“En ik word er zo moe van”, zei ik, “en ik zie het gewoon ook helemaal niet zitten.” “Wat niet?”, vroeg de verkering. “Niks niet, helemaal niks niet, de hele toekomst niet.” De verkering staarde me aan. “Ik kan toch niet m’n hele leven PloesiePoesie blijven maken? Dat kan toch niet m’n toekomst zijn? En over seks schrijven? Ik kan toch ook over andere dingen schrijven? Ik ben toch niet alleen iemand die vibrators recenseert? En handleidingen hoe je haar zo ver krijg om anale seks te hebben? Ik heb toch meer kwaliteiten dan dat? Moet ik daar niet nu mee beginnen dan? Ik moet echt meer geld gaan verdienen hoor, maar hoe, ik weet het allemaal niet meer. Maar ik heb er eigenlijk ook helemaal geen zin in ook.” “Maar het gaat toch goed?”, zei hij. “Ja, nu nog wel”, zei ik, “maar ik vind het zo onzeker allemaal. Ik ben volledig afhankelijk van andere mensen. Dat ze de dingen willen kopen die ik maak of schrijf. En daar word ik helemaal zenuwachtig van. Of dat wel goed blijft gaan. Ik kan nog zulke leuke dingen maken, als niemand het wil kopen, dan zit je daar met je leuke dingen en dan zit je daar de hele dag tegenaan te kijken ook nog.” “Dan neem je toch een fulltime baan”, zei hij. “Ja, dat gaat ‘m helemaal niet worden”, zei ik, “dat is echt het allerlaatste wat ik zou doen, ik heb nog nooit een fulltime baan gehad en als het moet dan moet het natuurlijk, maar van die gedachte word ik helemaal niet blij.” “Maar dan ben je wel verzekerd van een vast salaris”, zei hij. “Ja, dat dan weer wel”, zuchtte ik, “maar dan heb ik geen tijd meer op de PloesiePoesies te maken en dat is echt van mij en het zijn mijn kindjes en ik ben er zo trots op, maar ik vraag me af en toe gewoon af of ik wel goed bezig ben. In ’t leven. Of ik niet een andere richting in moet slaan. Voor andere bladen gaan schrijven? Moet ik workshops gaan geven? Moet ik hondjes gaan maken? Moet ik weer gaan studeren? Toch de zorg in? Andere dingen gaan maken?” “Volgens mij moet je ongesteld worden of niet?”, sprak de verkering. En onder ieder andere omstandigheid had ik ‘m verbaal z’n kop afgebeten. Maar aangezien hij gelijk had leek het me beter om daar nog even mee te wachten.

‘Miew’, hoorde ik heel zielig op de overloop.
‘Miew.’
‘Miehiehiehiehiehiew.’
“Ah, mogen de poezen voor 1 nachtje op de slaapkamer?”, vraag ik J.
“Nee”, zegt hij resoluut.
‘Miew.’
‘Miehiehiehiehiehiew.’
“Ah, ik kan het niet aanhoren”, zeg ik.
“Hij houdt vanzelf op”, zegt de verkering.
‘Miew’, klinkt het nog iets zieliger.
“Bruce”, roept de verkering hard, “en nou is het afgelopen.”
“Nou”, zeg ik.
‘Miew’, miauwt Bruce.
“Ah, joh, voor 1 keertje, jij hebt in alles je zin gekregen, met die stomme televisie en elke nacht van dat standup-comedy gewauwel door de radio en ik wil gewoon 1 nachtje met de Bruce slapen. Dan is Bruce het voorste lepeltje en ik het middelste en jij het achterste lepeltje, ah, dat lijkt me zo gezellig.”
“Ik wil geen poezen in bed.”
“Nou, dan slaap ik vannacht in het bed van S.”

Ja, en dat ik een nachtje in het bed van dochter S. zal doorbrengen, dat is natuurlijk geen optie voor de verkering. Dus voor 1 keertje mag het! Als ik maar wel de volgende dag het bed verschoon. Dus ik zet de slaapkamerdeur open en wacht tot de poezen op het bed springen. En ik ben helemaal blij als Bruce met een zacht miauwtje het bed opspringt en richting de kussens loopt. En ik miauw bijna zelf van gezelligheid als Bruce met z’n kop en lijf onder de dekens gaat… om zich vervolgens te settelen tussen de benen van de verkering.

“Ligt-ie nou bij jou?”, vraag ik beteuterd.
“Ja.”
“Nou.”
“Bruce, kom nou bij het vrouwtje”, probeer ik nog.
“Hij is al aan het spinnen”, zegt J.
“Nou! Ik wou een lepeltje andersom!”

Later die nacht maakt de verkering me wakker: “Liefie, liefie.”
“Wat?”
“Kijk dan eens hoe lief Frank bij me ligt.”
Ik buig me over de verkering heen en zag kater Frank met z’n kop onder het hoofdkussen vandaan komen.
“Ligt-ie nou onder het kussen?”
“Ja, hij is helemaal onder het kussen gekropen en ligt met z’n kop tegen m’n hoofd aan te spinnen, al een hele tijd. Lief hè?”
“Nou”, zeg ik.

Krijg ik eindelijk m’n zin, is het toch niet helemaal naar m’n zin.

De mensen van het PR bureau van Simyo hadden dus totaal geen verstand van een goede reclamestunt (“Ja, want Simyo gaat binnenkort de markt op, eh, eh, de lucht in, ja, Simyo gaat de lucht in, de lucht, lucht, ballonnen, laten we iets doen met ballonnen, ja laten we ballonnen gaan sturen naar mensen, ja, dat is geinig, snap je ‘m?”). Om even standup comedian Bill Hicks te quoten: “If anyone here is in marketing or advertising… kill yourself. Thank you. Just planting seeds, planting seeds is all I’m doing. No joke here, really. Seriously, kill yourself, you have no rationalization for what you do, you are Satan’s little helpers.” Maar gelukkig hadden de mensen van Simyo zélf wel verstand van zaken! Ze moesten erg lachen om mijn ballonnen-column. En ze vonden ‘m zelfs zo leuk dat ze een aanbieding voor me hadden. Het Simyo-meisje brabbelde toen iets door de telefoon over gratis bellen, gratis belminuten, gratis sms-jes, allemaal dingen die volledig langs me heen gingen. Het werd pas interessant toen ze zei: “Of.” “Of wat?”, vroeg ik. “Of… we sturen je een lekkere fles prosecco.” “Nou en of ik dat een goed idee vind!”, zei ik, “ik mail je mijn adres wel even en laat maar lekker doorkomen die fles!” En zo kwam het dat ik een week later niet 1, maar zelfs 2 flessen prosessco binnenkreeg. In een allerprachtigst houten doosje en gewikkeld in roze en gele papiertjes. Eigenlijk zonde om open te maken! Nog veel meer zonde om te laten liggen natuurlijk. Maar ja, met drank is het met mij hetzelfde als met luxe bad- en beautyproducten. Je kan mij de allerduurste champagne voorzetten, goedkope prosecco, dure prosecco, flessen cava van € 100,-, flessen van € 5,-, je kan er zelfs wat glaasjes kinderchampagne tussendoor gooien; ik proef weinig verschil. Aan het einde van de avond is mijn conclusie altijd; goh, wat heb ik lekker gebubbeld hè? Dus ik plopte de eerste fles Malibràn, Gorio, Prosecco Superiore DOCG, Extra Dry open. “Hmmm, ik vind ‘m wel lekker hoor”, zei ik tegen m’n moeder nadat ik een paar slokken had geproefd, “en hij is iets zoeter dan die van de Albert Heijn, maar ik heb nou niet zoiets van; Jesus, wat voor een bocht heb ik de rest van m’n leven gedronken. Jij dan?” “Oh, ik vind ‘m wel lekker”, zei ze toen ik haar een slok liet proeven. “Jij lust normaal niet eens bubbels”, zei ik. “Oh, maar deze lust ik echt wel hoor”, zei ze en ze smakte met haar lippen, “geef maar aan mij, parels voor de zwijnen als jij dat drinkt.” Conclusie; mijn smaakpapillen heb ik dus overduidelijk niet van m’n moeder en de prosecco-pareltjes van De Proseccoslijterij zijn uiteindelijk aan mijn neus én lippen voorbij gegaan.

Ik kreeg spontaan een DM-berichtje via Twitter: ‘Wat dacht je van een cadeauset Buddha Nose?’
‘Hoe bedoel je? Gratis?’, twitterde ik terug.
‘Ja, gratis.’
‘Zomaar?’
‘Ik hoop natuurlijk stiekem wel dat je er een stukje over schrijft op je blog, maar het is niet zo dat je er een contract bij krijgt of iets dergelijks.’
‘Dus je gaat mij een cadeauset met bad- en beautyproducten opsturen? Zomaar?’
Ja, dat was inderdaad het geval! De dame had mijn blog over de ballonnen van Simyo gelezen en vond het, als persvrouw, op z’n minst een beetje opmerkelijk dat het persbureau van Simyo me had afgescheept met 2 ballonnen.
‘Het is geen iPad, maar toch’, twitterde de persvrouw nog.
Ik twitterde: ‘Laat maar doorkomen.’

En de volgende dag arriveerde er al een pakketje.

En het had nog gekund dat ik 3 proefmonstertjes in een envelop op de deurmat zou vinden. Ik bedoel; als je een iPad verwacht en 2 ballonnen krijgt, dan zouden 3 proefmonstertjes in van die lieflijke kleine plastic dingetjes ook nog tot de mogelijkheden behoren. Maar. Ik kreeg 3 echte producten toegestuurd, dus geen proefmonsters. Alleen daarom al 100 punten voor de persvrouw!

En het zijn prachtige producten! Het is dat mijn badkamer spuuglelijk is van zichzelf, anders hadden deze mooie blauwe potjes en flesjes waarschijnlijk gorgeous gestaan op de badrand. Ik kreeg een potje Sugar Scrub, een flesje Heart Spray en een blikje Bodhi Balm.

Nu ben ik niet zo van het ontspannen. Een badsessie duurt bij mij gemiddeld 10 minuten en dan heb ik het er al weer helemaal mee gehad. Ik ben wel weer een sucker voor bad- en beautyproducten die woorden als ‘serenity’, ‘zen’, ‘buddha’, ‘organic’, ‘calm’, ‘soothing’ en ‘relax’ op de verpakking hebben staan. Die koop ik dan in de hoop dat het ooit nog wat wordt met dat ontspannen. Meestal niet.

Dus hoe onwijs lekker alle producten van Buddha Nose ook roken en hoe zacht m’n huid ook was na een snelle sessie met De Bodhi Sugar Scrub; echt ontspannen ben ik er niet van geworden. Maar dat ligt dus volledig aan mezelf. Op de producten staat ‘Be Still and Breathe’ en nu heb ik met dat doorademen nooit zo’n probleem, maar stil zijn is aan mij niet besteed, dus de ontspannende werking heb ik eigenhandig om zeep geholpen door in bad te gaan met de Bodhi Sugar Scrub én een cd van Paul Oakenfold. Heerlijk! Zowel de scrub als de cd van Oakenfold. En ik ben al dagen als een dolle aan het sprayen met het flesje Heart Spray. Volgens de verpakking zullen dan heartbreak, loss, en anxiety, helemaal away driften, om ruimte te maken voor love and peacefulness. En dat willen we natuurlijk allemaal!

De producten van Buddha Nose zijn vrij van synthetische stoffen en chemische conserveringsmiddelen en hiermee respecteert Buddha Nose niet alleen de gezondheid van je lichaam, maar ook de gezondheid van onze planeet! Niet geheel onbelangrijk! En alles is te koop bij www.mybodhy.nl

Ik had het gezegd voordat ik erg in had: “Nou, en dan kunnen we morgen wel even naar het kindercarnaval gaan.” En ja, dan zit je eraan vast hè, want ik haat carnaval, maar opvoedtechnisch is het dus de bedoeling dat je doet wat je belooft. Dus de verkering en ik met dochter S. en neefje V. naar de carnavalswinkel de volgende dag. Neefje V. wilde vooral géén polonaise aan zijn lijf en koos voor een stoer militair pakje. Dochter S. kon moeilijk kiezen, maar besloot uiteindelijk als Catwoman te gaan, met een panterjurkje van mij, een lange zwarte pruik, handschoentjes en geinige poezenoortjes. En ik ging als mezelf; gewoon in een hysterische bloemetjesjurk met nepbloemetjes in m’n haar. M’n vrienden zagen geen verschil met mijn dagelijkse outfitjes, maar de rest van de bezoekers van het carnaval moeten gedacht hebben; goh, die vrouw is als FlowerPower. Ook de verkering ging gewoon als zichzelf, want die vond carnaval ook stom, maar die viel dus heel erg door de mand toen hij alle carnavalsliedjes gewoon by heart mee kon zingen. Stond-ie met een biertje: “Alaaf, alaaf, alaaf you!” “Jij kent dit allemaal?”, vroeg ik verbaasd. “Tuurlijk”, zei de verkering, alsof het écht de normaalste zaak van de wereld was. En zo leer je elke dag wat over elkaar! Geweldig! En zo gemakkelijk had ik trouwens zelf ook alle liedjes onder de knie. Stond ik te helikopteren: “Ik heb een helihelihelihelikopter! Ik heb een heliheliheliheeeee! Daarmee vlieg ik over bergen, daarmee vlieg ik over zee, hé, kom op ga met de helikopter mee!” En ondertussen een beetje met m’n hand draaien boven m’n hoofd. Ik zat er meteen in. En we gaan zwaaaaaaien: “Geef mij de sleutel van jouw voordeur, want jij, jij bent zo’n lekker ding.” Toegegeven; na 3 biertjes begon ik alles pas écht leuk te vinden, maar dat is ook waarschijnlijk de bedoeling van carnaval. Maar het meest geweldige vond ik dat verschillende generaties met elkaar aan het feestvieren waren. Verkleedde baby’ op de arm, peuters in krokodillenpakjes vooraan, kleuters hard rennen en springen en op zoek naar snoep en chips en cola, tieners, pubers en volwassen in de polonaise, Carnavalsvereniging Witte Gij Ut die de sfeer erin hield en de opa’s en oma’s die op de tafels mee zaten te bungelen met hun orthopedische schoenen. Mooi plaatje in m’n hoofd. Of, om het even bij de kindercarnavalskrakers te houden: “Met z’n allen! Met z’n allen! Laat de limonade nu maar knallen! Met z’n allen! Met z’n allen. Ze zeggen wel eens oud gedaan is jong geleerd!”

Dit is voor mijn huppelkutjes van collega’s die liever koffie dronken (uurtje) dan even een stapje harder lopen wanneer het nodig was.
Dit is voor mijn collega’s die wel zélf een sigaretje gingen roken (5 keer per dag) en niet even die ene demente meneer meenamen die z’n hele leven had gerookt, maar het op de afdeling niet meer mocht.
Dit is voor die collega die liever een dame 2 happen met jam gaf (“Want dan heeft ze toch haar calorieën binnen en kunnen we de insuline spuiten.”) in plaats van even in alle rust samen met haar te ontbijten.
Dit is voor die collega die liep te zeiken over het appeltje dat ik voor iedereen wilde schillen bij het ontbijt (“Pas op met de calorieën.”), maar zelf net zo gemakkelijk een grote schep suiker in de koffie van alle bewoners deed.
Dit is voor die collega’s die een bewoner nog even een kwartiertje lieten zitten, ook al moest ze heel nodig plassen, omdat hún pauze net was begonnen.
Dit is voor de dames die week in week uit elke ochtend demente meneer de B. (92) vermanend toespraken alsof hij een kind van 5 was, en elke ochtend weer een nieuwe katheter plaatsten in plaats van gewoon een volwassen gesprek met hem aan te gaan om hem te vertellen waaróm hij die katheter had.
Dit is voor de collega die mij, nadat ze me 1 minuut kende, vroeg of ik mevrouw B. even naar het toilet kon brengen, terwijl ik daar vrijwilligerswerk zou gaan doen.
Dit is voor die collega die mij een vrouw met 20 washandjes liet wassen (want douchen was geen optie) ook al had zij zich helemaal onderpoept van kruin tot knie.
Dit is voor de collega’s die mij als vrijwilliger 2 uur alleen lieten zitten met een demente meneer die amper nog kon ademen.
Dit is voor de vrijwilligerscoördinator die seriously dacht dat ik een vibratorshowtje zou gaan geven voor de bewoners.
Dit is voor de huppelkutjes van het uitzendbureau die zeiden dat het wel mee zou vallen, zo’n nachtdienst met 30 verstandelijk gehandicapten in m’n eentje, en dat ik het heus wel aan zou kunnen.
En dit is voor iedereen die ik ben tegengekomen in de zorg die mij het gevoel heeft gegeven dat ik gek ben.

KLIK.

“Ik kom hier nu een paar maanden”, zei ik met iets van trillende knietjes tegen m’n vrijwilligerscoördinator. “En op de een of andere manier heb ik steeds minder tijd om iets leuks met de bewoners te doen. Ik ben de hele tijd met het ontbijt bezig en volgens mij is het ontbijt een betaalde baan en ik kom hier vrijwillig en het is niet dat ik niet bereid ben om het ontbijt te doen, maar ik ga veel liever een spelletje doen met de bewoners of een stukje wandelen.”
“Maar je bent aangenomen als ontbijthulp”, zei hij.
“Say what?”
“Ontbijthulp.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Nee hoor, ik zou een ochtend in de week komen en dan wel meehelpen met het ontbijt, maar het is niet mijn bedoeling dat ik uiteindelijk in m’n eentje zorg zou draaien voor het ontbijt. Ik wil iets leuks doen. Iets extra’s. Ik wil Triviant-quizmaster spelen. En daar heb ik geen tijd meer voor. Ik ben hier om de bewoners een leukere ochtend te bezorgen en niet om de verpleegsters een relaxtere ochtend te geven.”
“Dat is dan misschien een miscommunicatie geweest, maar ik ga het even overleggen met de groep.”

En een dag later hoorde ik de onsterfelijke woorden: “Ja, maar Luna, zo moet je het niet zien, want als jij het ontbijt draait dan doe je juist iets extra’s.”
“Say what?”
“Als jij als vrijwilliger aanwezig ben op de groep, dan kunnen de bewoners rustig genieten van hun ontbijt.”
“Daar ben ik het niet mee eens.”
“Waarom niet?”
“Eten vind ik een basisbehoefte van een mens en dat regelen is een betaalde baan. Of op z’n minst een taak van een stagiaire.”

Ja, maar normaal gesproken hadden zij alleen maar de tijd om een boterham en kop thee voor ze neer te zetten, want daarna moesten ze weer iemand uit bed halen.

“Jullie zitten soms wel met z’n 8-en of 9-en koffie te drinken. Personeel genoeg!”
“Moet je zo niet zien.”
“Als er toch 8 medewerkers aanwezig zijn, inclusief stagiaires, voor 20 bewoners, dan is het toch raar dat jullie mij als vrijwilliger het volledige ontbijt laat doen? Mij die verantwoordelijkheid geven? Ik zie soms helemaal niemand, behalve om medicijnen te brengen.”
“Ja, maar de stagiaires mag je niet meetellen.”
“Waarom niet? Samen een boterham eten kan iedereen.”
“Moet je zo niet zien.”

Maar zo zie ik het dus wel.

En ik liep weg.
Ik ging niet tegen de vrijwilligerscoördinator in.
Niet tegen het hoofd van de afdeling.
Ik ben gestopt met mijn vrijwilligerswerk.
Ik ben 35.
En ik voel me fucking machteloos.

Ik herinner mij een groep van 15 geestelijk gehandicapte jongeren. De helft van deze jongeren had naast een geestelijke handicap ook een lichamelijk handicap en dit was fysiek de zwaarste groep om mee te werken binnen de instelling. Ik werkte als invalkracht op alle groepen binnen deze instelling en ik werkte daar al een jaar of 3, naast mijn studie. Veel avonddiensten, veel weekenddiensten. Op deze groep was het altijd veel tillen, duwen, trekken. Zwaar. Gewoon zwaar. Veel luiers om te verschonen. Met andere woorden; deze groep bestond uit diepe, hele diepe schuimpjes. Allemaal totally schuimpje, van top tot teen. En hoewel ik 90% van de namen ben vergeten van de mensen met wie ik heb gestudeerd, weet ik de namen van deze bewoners nog wel. Allemaal.

W. was mijn favoriet, want hij wilde altijd dat ik hem onder de douche zette, een favorietenrol die ik volledig had te danken aan het feit dat ik André Hazes voor hem zong en dat dat dan zo lekker galmde in het kleine badkamertje. Hij deed dan z’n handen op z’n hoofd en draaide een soort van rondedansje onder de douche, waardoor ik gemakkelijk alle plekjes kon schoonspoelen en -wassen, want hij scheet zichzelf elke dag volledig onder.

Het was vrijdag en veel van de bewoners van andere groepen werden dan altijd opgehaald door hun ouders, verzorgers of familie om het weekend of een dagje daar door te brengen. De bewoners van deze groep bleven meestal ’thuis’.

“Hé, als we er nou samen voor zorgen dat iedereen vanavond binnen een uurtje in z’n pyjama zit, dan kunnen we nog 1,5 uur een pyjama-party houden, met cola en chipjes”, opperde ik tegen mijn collega’s.
“Nou, dat zie ik niet zo zitten”, zei een wat oudere vaste medemerker.
“Maar dan doe ik alle zware bewoners. Als jij dan de 3 meisjes doet en de medicijnen en de cola en chips alvast klaarzet en wat leuke cd’tjes pakt. Ik rammel de rest even heel snel onder de douche of even snel een washandje, dat ze wel schoon zijn en een schone luier, maar ze worden morgen toch weer uitgebreid in bad gedaan of onder de douche.”
“Nou, nee.”
“Ze zijn vanmorgen allemaal nog helemaal van top tot teen gewassen.”
” Ja, maar dat moet elke ochtend en elke avond.”
“Ah, maar voor 1 keertje, even snel een kattenwasje en dan de pyjama aan.”
“Nee.”
“Maar dan kunnen we een pyjama-party doen met Hollandse Hits?”
“Nee.”
“Maar dat vinden ze hartstikke leuk.”
“Nee.”

Ik probeerde daarna nooit meer een pyjama-party.
Ik was 24.
Ik ging niet tegen de vaste medewerkers in.
Ook al vond ik het fucking onzin.

Ik herinner mij een oude, flamboyante dame. De dame was 80+ en ik heb veel bejaarden ontmoet toen ik in de thuiszorg werkte in Amsterdam, maar deze dame zal ik nooit vergeten.

Ze woonde aan de Willemsparkweg, niet 1 van de lulligste straten in Amsterdam, had 5 etages voor zichzelf, maar kon alleen nog maar de benedenetage bewonen, omdat ze de trap niet meer op kon. Waarschijnlijk was het haar voorliefde voor papiertjes en knippen en plakken waardoor ik meteen gek op haar was. Hele avonden en waarschijnlijk ook nachten zat ze in tijdschriften te knippen en te plakken en collages te maken. Ik snapte weinig van haar collages of haar uitleg, want mevrouw was aan het dementeren. Maar juist daarom vond ik haar plakkunsten misschien wel helemaal geweldig en bracht ik elke week een stapeltje nieuwe tijdschriften voor haar mee. “Oh, deze glimmen wel heel mooi”, zei ze toen ik een keer een stapel Marie Claire’s bracht.

Dit ben ik later, dacht ik.

Man dood.
Nooit kinderen gekregen.
Alleen.

Als ik alle huishoudelijke taakjes had gedaan, wilde ze altijd een sigaretje met me roken. Ze had gouden asbakjes voor 1 persoon. “In Parijs gekocht”, zei ze iedere keer als we een sigaret opstaken. Die kon je zo mooi uitklappen en overal mee naar toe nemen waar je maar wilde.

Mevrouw kwam nooit meer buiten.

Ze kon zichzelf nog prima verzorgen, maar het huishouden, ach, daar gaf zij niet meer om. Had ze misschien wel nooit om gegeven. Of misschien had ze vroeger wel personeel. Uit pure eenzaamheid was ze de muizen gaan voeren en hierdoor durfde een gedeelte van de thuiszorg niet meer bij haar langs te komen en waren de buren gaan klagen.

“Maar”, zei ik tijdens een teamoverleg, “als we nou een leuke, wat oudere poes uit het asiel halen? Dan heb je meteen een paar problemen opgelost. Het muizenprobleem is heel snel weg, dan durft iedereen daar weer te werken en het is ook heel gezellig voor haar, dan heeft ze wat aanspraak en je geeft ook een poes een leuke, oude dag.”
Ja, maar daar konden ze niet aan beginnen!
Want wie moest de kattenbak?
Wie zorgde voor genoeg kattenvoer?
En wat als de kat ziek?
En wat met de kat te doen als mevrouw er niet meer was?
“Ja, maar, ja, maar”, zei ik, “of je nou een kattenbak schoonmaakt of de wc?”
Ja, nee, was iets heel anders.
Kon echt niet hoor.
Nee, echt niet.

Ik was 22.
Ik deed vakantiewerk.
Ik legde mij bij de beslissing van de teamleider neer.
Ook al vond ik ‘m fucking belachelijk.

Ik herinner mij een alleenstaande moeder met kanker.
Het was denk ik de eerste kankerpatiënt die ik ooit ontmoette.
Ze lag altijd op een bed in de woonkamer en ik kwam daar om te stofzuigen, af te stoffen en de afwas te doen. Ik studeerde media & informatie-management en in de vakantie werkte ik in de thuiszorg in Amsterdam.

De vrouw had 2 thuiswonende tienerzoons, die ik nooit zag.
Ze was op een speciaal dieet, maar had al maanden niet lekker gegeten, vertelde ze. Ze kon zelf niet zo goed koken en haar zoons brachten alleen magnetronmaaltijden voor haar mee.
“Zal ik volgende week dan voor je koken?’, vroeg ik, “vegetarisch en gezond en lekker.”
Vond ze een geweldig idee.
“En dan maak ik wel wat extra voor je, dan kun je dat invriezen.”

Dus een week later kreeg ik van haar een briefje van 25 gulden en ik haalde een tas vol verse groenten, yoghurt en kokos. Van thuis had ik kruiden meegenomen.

Vanaf haar plekje op de bank zag zij me een XXL pan Indiase curry maken.
Het huis rook heerlijk.
De vrouw straalde.
En ik straalde nog veel meer.

Vol trots vertelde ik tijdens het wekelijkse teamoverleg over mijn kookmiddagje bij de dame met kanker.

“Oh, maar dat mag niet hoor”, zei mijn teamleider.
“Wat niet?”, vroeg ik.
“Koken voor de cliënten.”
“Waarom niet?”
“Dat staat niet in het zorgplan.”
“Maar ze vond het zelf goed. En ik had daarvoor de toiletten schoongemaakt en ook gestofzuigd en alles na het koken weer netjes opgeruimd. Echt.”
“Het staat niet in het zorgplan.”
“Ja, maar, ze vond het zo lekker en ze heeft misschien niet meer zo lang te leven.”
“Nee, het is echt niet de bedoeling.”
“Oh.”

“Ik mag niet meer voor je koken”, zei ik een week later tegen de dame met kanker.

Die middag maakte ik haar douchegordijn schoon.

Ik was 22.
Ik was maar een vakantiekracht.
Ik ging niet tegen mijn teamleider in.
Ook al vond ik het fucking onrechtvaardig.