Alsof ik naar een eerste afspraakje met een nieuwe liefde toeliep, zo zenuwachtig was ik. Ik haat en vermijd officiële instanties, papiertjes met teveel letters die een bepaalde zakelijkheid van mij verwachten én moeilijke gesprekken met mannetjes die van sommige dingen meer verstand hebben dan ik. Maar het moest. Ik moest het doen. “Je ziet beren op de weg die er helemaal niet zijn”, had vriend M. gezegd toen ik liep te klagen over het feit dat ik me moest gaan inschrijven bij de Kamer van Koophandel. “Ik vind het gewoon een hele toestand en als het zo moet, dan vind ik er niks meer aan”, had ik gezegd, “ik wil gewoon dingen maken en niet na hoeven denken over BTW en dat soort dingen.” “Dat hoort er nu eenmaal bij”, zei vriend M., “en als je er eenmaal in zit, dan is het nog leuk ook.” Dus ik liep vanmorgen nog net niet hyperventilerend door de draaideuren van de Kamer van Koophandel. Sommige angsten moet je overwinnen. En toen mijn nummertje eindelijk aan de beurt was deed ik zonder stotteren, maar wel in een manische brei mijn verhaal. ‘Geef een zo volledig mogelijke omschrijving van de daadwerkelijke bedrijfsactiviteiten, diensten of producten’, stond er op het inschrijvingsformulier. “Kijk, hier heb ik een beetje moeite mee”, zei ik tegen het KvK-mannetje, “want ik doe namelijk van alles en ik ga waarschijnlijk nog veel meer doen.” “Wat dan?’, vroeg het KvK-mannetje. “Nou, ik maak nu bijvoorbeeld PloesiePoesies”, vertelde ik,” en ik pimp ook katten op schilderijtjes. Maar ik maak ook wel eens foto’s en ik ga misschien ook wel ooit weer teksten schrijven voor tijdschriften. En ik heb nog veel meer ideeën.” Daarna gooide ik nog meer van mijn plannen over tafel en keek het KvK-mannetje afwachtend aan, in de hoop dat hij alles wat ik doe en wilde gaan doen kon samenvatten in een lekker lopend zinnetje. ‘Kleinhandel in handvaardigheidsartikelen en kunst’, maakte hij ervan. Daar kon ik goed mee leven. En toen ik weer door de draaideuren naar buiten liep, met m’n officiële inschrijving, met mijn eigen KvK-nummer, toen voelde ik me helemaal volwassen. Ik heb een eigen bedrijf! Ik ben m’n eigen directeur! En die fles champagne die ik net gekocht heb om het te vieren, die gaat natuurlijk op kosten van de zaak.

Dit is Pushkin, de gorgeous kater van vriendin Y.! Ik pimpte hem op kleine canvas-lijstjes van 7 bij 10 centimeter. Bruce Lee was maar een klein beetje jaloers.

“Maar hoeveel heb je erin gedaan dan?”, vraag ik aan dr. G. terwijl we met 7 paar ogen staren naar een perfect gelukte brownie met 7 walnoten erop. “Nou, gewoon, 5 gram”, hoor ik dr. G. zeggen. “Hoeveel?”, vraag ik verbaasd. “Ja, maar ik heb er eerst THC-boter van gemaakt”, zegt dr. G. trots, “en daarna gewoon met zo’n pak van dr. Oetker en 2 repen gesmolten chocola.” “Is 5 gram niet veel te veel?”, vraag ik, terwijl ik me meteen daarna besef dat het antwoord me eigenlijk weinig kan boeien. Die space-brownie staat hier nu eenmaal voor ons op de uitklaptafel in de trailer in Weesp. En er zit in ieder geval niet te weinig weed in. En wij blijven hier allemaal nog zeker 48 uur. En daarnaast is dr. G. dokter, dus die zal er wel verstand van hebben. Dus de brownie niet opeten, dat zou zonde zijn. “Nou, doe mij dan maar een stukje”, zeg ik opgewekt, waarna dr. G. de brownie met precisie eerst door de helft, want de andere helft is voor morgen, en daarna in 14 stukjes snijdt. “Ik voel al wat”, zeg ik terwijl ik nog op het eerste stukje brownie zit te kauwen. “Jij voelt altijd meteen al wat”, zegt vriendin I. geveinsd jaloers. “Ja, maar ik voel echt al wat”, zeg ik. En vanaf dat moment heb ik 2 dagen in een vreetkick of lachkick gezeten. En ik was gelukkig niet de enige. In 2 dagen hebben wij er met 7 personen 2 kilo gele M&M’s doorheen gejaagd. Daarnaast 500 gram drop, 3 zakken kaasbolletjes, 7 zakken chips van diverse merken, 1 zak karamel, 4 zakken zure matten, 3 hele broden, 7 stokbroden, 1 flinke bak saté, 1 grote bak pastasalade met kerrie, 1 grote bak pastasalade met pesto, 1 bak kikkererwtensalade, 30 gevulde eieren, 40 ham-monchou-rolletjes, 30 merquez-worstjes, 1 bak teriyaki-kippepoten, 1 kilo kaas, diverse vleeswaren, diverse bakjes met broodsalades, 1 stuk brie, 1 bakje filet americain en dus een volledige space-brownie met 5 gram weed erin. En we hebben zo hard gelachen! Zo hard en zo veel en zo lang dat ik nu nog kramp in m’n kaken en middenrif heb. Ik heb alle stress en zorgen die ik de laatste weken in mezelf had laten nestelen er volledig uitgelachen. En ik voel me weer even helemaal opgeladen voor de toekomst. Dat ik, toen ik net op de weegschaal ging staan, dit weekend ook 3 kilo ben aangekomen, ach, daar zijn dan weer andere drugs voor.

Al maanden had P. het in z’n hoofd om ons bed van de ene kant van de slaapkamer naar de andere kant te verplaatsen. Want zo ‘zou het veel groter lijken’. Mij maakte het niks uit, maar toen afgelopen vrijdag hier een aantal vrienden aten, hebben de mannen met z’n allen het bed verplaatst. En de slaapkamer leek inderdaad een stuk groter, dus ik vond het prima. Tot P. die nacht ineens aan de andere kant van het bed wilde gaan liggen. “Hoho, dat is mijn kant, daar lig ik altijd, daar zijn we aan gewend”, vond ik. “Nee, ik lig altijd aan de kant van de deur, omdat ik een man ben”, vond hij, “want als er dan een inbreker komt…” “Jesus, lag jij daarom aan die kant?”, vroeg ik. Ja, daarom lag hij aan die kant. “Ik dacht dat we dat volledig willekeurig hadden gedaan!”, zei ik. Maar P. vond echt dat de kant van de deur, de kant van de man was. Ik begon heel hard te lachen en toen ik uitgelachen was moest hij eigenlijk toch ook wel toegeven dat het niet uitmaakte dat ik nu aan de deurkant sliep, omdat ik, als er een toestand gaande is, zeer waarschijnlijk toch een stuk agressiever en daadkrachtig uit de hoek kom dan hij. Dus ik bleef rechts slapen. En hij links. En dat ging allemaal prima, tot partner P. zaterdagnacht een nachtmerrie had en lag te draaien en te woelen en te wauwelen. En op het moment dat ik hard aan hem begin te schudden om hem wakker te maakt haalt P. ineens uit en slaat met een enorme kracht tegen de zijkant van het bed, daarbij ook nog eens zo hard ‘godverdomme’ roepend dat ze het buiten op straat konden horen. “Jesus, wat is er aan de hand?”, vroeg ik terwijl m’n hart in m’n keel klopte. “De verzorger van het voetbal is vergeten tape mee te nemen. En nu kan ik m’n enkels niet intapen en de wedstrijd begint zo”, zei hij. “Eh, okay”, zei ik. Dus nu ik heb gezien dat partner P. toch over een behoorlijke dosis agressiviteit beschikt als het er écht op aankomt mag hij toch aan de kant van de deur blijven slapen.

Iets in mij zei vorige week: je gaat nooit meer naar de kassa van dat kut-kassameisje. Je gaat maar gewoon afrekenen bij een ander. Meisjes die met zo’n chagrijnige attitude hun baan afraffelen verdienen het niet dat ik gezellig bij ze kom afrekenen. Dat kassameisje zou alleen overblijven! Maar toch kon ik het niet toen ik haar vandaag weer voor het eerst achter de AH-kassa zag zitten. Want iets in mij zei ook; ach, misschien had dat meisje gewoon een heel moeilijke dag toen. Ongesteld en ook nog ruzie met haar vriendje en dan ook nog de hele dag moeten werken achter de kassa. Dus ik legde mijn boodschappen van vandaag gezellig op haar lopende band. Het gehakt, de groenten en de blikkieblikkies voor de poezen. “Hoi”, zei ik tegen het kassameisje. En ze zei ook best wel vriendelijk ‘hoi’ terug. En toen ze mijn boodschappen langs haar scanner haalde deed ze dat best wel met een soort van flair. Een soort van swung. Bliep. Bliep. En bliep. En toen ze zei: “Dat is dan € 15,35”, toen zei ze dat best vriendelijk. En daarom wilde ik ook best een stap in de goede richting zetten. Gewoon omdat ze dat best verdiende. Dus ik gaf haar een briefje van 20 euro en vroeg: “Wil je er misschien 35 cent bij?” En ik zag haar denken. Eh, 35 cent. Eh. En rekenen. En nog meer denken. Sommige kassa-meisjes snappen het ‘terug-tel-principe’ niet zo. Die geven terug wat de digitale cijfers op hun display zeggen dat ze terug moeten geven. En dat zij misschien een in-tik-fout maken, dat is onmogelijk. Want als het er digitaal staat, dan is het zo. “Eh ja, doe maar”, zei ze uiteindelijk. Dus ik gaf haar € 20,35 en wachtte op mijn briefje van 5 euro terug. Maar in plaats daarvan haalde het kassameisje 15 euro uit haar lade. En ik stond in een tweestrijd. Ik kon nu zeggen: “Je geeft 10 euro teveel terug.” Dan zou ik haar kunnen laten zien dat ik een goed mens was. Dat ik sta voor oprechtheid en dat eerlijkheid het langste duurt. Dat ik haar de vorige keer dan wel respectloos en arrogant vond, maar dat ik haar wél met respect zou behandelen. Dus ik had haar die 10 euro terug kunnen geven, maar iets in mij zei ook; echt niet.