web analytics

LUNA VINDT EEN NIEUWE UITLAATKLEP

De telefoon: “Hallo, u spreekt met Carla van Proteq, klopt het dat u onlangs een poes uit het asiel heeft gehaald?” “Oh, u belt voor de verzekering van Sid Vicious”, zeg ik, “ja, ik heb een kitten uit het asiel gehaald en ja, ik wil dat z’n verzekering verlengd wordt.” “Nou, dat vind ik natuurlijk prettig om te horen”, zegt de Proteq-dame. “Oooh, hij is zo lief”, zucht ik, “hij loopt hier nu bij m’n benen, ik ben helemaal verliefd, oooh, hij probeert op het aanrecht te springen.” Terwijl de Proteq-dame mijn en Sid’s gegevens probeert te noteren blijf ik doorpraten over Skinner en Sid (“Ooh, hij drinkt altijd terwijl hij naast het waterbakje ligt, zo leuk!”) en de andere poezen. Wanneer ik het toestel uitdruk zie ik dat ik 18 minuten tegen de Proteq-dame heb aangepraat. Zo! Dat was fijn! Ik voel me een stuk relaxter! Ontspannen ook. Dit zal voortaan de gapende leegte in mijn bestaan gaan vullen! Ik zal mijn besognes voortaan van me af gaan praten in plaats van van me af te schrijven! Annoying the world one person at a time! “Mag ik u misschien wat vragen stellen over de veiligheid van uw buurt?” “Nou, met die veiligheid zit het wel goed, maar ik voel me vooral niet meer zo veilig in m’n eigen lijf. Ik heb namelijk de laatste tijd nogal last van paniekaanvallen.” Of: “Ik ben op zoek naar Dhr. van der G.?” “Weet u waar ik al jaren naar op zoek ben? Naar mezelf. Wat denkt u, zal ik gaan mediteren? Of op yoga? Of toch maar een bezoekje aan een psycholoog? Ik ben een beetje bang voor medicijnen, maar het schijnt dat Ritalin een hoop rust kan brengen. Of Lithium. Want ik gebruik nu die Bach-bloesem-druppels, maar in 1 week is dat flesje al leeg, ja, ik heb nogal een wild drugsverleden, dus van een paar druppeltjes die geperst zijn uit zonneroosjes die groeien op een Oostenrijkse bergweide wordt mijn lichaam niet warm of koud.” Of: “Ik kan u een rentepercentage aanbieden van 4,5% en…” “Weet je wat ik u kan aanbieden? Een hele leuke PloesiePoesie! Handgemaakt! Ik heb net allemaal nieuwe gemaakt, Rock PloesiePoesies, met patches van rockbands van vroeger, The Rollings Stones bijvoorbeeld. Echt een heel leuk sinterklaas- of kerstcadeautje en ik pak ‘m ook nog helemaal voor u in, zodat-ie zo hop, onder de kerstboom kan. En ik heb zelfs een speciale decemberaanbieding; 1 Deluxe PloesiePoesie, inclusief verzendkosten voor € 40,-!” Dus dit zou best wel eens mijn laatste stukje hier geweest kunnen zijn. En nu ga ik even de NUON-helpdesk bellen. Ik moet immers iemand laten weten dat ik al 12 dagen niet heb gedronken.

19

HOERA!!!!!

Hoera!! Doortje is geboren! En dit is het geboortekaartje dat ik tussen alle paniekaanvallen door voor trotse ouders A. en M. ontwierp en in elkaar plakte! Hun zoontje Abe keek schalks naar z’n vader terwijl ik de foto maakte en die foto liet ik afdrukken op stevig, glimmend karton. Daarna voorzag ik alle shirtjes van echte buttons in fluor-roze. Helemaal stoer!

22

LUNA EN DE VROUWEN-VALKUIL

Zonder dat ik het zelf in de gaten had, ben ik toch in die typische vrouwen- valkuil gelopen. Die valkuil waarvan ik zelf jaren zei: “Die wijven, die moeten niet zo zeiken, die moeten gewoon eens keihard geneukt worden.” En dan had ik het over vrouwen die zo lopen te mekkeren dat ze zichzelf helemaal kwijt waren geraakt omdat ze moesten voldoen aan zoveel rollen. Van die vrouwen die hun handen in de lucht gooien, ondertussen met hun ogen rollen, en zeggen: “Ik moet de perfecte huisvrouw zijn en moeder en dochter en vriendin en minnares en werknemer en collega en dit en dat voor die en dan weer dat voor die en ik kan het gewoon allemaal niet meer aan en waar ben ik zelf dan gebleven?” En zo komen die vrouwen erachter dat ze al jaren bezig zijn met anderen. Met anderen tevreden houden. Met anderen pleasen. Want als de ander gelukkig is, dan is zij dat ook. Denkt ze. Zegt ze. Doet ze. Maar wie staat er dan uiteindelijk helemaal achteraan? Met wel een kaartje voor de draaimolen, maar geen plaats meer op de felgekleurde hobbelpaarden? Wie staat er dan beteuterd aan de zijkant te kijken hoe iedereen wel 20 rondjes draait? Juist! Ik! Ik! Ik! Godverdomme. En nu zou ik een paar van die mensen uit die draaimolen moeten sleuren, zodat ik zelf ook eens een ritje kan maken, maar nee, ik ga ook nog eens ijsjes voor ze halen! En als ze dan lopen te zeuren dat ze liever een Magnum dan een Cornetto hadden gehad, dan ga ik die Cornetto ook nog eens omruilen voor een Magnum! Ja, ja, ja, ja, ja, ja, tuurlijk, doe ik, kan wel even tussendoor, geen probleem, ja, voor jou altijd! Oh, wil je ook in de botsauto’s? Nee joh, tuurlijk, ik betaal wel. Nee joh, ik heb genoeg. Echt. Je kent me toch? Ook nog een suikerspin? Haal ik voor je! Tuurlijk! Godverdegodver. Ik zit waarschijnlijk tegen een burn-out aan en misschien ben ik al jaren overspannen, maar daar heb ik dus even helemaal geen tijd voor. Ik ga nu namelijk even alleen tijd aan mezelf besteden. Ik! Ik! Ik! De rest van de wereld draait toch wel door.

61

LUNA KOOKT EN KOOKT EN KOOKT

Na de paniekaanval van vorige week donderdag heb ik een paar dagen met een soort sluimerende hartklopping gezeten. Angst voor de angst! Het kostte me toen, en het kost me nog steeds grote energie om niet aan m’n hart, m’n onrust, de dingen die nog af moeten, de mailtjes die ik nog moet sturen, de opdrachten die ik nog moet maken en nog veel meer van dat soort dingen te denken. Maar op het moment dat ik niet aan al die dingen denk, nou, dan gaat het dus hartstikke goed met me! Zo! Echt wel! Maar het houd je juist wél constant aan het denken, zo’n paniekaanval, en zeker 3 paniekaanvallen in korte tijd. Want! Hoe ontspan ik eigenlijk? Ontspan ik eigenlijk wel eens überhaupt? Wat is ontspannen eigenlijk? Heb ik het nodig? Ik kwam erachter dat mijn enige ontspanning ook eigenlijk een soort inspanning is. Het enige dat mij al jaren enigszins rust verschaft is het lezen en bekijken van kookboeken en kooktijdschriften. En in alle vrije tijd die ik heb sta ik te koken en te experimenteren in de keuken. ’s Avonds zit ik op de bank te bladeren en te bedenken wat ik de volgende dag zal gaan maken. Ik lees kooktijdschriften op de wc, ik lees ze in bed, ik check kook-weblogs, ik kijk dagelijks de afleveringen van ‘Wie is de Chef’ en ‘Smaken Verschillen’ via m’n pc en ik heb de afgelopen maanden 17 nieuwe kookboeken gekocht. De enige afleiding voor mijn getormenteerde geest, het enige waarin ik helemaal kan opgaan, behalve m’n werk, is koken! Dus dat deed ik al jaren, maar dat deed ik met nog meer geestdrift de afgelopen week! Zo bakte ik voor het eerst een baklava. En ook een tray Weespermoppen. Ik maakte een Spaghetti Genovese. En nadat die klaar was maakte ik verschillende kaaskletskoppen, waaronder van gruyère, Parmezaanse kaas, manchego en geitenkaas. Daarna draaide ik nog een liter kaneel-mascarpone-ijs met m’n ijsmachine. Verder maakte ik Thaise viskoekjes tijdens het wekelijkse kaartavondje van partner P., ik stond maandagochtend puntpaprika’s te roosteren voor het soepje dat ik die middag aan vriendin I. serveerde, ik maakte een tagliatelle met een walnoten-ricotta sausje en ik maakte m’n eerste Gratin Dauphinois. Dus ik kook. En ik eet het op. Ik leef.

13

LUNA PANIEKTIE

Ik ging 1,5 maand geleden met vriendin G. uit eten bij mijn favoriete Italiaan Italia Oggi in de Binnen Bantammerstraat. Ik ging zitten en ik voelde ‘m opkomen. “Ik krijg het een beetje heet G.”, zei ik, “en ook heel benauwd.” Vriendin G., zelf ook bekend met het fenomeen paniekaanval: “Als het niet meer gaat, dan gaan we weg, geen probleem.” “Blijf maar gewoon even tegen me aanpraten”, zei ik. En het ging vanzelf weg. Gelukkig. Eerst Rome zien, en dan sterven. Niet eerst restaurant Italia Oggi zien en dan sterven. Een maand later, dus 2 weken geleden liep ik met vriend F. op de Rozengracht. Druk praten, snel lopen en nog meer praten en lopen. Tot we stilstaan voor een stoplicht. Ik voel m’n hart ineens keihard in m’n keel kloppen. We lopen verder, maar het kwaad is eigenlijk al geschied. M’n hart gaat als een dolle, ik krijg niet genoeg zuurstof binnen, of misschien juist teveel en het allerergste; ik denk dat ik hier ter plekke ga sterven. Ik ga hier ter plekke een hartaanval krijgen op de Rozengracht! Maar ik wil niet doodgaan op de Rozengracht! Liever op de Prinsengracht, maar niet op de Rozengracht. Moet ik even gaan zitten? Moet ik het tegen F. zeggen? Niet nu! Niet weer! “Eh, F.”, begin ik toch maar, “ik voel me niet zo lekker. Ik zit tegen een paniekaanval aan, ik voel het.” “Oh, schatje”, zegt F., zelf ook bekend met het fenomeen paniekaanval, “zullen we weer terug naar huis gaan dan?” “Ja, liever wel”, zeg ik. En eenmaal thuis wordt het na een half uurtje allemaal ook weer wat minder. Ik ben weer senang in m’n eigen lichaam. “Wat een toestand”, zeg ik tegen vriend F., “dit is niet fijn.” En ook niet fijn was de toestand van mijn lichaam gisteren. Ik had de hele dag geshopt, gewerkt, gerent en gedaan en om 18.00 was ik bezig met het voorgerecht. En tijdens het draaien van de avocadomousse voel ik ‘m ineens weer opkomen. De paniekaanval. Wanneer ik een half uur later de deur opendoe voor vriendin J., zelf ook bekend met het fenomeen paniekaanval, zeg ik meteen: “Ik ben helemaal niet lekker nu, paniek, haal me er even uit, blijf bij me.” En na 2 uur rustig zitten, kopje thee, praten en lachen, ben ik weer bij mezelf. En in contact met m’n lichaam. Adem in en adem uit. Maar dat zijn wel 3 paniekaanvallen in 1,5 maand. En als dat nou ouder worden is, dan zou ik er liever nog een paar jaar mee wachten.

35

LUNA EN DE BODYWARMER

Ik wilde graag een CV-ketel Service-abonnement van de NUON. Dus ik bellen om een afspraak te maken met een monteur. “Donderdag 30 oktober, in de ochtend”, schikt dat u?”, vroeg een telefoondame. “Hoe laat is in de ochtend”?, vroeg ik. “Tussen 9.00 en 12.00”, zei ze. “Doe maar”, zei ik. Dus vanmorgen sta ik om 8.15 onder de douche, zeker van het feit dat die monteur uiteindelijk om 13.00 voor de deur zal staan. Niet dus. Zul je altijd zien. Om 8.20 ren ik, zonder me te hebben afgedroogd, naar boven. De voordeurbel gaat en de vaste telefoon gaat. Paniek! Dat zal de monteur wel zijn! Met druipende haren doe ik de voordeur open: “Jullie zouden pas tussen 9.00 en 12.00 komen”, zeg ik. “Dacht het niet”, zegt een norse jongen in een blauwe bodywarmer. “Ik dacht het toch wel”, zeg ik. Ondertussen gaat zijn telefoon. En hij begint een gesprek. En hij draait de achterkant van z’n bodywarmer naar me toe. ‘Warmte, totaal, zorg’, staat er op z’n bodywarmer. “Hé, dude, hé, dude, ik sta hier een beetje kou te vatten in m’n badjas, kom je nog binnen of niet?”, vraag ik geïrriteerd. Even later loods ik de bodywarmer al telefonerend richting onze CV-ketel. En 5 minuten later komt hij het CV-ketel-hok alweer uit: “Ik wil u even wat dingetjes laten zien.” Hij laat wat dingetjes zien waar ik geen reet verstand van heb. “Oh, okay”, mompel ik steeds. En wanneer hij z’n dingetjes-verhaal klaar heeft concludeert hij: “Dus we kunnen u niet onder contract nemen.” “Hoe bedoel je?”, vraag ik. “Ik keur deze ketel af om onder contract te nemen”, zegt hij. Het had met de dingetjes te maken. “Maar als jullie nou die dingetjes eerst fixen en vernieuwen, dan kunnen jullie ons toch daarna onder contract nemen?”, vraag ik. “Nee, dat doen we niet”, zegt hij. “Waarom niet?”, vraag ik. En daarna volgt een verhaal dat ik niet helemaal begrijp, want ik dacht altijd; dat bedrijf is van het onderhoud en de service van ketels, van de warmte, van het totaal en van de zorg, en zij kunnen ook dingetjes die het niet goed doen of kapot zijn fixen, want dat is hun baan, daar verdienen ze hun geld mee, maar de bodywarmer dacht dus heel iets anders. Ondertussen breekt hij ook nog ergens een verrotte leiding af. Iets met afvoer van expansiewarmte. “De boel gaat hier toch niet ontploffen?”, vraag ik. Nee, dat dan weer zeker niet. “Anders zou ik hier niet zomaar weggaan”, zegt hij. Maar dat deed hij wel. Weggaan. En mij zonder CV-KetelService-abonnement achterlatend, maar met een lekkend expansie-dingetje.

15

SLAPELOZE NACHTEN

Nu ben ik al niet zo’n goede slaper als partner P. niet naast me ligt, maar nu de kleine Sid Vicious het huis ’s nachts onveilig maakt door achter pluisjes aan te rennen of de kattenbak helemaal om te spitten, komt er natuurlijk helemaal niks meer van! Gaap!

7

SEE YA, WOULDN’T WANNA BE YA!

"Liefje”, begon P. 4 weken geleden, “ik wil toch echt een weekje naar de zon.” “Dat moet jij weten”, zei ik. “Ik ga echt hoor, ik heb het nodig om een week niks te doen, ik ga nu boeken, naar Egypte, een 5-sterren-hotel, weet je zeker dat je niet mee wil?”, vroeg hij. “Ik weet het zeker”, zei ik, “ga maar lekker alleen. Doei!” Ik ben dit jaar al een weekje naar Ibiza geweest, dus ik zit al volledig aan mijn tax qua maximaal aantal vakantie-uren dat mijn lichaam en vooral geest aankan. Daarnaast, uit het verleden is gebleken dat het nooit zo botert op vakantie tussen P. en mij. Vooral omdat zijn lichaam en geest vragen om rust. En omdat mijn lichaam en geest altijd schreeuwen; ‘Wat gaan we doen! We gaan dingen doen! Jaaaaa, we gaan gezellig dingen doen! Nu! Nu! Nu!’ En dit vertaalt zich in een P. die tot diep in de middag op bed wil blijven liggen, dan hobbelt naar een plek waar iets van een broodje te halen is, dan hobbelt naar een plek om zich als een leguaan te nestelen in de zon. En pas als de zon onder is, is het misschien tijd om weer wat te eten en daarna kan er weer geslapen worden. En ik doe dan ondertussen talloze pogingen om ook te relaxen. Nog nooit gelukt. Dus als hij behoefte heeft aan een weekje weg, een weekje even de boel de boel laten, een weekje tot zichzelf komen, dan mag hij dat lekker in z’n eentje doen. Mij maak je niet blij met een weekje naar de zon. En daarom stond ik afgelopen zondagavond P. met z’n koffer uit te zwaaien en ik liet hem beloven zich niet in te laten met de eerste de beste Egyptische hoer. Daarnaast lijkt het me af en toe goed om een weekje zonder je partner te zitten. Dat je elkaar weer leert waarderen, dat soort dingen. Dat je ineens tot de conclusie komt; het is dan wel een ongelooflijke klootzak, maar het is wel mijn klootzak. En dat je ‘m mist, al is het alleen maar dat je dan iemand heb om tegen aan te kunnen zeiken. En dat niet je niet alleen hem, maar ook z’n bankpasje mist. Vanmorgen belde P. om te vertellen dat alles goed was. “En heb je een beetje lekker gegeten daar?”, vroeg ik. “Nou, nee, niet echt”, zei hij. “Zal ik aanstaande zondag dan lekker boerenkool met worst voor je maken?”, vroeg ik. Dat was wel heel fijn, ja. Partner P. mist mijn kookkunst al na 2 dagen.

18

OOOOH! JUST A PERFECT DAY!

Wat het is! Ik ben vreselijk, diep, diep, diep en heel intens verliefd op Sid Vicious. Als je eenmaal zo’n klein, pluizig balletje in je handen gedrukt krijgt en dat-ie dan met jou in een taxi naar huis mag, en dat je weet dat je samen een toekomst van hopelijk minstens 15 jaar tegemoet gaat, ja, daar word ik dan wel een beetje emotioneel van. En stil! En gelukkig! En ook heel blij! Ik had gisteren dus eigenlijk een gewone werkdag willen hebben. Willen mailen. Willen PloesiePoesies maken. Eindelijk ook eens m’n voorraad fotograferen en de hele handel dan online zetten, zodat ik ook die voorraad eens zou kunnen verkopen, maar ik deed het niet. In plaats daarvan haalde ik bij een dierenwinkel op de Haarlemmerdijk een kick ass kattenlounge-ding, allerlei geinige kattenspeeltjes, een nieuw bewateringsapparaat voor de poezen en hele lekkere blikkieblikkies. Daarna heb ik de hele middag met Sid gespeeld, geknuffeld en geslapen in het hemelbed. En toen Sid dat zat was heb ik een uur gekeken naar hoe Sid achter John aanrende van de linkerkant van de kamer naar de rechterkant en hoe John daarna weer achter Sid aanrende van de rechterkant van de kamer naar de linkerkant. En weer terug. En weer heen. En weer terug. Daarna at hij in 10 seconden een half blikje Gourmet-Diamant, hij scheet en piste keurig op de kattenbak, hij zette z’n nageltjes in de nieuwe bank, in een kast, in mijn nek, in mijn polsen, hij beet in z’n staart, in m’n vingers en in de staart van John Digweed. Daarna ging-ie weer rennen en cute zitten zijn. En hij deed het allemaal zo leuk! En zo lief! En zo knap! En z’n haar zat zo goed, behalve dan dat ene stukje in z’n nek! En toen kuste ik z’n hele lijf en z’n koppie en daarna kuste ik ook meteen maar de andere poezen opdat die niet jaloers zouden worden op dit kleine hoopje moois! Oooooh! En vandaag wordt het gewoon weer zo’n dag!

19