoniem Electric Luna dus. Webloggen was 5 jaar geleden nog iets redelijk nieuws. Iets voor nerds. Of iets voor mensen die een nerd kende om de techniek te regelen. Een weblog zou voor bijna dagelijks content zorgen en dus ook traffic genereren. En een weblog met de peilers ‘seks, drugs, relaties en uitgaan’, geschreven door een vrouw, dat kon niet misgaan. En het ging ook niet mis. Het ging zelfs heel goed. De eerste maanden van www.electricluna.nl werd ik betaald om te loggen en ik was daarmee misschien wel de eerste betaalde weblogger van Nederland. Maar webloggen bleek uiteindelijk niet iets wat ik betaald wilde doen. Een grens tussen het pseudoniem Luna en mijn eigen leven is er eigenlijk nooit geweest, maar professioneel blijven terwijl ik reacties kreeg die mij persoonlijk raakte, daar was ik gewoon niet zo voor geschikt. En bij ieder stukje rekening te moeten houden met de peilers ‘seks, drugs, relaties en uitgaan’, dat trok ik uiteindelijk ook niet. Dat, en nog veel meer. Dus stopte ik met het in opdracht loggen op www.electricluna.nl om 2 weken later door te gaan op mijn eigen www.maanisch.com. Onbetaald uiteraard. En ook nu zou ik nooit meer betaald willen loggen. Maar mijn streven van 23 juni 2002 staat nog steeds; ‘Ik wil oud worden met mijn log, al dan niet door later op minder regelmatige basis de site te voorzien van updates.’

p.s. Luna bestaat vandaag precies 5 jaar.

p.s. Luna gaat binnenkort dus écht retro-loggen.