Om het Eerste-Kerstdag-probleem ‘eten we bij jouw ouders of bij de mijne?’ te vermijden hebben P. en ik 2 jaar geleden besloten om iedereen gewoon bij ons uit te nodigen. Scheelt een hoop drama en daarnaast vindt iedereen het supergezellig, inclusief ikzelf. Ik lijk geboren om te zorgen, om het iedereen naar de zin te maken en om te regelen dat iedereen het ‘gezellig’ heeft. En het woord ‘gezellig’ is Eerste Kerstdag meerdere malen gevallen. Ook het zinnetje; ‘Wat hebben we het toch goed, hè?’, kwam regelmatig voorbij. Want we hadden het goed. Heel goed. Met een luxe kersttaart, met een asociale hoeveelheid vlees om op de bakplaat te gooien, met een net zo asociale hoeveelheid drank en met wel 100 cadeautjes onder de kerstboom. Maar we hadden het vooral goed met elkaar. De hele familie was gelukkig en tevreden en tegen middernacht was iedereen, behalve P., stomdronken. Deze staat van zijn ging gepaard met het tappen van schuine moppen of het lachen om die schuine moppen. Het niveau: “Dus toen pakte die dokter haar bij d’r goudhamster.” Humor om te lachen, haha. Om 2.00 ’s nachts was het mooi geweest en ging iedereen gewapend met een stel oordopjes richting de opblaasbedden. Vorig jaar had de vader van P. zo hard gesnurkt dat de rest van de familie wakker had gelegen en dat moest koste wat kost vermeden worden. De volgende middag, na een uitgebreid kerstontbijt, met warme broodjes, verse jus d’orange en zachtgekookte eitjes, verdween iedereen langzaam richting huis. M’n ouders gingen als laatste weg en bleven zwaaien tot ze de hoek van de straat om waren. Ik zwaaide terug en voelde het heimwee opkomen toen ze uit het zicht waren. Ik nam me voor om dit familiegebeuren niet meer te beperken tot eens per jaar, maar om voortaan iedereen ook uit te nodigen op Eerste Paasdag. Nu het nog kan.