Vanaf het begin van onze relatie heb ik tegen de verkering gezegd: "Ik wil geen tv op de slaapkamer! Ik wil het niet, nu niet, nooit niet." Dus gebeurt het ook niet. Een tv op de slaapkamer is killing voor je seksleven. Is wetenschappelijk onderzocht, want Oprah zegt het en Dr. Phil zegt het en daarnaast is het ook gewoon zo, want als je mag kiezen tussen het kijken naar Jurassic Park III of lekker even knuffelen met je partner, ja, dan snap ik dat iedereen kiest voor Jurassic Park III, want dat is een film die je gezien moet hebben! Ook voor een tweede of derde keer, want in een herhaling zie je toch altijd nét weer dingetjes die je de keer daarvoor niet zag.

En ja, na een keer of 2 seks ’s ochtends en nog een keertje ’s middags tussendoor, dan begrijp ik heus wel dat een man zoiets heeft van; nu even niet schatje!

Dus trof ik de verkering gisteravond in bed aan met z’n ogen gericht op het mini-schermpje van z’n iPhone.

"Wat ben jij aan het doen?"
"Spuiten en Slikken op Reis aan het kijken."
"Op zo’n kutschermpje?"
"Ik mag geen tv op de slaapkamer van mijn vrouw."
"Hmmmm."
"Maar het is heel interessant hoor."
"Hmmmm."
"Filemon is in Gabon en daar gebruiken ze een hallucinerende drug en als je die gebruikt, dan schijn je het antwoord op alles te weten."
"Hmmmm."
"Zou je daar niet naartoe willen om zo’n ritueel mee te maken?"
"Nee, been there done that."
"Maar dat je het antwoord op alles hebt, is toch gaaf?"
"Nee, ik heb het antwoord op alles al."
"Wat dan?
"Dat je geen tv op de slaapkamer moet hebben."

Ik beken! Ik was met de verkering in een vestiging van IKEA en wij zagen daar een megagrote bak met allemaal hele lieve, kleine, pluchen muisjes erin. "Ah, kijk nou,", zei ik. "Kun je daar niks mee?", vroeg de verkering. "Ik zou ze kunnen vullen met catnip, dan zijn het hele leuke poezenspeeltjes", zei ik, "of met een belletje." "Neem mee dan", zei hij. "Zal ik het gewoon doen?", zei ik. En vervolgens laadden wij 100 van die IKEA-muisjes in. Ze kostten 1 euro per stuk, geen geld! Eenmaal thuis verwijderde ik het IKEA-label, verwijderde wat van de vulling en zette een trechter in het gat om wat van de 100% natural homegrown catnip dat ik uit Amerika had laten overvliegen in de muis te stoppen en naaide een PloesiePoesie-label in het gat. Kaartje met een strikje eraan en de IKEA-muis werd een MiOUSE!

Mooi product.
Geinig.
Voor erbij.
En ik gaf ze een verkoopprijs van 6 euro.

Nu weet ik zeker dat mannen, en leuke, intelligente vrouwen, zoiets hebben van; Jesus, wat een slim idee, good for you Luna, ik hoop dat je er duizenden en duizenden van verkoopt, want ik gun iedereen in de wereld alles wat zijn of haar hartje begeert!!! En vooral jou Luna, want jouw haar zit altijd zo goed!

Maar er waren een aantal poezenforum-vrouwtjes die het belachelijk vonden! Schande! Kon ik niet maken! M’n imago! Helemaal naar de klote! Er was zelfs een heel boos vrouwtje met heel veel frustratie die op elke nieuw posting die ik plaatste op www.ploesiepoesie.nl liet weten dat ze het helemaal niks vond! Alles!

‘Ik wil Luna aansporen om eens echt iets leuks en echts te verzinnen. Iets wat wel echt van haar is!’
‘Op een gegeven moment zul je toch eens iets anders moeten gaan verzinnen dan altijd maar dezelfde poezenvormen. Iets anders is er al die jaren niet bijgekomen. Verzin toch eens iets anders.’
‘Maak eens wat nieuws, iets leuks, fris. Iets waar iedereen van staat te kijken!’
‘Met herhalingen haal je de bladen niet weer opnieuw hoor, die hebben de PloesiePoesies allang gezien (altijd maar zelfde vorm), je kan toch veel meer bedenken dan dit? Jij bent toch de kekke Tielse crea miep? Durf eens te experimenteren! Ga eens uit je bol! Durf eens wat. In plaats van IKEA te verkopen als van jezelf. Of heeft al je nieuw gevonden happiness al het creatieve in je lamgeslagen daar in Tiel?’

Jeetje.
Ik kreeg er een beetje een sterf-vieze -vuile-kuthoer-mentaliteit van. Try walking in my shoes, godverdomme! Probeer jij maar eens een webwinkel draaiende te houden!

Maar.
Toen bedacht ik me ineens; er zit een knop op m’n pc! Ik hoef helemaal niet geconfronteerd te worden met dit soort teksten, en zéker niet binnen mijn webshop. Niet dat ik niet tegen kritiek kan, al zit ik er niet echt op te wachten, maar omdat ik vind dat ik m’n webshop vooral een shop moet laten, een plek waar ik mijn poezenproducten aan de man en vrouw moet brengen. Een plek die vooral gezelligheid en aaibaarheid moet uitstralen.

Dus.
Heb ik de reacties weggehaald.
En een IP-ban gegeven.
De eerste in bijna 10 jaar online!
Een prestatie van wereldformaat!
En daarbij hoort eigenlijk alleen een gepaste stilte…
En applaus!

p.s.: Mochten er toch nog poezenforum-vrouwtjes zijn die het ongelooflijk belangrijk vinden om mij af te zeiken om wie ik ben, hoe m’n haar zit, hoe ik m’n leven leef, waar ik woon of hoe ik m’n bedrijf run, dan hoop ik dat zij wel het respect op kunnen brengen om dat hier op www.maanisch.com te doen. Of gewoon lekker op hun eigen poezenforum.

Vaak is het moeilijk communiceren met de demente bejaarden. Het is vooral belangrijk dat ik zelf een hond kapot kan lullen in 5 minuten en net zolang door blijf vragen en praten of voorlezen uit de Story, Privé of Weekend tot ik iets heb gevonden wat iemand aanspreekt of waar iemand nog iets van weet. Als ik niets zeg, dan heerst er een grote stilte aan de tafel en hoewel er niets mis is met stil zijn, voelt het stil zijn aan een tafel vol dementen als het samen wachten op de dood. Nu is de afdeling waar ik werk theoretisch gezien ook de wachtkamer van de dood, maar dat wil niet zeggen dat er niet gezellig gepraat en gelachen kan worden! Graag en veel en hard zelfs!

"Wanneer bent u eigenlijk getrouwd?", vraag ik aan mevrouw V., de dame waar ik vorige week een stukje over schreef.
"Dat weet ik niet meer", zegt mevrouw V.
"Weet u nog wel iets van uw trouwdag?"
"Nee, maar het was prachtig."
"En bent u uit huis getrouwd?"
"Ja, dat wel."
"Droeg u een witte jurk?"
"Ja, ik geloof het wel."
"Weet u nog hoe oud u was?"
"Nee, dat weet ik niet meer."
"Weet u nog wat uw man deed?"
"Nee, dat weet ik niet."
"Weet u zijn beroep niet meer?"
"Nee, maar we hebben het altijd heel goed gehad."
"Hoe heette uw man eigenlijk?"
"Eh…"
"Nou, u weet toch nog wel hoe uw man heette?"
"Ja hoor, Joost."
"Nee!!!!!!", roep ik, "dat meent u niet."
"Jawel hoor."
"Weet u hoe mijn vriend heet?"
"Nou?"
"Ook Joost!"
"Nou, dat is toevallig."
"Daar geloof ik niet in hoor!"

Op m’n vrijwilligerswerk blijf ik het fascinerend vinden op hoeveel verschillende manieren de oudjes oud zijn geworden. Op hoeveel verschillende manieren dementie z’n plek in het leven van de bewoners heeft opgeëist en op hoeveel verschillende manieren de bewoners daarmee omgaan. Hoe de ene bewoner alles met argwaan bekijkt en beleeft, de ander hard en grondig begint te vloeken bij alles wat haar niet zint, een ander bang en stilletjes op haar stoel zit en nooit wat zegt, weer een ander zijn jeugd elke dag keer op keer beleeft en om zijn moeder roept en hoe weer een ander continu blijft hangen in Christelijke gebeden.

Als ik oud word. En dement. Of iets met Korsakoff. Of misschien word ik toch nog de eerste xtc-bejaarde! Maar als ik ooit alle besef van de werkelijkheid kwijt ga raken, en dat staat voor mij eigenlijk vast. Dan! Dan wil ik worden zoals mevrouw V.

Deze 96-jarige dame komt na het ochtendritueel zingend de woonkamer binnen: "Ooooh, wat ben ik mooi, ooooh, wat ben ik mooi, dat heb ik in jaren niet gezien…"
Als je vraagt of ze een kopje thee of iets anders wil, en ze wilt het, antwoord ze: "Dat lijkt me heerlijk, dank u wel hoor."
Wil ze het niet, dan zegt ze: "Nee hoor, ik ben hélemaal tevreden."
Deze dame weet weinig meer, maar als het over vroeger gaat zegt ze steevast: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een heel fijne man."

De rest van de tijd, als er niemand tegen haar praat, of als er niets gebeurt in de woonkamer, dan zit ze een beetje voorovergebogen in haar stoel, met haar handen in elkaar en tegen haar mond wrijvend. Dan wiegt ze met haar lichaam en neuriet zachtjes.

"Waarom zonk de Titanic?", vraag ik.
10 bejaarden staren de ruimte in. Geen blik van herkenning.
"De Titanic, dat grote schip, het eerste schip dat van Amerika naar Europa vaarde."
Nog niks.
"Die reed tegen een ijsschots aan!", roep ik.
"Reed, reed, jij bakt ze helemaal bruin", zegt meneer B.
Een paar lachen met hem mee.
"Oh ja, ja, voer, voer! Hij voer tegen een ijsschots aan! Ze hadden alleen een klein puntje boven het water uit zien steken, maar het was een supergroot blok, hele schip kapot, bijna iedereen verdronken. Hartstikke dood. Toestand!"
"Nou, nou", mompelt mevrouw V.
"Ja, ik doe wel alsof ik alles weet, maar ik weet dat alleen maar omdat ik de film heb gezien hoor. Die kwam een paar jaar geleden uit. Hele mooie film. En vooral met een héle knappe man. Met Leonardo di Caprio. Echt een lekker ding hoor."
"Oh, nou, het is jammer die ik die man niet gekend heb", zegt mevrouw V. ondeugend.

En dan smelt ik volledig. Een beetje verliefd op een dame van 96.

Je kan dromen over later. Over grote huizen. Veel geld. Reizen naar de andere kant van de wereld. Succes. Macht. Status. Auto’s. Apparaten. Spullen! Heel veel spullen! Je kan ervan dromen om al vroeg met pensioen te kunnen. Om nooit meer te hoeven werken.

Ik hoop dat wie je bent, hoe je leeft en hoe je liefhebt van invloed is op je laatste jaren. Ik droom ervan om later, in al mijn dementie, oprecht te kunnen zeggen: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een hele fijne man."

Aan alles komt vanzelf een keer een einde en het einde van mijn appreciatie voor de camping kwam op vrijdagavond toen ik me bevond in een gebouw waar net de wekelijkse kinderdisco was begonnen. Nu heb ik helemaal niets tegen disco’s en ook niets tegen kinderen, maar die 2 gecombineerd met een vadsig animeerhomootje van een jaar of 16 was mij iets teveel van het goede. Dochter S. deed overigens niet mee aan de kinderdisco, want de kinderdisco was voor losers, en zij ging liever snookeren met pappa, maar helaas voor ons stond de snookertafel in dezelfde ruimte als de kinderdiscodansvloer. En hoewel ik heel graag had gezien hoe dochter S. samen met pappa J. een Duitse geitenwollensokken-dame met haar zoontje inmaakte met snooker werden mijn ogen toch steeds naar het animeerhomootje getrokken. Bij, no shit, elk liedje, had het animeerhomootje een bijpassend dansje en hij probeerde om de kinderen wat van die dansjes bij te brengen, maar de kinderen renden van links naar rechts over de dansvloer. Spring! Spring! Spring! Mamma, kijk mij eens. Pappa! Kijk dan! Pappa kijk dan! Pappa, kijk dan naar mij!!! Het was een beetje treurig voor het animeerhomootje, want die stond in z’n eentje z’n best te doen met z’n dansjes, want alle pappa’s en mamma’s stonden inderdaad aan de zijlijn te kijken of ze wel waar voor hun campinggeld kregen. Cause you’re hot (wapperende handjes) then you’re cold (ellebogen tegen zij) / You’re yes (ja knikken) then you’re no (nee schudden) / You’re in (handen naar de borst) then you’re out (armen vooruit) / You’re up (wijsvingers omhoog) then you’re down (wijsvingers naar beneden) / You’re wrong (duimen naar beneden) when it’s right (duimen omhoog). Ondertussen met z’n lichaam van links naar rechts bewegen op de maat. En af en toe een body roll to the left en een body roll to the right. Fascinerend. Van een grote fascinerende treurigheid. Ik kon het allemaal niet meer aan. De hysterische kinderen. De pappa’s en de mamma’s die met hun camera’s elke sprong van hun kroost probeerden vast te leggen. Het animeerhomootje dat vast veel liever een vakantiebaantje op Kreta had gehad, zodat hij door ene Jorgos in z’n reet geneukt zou worden. Het Gronings-gewauwel om me heen. De onmogelijkheid om seks te hebben in de camper. Het koken op een gasstelletje. De prijzen van de campersupermarkt. De muggen. De hele goddommense toestand! Het werd me allemaal teveel. Ik wou naar huis. Naar m’n poezen. Naar m’n computer. Naar m’n bank. Naar m’n keuken. Naar m’n eigen bed! Maar toen hoorde ik ineens Madonna uit de speakers van de kinderdisco komen…