NOU, EN HET IS DUS KANKER

Woensdag, 2 weken geleden, reed ik m’n doodzieke moeder in een rolstoeltje uit de spreekkamer van de internist. We hadden het slecht-nieuws-gesprek net achter de rug. Ik legde m’n hoofd in haar schoot en huilde en huilde en huilde. Haar hand op mijn hoofd, in mijn haren. Ze hoefde niets te zeggen, want alles was al gezegd, maar haar handen vertelden mij; komt wel goed, schatje. Niet dat het met haar goed zou komen, maar meer een groter iets. Het komt wel goed. Ook dit gaat over. Ook dit gaat voorbij.

De afgelopen 2 weken heb ik elke dag, 3 keer per dag, aan haar bed gestaan. Ik heb de dood gevoeld, gezien, bijna aangeraakt. Ik heb ook om de dood gesmeekt zelfs, ervoor gebeden, er kaarsjes voor aangestoken. Niet dat ik wil dat m’n moeder er niet meer is, integendeel, maar laten we het alsjeblieft een beetje menselijk houden. En ja, dat doet natuurlijk iedereen daar op de Intensive Care, I know, maar voor het personeel daar is ze een patiënt, volgende week weer een ander. Al zijn ze allemaal heel lief en zorgzaam en heel goed in hun vak en zij kunnen als de beste op alle knopjes drukken en alles wat er in en uit het lichaam van mijn moeder gaat checken en alle snoeren en stekkers controleren. Maar het is mijn moeder! Mijn moeder! Want hoeveel operaties, of vacuümwissels, of wat kan mij het schelen hoe ze het noemen, kan een mens hebben in zo’n korte tijd? Hoe vaak kun je onder narcose, aan de beademing, er weer vanaf, er weer aan? Wanneer breekt een mens? Wanneer breekt mijn moeder?

Nou, voorlopig niet.

Vandaag hadden we weer zo’n soort van slecht-nieuws-gesprek. Met zo ongeveer als conclusie: nou, en het is dus kanker, maar het is behandelbare kanker en de kanker in uw darmen is dezelfde gebleken als die in uw nier en die kanker valt te behandelen, maar ja, u moet eerst die buikinfectie maar eens te boven komen en ja, wij snappen ook niet hoe u het doet, maar u doet het wonderbaarlijk goed, alles ziet er wat dat betreft prima uit, dus dat is heel fijn en als u dan weer een beetje bent aangesterkt van die buikinfectie, dan gaan we met de kanker aan de gang.

Ik huilen.

En m’n moeder ligt in haar ziekenhuisbed en kijkt mij streng aan en schudt me haar hoofd. Want zij is weer strijdlustig. Heeft zoiets van; ja, hallo, ik ben bijna klaar met die buikinfectie en heb de dood al een paar keer in de ogen gekeken en laat die doktoren maar lekker lullen en krijg ik nou nog een perenijsje of niet?

Het komt wel goed.
Ook dit gaat over.
Ook dit gaat voorbij.