“Je website is wel heel persoonlijk hè?”, vroeg een mannetje van de Wereldomroep me vandaag. Zo’n interview blijkt best handig om even weer te beseffen waar je al 5,5 jaar mee bezig bent. “Ja, het is wel persoonlijk, ja”, antwoordde ik, “misschien wel, want alles wat ik schrijf is waar, maar ik schrijf niet over alles.” “En je schaamt je niet snel?”, vroeg het Wereldomroep-mannetje. “Nee, ik schaam me niet voor mezelf en de dingen die ik doe, maar ik wil daarmee geen anderen kwetsen.” Waar ik dan niet over schreef? Ja, over wat niet dan? Er zijn de afgelopen 5,5 jaar genoeg dingen geweest waar ik niet over heb geschreven. Dingen waar ik wel mee zat en waar ik toch zeker elke week een behoorlijk geinig stukje over had kunnen schrijven, maar waarmee ik anderen onnodig pijn had kunnen doen. Dingen waar ik flink pissig om was, maar te schijterig om dat in iemands gezicht te zeggen en ik mijn site niet als een substituut voor het maken van een telefoontje wil zien. Dingen die mezelf teveel pijn deden en die te groot waren om op deze site te zetten. Dingen die te ingewikkeld lagen om in 350 woorden te vertellen. Dingen waarvan P. niet wilde dat ze online staan. Dingen die ik in een dronken bui online wilde zetten, maar waarbij ik toch altijd nog de tegenwoordigheid van geest had om dat niet te doen. Mijn site is dus al 5,5 precies dat wat ik wil laten zien. Precies wanneer ik wil. En precies wat ik wil. En tussen alle regels door ook precies wie ik ben. Iets anders wat ik vermijd om te vermelden, omdat het vaak zo weinig interessant is voor anderen en zeker voor vreemden: ik heb het licht in mijn hoofd de laatste maanden. Ik voel dat er licht om mij heen is. Ik heb alles. Ik wens mijzelf alles wat ik nu al heb. En ik geloof dat ik het weer voor het eerst in jaren kan zeggen, en de laatste tijd daarom ook veelvuldig doe tegen P. en tegen m’n vrienden, en waarom dan ook eigenlijk niet op deze site; ik ben eigenlijk heel erg gelukkig.

Op een man hoort haar. Veel haar. Vind ik. Een man met haar is een man. Is geil. Is lekker om tegenaan te liggen. Ik hou van een man met haar. Onder z’n oksels, op z’n ballen, op z’n lul, op z’n borst, op z’n benen, op z’n kaak, op z’n rug, op z’n hoofd. Overal! Behalve als de boel een beetje gaat inhammen en uitdunnen op de schedel, ja, dan heb ik ook liever kaal. Van de rest moet-ie afblijven. Een man die z’n ballen scheert met een mesje; een onaantrekkelijker plaatje kun je mij niet laten zien. Een man moet lekker met z’n flesje Axe onder de douche en dan lekker schuimen en in z’n schaamhaar moet dan zo’n lekkere dot schuim blijven hangen, zodat je denkt; goh, wat zou daaronder hangen, goh, laat mij dat eens even van dichtbij komen checken. Bij een man zonder schaamhaar loopt alles zo naar beneden. Flats. Niks meer aan. Vind ik. Maar. Het huidige schoonheidsideaal, volgens de vrouwenbladen en de hele volledige publieke opinie van vrouwen die er toe doen, schrijft voor dat een man zich ook moet scheren. Overal. “Ja, want dat is veel hygiënischer!” Of: “Als ik me scheer, dan moet hij zich ook scheren.” Of: “Nee, als hij z’n ballen niet geschoren heeft, dan neem ik ze dus echt niet in m’n mond.” Mijn vraag: Dames, hou op. Onze mannen hebben het al zo moeilijk! Moeten emoties tonen. Lief doen, maar dan ook af en toe weer stoer, net op het moment dat het ons vrouwen uitkomt. Bloemen voor ons kopen, ons meenemen naar Parijs en Milaan, leuke dingen doen, mee naar je ouders en als het nodig is de elektra aan kunnen leggen, maar ook net zo makkelijk een 6-gangen diner kunnen voorschotelen. Als wij tegen ze aan lopen te bitchen, dan moeten zij dat allemaal voor zoete koek slikken, want ongesteld, PMS of net ongesteld geweest. En net op het moment dat de meeste mannen toch zeker wel aan 20% van onze verwachtingen voldoen, dan gaan we hem zijn laatste beetje mannelijkheid ook nog ontnemen! Dan moet-ie z’n ballen gaan scheren. En z’n borsthaar. En eigenlijk het liefst alles. Dus dames; onze mannen moeten al zoveel. Hebben het al zo druk om aan al onze eisen te voldoen. En volgens mij kunnen we die tijd die hij bezig is om z’n hele lichaam te ontharen beter gebruiken om meteen te gaan neuken.

“Je moet het gewoon bijhouden”, zegt m’n moeder altijd. “De ene dag wassen, dan strijken, die dag stofzuigen en uiteindelijk kom je vanzelf in het ritme.” Niet dus. Ik haat het huishouden, al hoef ik me sinds de Boliviaanse J. een keer per 2 weken over de vloer komt over de meeste dingen geen zorgen meer te maken. “En als je het bijhoudt, dan heb je ook tijd om af en toe eens wat anders aan te pakken”, zei m’n moeder afgelopen maandag. “Zoals?”, vroeg ik. “Het schoonmaken van de koelkast bijvoorbeeld.” “Het schoonmaken van de koelkast?”, vroeg ik. “Ja, hoe lang is dat geleden?”, vroeg ze. “Eh, die heb ik nog nooit schoongemaakt”, zei ik. “Schande”, vond ze, “hoe lang woon je daar nu al? Een koelkast moet je elk half jaar schoonmaken.” “Ik haal heus wel eens een doekje over de plankjes hoor”, zei ik. Maar m’n moeder vond het schandalig. Kon echt niet. En zo had ze mij niet opgevoed. En ja, als moeders dat soort dingen gaan roepen, dan sta je natuurlijk 5 minuten later je koelkast volledig te demonteren en elk onderdeeltje uitgebreid te soppen. Viel best mee eigenlijk, met de smerigheid. Beetje schuurmiddel, beetje Andi, beetje afwasmiddel, beetje schudden en klaar. Tot ik tijdens het weer terugplaatsen van alle onderdelen ineens op een soort lade stuitte. Een onderkant-van-de-koelkast-lade. Mijn koelkast bleek ineens een onderkant te hebben die ik nog nooit had gezien! En die onderkant had mij overduidelijk ook nog nooit gezien, want er zat een laag schimmel vastgekoekt aan het plastic van minstens 1 centimeter. Oeps. Oh, smerig. Oh, goor, Oh, getver. Ik overwoog de lade gewoon weer dicht te schuiven en te doen alsof ik niks had gezien. Negeren tot je het vergeet is de beste oplossing voor elk probleem. Maar ik voelde de ogen van m’n moeder priemen in m’n rug en ik besloot door te zetten. “Mam, ik ben net meer dan 5 uur bezig geweest met die 2 kut-koelkasten”, klaagde ik 5 uur later, “zo’n kut-klusje zuigt gewoon alle energie uit een mens. Het was smerig en goor en ik doe het nooit meer.” “Ja”, zei ze, “als het gewoon netjes had bijgehouden, dan was je er in een uurtje mee klaar geweest.”

Dit is Fleur. Links de echte Fleur. En rechts de Look-a-Like PloesiePoesie Fleur. Allebei schatjes!!! Binnenkort meer Look-a-Lika PloesiePoesies, DeLuxe PloesiePoesies én Retro-Funky PloesiePoesies op www.ploesiepoesie.nl.