In een poging om mezelf gelukkig te eten had ik vrijdag de halve Albert Heijn geplunderd. Ik zuchtte en staarde naar de zakken snoep, chips, drop, koek en de slagroomschnit die ik net had gekocht. Wat een weelde. Veel te veel. En na 7 apekoppen, een paar dropsleutels, een handje Hamka’s en een gevulde koek zat ik eigenlijk al vol. Maar veel gelukkiger voelde ik me niet. Zucht. “P.”, riep ik terwijl hij aan het stofzuigen was, “P., ik ga even een tas met boodschappen voor die ene zwerver klaarmaken. Die ene die altijd op de brug zit met die hond.” Tijdens mijn trip naar de Albert Heijn was ik langs hem gekomen en ik geef hem wel vaker wat geld. Altijd 5 euro, zodat hij de rest van de dag niet meer hoeft te bedelen. Dat is wat hij nodig heeft, vertelde hij ooit, 5 euro, om zowel voor zichzelf als z’n hond te zorgen. Ik deed wat snoepjes in een boterhamzakje en wat dropjes in een ander boterhamzakje. Ik halveerde m’n zak doppinda’s. Ik halveerde m’n slagroomschnit en deed ‘m in een plastic bakje met plastic vorkje. En samen met een zak chips, een pak koekjes en wat fruit en tomaten deed ik alles in een tas. “Tot zo liefje”, riep ik en wandelde naar de brug. “Hé, hoi, hoe is het?”, vroeg ik toen ik naast de zwerver hurkte. “Goed hoor”, zei de zwerver. Ik opende m’n plastic tas. “Ik heb wat lekkere dingetjes voor je ingepakt”, zei ik, “wat fruit, nectarines, perzik, wat tomaatjes, chips, koekjes, snoepjes, nootjes en wat te drinken.” Hij keek van de tas naar mij en zei: “Jij bent gek.” Ik zei: “Nee joh, ik heb meer dan genoeg.” Ik gaf hem een briefje van 20 euro. “Hier, dan hoef je hier het hele weekend niet meer te zitten.” Hij bedankte me uitvoerig en zei toen: “Mag ik je wat vragen? Ben jij rijk?” “Ja, ik ben rijk”, zei ik, “mijn vriendje en ik hebben een goede baan, dus er valt genoeg te delen.” “Dat is mooi”, zei de zwerver, “dat is heel mooi.” “Maar hoe heet je eigenlijk?”, vroeg ik. “Ik heet P.”, zei de zwerver. “Echt waar?”, riep ik, “dat meen je niet! Zo heet mijn vriendje ook!” “Nou, dit is mij nog nooit overkomen”, zei P. de zwerver, “wil je jouw vriend ook hartelijk bedanken?” “Natuurlijk”, zei ik, “een fijn weekend.” En verdomd, toen ik wegliep voelde ik mezelf een stuk beter. En er wachtte thuis nog een halve slagroomtaartschnit op me.

Vroeger, vroeger, vroeger! Toen ik nog maar een jaartje schreef voor deze website, werd ik regelmatig aangesproken door ‘rukkers’; mannen die sekscontact probeerden te leggen via ICQ, mail, MSN of meer van dat soort chatprogramma’s. En omdat ik momenteel voor FOXY bezig ben met een item nam ik weer even een trip down memory lane om te ontdekken dat er eigenlijk nog niets is veranderd in het chatgedrag van mannen die héél erg met hun pik omhoog zitten… én dat ik het nog steeds leuk vind om ze een beetje te pesten. Lees hier: Rukker 11. En hier: Rukker9.

Rukkert1342 (08:07): Jij hebt zeker een relatie?
Luna (08:07): Ja, al 10 jaar.
Rukkert1342 (08:08): Ik heb relatie, maar mag daten zoveel ik wil. Heb lekker speelgoed.
Luna (08:08): LEGO? Of bedoel je die foto van je lul in je boxershort die je net stuurde?
Rukkert1342 (08:10): Jij bent zeker nooit stout?
Luna (08:11): Ik ben zeker wel eens stout…
Rukkert1342 (08:11): Hmmm… heerlijk… Ik heb behoefte aan veel sex…
Luna (08:13): Dan kun je je toch ook afrukken?
Rukkert1342 (08:13): Doe ik er ook nog bij… Ben jij vaak stout?
Luna (08:14): Met stout bedoel ik niet vreemdgaan hoor…
Rukkert1342 (08:15): Wat bedoel je dan?
Luna (08:15): Nou, dat ik wel eens stiekem een courgette door de spaghettisaus doe, terwijl ik weet dat m’n vriendje dat niet lust… maar dan snij ik het zo klein dat hij het niet merkt…
Rukkert 1342 (08:17): En jij werkt voor een seksblad?
Luna (08:17): Ja, al 7 jaar…
Rukkert (08:18): Weet je hoe het is om altijd geil te zijn?
Luna (08: 18): Ja hoor, daar weet ik alles van…
Rukkert1342 (08:19) Loop bijna de hele dag met een opgezwollen pik rond…
Luna (08:20): Joh!?
Rukkert1342 (08:20): Mag ik je een keer ontmoeten?
Luna (08:22): Nee, dat gaat niet gebeuren…
Rukkert1342 (08:24): Jammer.
Luna (08:24): Ik heb een relatie en dan zou ik een man ontmoeten die zinnen in een chat gebruikt als ‘ik loop bijna de hele dag met een opgezwollen pik rond’, ik denk niet dat ik daar punten mee scoor thuis!
Rukkert1342 (08:26): Dat ga ik toch niet zeggen?
Luna (08:27): Je schrijft net dat je de hele dag met een stijve pik rondloopt!
Rukkert 1342 (08: 29): Klopt, sorry, maar je man weet toch dat je bij een seksblad werkt?

Het was toch allemaal iets erger dan de dierenarts had gedacht, helaas. Skinner heeft geen last van z’n schildklier, wat heel fijn is natuurlijk, maar z’n eiwit-waarden zijn zorgelijk laag en hij heeft waarschijnlijk een heel erge infectie/ziekte/vieze-narigheid/toestand in z’n darmen… En om 100% zeker te weten wat het is zou hij een endoscopie kunnen krijgen, maar dat zou enkele honderden euro’s gaan kosten en niet dat dat nou het probleem is, maar voor zo’n endoscopie moet-ie onder narcose en daar is-ie eigenlijk te zwak voor… Dus leek het de dierenarts ook het beste om ‘m Prednison te geven. En dat heb ik ‘m net gegeven. Klein poezendrama alom hier!

De telefoon gaat en ik neem op. Ik heb m’n schoonmoeder gisteren gesproken, m’n eigen moeder nog geen half uur geleden, vriendin I. is aan het werk en m’n schoonzus belt nooit zo vroeg in de ochtend, dus dit moet wel zo’n fijne telefonische verkoper zijn. “Met Luna”, zeg ik, maar aan de andere kant blijft het stil. “Met Luna”, zeg ik een paar seconden later nog een keer. “Joehoe”, zeg ik. Techniek, hartstikke mooi! Knopjes en computers en dat zo’n telefonisch verkoper dan automatisch doorverbonden wordt met iemand die opneemt en dat dan op haar scherm de juiste informatie verschijnt. Hartstikke mooi, als het allemaal ook wat sneller zou werken, want ik zit hier nu al een halve minuut te joehoe-en in de telefoon. Bloody fucking irritant. “Ja, hallo, u spreekt met E. van de Rabobank, ik ben op zoek naar de heer van der Gronde”, hoor ik dan eindelijk. “Ik ben mevrouw van den Heuvel”, zeg ik. “Is meneer van der Gronde aanwezig?”, vraagt ze. “Nee, die is er niet”, zeg ik, “waar gaat het over.” “Ik bel over de RaboMobiel”, zegt ze. En daarna een verhaal over mobiel bankieren en dat P. dan een hele kekke en bovenal gratis telefoon zou krijgen waarop dat allemaal zou kunnen. “Nou, nou, toe maar”, zeg ik gelaten. Als dat mobiel bankieren van de Rabobank net zo goed en snel is als hun doorverbindcapaciteiten, dan kan dat hele mobiele bankieren nog hartstikke groot worden! “Hij heeft al een mobiele telefoon”, zeg ik. Ja, maar dit was veel goedkoper en handiger. “Hij heeft een telefoon van de zaak en we betalen alles via internetbankieren, dus we zijn niet geïnteresseerd”, zeg ik. En nou optiefen, denk ik. “Okay”, zegt het Rabo-meisje, “dan wens ik u een prettige dag.” “Ja, doei”, zeg ik. “Bitch, bitch, bitch”, roep ik erachteraan wanneer ik heb opgehangen. En als ik straks naar de Albert Heijn ga om nog wat boodschappen in huis te halen en die kut, slet, bitch, van een caissière waagt het wéér om mij het briefgeld, inclusief muntgeld, inclusief het bonnetje in 1 handeling zo, hop, op mijn hand te leggen, zodat het enige wat ik kan doen het samenknijpen van mijn hand tot een vuist is, zodat het briefgeld en het bonnetje zich als een taco om mijn muntgeld vouwen, dan sta ik niet meer voor mezelf in.

“En ik denk dat het ook handig is dat de dierenarts dan meteen even wat bloed bij Skinner afneemt”, had ik vorige week tegen de dierenartsassistente gezegd. “Want ik wil dat alles gecheckt wordt.” Ging allemaal goed komen volgens de assistente. En of ik dan zelf Skinner vast kon houden tijdens het bloed prikken, vroeg ze nog. Ging allemaal goed komen, zei ik. Dus vandaag kwam de dierenarts stipt om 14.30 binnenwandelen. Ik had een huisbezoek aangevraagd, want een simpele optelsom leerde me dat een taxi op en neer voor Skinner en daarna een taxi op en neer voor Bruce Lee plus alle stress en trauma bij de katten plus de stress bij mij, duurder zou zijn dan zo’n huisbezoekje. En gemak dient de mens. En de poes. Ik gaf de dierenarts een Skinner-update. “Hij is heel erg vermagerd de laatste weken, nog maar 3 kilo, z’n haren staan niet goed, hij schijt zichzelf af en toe onder, hele staart onder de poep, of z’n pootjes, hij kijkt raar uit z’n oogjes en het is een zielig oud mannetje aan het worden.” “Okay”, zei de dierenarts en ze voelde wat aan Skinners lijf en botjes. Ze hield een stethoscoop tegen z’n ribbetjes en ze schoor z’n nekkie terwijl ik ‘m vasthield. En terwijl Skinner zich met z’n magere lijf verzette probeerde zij een ader te vinden om bloed af te tappen. Lukte niet. Ze schoor z’n pootje om daar op zoek te gaan naar een andere ader en ik hield ‘m ondertussen stevig vast en fluisterde dat-ie moest relaxen omdat-ie anders met de taxi naar de dierenarts moest. Maar het aftappen lukte niet. Nog een keer in z’n nek proberen. Lukte nog niet. Ik zuchtte en Skinner miauwde en gromde. “Zullen we dan eerst even Bruce proberen?”, vroeg de dierenarts. Leek mij een goed plan, maar Bruce leek het een beter plan om onder de nieuwe bank te blijven bivakkeren. Pas een kwartier en 6 diepe kattenkrabben in m’n armen later piste Bruce eindelijk het bakkie van de dierenarts vol. “Ja, de aanhouder wint”, zei ze en ontsmette daarna voor de zoveelste keer het geschoren nekkie van Skinner. En na nog 4 pogingen en nog 4 kattenkrabben kon de dierenarts eindelijk een buisje poezenbloed in haar tas stoppen. “Ik moet echt weer eens wat meer meemaken dan zo’n bezoekje van de dierenarts”, zei ik even later tegen de katten en ik staarde naar de komkommer op de fruitschaal.

De nieuwe bank is inmiddels goedgekeurd.