If you can read this, you have succesfully installed a version of Pivot. Yay!! To help you further on your way, the following links might be of use to you:

• The official Pivot Homepage.
• The online documentation at Pivot Help should be of help.
• There’s always people willing to help on the Pivot Forums
• If you’re looking for a new template, go to Pivotstyles.net.

And, of course: Have fun with Pivot!

Vandaag precies 1 jaar geleden startte ik mijn eigen bedrijf! Verdomme, wat was ik trots op mezelf toen ik die Kamer van Koophandel uit wandelde. En verdomme, na een jaar ben ik dat nog steeds! In een jaar zijn er meer dan 200 PloesiePoesies geadopteerd en ik heb alleen nog maar positieve reacties gekregen van de nieuwe eigenaren. En al verkoopt een goed product zichzelf natuurlijk, toch gaan dankzij verschillende media en van-mond-tot-mond-reclame de zaken per maand steeds beter en beter. Maar mijn succes is hier begonnen. Hier op www.maanisch.com. De eerste PloesiePoesie-kopers waren Luna-lezers en die eerste kopers, en alle positieve reacties die ik kreeg en krijg van Luna-lezers gaven én geven mij het vertrouwen om door te gaan met dat wat ik doe. Dus daarom vandaag, als een soort bedankje, een quiz! En wat valt er te winnen? Prijzen natuurlijk! De winnaar ontvangt een PloesiePoesie-pakket size L. De tweede prijs is een PloesiePoesie-pakket size M. En voor de derde prijs is er een PloesiePoesie-pakket size S. De inhoud van de pakketten is afhankelijk van de gezinssamenstelling van de winnaars; man, vrouw, aantal kinderen en/of katten?

Stuur de antwoorden op onderstaande vragen naar mij! Dat is dus naar: Hier. Alle antwoorden, behalve de bonusvraag, zijn te vinden op www.maanisch.com, op www.ploesiepoesie.nl en de rest van het internet. Vrienden en familie zijn uitgesloten van deelname.

Over de uitslag wordt volgende week hier op www.maanisch.com gecorrespondeerd! Als je je postadres meestuurt met de antwoorden, dan ontvang je sowieso een PloesiePoesie-pakket size XXXS, ook als je de vragen niet allemaal goed hebt! Dus deze quiz kent eigenlijk geen verliezers, alleen maar winnaars!

DE VRAGEN

1. Toen wij dit huis net kochten hebben wij de vloer van onze woonkamer en keuken laten lakken. Welke kater vond het nodig om in die laklaag te gaan rollen?
2. Waar bevindt zich PloesiePoesie #001?
3. Luna heeft nu 3 katers en 1 poes, maar in de beginperiode van maanisch.com had ze 2 katers. Haar eerste kater, Skinner, leeft nog steeds, maar haar 2de kat is een paar jaar geleden weggelopen. Hoe heette hij?
4. Wat roept Luna altijd als de poezen eten krijgen?
5. Onder welke naam en nummer staat Luna’s bedrijf ingeschreven bij de Kamer van Koophandel?
6. Welke bijnaam gebruik ik wel eens voor Lolita, de enige poes in huis?
7. In een tv-commercial voor welk merk schitterde onze kater John Digweed?
8. Wat is het favoriete speeltje van Bruce Lee?
9. Wat is de naam van de PloesiePoesie die in de ‘101 Woonideeën’ van deze maand staat?
10. Hele moeilijke vraag (wel online te vinden, maar diep, diep, diep verborgen als ‘infinitief’ op het log van een andere bekende weblogger en als ‘onvoltooid verleden tijd’ op maanisch.com): hoe noemen P. en ik het indrukken van de linker-voorpoot-nageltjes van een kat in een stuk stof (of vlees) en het dan weer uittrekken daarvan? En daarna de rechter-voorpoot-nageltjes uit en daarna weer in? En dat dan heel veel keer achter elkaar, onder luid gespin?

Bonusvraag: John Digweed is onze zwaarste kater. Hoe zwaar weegt hij?

Inzenden kan tot en met woensdag 5 september!

Voordat we richting Weesp vertrokken had ik al 100 keer aan vriend F. en vriendin T. gevraagd of er wel weer poesjes waren. “Want anders kom ik niet hoor”, zei ik. “Er zijn 5 kittens”, vertelde T., “en 3 van die pluizenbolletjes met blauwe ogen.” “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. En toen ik vrijdag het erf op kwam rijden was het eerste dat hun zoontje B. riep: “Kom Luna, dan laat ik je de poesjes zien.” En nog voordat ik iedereen gedag had gezoend rende ik al achter B. aan. Naar de hooischuur! Naar de kittens. Naar de pluizenbolletjes met blauwe ogen. “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. Ik was verliefd in nog geen seconde. Dus ik belde naar P.: “Lieve, lieve, lieve liefje, mag ik nog een babypoesje?” “Je mag een babypoesje als je een werkster regelt”, zei hij. Nu zou dit voor veel vrouwen (m/v) een zeer aanlokkelijk bod zijn. Een poesje én een werkster in 1 deal. Maar sinds mijn vorige werkster (m) ineens niet meer kwam opdagen vind ik het eigenlijk wel best. Ik was altijd opgelucht als hij weer de deur uit was. En alles was dan wel weer schoon en opgeruimd, die 4 uur dat hij er was voelde ik me ongemakkelijk in m’n eigen huis. Dus ik heb niet zo’n moeite met een werkster-loos bestaan. Ook niet met een paar kattenharen op de bank meer of minder. Maar mijn P., die kan er dus niet tegen. En ik kan er weer niet tegen dat hij er niet tegen kan. “Maar ik wil geen werkster”, zei ik tegen P. aan de telefoon. “Ik wil het niet, ik wil het niet.” “Nou, dan ook geen poesje”, zei P. streng. “Oh”, zei ik beteuterd. Toch lag ik vorig weekend enkele uren in het hooi tussen de 5 kittens. Gewoon omdat niks zo leuk en lief en fijn is als jonge poesjes aaien. Omdat niks zo rustgevend werkt als kijken naar kittens die de wereld ontdekken. Omdat ik met zo’n poesje in m’n handen toch een beetje kon dromen over nóg een poes in huis. Want hoe meer poezen hoe beter. En af en toe dromen van een huis vol katten mag best. “Wil je nu wel of niet nog een poesje erbij”, vroeg vriendin T. toen we zondag weer richting huis vertrokken. “Nee”, zei ik.” En ik wist het bijna zeker. Echt bijna.

Wanneer de ergste fliptrip voorbij lijkt te zijn vraagt vriend F. of hij zijn vrouw T. even moet halen. “Ja, doe maar ja, ja, T. is lief”, zeg ik en even later verlaat vriend F. de trailer en laat mij alleen achter. Helemaal alleen! Ik zit hier weer helemaal alleen! Straks komen ze niet terug. Straks vergeet F. om T. te halen. Nee! Nee! Alle negatieve gedachten komen in 1 keer weer terug. Ik zit hier in m’n uppie en m’n hart gaat veel te snel en straks komen die kalkoenen naar binnen. Oh, paniek! Oh, paniek! “Gaat-ie lekker mopje”, vraagt vriendin T. terwijl ze naast me op het bed komt zitten. “Nou, ik heb me wel eens beter gevoeld”, zeg ik, “dit is niet echt tof.” “Zal ik even een kopje thee voor je zetten?”, vraagt ze. Dat is wel lekker inderdaad. Ja, lekker, thee. “Moet de dokter even komen kijken?”, hoor ik dr. G. ineens roepen terwijl hij met z’n hoofd om het hoekje van de deur komt piepen. Oh, nee. Oh, nee. Niet dr. G.! Niet nu. Die is er nog veel erger aan toe dan ik qua trip, alleen kan hij zich er volledig aan overgeven. Oh, nee. “Wat is er aan de hand?’, vraagt dr. G. terwijl hij naast me ploft op het bed. “Ik zit in een hele foute trip G.”, zeg ik, “en m’n hart gaat heel snel en ik denk dat ik dood ga. Dat.” “Laat de dokter maar even voelen”, zegt hij terwijl hij z’n vingers op m’n pols legt. We kijken elkaar een paar seconden wazig aan. “Ik weet heus wel wat ik doe hoor”, zegt hij. En dat is dan ook meteen het laatste wat hij zegt, want een minuut later valt hij met z’n hoofd op z’n borst, maar met nog steeds z’n vingers aan m’n pols. “Is-ie nou in slaap gevallen?”, vraagt vriendin T. terwijl ze de thee aan het regelen is. Ik geef ‘m een por. “Ik zit ‘m hier te flippen en jij valt gewoon in slaap!”, zeg ik verontwaardigd. “Als dokter moet je te allen tijde rust uitstralen,”, zegt hij. “Gaat het weer een beetje met je?” “Ja, ik ben er bijna uit”, zeg ik. “Wat een trip was dat zeg. Maar is die andere space-brownie nog over?” “Ja, volgens mij wel”, zegt dr. G. rustig. “Nou, doe mij dan nog maar een stukje”, antwoord ik.

“Ehm, kan iemand mij even helpen om weer in het hier en nu te komen?”, vraag ik aan mijn 7 vrienden die gebiologeerd naar het beamer-scherm staren met daarop ‘Bladerunner’ geprojecteerd. Oh, nog meer paniek. Want als ik zeg dat ik hulp nodig heb, dan gaat het eigenlijk pas echt niet goed met me. Ik vraag nooit om hulp, want het gaat altijd goed. Oh, help! Maar er zitten daar 5 gediplomeerd verpleegkundigen, waaronder zelfs 1 gediplomeerd psychiatrisch verpleegkundig met grote ogen naar een scherm te staren. Iemand kan mij nu vast wel even helpen? Die weten vast wel wat ze doen? Oh, God. Er gebeurt weinig. “Het gaat niet goed met me hoor”, zeg ik, “echt niet.” En daarbij zit er ook nog eens een echte dokter naast, die in Kameroen honderden zielige Afrikaantjes met pus en ontstekingen en enge toestanden heeft geopereerd. En die dokter, die heeft die space-brownie gebakken, dus die zal wel weten wat ik nu moet slikken zodat het allemaal minder wordt! Kan iemand nu even opstaan en me komen helpen? Een voor mijn gevoel paar uur later zie ik iemand uit het donker opstaan. Oh, God. Wie sturen ze met z’n allen met mij mee om mij uit mijn bad trip te halen? Niks geen dokter. Niks geen verpleegkundige. Oh, god. Oh, nee! Oh, nee! Ze sturen vriend F.; de enige die zelf ook al jaren voor psychisch patiënt door kan gaan. “Schatje, het komt allemaal goed”, zegt vriend F. rustig en hij pakt m’n hand vast. Nee, niet m’n hand vastpakken, want dan flip ik ‘m helemaal. Oh, nee, ja, doe toch maar wel, oh, ja, dat is toch wel fijn. Even aarden. Oh, ja. Lekker. Adem in. “Het is nog niks vergeleken bij die ene keer dat ik in m’n eentje thuis zat en een bad trip had”, vertelt hij. Oh, God, dus het kan nog erger? Oh, God. Maar wat is erg? Hoe weet hij nou dat dit erger is dan dat van hem? Oh, God, ik wil dit niet. Ik wil weer normaal. “Het gaat vanzelf over schatje”, zegt hij. “Ja, dat mag ik verdomme wel hopen, ja, want ik vind er geen reet aan zo”, zeg ik. Oh, gelukkig, ik kan nog wel een adrem grapje maken. Dus ik ben mezelf niet helemaal kwijt. “Dit moet stoppen nu hoor F.”, zeg ik terwijl mijn hele lichaam begint te trillen, “ik word nu nog banger.” “Schatje, het komt allemaal goed, geloof me maar”, zegt F. zachtjes.

Hierna: LUNA HERVINDT ZICHZELF