LUNA WEET DAT HET ZO IS
De afgelopen weken, of eigenlijk vanaf het begin dat we in dit nieuwe huis wonen, heb ik in een soort zelf-gekozen vacuüm gezeten. Even niks. Heel even doen alsof er niks aan de hand is. Een soortement van dagelijkse herhaling van het stukje ‘we doen net alsof het niet zo is’ van Frank Boeyen. M’n moeder had begin december te horen gekregen dat al haar bloedwaarden goed waren en daar waren zowel de oncoloog als wij natuurlijk erg blij mee. Even rust. Feit bleef dat m’n moeder kanker heeft. En al is m’n moeder er zelf behoorlijk nuchter onder, ik had stiekem gehoopt dat ik nog wel een jaartje, of liever 10, in die staat van ‘we doen net alsof het niet zo is’ kon blijven. Elke dag opstaan met de gedachte dat iedereen van wie je houdt nog leeft en gezond is. Opstaan en weten dat je gewoon de telefoon kan pakken om je moeder te bellen. Opstaan en weten dat een kopje koffie samen slechts 5 minuutjes wandelen is. Een grote pan tomatensoep maken en een Tupperware-bakje langs je ouders brengen. Of nog veel leuker; een pan zelfgemaakte erwtensoep van je moeder krijgen. Ook leuk; m’n moeder die zich zorgen maakt om onze gezondheid, omdat ik al 2 weken rondloop met griep en de verkering al 2 weken met een longontsteking. Nog leuker; een vader die daarom een fles zelf geperst sinaasappelsap langs komt brengen. Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, en het is niet dat we er niet over praten, en ook zeker niet dat wij het woord ‘kanker’ niet in onze mond durven te nemen, maar ergens, stiekem, had ik op een wonder gehoopt; dat er geen enkele kankercel meer in het lichaam van m’n moeder te vinden is, nu niet en nooit niet. Maar vorige week vond de oncoloog dat het toch wel tijd werd om binnenkort aan de chemo te gaan. Had ik niet verwacht. Zat ik ook niet op te wachten, want ik vond het even heerlijk in m’n ‘we doen net alsof het niet zo is’-vacuüm. Maar zoals mijn moeder zelf zegt: “Ja, hallo, ik heb kanker hoor, en kanker gaat niet over door ernaar te kijken en ook niet door erop te blazen.” Feit is dat het eigenlijk al een wonder is dat mijn moeder überhaupt nog leeft en aanstaande zaterdag weer een pan erwtensoep komt brengen.
En zo is het maar net lieverd. Helaas gaan onze ouders allemaal een keer en kunnen we aan dat idee niet wennen. Althans ik niet!
De tijd dat we lekker overleden in onze slaap lijkt niet meer te bestaan. Helaas lijkt kanker wel een modieuze griep. Ik hoor niet anders meer. Eng! Veel sterkte Luun en voor je moeder: Zet m op mamma Luna!
Kusje erop over…. Ja.. werkte dat gewoon maar zo.. kusjes in overvloede.
Kusjes voor jou. En Riet en Piet. En de man. En de beestjes.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen opladen in je bubbeltje. Zet hem op allen!!
KUS.
Soms denk ik weleens dat het helemaal geen toeval is dat je bent teruggegaan naar Tiel. Wat je voor je moeder allemaal niet hebt gedaan in de afgelopen maanden…
Ik reageer, onder Twiiterdwang ;-) (“En als ik niet minstens 100 reacties krijg na mijn maand stilte op http://www.maanisch.com dan, dan… Schrijf ik nooit meer!”). Ik reageer dan niet vaak, ik lees je stukjes vrijwel altijd. :-)
Het is een rotziekte!
Geniet van elke dag dat jullie nog van elkaar kunnen genieten.
Mijn schoonmoeder kan over een poosje haar tweede dochter naar het kerkhof brengen door deze rotziekte.
Het is en blijft balen! Veel sterkte! Cc
En ik ga weer knalhard duimen voor je mamma!!!! Heel veel sterkte met z’n allen. En jullie kunnen het, dat hebben jullie wel bewezen! Liefs xxx
Ik ook om de 100 reacties te halen
En hoe blij is jouw moeder, dat ze voor jou kan zorgen.Jullie zorgen voor elkaar. Lief.
Heerlijk schat, ik post niet vaak maar lees wel altijd met je mee en ben super blij met jullie nieuwe huis, je ma, je schilderkunsten en de herstellende ziekenboeg! Nu de UPC nog….. ;-)
En wilde je sowieso helpen aan de 100 comments….
x
En ik ben ook up-to-date met Climaximaal, maar eh…. durft daar niemand te posten? How about the pageviews? Je hebt toch geen preutse lezers???
Je lezers deden vast ook ´of het niet zo was´, in hun eigen winterbubbel. Sterkte met het nieuwe startblok, sterk lekker aan met je moeders soep!
fijn om weer even wat van je te lezen. Sinds 2001 heb ik niet zo lang op je moeten wachten geloof ik……
Het klinkt een beetje fatalistisch, alsof starten met chemo het einde is. Maar hopelijk geeft het een doorstart of minstens een flinke verlenging. Mentaal weer een zware periode voor de boeg, sterkte jullie!!
Buuf, absoluut niet dat je ‘nooit meer schrijven’ toegelaten gaat worden! ;-)
Lfs
Op naar de honderd reacties dus!
Ik heb je gemist!
Heb je niet gemist, want ergens anders weer veel meer te lezen. Maar hier stoppen voelt toch niet goed.
Ik ben 19 :-)
Ik heb je Twitter niet gezien, maar ik lees iets over een dreiging om te stoppen met je blog, dus ik reageer maar even :)
Dan nog even on topic: Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om een ouder er aan kanker onderdoor te zien gaan. Maar ondanks dat het een zware periode is geweest, voor alle betrokkenen, kijk ik er nu wel altijd op terug als iets moois. Het was de meest intieme periode die ik ooit met mijn vader heb beleefd, en soms denk ik weleens: Ik had hem niet anders willen verliezen…
Soms lijkt het wel alsof de mensen die een dergelijk gevaarllijke ziekte hebben er zelf psychisch beter mee om kunnen gaan dan de naasten. Alsof ze op dat moment ook naar dat niveau worden getild.
mama’s erwtensoep, 100 comments, klote kanker! Je bent er weer! Ga door, met opschrijven en afschrijven. Ik lees en leef mee. x
23! Welkom terug. Keep your head up!
Lieve Luna,
ik ben mijn ouders plotseling verloren. Ik kon niets meer vragen of zeggen dat ik veel van ze hield. Ik ben het met Irene eens. Een vriendin worstelde tien jaar en het laatste jaar was het een intense periode met veel kontakt. En inderdaad, zij was sterker dan haar naasten. Op haar begrafenis las haar beste vriendin een brief voor aan ons. Het was alsof ze zelf sprak, heel bijzonder.