MARRAKESH IS MAGISCH
Ons vliegtuig landde donderdag om 18.00 in Marrakesh. Het was donker, het was lekker weer en er waren nog genoeg blanken op het vliegveld, dus een cultuurshock zat er nog niet in bij mij. We werden opgehaald door een allervriendelijkste chauffeur die ons naar onze riad bracht. En ook tijdens het ritje van het vliegveld naar de binnenstad van Marrakesh was ik nog niet echt verrast over m’n nieuwe omgeving; we reden over brede wegen langs grote hotels. Een uitzicht dat inwisselbaar was met Ibiza of Barcelona. Pas toen de chauffeur z’n busje parkeerde aan de rand van de medina en onze koffers uitlaadde ontstond er een lichte paniek in m’n lijf. Mijn God. Mijn God! Waar was ik aan begonnen? Wat een drukte. Wat een drukte. Wat veel mensen. Wat een chaos. Wat een totaal onoverzichtelijke chaos. Wat deden die ezels hier op straat? En waar begon eigenlijk de straat en waar eindigde de stoep? Was hier wel een stoep? Wat deden al die brommers hier? En waarom schreeuwde iedereen zo? En waarom al die toeters en bellen? En oh, Jesus, waar nam de chauffeur ons mee naartoe? Door dit tunneltje? Dit straatje in? Ik las het straatnaambordje en in dit straatje bevond zich inderdaad onze riad. Oh nee. Dat kon niet waar zijn! We zouden toch in een sfeervolle riad overnachten? Van alle gemakken voorzien? Dit straatje had niet eens straattegels! Dit straatje was vies. Dit onooglijke en smalle straatje met onooglijke huizen kon onmogelijk onze… dit moest een foutje zijn… oh nee… De chauffeur maakte een houten deur open en daarachter bevond zich ineens een plaatje uit een glossy magazine. Zo lelijk als de straatjes van Marrakesh waren, zo mooi was datgene wat zich achter die straatjes bevond. Na het openen van een houten deur stond ik ineens in een 1001-nacht-setting. Ik dineerde als een prinses op een leren poefje op de patio van het riad, met boven me de sterrenhemel van Marrakesh. Ik kroop om 21.00 onder kraakheldere, witte lakens en begon aan een nacht vol prachtige droom-sprookjes. Rond half zes begon de muezzin te zingen dat het tijd was om op te staan en om te gaan bidden. Maar toen hij naast m’n bed stond fluisterde hij in m’n oor dat ik best nog even mocht blijven liggen als ik dat wilde. En een uur later vlogen er nachtegaaltjes door de riad die op m’n bedrand kwamen zitten en lieve zachte slaapliedjes kwetterden. Ik heb in 10 jaar niet zo goed geslapen.
Klinkt goed zeg! Mooi dat het was zoals je je had voorgesteld. En nu die rust vasthouden nu je weer thuis bent :)
Klinkt goed.
PS let even op,schrijffoutje DE muezzin.
Ik geloof dat je het paradijs op aarde hebt gevonden.
Ik begrijp dat smerigheid en chaos opeens geen probleem meer zijn wanneer je zelf maar achter een luxe facade kan verblijven. Blijft dan toch thuis als je het prototype van een resort-toerist bent.
Ik ben jaloers op het strakke eyeliner-lijntje op je foto’s! En op je relaxvakantie in Marrakesh. Maar niet op de sneue reacties op je blog. *wijst naar boven* Volgens mij is hier iemand anders nogal aan vakantie toe ;)
Dat klinkt echt heerlijk. En dat straatje zou ik eigenlijk stiekem ook best wel willen zien… ezels op straat, dat lijkt me wel wat. ;-)
Heerlijk! Ik had al even op het linkje van je vorige logje geklikt en ooooooow wat ben ik jaloers.
Oh…. wat ben jij jaloers Aad!!!!!
@monks: heeft niks met jaloezie te maken. Ik begrijp niet dat je in het buitenland gaat piepen over vuil en troep, die daar de norm is. En dan pas opgelucht ademhalen als je in de luxe terechtkomt die je thuis gewend bent. Zo’n naïeve, decadente houding stoort me.
ik ben het ook met aad eens, als je naar turkije, marokko of tunesie of landen die daar op lijken wil gaan, moet je niet zeuren dat het er een zootje op straat kan zijn. het is juist leuk om dan in een eenvoudig pension’etje te logeren. ik heb dan ook een hekel aan decadente figuren die alleen in een 3 sterren hotel willen slapen, blijf dan thuis of ga naar een “modern” land…
god oh god mensen, Luna schetst een plaatje, weet je wel. Loop dan niet gelijk moraliserend te prediken. Het is wat het is: als het een zooitje is, dan kun je dat gewoon beschrijven. Voor mijn gevoel beschrijft Luna gewoon haar ervaringen, ik proef er geen oordeel in. In sommige van die preek-reacties echter wel. Als ik ergens de ziekte van krijg dan is het wel van die zogenaamde ervaren reizigers die nergens meer van opkijken omdat ze zooo been there, done that zijn, wéééétjewel. Of die het nergens over hebben, omdat ze lekker belangrijk ontzettend ervaren willen overkomen of nog lokaler dan the locals willen lijken. Al land er een ezel op hun schoot, verblikken of verblozen ze niet. Het is een balans tussen je eigen verwonderingen en respect voor het land waar je te gast bent, dat is geestelijke verrijking. Je eigen verwondering de kop in drukken, dat is geestelijke verarming. Zo, tante madelief is weer klaar.