“Misschien is het gewoon beter om ze allebei maar af te maken”, heb ik vorige week dramatisch geroepen. Want de wanhoop die 2 zieke katers in huis met zich meebracht vond ik nogal moeilijk te dragen. Maar ik moest wel. Al werd ik er zelf gewoon helemaal misselijk van. Skinner moest speciaal dieetvoer om weer aan te komen, maar hij kotste alles er steeds weer uit. Of hij scheet het met een sneltreinvaart net naast de kattenbak. En ik steeds om het kwartier checken of hij gekotst had, want zo ja, dan zou Bruce die kots weer op kunnen eten, en dat mocht natuurlijk niet, omdat hij net een heftige darmoperatie had gehad. Want Bruce vond Skinner’s kots een stuk beter smaken dan het dieetvoer dat hij zelf kreeg. Maar je doet het. Maar ik vraag me al tijden af: hoe doen andere mensen met katten dat? Met zieke katten? Of andere zieke beesten? Het lijkt mij onmogelijk om naast een vaste baan ook nog een zieke kat thuis te hebben die om de 1,5 uur een hapje voer moet krijgen omdat anders z’n darmen te zwaar belast worden. Het lijkt me ook onmogelijk om een flitsende piloot-carrière te hebben terwijl je kat om de 12 uur een shotje insuline moet krijgen. Of alleen al relaxt op je werk zitten terwijl je weet dat je kat een enorme hechting op z’n lijf heeft en daar de hele tijd met z’n scherpe tandjes aan wil zitten. Ik zou het niet kunnen. Ik kan deze situatie al amper aan, maar gelukkig heb ik ergens nog wel een stripje valium liggen. En een flesje limoncello. Maar ik adem en leef momenteel in hetzelfde ritme als de katten. Ik let minutieus op elke scheet die ze laten. Elk zuchtje, piepje of mauwtje kan betekenen dat het toch even niet helemaal lekker gaat en dan sta ik er alweer naast om lieve woordjes tegen ze te wauwelen. En ondertussen kom ik amper aan mezelf toe. Ik heb al 1,5 week niet echt gewerkt. Behalve wat gelummeld achter de naaimachine. Om daarna meteen alles op te ruimen, omdat het me dus echt niet nóg een keer gaat gebeuren dat Bruce denkt dat-ie de nieuwste Christian Lacroix is en nog een keer een draad van het spoeltje van m’n naaimachine inslikt.

Na een spannende nacht lijkt Bruce eindelijk weer zichzelf. Zichzelf, maar dan wel met een grote oorlogswond op z’n pensje die hij dan ook vol trots en van heel dichtbij wil laten zien de hele tijd. Hop, pontificaal in m’n gezicht ermee terwijl ik net zit te ontbijten! Lekker!

Ik ga liever 10 keer teveel dan 1 keer te weinig naar de dierenarts, dus toen Bruce vanmorgen rillend op de tafel lag belde ik meteen. "Kunt u ‘m even temperaturen, want als hij koorts heeft, dan kunt u beter toch even langskomen", zei de assistente. En nee, natuurlijk lukte dat temperaturen niet. Bruce had wel andere dingen aan z’n kop dan zo’n koud ding in z’n kont krijgen. En ja, daarna ging Bruce van ellende weer terug onder de bank om daar te blijven rillen. En toen raakte ik zelf in paniek, want was als de hechtingen eruit waren gegaan? Wat als z’n darmen aan het dwalen waren in z’n lijf? Dus weer in een snikhete taxi met m’n vader en een kat in bakkie om zekerheid te hebben, want alles beter dan de staat van wanhoop waarin ik verkeerde. Even later vertelde de dierenarts dat Bruce inderdaad koorts had. Hij kreeg nog een extra anti-biotica-shotje en een extra setje pillen mee. En we wachten wederom alles af.

Okay, het is geen 6 miljoen, maar van het geld dat Bruce ons het afgelopen jaar gekost heeft hadden P. en ik best 2 maanden naar Thailand gekund… Voor het geintje van de afgelopen dagen betaalden we 650 euro, maar hij doet het weer! Alle schietgebedjes hebben geholpen! Hij ligt momenteel met grote oorlogswond onder de bank en hij maakt een duffe doch gezellige indruk! Hij mag 2 dagen niet eten en daarna pas heel voorzichtig. Aanstaande zaterdag is het een kritieke dag, omdat dan de darmwondjes zouden kunnen gaan lekken. Dus nog even doorbidden dan maar, zucht! Het is een hele toestand allemaal, maar, oh, wat hou ik van die kat!

"Hallo, met de dierenarts, ik bel u even over Bruce Lee”, zei de dierenarts gistermiddag. “Vertel”, zei ik met een bonkend hart, doodsbang dat het slecht nieuws zou zijn en dat Bruce alsnog gestikt was in het draadje voordat ze ‘m konden opereren. “Nou, ik heb het even goed bekeken”, zei ze, “en de draad zit om z’n tong gedraaid en gaat dan richting z’n maag.” “Dat meen je niet”, zei ik. Maar dat meende ze wel. “En nu verwacht ik”, ging ze verder, “dat als we de draad doorknippen, dat de draad dan vanzelf richting het maag-darmkanaal verdwijnt en dat hij er dan volgens de gebruikelijke weg uit gaat.” “Oh”, zei ik, “dat is trouwens wel eens gebeurd, dat er een draad uit z’n kont hing met stront eraan.” “Dus we opereren ‘m niet”, zei de dierenarts, “maar we kijken eerst wat er gebeurd als we het draadje losknippen. En dan blijft hij vannacht een nachtje hier en dan…” “Oh, nee”, onderbrak ik haar, “hij zit daar ’s nachts bij jullie alleen in zo’n kooi, zonder dat er iemand naar ‘m omkijkt, dat wil ik niet. Als jullie dat draadje hebben losgeknipt dan kom ‘m vanavond wel ophalen.” “Okay, dan maken we een afspraak voor morgenochtend”, zei ze, “en dan kijken we hoe het dan met ‘m is. Laten we hopen dat het allemaal met een sisser afloopt.” En dat hoopte ik ook. En dat hoopte P. ook. En m’n ouders ook. Maar dat deed het dus niet. Eenmaal thuis kotste Bruce meteen het water uit dat hij even daarvoor had gedronken. De rest van de avond lag hij voor Pampus in het hemelbed. En ’s nachts tilde ik ‘m mee naar beneden om bij mij en P. op bed te slapen. En gelukkig deed-ie dat ook, anders had ik zelf ook geen oog dichtgedaan. Maar vanmorgen trof ik een bijna laveloze Bruce aan op het voeteneind. Hij had geen honger, geen dorst, reageerde niet op ‘blikkie-blikkie’ en wilde alleen maar liggen en slapen. Dus toen we ‘m om 9.00 bij de dierenarts brachten, besloot ze ook meteen om ‘m alsnog te gaan opereren. En nu ben ik in afwachting van het verlossende telefoontje dat Bruce de operatie goed heeft doorstaan. Ondertussen heb ik net als Bruce het gevoel dat er een knoop in m’n maag zit.

Update, 14.46: Bruce is net aan het bijkomen van z’n narcose. Het was nogal een zware operatie volgens de dierenarts. Er zat een 2 meter lange draad gefrummeld vanaf z’n maag tot aan z’n dikke darm. Die is nu verwijderd door 2 gaatjes in z’n dunne darm te maken. Om 17.00 mag ik weer bellen om te kijken of ik ‘m om mag halen vanavond of dat hij een nachtje in de nachtkliniek moet doorbrengen. Zucht en steun!

Update, 17.35: Ik mag ‘m zo op gaan halen!

Update, 19.02: Bruce is thuis! Later foto’s van z’n grote wond!

Denk je dat je echt alles hebt gehad op poezen-drama-gebied, en vooral dat het nu eindelijk ook wel eens afgelopen mag zijn, sta je ineens met een kater met hoge koorts wéér bij de dierenarts. Bruce Lee heeft een draad ingeslikt en het kan om z’n darmen zitten. Zielig! Hij wordt einde middag geopereerd en ondertussen doe ik maar weer 100 schietgebedjes. Gelukkig zijn m’n ouders hier om mee te bidden.

Vriendin S. brandt af en wat cd’tjes voor me met live-sets van Armin van Buuren. Niet dat ik dat zelf niet kan, maar als zij het doet is het leuker. En nu is er muziek die ik wel aardig vind. Of geinig. Of leuk als achtergrondmuziek. Maar er is ook muziek die je optilt. Die je alles doet vergeten. Muziek die je godverdomme het gevoel geeft dat je leeft! En voor mij zijn dat dus de live-sets van Armin van Buuren. Of mischien iets breder; voor mij is dat trance. Maar om specifiek te zijn; voor mij is het de 9 uur durende live-set die Armin van Buuren speelde in de Jaarbeurs in Utrecht in april 2008. Deze volledig illegaal, maar met heel veel liefde, gedownloade cd ‘Armin Only – Imagine’ draai ik al weken elke dag. En nu is er 1 nummer op die cd die ik extra waardeer. Een plaat die ik steeds terugspoel om ‘m dan nog een keer te horen via m’n pc-speakertjes. And again… and again… and again… and again… and again… and again… and again…  En ik ben al een paar dagen op zoek naar de titel van die plaat. Maar ik kan ‘m niet vinden. En daar knap ik bijna volledig hysterisch van uit m’n panty. Bijna dan. Want ik heb, naar mijn idee, overal al gezocht. Het is de plaat die er op ongeveer 1:03:30 wordt ingemixt en die er op 1:03:56 helemaal gigantisch in knalt. Die. Die tussen nummer 12 en 13 op de cd. Die waarvan je meteen spontaan 5 xtc-pillen wil slikken. Misschien dat m’n leven precies hetzelfde blijft als ik niet weet van wie dat ene nummer is, maar op dit moment denk ik van niet. Het is een obsessie. Ik zit er helemaal in. Dus, fuck it, ik draai de hele set gewoon nog een keer! En als ik 88 ben en dement, of getormenteerd door alle drank en drugs die ik in m’n leven in m’n lichaam heb gegooid, laat mij dan in Godsnaam non-stop naar deze 9-uur-durende set van Armin van Buuren luisteren. Laat me incontinentiematten vol pissen, laat me m’n vrienden vergeten, m’n verleden niet meer herinneren, laat me achter in een klein kutkamertje met nog 4 andere bejaarden, maar geef me een MP3-speler met deze live-set op repeat. Omdat ik, als ik deze set wanneer dan ook hoor, morgen of over 50 jaar, zal voelen dat de wereld ooit aan mijn voeten lag, dat alles kon, dat ik alles kon, dat ik alle keuzes kon maken, dat ik alles had. En meer.

p.s.: Ik wilde dus een gezellige YouTube-link neerzetten hier. En toen vond ik ineens de plaat die ik zocht. Zul je altijd zien. Ik had het over ‘Till the Sky Falls Down’ van Dash Berlin. Maar dan vet diep gemixt door Armin. Zoals alleen hij dat kan: http://youtube.com/watch?v=4MFSJJaDvYk.  

P. en ik namen een abonnement bij ConnectCar. Een eigen auto hebben we niet nodig, maar af en toe is het best handig om er eentje in de buurt te hebben. En er is een ConnectCar-parkeerplek precies voor onze deur, dus een uur rondrijden op zoek naar een parkeerplekje was verleden tijd! Wij waren een paar maanden fan van ConnectCar. Wij reden overal naartoe! Wij hielden van dit systeem. Wij hielden van onze parkeerplek! Maar aan alle geluk komt een einde en dat einde kwam voor ons vorige week, toen de pa van P. z’n verjaardag vierde. We reserveerden de ConnectCar keurig van 14.00 tot 1.00 en wij liepen de deur uit met een paar zware tassen zelfgemaakte hapjes. Wij deden de deur op slot en stonden toen ineens op een lege parkeerplek. “Hè? Waar is die auto nou?”, vroeg ik onnozel. “Die zal degene voor ons wel niet hebben teruggebracht”, zei P. pissig. “Wel, godverdegodver”, zei ik. “En nu?” P. besloot te bellen met ConnectCar. Ja, nee, ja, nee, degene voor ons had de auto waarschijnlijk niet op de juiste plek gezet. En ja, nee, ja, nee, hij had ook niet doorgegeven waar de auto dan wel stond. En ja, nee, ja, nee, dat was heel vervelend. Maar we konden naar de Brouwersgracht lopen, daar stond een andere ConnectCar, die konden we wel pakken. “Ja, flikker op, dat is 20 minuten lopen met die 3 kilo saté en gehaktballetjes”, zei ik, “moet ik op m’n hakken van 12 centimeter nu boeten omdat een of andere klootzak onze Opel Corsa niet op de juiste plek heeft teruggezet? Hell no!” Ook P. werd nu écht boos en hij belde terug: “Wij nemen een taxi en die kosten die verhalen wij op degene die de auto niet heeft teruggebracht.” Moesten we maar doen. Dus dat deden we. En een paar dagen later belde P. weer naar ConnectCar. Hoe het nou precies zat. En vooral hoe het nou precies zat met die 65 euro die wij hadden betaald voor een taxi van Amsterdam naar Mijdrecht. “Wat?”, brieste P., “Dus de persoon voor ons krijgt alleen een boete van 25 euro?” Ja, dat waren blijkbaar de regels. En hij kreeg een waarschuwing. En naar onze taxikosten van 65 euro konden we fluiten. Maar de volgende keer dat we een ConnectCar leenden hoefden we alleen de benzinekosten te betalen. Geen reserveringskosten. Fijn hè?! Heel fijn! En bedankt. Het systeem van ConnectCar bestaat bij de gratie van eerlijke mensen. En laten er daar nou net te weinig van zijn.
www.connectcar.nl