LUNA ZAG PORTISHEAD

Een paar maanden geleden hoorde ik dat Portishead een concert zou geven in de Heineken Music Hall. Ongelooflijk! En ze bleken een nieuwe cd te hebben gemaakt; ‘Third’. Ook ongelooflijk! Moest ik bij zijn! Maar bij die nieuwste cd ‘Third’ kreeg ik geen kippenvel, zoals wel bij al hun vorige platen. Integendeel. Ik vond ‘m stom. Ik kreeg er hele nare vibes van zelfs. En ik baalde eigenlijk dat ik naar een concert zou gaan waar voornamelijk liedjes van dit album langs zouden komen. Ik had eigenlijk zelfs een beetje geen ene reet zin meer. Maar toch gaan natuurlijk. “Ik vind het allemaal best”, zei ik tegen vriendin D. voordat het concert begon en we allemaal met een plastic-beker-biertje stonden, “als ze maar 5 oude liedjes spelen.” Vond vriendin D. ook. Tegen vriend L. zei ik: “Ik vind het allemaal best, als ze maar wel ‘Roads’ spelen. Vond vriend L. ook. Maar na een nummer of 6 vond ik de liedjes van hun nieuwe cd eigenlijk best goed. Wat zeg ik: het klonk allemaal best wel lekker in de Heineken Music Hall. Ik zat er helemaal in! “Hé, hé, hé, P., P., P. geef mij die joint eens”, schreeuwde ik richting mijn P. terwijl ik hem op z’n rug tikte. Want een joint was het enige wat nog miste aan dit concert. Mijn P. draaide zich om en keek me verbaasd aan. “Oh nee”, zei hij en hield z’n joint angstvallig achter zich, “jij gaat echt niet blowen.” “Doe even normaal joh”, begon ik, “ik kan het best hebben.” “Schatje…”, probeerde hij, maar ik had de joint uit al uit z’n handen gegrist. “Doei, dit is het enige concert waarbij je gewoon hóórt te blowen”, zei ik en ik inhaleerde meteen maar even heel diep en lang. Zo! Meteen nog maar een trekje. En nog eentje. Zo! Die kwam lekker binnen! Zo! Dat ‘Machine Gun’ kwam nu ineens écht een stuk beter uit Beth’s strot dan thuis in m’n woonkamer. Zo! Best een lekkere plaat eigenlijk. Wat zeg ik: misschien zelfs wel de beste plaat van die hele cd. “Hé, hé, hé, P., P., P. doe nog eens even een jointje voor mij en I.”, schreeuwde ik even later weer richting P.’s rug. En ik inhaleerde nog eens diep. En nog eens. En nog. En nog… En… En… En… En toen Beth tijdens de toegift ‘Roads’ zong, en de hele zaal muisstil naar haar stond te luisteren, ja, toen zouden normaal gesproken eigenlijk de tranen over m’n wangen zijn gelopen. Als ik niet zo stoned was geweest.