NINA EN NANA EN LUNA

We woonden net een paar dagen in dit nieuwe, heerlijke huis, toen Nina en ik een andere Amerikaanse Bulldog tegenkwamen. In tegenstelling tot de meeste hondjes die we tot dan toe waren tegengekomen tijdens ons rondje vond het baasje van de Amerikaanse Bulldog het wél okay om de honden met elkaar te laten spelen. Normaal gesproken lopen hondenbaasjes met een grote boog om Nina heen; ik heb zelfs een dame weg zien rennen met haar hondje van het formaat cola-blikje. Nu is Nina uiteraard de liefde zelf en voorzien van roze strik, maar ze is nogal groot en lomp en ja, dat schrikt af. Het baasje van de andere Amerikaanse Bulldog herkende het probleem toen we even later onze honden hun energie op elkaar zagen botvieren. “Hoe heet die van jou eigenlijk?”, vroeg ik. “Nana”, zei het baasje. “Neeeeeee”, zei ik, “die van mij heet Nina!” Een dikke hondenvriendschap was geboren en sindsdien lopen Nana, Nina en wij dagelijks een uur aan het einde van de middag, zodat de hondendames hun energie kwijt kunnen, want bloody, fucking hell, die moeten dagelijks een partij rennen! Het gaat er af en toe ruig aan toe en zowel Nana als Nina hebben de littekens al op hun lijf, maar ze zijn hun ruzietjes altijd binnen no time weer vergeten en lopen daarna weer gezusterlijk met een tak te slepen. Het leek ons dan ook een goed idee om eens uit te proberen of Nana een weekendje bij ons zou kunnen logeren. Haar baasje met zijn vrouw gingen een paar dagen weg en Nana werd bij ons gedropt met bench en brokken. En oh, het was zo leuk en oh, het was zo gezellig. Samen de hele dag achter elkaar aan lopen, likken, lopen, zuchten, spelen, links, rechts en er was geen vuiltje aan de lucht. Naar spelende honden kijken is leuker dan televisie en als het zo ging, ja, dan wou ik wel 10 honden! Wel 20! Een kennel! En puppy’s! Tot ik de dames in m’n eentje uit ging laten ’s ochtends. Of eerder; toen we weer terug kwamen thuis. Ik deed de deur open en ineens zat ik middenin een hondengevecht wat ik niet meer kon stoppen. Gegild heb ik. Ik heb m’n eigen hond geprobeerd van Nana af te schoppen, maar ze waren gewoon te sterk en te agressief. En net toen ik wou beginnen met huilen kwam de verkering met gevaar voor eigen piemel in z’n blootje naar beneden stormen en tilde Nina met 1 beweging uit het hondengevecht en sleurde even later Nana naar haar bench. En ook ik werd in een hoekje gezet, want ik had beter op moeten letten. Maar, hallo! Ik ben een poezenvrouwtje, ja! En het klinkt allemaal heel logisch hoor, dat je eerst je eigen hond naar binnen laat en dan pas een logeerhond, maar ik heb dus die hele Martin Gaus-training overgeslagen in m’n leven en er was overal bloed en ingescheurde nagels en pootjes die heel zielig omhoog werden gehouden! Ik tril er nu nog van als ik er aan denk, maar Nina en Nana zijn alweer de dikste hondenvriendinnen.