Woensdagmiddag. Vrij van school. Ik was vergeten hoe het was. Gisteren werd ik voor 2 uurtjes weer even 20 jaar teruggeworpen in de tijd. “Welke film wil je zien?”, had ik van te voren aan oppaskind M. gevraagd, “’Finding Nemo’, ‘Pietje Bell 2’ of ‘Brother Bear’?” Hij mocht natuurlijk kiezen, maar ik hoopte stiekem dat-ie niet naar ‘Pietje Bell 2’ wou. ‘Pietje Bell 2’ is stom. Maar gelukkig wou hij net als ik naar ‘Brother Bear’, dus zaten we om 13.30 in de bioscoopzaal vol jengelende kinderfeestjes. Dat er geen reclame werd getoond was dus zeer prettig, want kinderen worden van megagrote beeldschermen gevuld met afbeeldingen van Playstation’s, Gameboy’s en Barbie’s waarschijnlijk nóg ongeduldiger. Ik trouwens ook. Het verhaal van ‘Brother Bear’ speelt zich af in de Ijstijd. Er zijn 3 broers. Broer 1 gaat dood. Broer 3 neemt wraak op een beer. Beer dood. Broer 3 verandert door ‘de geesten’ zelf in een beer. De beer ontmoet een babybeer. Gaan samen op weg naar een rivier met zalm. Ondertussen denkt broer 2 dat broer 3 ook dood is en wil wraak nemen op de 2 beren. Het plot is eigenlijk een beetje te moeilijk voor kleine kinderen, maar waarschijnlijk denken die daar helemaal niet over na. Die zien een stel beren door een bos lopen met een paar elanden erbij, paar leuke liedjes om de boel aan elkaar te plakken en de film is geslaagd. Bekertje cola en een XL bak popcorn en het feest kan helemaal niet meer stuk. “Ik moest op het laatst wel een beetje huilen”, zei oppaskind M. toen de film was afgelopen. “Waarom dan?”, vroeg ik. “Nou, dat beertje was z’n moeder kwijt en dat lijkt me heel erg.” Ik vertelde hem maar niet dat ik de eerste 10 minuten, het laatste kwartier en ook een paar keer tussendoor met tranen in m’n ogen zat. Van blijdschap dan. Ik kan niet wachten tot volgende week woensdag vrij. Dan gaan we naar ‘Finding Nemo’.