Ik kreeg een tijdje terug een uitnodiging. Voor Het Tweede Grote Bloggersdiner. Ik keek naar het lijstje met genodigden, kende er bijna niemand van, maar dacht; fuck it. Gewoon gaan, 3 wijntjes erbij en ik hou mezelf staande tijdens elk diner. Al ken ik niemand. Dus ik ging gisteren. Met de trein. En ik was best wel zenuwachtig toen ik aan kwam lopen bij De Winkel van Sinkel in Utrecht. Nieuwe mensen vind ik toch een beetje eng. Zeker als iedereen elkaar kent en ik daar dan een beetje tussen kom huppelen. Maar toen ik me aansloot bij de groep was ik meteen gerustgesteld. Dit waren allemaal nerds! Geeks! Mannetjes! Marketing-mannetjes. Mannen van 30+ in witte overhemden, of blauwe overhemden met streepjes. Ik zag zelfs her en der een bandplooibroek. Kon ik aan! Ging ik overleven! Maar tijdens de gesprekken merkte ik dat er toch wel 1 of meerdere discrepanties waren tussen mijn wereld en de wereld van de mannetjes. De belangrijkste vraag van de avond was: ‘En wat voor log heb jij?’ Mijn antwoord was: “Ik heb een lifelog.” De vraag daarna was steeds: “En daar verdien je geld mee?” Mijn antwoord: “Nee.” Daarna hoorde ik een: “Oh, wat doe je dan?” En dan zei ik: ‘Ik naai poesjes. En ik test vibrators.” Wanneer ik vroeg wat die mannetjes nou precies deden, vertelden ze in hun witte overhemd allemaal hele moeilijke verhalen met moeilijke woorden. Ik hoorde: “Widgets. Web 2.0. NextWeb. Bedrijfsfilosofie. Technologie. Bedrijfsstructuur. Businessmodel. Semantic browsing. Twitter. Hyves. Marketingtools. Applicaties. User Generated Content. Social Media Advertising en Interactieve marketing.” En daar dan een paar werkwoorden tussen. Ik snapte het niet. En dat vond ik niet eens erg. Ik kreeg het idee dat dit Tweede Grote Bloggersdiner zo’n typisch event was om te netwerken. En van het woordje ‘netwerken’ moet ik eigenlijk een beetje zachtjes huilen. “Maar eh, wat doe jij dan de hele dag?”, vroeg ik aan het einde van het diner aan een mannetje met bril. “Ik verkoop gebakken lucht”, zei hij. En kijk. Daar kon ik wat mee. Dat doe ik zelf ook al jaren.

“Liefje, ben je bijna thuis?”, vraagt P. aan de telefoon. “Hoezo?”, vraag ik. “Gewoon, ben je bijna thuis?”, vraagt hij. “Ik loop om de hoek, nog een paar minuten”, zeg ik, “wat dan?” “Er is hier iemand om een PloesiePoesie te kopen”, zegt hij. “Wie dan?”, vraag ik, want ik kan me niet herinneren dat ik een afspraak met iemand had. “Kom nou maar gewoon”, zegt hij. “Ja, maar wie dan?”, vraag ik weer. “Kom nou maar gewoon”, zegt hij. Wanneer ik even later binnenkom staat er een gebukte vrouw met een enorme reet naar onze boekenkast te staren. Naast haar staat een grote gevulde Dirk van den Broek-boodschappentas. “Hoi, ik ben Luna”, zeg ik en geef haar een hand. “Grietje”, zegt de vrouw en ik sta oog in oog met een ongeveer 50-jarige dame met een bruinig gebit waarvan 1 hoektand mist, slonzig blond hangend haar en een dikke jampotbril. Op haar witte T-shirt staat: ‘Dat zeg ik: GAMMA’. M’n mond gaat een stukje open staan. Flashbacks van mijn werk in de verstandelijk gehandicapten-zorg flitsen door me heen. Hoe komt deze dame ineens in mijn huis te staan? Raar! Ik heb toch nergens een lijstje met openingtijden online? Toch? M’n huis ziet er aan de voorkant toch niet uit als een winkel? Toch? Er staat ineens iemand in mijn woonkamer die volledig detoneert! En dat op een zondag! Raar! Mijn verbazing wint het bijna van mijn professionaliteit. Bijna. “Ik heb eigenlijk alleen maar een online winkel”, zeg ik, “maar je kunt wel even mee naar beneden lopen naar m’n atelier hoor, dan laat ik je alles zien. Hoe kom je hier zo terecht?” “Ja, m’n vriendin had me gebeld”, begint Grietje, die had iets gelezen in een blad. Dit was echt iets voor mij, had ze gezegd, want ik ben gek op poezen.” “Oh, wat leuk”, zeg ik. Beneden in m’n atelier laat ik Grietje verschillende Deluxe en Retro PloesiePoesie zien en ze kiest een roze exemplaar uit. Ik hang er wat strikken omheen, doe er een button, wat poezen-ansichtkaarten en een Bruce-spiegeltje bij en even later zwaai ik Grietje de straat uit. “Dat was echt raar”, zeg ik tegen P., “toch?” “Echt wel”, vindt hij. Maar gelukkig voor alle Grietejes, voor alle toeristen in Amsterdam, voor alle poezenvrouwtjes, alle fans van de PloesiePoesies en bovenal gelukkig voor mezelf heb ik wél grote plannen en vooral een grote droom om over 1,5 jaar een winkel aan huis te beginnen. Met eigen opgang.

“Volgens mij is het weer niet goed met Bruce hoor”, zei ik gisteren tegen m’n ouders terwijl ik Bruce Lee voor de derde keer in 10 minuten op de bak zag zitten. Ik Toen hij daarna wéér 3 keer op en af richting kattenbak liep en hij pijnlijk begon te kreunen toen ik ‘m oppakte, wist ik meteen dat het weer mis was. Sinds de toestand met Bruce een paar maanden terug let ik als een havik op zijn pisgedrag. Ik geef alle 4 de katten ook al maanden voer dat speciaal geschikt is voor katten met blaasproblemen. Want Bruce alleen op dat dieet zetten en de andere katten gewoon blikkie-blikkies blijven geven, dat ging gewoon niet. En alle katten dat speciale geven was geen enkel probleem volgens de dierenarts. “Hij moet weer gekatheteriseerd hoor”, zei ik en na een razendsnel dierenarts-bellen, taxi-bellen, kat-in-bakkie-stoppen en jas aantrekken stonden m’n vader en ik een kwartier later voor de dierenarts met een heftig jankende Bruce. M’n hart klopte in m’n keel en ik was doodsbang dat ik weer een week met een poezendrama geconfronteerd zou worden. Of de rest van m’n leven! Misschien zou z’n pikkie dan toch geamputeerd moeten worden! Paniek! Na wat voelen, temperaturen, duwen en wegen zei de dierenarts: “Ik wil ‘m toch wel even hier houden en dan bel ik wel of u ‘m op kunt komen halen of dat we ‘m een nachtje hier houden.” “Oh, nee, ik kom ‘m sowieso ophalen”, zei ik, “ik laat ‘m hier niet in z’n uppie in zo’n hok zitten.” “Heeft u ‘m wel dat speciale voer gegeven?”, vroeg de dierenarts. “Ja, maar niet dat van jullie”, zei ik, “maar het was wél speciaal voor katten met blaasproblemen. Bij de dierenwinkel. Keertje vis, keertje vlees, keertje kip. En ik heb ‘m ook wel eens héél klein stukje kip of ham gegeven, omdat-ie zo lief keek. En hij heeft ook wel eens vlees van m’n bord gejat.” “Je moet nog beter gaan opletten”, zei de dierenarts. En een paar uur, een katheterisatie, een bloedonderzoek, 210 euro en 50 schietgebedjes van m’n moeder later, mocht ik Bruce weer op gaan halen. Thank God. Momenteel ligt er een door de valium lichtelijk gedrogeerd poesje op m’n schoot te ronken. En het befje dat net weer was aangegroeid is nu weer afgeschoren. Maar hij heeft wél net de hele kattenbak volgepiest.

Er is er 1 jarig! Hoera! Hoera! Dat kun je wel zien dat is maanisch.com! Het is alweer 7 jaar geleden dat ik mijn eerste stukje het wereldwijde web op gooide! Ongelooflijk! Corny, maar waar: Time flies when you’re having fun!