NOU, NOG EENTJE DAN…

Iedereen die mij persoonlijk kent, maar ook iedereen die al jaren met me meeleest en meeleeft op Maanisch.com weet; Luna houdt wel van een wijntje. Of 2. Of 3. Of de hele fles. Hoewel ik tot m’n 21ste nooit iets van alcohol heb gedronken heb ik dat alle jaren daarna ruimschoots ingehaald.

Met een vriendin lunchen zonder een wijntje erbij? Uit eten zonder een paar flessen wijn? Hoe dan?! Het kwam niet in me op dat er ook mensen waren die zonder bier of wijn een leuke avond konden hebben. Uitgaan zonder drank? Belachelijk! Dan kan je net zo goed thuis blijven! Al kun je thuis ook prima een lekker drankje doen natuurlijk. Koffie? Thee? Dat drink je ’s ochtends bij het ontbijt, niet ’s middags of ’s avonds. Doei. Als je ’s middags of ’s avonds visite krijgt of op visite gaat, dan is het tijd voor wijn! Wijnen! Wijnen! Wijnen!

Er was de afgelopen 20 jaar altijd wel wat te vieren.
En er waren problemen te vergeten.
Zoveel leugens te verbloemen.
Ruzies te verzachten.
Fouten te vergeven.
Demonen te verjagen.
Verdriet te verdrukken.
Grenzen te verleggen.

Verbitteren.
Verdoven.
Veranderen.

En dat deed ik allemaal met een wijntje.

Wijntje voor het koken, wijntje tijdens het koken, wijntje tijdens het eten, dan ’s avonds nog een wijntje en ach, dan is die fles meteen maar leeg. Toch?

En als je een fles wijn per dag drinkt, dan heb je gewoon een probleem. Al vond ik het nooit echt een probleem, want ik viel er niemand mee lastig. Ik verdiende keurig m’n eigen geld, ik betaalde die wijn allemaal zelf, betaalde ook alle vaste lasten zonder problemen, kookte dagelijks het ene na het andere Indiase of Mexicaanse gerecht, ik slikte geen medicatie en ik had over het algemeen toch echt wel een heel gezellige dronk! Wat was het lachen met mij! Ik was een genot om mee om te gaan en oh, wat was ik toch een sterke vrouw die alles aankon! Kom maar op!

But who was I kidding? De helft van m’n leven heb ik voor iedereen heel goed gezorgd, behalve voor mezelf.

Waarom het me deze keer wel gelukt is om te stoppen met alcohol en al die ontelbare stoppogingen de jaren daarvoor niet, dat weet ik nog steeds niet. Ik was er vorig jaar 1 maart 2019 ineens klaar mee en klaar voor. Klaar met de alcohol en klaar voor een alcoholvrij bestaan.

Ik stopte zonder begeleiding, zonder hulp, zonder AA, zonder compenserende medicatie om m’n ADHD een beetje te temperen en ondanks alle ellende, alle wanhoop en alle verdriet van het afgelopen jaar én ondanks het feit dat er gewoon nog steeds bier en wijn in de koelkast staan en m’n drug-of-choice dus gewoon altijd voorhanden was. Niks geen #dryjanuary, maar een #dryyear en uiteindelijk een #dryforever voor mij.

Ik hoef maar 1 glas te laten staan.
De eerste.

En dit klinkt allemaal heel makkelijk, maar zo makkelijk was het niet. En is het niet. Het leven komt momenteel nogal rauw en ongefilterd binnen. Ik mis het euforische, relaxte, ooooh-alles-is-goed-en-alles-komt-goed-gevoel dat de eerste 2 wijntjes me kunnen geven. Ik mis de deken van ach-wat-maakt-het-ook-uit-allemaal waar ik onder kon liggen. Ik mis het wijntje bij het uit eten gaan. Ik mis het eerste wit-biertje in de zon op het terras. Ik mis m’n wijntje als de rest van een gezelschap wél aangeschoten is. Ik mis de gin-tonics, ik mis de Chardonnay’s, ik mis de Gewurztraminers, ik mis de cocktails met allerlei leuke parapluutjes, ik mis de Mojito’s, ik mis de 3-liter-pakken rosé die helemaal voor mij alleen waren en die ik met niemand hoefde te delen. Ik mis de Luna die af en toe helemaal naar de klote kon gaan, gewoon effe lekker de boel resetten. Ik mis het niet hoeven denken aan later, maar alleen maar aan vandaag. Ik mis m’n moeder.

Maar ondanks al het missen blijkt het leven zonder alcohol eigenlijk precies hetzelfde als met alcohol; meestal leuk, soms geweldig en af en toe behoorlijk kut.