LUNA ZIT IN EEN EMOTIONAL ROLLERCOASTER
De vader van P. werd precies 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis. Het lijkt al zoveel langer. Of misschien lijkt het ook wel gisteren. Tijd zegt me dus al 2 weken geen ene reet meer. En m’n emoties nemen ook al een loopje met me. Van hoop, naar verdriet, naar angst, naar ongeloof, naar boosheid, naar berusting, naar pijn, naar liefde, naar ook zoveel liefde. Maar uiteindelijk altijd weer die realiteit. De vader van P. gaat dood. En binnenkort. Maar dan blijkt dat artsen met een heel andere realiteit te maken hebben. Want ja, deze man gaat dood, maar die artsen willen eerst wel even graag weten waaraan precies! Waar is het begonnen? In z’n darmen, in z’n maag, in z’n longen? Of is het misschien wel iets met z’n prostaat? En laten we voor die onderzoeken maar eens goed de tijd nemen, maandag z’n darmen, dinsdag z’n prostaat, woensdag even dit en donderdag even dat en dan tillen we de uitslagen van al die testen even lekker over het weekend heen en ondertussen doen we net alsof er niks ernstigs aan de hand is: “Het is niet in uw darmen begonnen, dat is goed nieuws.” Nee, dat is helemaal geen goed nieuws! Goed nieuws is dat hij snel beter wordt. Dus kan er nu alsjeblieft iemand opstaan die niet om de hete brij heen draait, maar gewoon zegt waar het op staat!? Is er hier in dit hele ziekenhuis nog iemand die het woord ‘kanker’ in z’n mond durft te nemen? Of het woordje ‘dood’? De realiteit: de kanker is overal en de pa van P. is te zwak om chemokuren te ondergaan om z’n leven iets te rekken. Hij gaat dood, hoe dan ook, en hij wordt zwakker en zwakker, hij valt kilo’s af, hij glipt weg onder onze vingers, en toch willen de artsen hem nog van hot naar her slepen, met ziekenwagens naar een ander ziekenhuis om te checken of het dan misschien toch als botkanker is begonnen. Wat de pa van P. wil: “Naar huis.” En wat wij als familie willen; dat wat hij wil. Dus we willen hem thuis in z’n eigen huiskamer inpluggen aan allerlei snoertjes, morfine, pijnstillers, slaaptabletten, whatever it takes. Hem lekker thuis vertroetelen, wijntje erbij, biertje erbij, de televisie aan met non-stop voetbal, harinkje halen, broodje bal, biefstuk, zalm, paling, een witte boterham met kaas. En als dat een optie is, kan dat dan snel gerealiseerd worden? Morgen bijvoorbeeld? We hebben niet zo lang meer namelijk.
Kippevel… kus
slik… ik hoop van harte dat zijn en daarmee jullie wens wordt gehoord. Het is toch te belachelijk voor woorden dat wanneer je doodziek bent je opeens geen zeggenschap meer over je eigen leven hebt?
Chapeau!
Mooi, lief, waar.
Beste Luna, Uit ervaring kan ik je vertellen dat je tegen dokters moet praten. Zeg hen dat je naar huis wil met hem. Schakel maatschappelijk werk in die alles voor het thuisverblijf kunnen regelen. Maar blijf niet wachten tot de dokter zegt dat hij naar huis mag. Dat kan namelijk heel lang duren. Zeg wat je wil en ga aan de slag. En als je schoonmoeder het niet kan of durft, dan zeggen jullie het. Zoiets moet in twee dagen geregeld kunnen worden. Heel veel sterkte.
@Aukje: Ik ga er vanuit dat de vader van P. nog steeds zeggenschap over z’n eigen leven heeft hoor… maar zolang de doktoren nog aan het testen zijn en de uitslagen nog af willen wachten, wordt hét gesprek der gesprekken maar uitgesteld Artsen willen precies kunnen zeggen waar de kanker begonnen is en wat daartegen te doen is… terwijl ze al weten en vertelt hebben dat z’n vader te zwak is voor chemo, dus ja… we snappen het niet helemaal meer… gelukkig hebben we een arts (dr. G.!) en een verpleegkundige (mijn lieve vriendinnetje I.!) die ons een beetje hebben uitgelegd wat de werkwijze van een ziekenhuis is… en zij kunnen ook gewoon even rustig de tijd nemen om uit te tekenen en uit te leggen waar een lekkende hartklep precies voor zorgt en wat vocht achter de longen nou precies betekent en vooral; dwing hét gesprek der gesprekken af! Dus vanmiddag heeft P., samen met zijn zus, eindelijk een meeting met een opper-oncoloog
@Dianne: Je was me net voor! Vanmiddag dus… wordt hopelijk alles luid en duidelijk besproken…
Luid en duidelijk, heel goed. Wat rot lijkt me dat zeg, dat je in zo’n situatie zelf moet aangeven dat je deze tijd liever niet in het ziekenhuis doorbrengt… Veel succes!
Ik hoop dat jullie hem snel in dat bed met al dat lekkers snel al die liefde om hem heen kunnen leggen. Wat als het dan moet gebeuren, dan maar zoals je het het liefste wilt toch..
Heel veel sterkte vanmiddag
als je schoonvader verder niet meer behandeld wil worden kan dat hoor is ook bij mijn eigen vader zo gegaan
moet wel aandringen want ze zijn gek op testen.
verder veel sterkte
gr henk
Al die testen kunnen ook als hij er niet meer is. Bij mijn vader is dat ook zo gebeurd omdat hij een speciaal soort schildklierkanker had. Laat ze maar lekker ophouden met testen en gun de beste man zijn rust op dit moment. Dat, en zijn allerliefsten om hem heen, helpt op dit moment meer dan al die medicijnen, kuren etc.
Heel veel sterkte vanmiddag. Zijn ze gek geworden in dat ziekenhuis met allerlei testen die ongetwijfeld ook nog eens heel vervelend zijn voor je schoonvader, terwijl die man heel goed weet wat hij nu nodig heeft: zijn vertrouwde omgeving, jullie en heel veel liefde. Laat P. dus niet de kaas van zijn brood eten vanmiddag door artsen, naar huis met zijn vader, zo gauw mogelijk, waarom niet vanmiddag al? Artsen kunnen je schoonvader echt niet tegen houden, als hij naar huis wil. Geniet maar van de tijd die jullie nog samen hebben, dat is duizend keer belangrijker dan welke test dan ook in dit stadium. Nogmaals heel veel sterkte. Dikke zoen voor jullie allemaal.
Veel sterkte, ik hoop dat jullie hem snel mee naar huis kunnen nemen om hem te vertroetelen.
Hoi lieve Luna & P.,
Je kent mij niet en ik jullie ook niet, tenminste niet anders dan via jouw weblog.
Ik heb geruime tijd je weblog niet kunnen lezen en heb zojuist al je laatste stukjes gelezen.
Wat ontzettend kut voor jullie dit alles. En nog erger dat het zo lang moet duren voordat P. z´n vader naar huis mag.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en in de tijd die nog gaat komen.
Jullie hebben gelijk, Luun. Ik duim de ganse middag voor P. en het gesprek! Succes.
“Ik wil naar huis”, zei mijn oma. Doktoren hadden haar begluurd, open gesneden en weer dicht genaaid. Er was geen redden meer aan. Thuis lag ze aan een zuurstoffles die alleen verzachting bracht. Anaal kreeg ze morfine toegediend en de huisarts van ons wist genoeg. Hij mocht het niet doen, maar mijn moeder wel. Eén dikke zetpil en ze ging naar de hemel.
“Je had moeten bidden”, zei een gek.
Wat heftig, hoe onbelangrijk zijn veel dingen als dit op je pad komt. Heel liefde en kracht gewenst. Gusta
pffffff, heavy….sterkte
tijd voor kletspraat. I am where my phone is.
Lieve Luna,
herken veel van wat je schrijft en ben er erg door geroerd…
ZEG wat jullie willen en hou je poot stijf, ik weet uit ervaring dat dit werkt.
Heel veel liefs en sterkte!!
Goed dat jullie een gesprek hebben gehad! De wensen van je schoonvader gaan voor alles. Regel wel afdoende pijnstilling en goede thuiszorg, zodat hij niet onnodig pijn hoeft te lijden of benauwd hoeft te zijn.
Liefs en sterkte!